Τα πολιτικά ημερολόγια

Διαβάζω την ανακοίνωση του Προέδρου των ΗΠΑ Τζό Μπάιντεν για την απόσυρση της Τουρκίας από την συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (προστασία γυναικών και παιδιών από την Βία) όπου ο Μπάιντεν καταδικάζει την Τουρκία μπλα μπλα μπλα και λέει το εξής νόστιμο: "H βία που βασίζεται στο κοινωνικό φύλο (gender) είναι μια μάστιγα που αγγίζει όλα τα έθνη. Τις τελευταίες εβδομάδες είδαμε τόσο φριχτές και κτηνώδεις επιθέσεις εναντίον γυναικών, συμπεριλαμβανομένων των τραγικών δολοφονιών στην Τζώρτζια κι είδαμε γενικότερα την ευρεία βλάβη που επιφέρει η ζωή κάτω από την βία λόγω κοινωνικού φύλου (gender based violence)...". Σκέφτομαι λοιπόν πως για εμάς τις γυναίκες  θα ήταν πολύ ωραία να υπάρχει βία λόγω κοινωνικού φύλου, κι όχι λόγω βιολογικού (gender-based, not sex-based) κι αυτό το  gender να ήταν το πρόβλημά μας. Θα γλυτώναμε από του κόσμου τα βάσανα και όλα τα σοβαρά προβλήματα καταπίεσης κι επιβίωσης. Θα μπορούσε η μάνα μας να μας βάλει παντελονάκι  από την γέννα μας, να μας χώσει κι έν

  Επιτέλους κι ένα ωραίο προοδευτικό βήμα για την Κοινωνία : δεν είναι πλέον αδίκημα η εκμετάλλευση πόρνης, μπορείς άνετα αν το επιθυμείς να γίνεις νταβατζής. https://www.ethnos.gr/ellada/150744_areios-pagos-den-einai-pleon-adikima-i-ekmetalleysi-pornis?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter&fbclid=IwAR3c0nm3Uro8vGdaXFZkNCaq3BpZ3IggcoX7P1r5RqIecbWKDBAlBqqdUVY Προ λίγων ημερών εκδικάστηκε στον Άρειο Πάγο η αναίρεση που άσκησε αλλοδαπός υπήκοος, που προηγουμένως είχε καταδικαστεί σε 2 χρόνια φυλάκιση για εκμετάλλευση πόρνης. Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος. Γιατί; Διότι στον νέο Ποινικό Κώδικα που προτάθηκε και ψηφίστηκε στην Βουλή από τον ΣΥΡΙΖΑ και το Ποτάμι, το άρθρο 350 περί εκμετάλλευσης πόρνης, καταργήθηκε. Αυτό το άρθρο έλεγε "άντρας που συντηρείται ολικά ή εν μέρει από γυναίκα που ασκεί κατ' επάγγελμα την πορνεία κι από την εκμετάλλευση των σχετικών ανήθικων κερδών της, τιμωρείται με φυλάκιση έξι μηνών έως τριών ετών".  Γιατί καταργήθηκ

  Υπάρχουν άραγε περιστατικά κακοποίησης γυναικών που οι άνδρες σύσσωμοι καταδικάζουν; Όχι, δεν υπάρχουν. Η πλειοψηφία εντάσσει τα περιστατικά κακοποίησης στην απλή καθημερινότητα και μάλιστα καμιά φορά τα βρίσκει κωμικά, όπως π.χ. στην παρακάτω είδηση.  "Χαλκίδα: Τσακώθηκαν και την έριξε από την γέφυρα. Την άφησε μόνη στην θάλασσα". διαβάζοντας όλο το άρθρο μαθαίνουμε πως η γυναίκα δεν πνίγηκε, αλλά επέζησε.  Ο 1ος σχολιαστής δίνει την τόνο της συζήτησης κάτω από την ανάρτηση -που θα είναι η ιλαρότητα- λέγοντας: - Μισές δουλειές... ...εννοώντας  ότι ο πνιγμός της γυναίκας θα ήταν η ολοκληρωμένη δουλειά, το σωστό αποτέλεσμα. Άραγε ο σχολιαστής είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει τι λέει; Ίσως, αλλά προτείνω να μην χώνουμε το "βλάκας" παντού, είναι πασπαρτού δικαιολογία κι υπεραπλούστευση. Ο σχολιαστής μας είναι κυρίως άνθρωπος της εποχής του. Δεν θεωρεί την κακοποίηση γυναικών κάτι σοβαρό, εκτός κι αν καταλήξει στον θάνατο της γυναίκας, οπότε και πάλι θα γράψει για το

  Το Σάββατο στην πλατεία Συντάγματος στις 12.00  είναι η συγκέντρωση διαμαρτυρίας εναντίον του νομοσχεδίου της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας  παιδιών μετά το διαζύγιο. Όπως γνωρίζουμε, με αυτό το νομοσχέδιο οι πατεράδες αναλαμβάνουν υποχρεωτικά την επιμέλεια του παιδιού κατά το 1/3 του χρόνου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ξυλοφόρτωναν τις γυναίκες τους, ξυλοφόρτωναν τα παιδιά τους ή ακόμα και βίαζαν τα παιδιά τους (με μοναδική εξαίρεση την αμετάκλητη καταδίκη τους για τέτοια αδικήματα). Προσωπικώς έχω συνάδερφο με 3 παιδιά που γέννησε πρόωρα τα δίδυμά της όταν ο άντρας της (αστυνομικός) την χαστούκισε κι έπεσε από την σκάλα, ο οποίος τώρα θα επιδιώξει την συνεπιμέλεια. Δεν τον ενδιέφεραν τα δίδυμα όταν ήταν στην κοιλιά της μάνας τους και θα μπορούσαν να πεθαίνουν αφού γεννήθηκαν δυόμισι μήνες πριν, ενάμισι κιλό το καθένα,  αλλά τώρα τον ενδιαφέρουν. Θέλει συνεπιμέλεια -λέει. Τα αγαπάει -λέει.  Πόσο εύκολο είναι να καταλήξει κάποια με κακοποιητικό σύζυγο; Αραγε για ποιό λόγο οι γυναίκε

  Μία από τις πολύ ωραίες συνέπειες της Πανδημίας είναι ότι περιορίστηκε η υποχρεωτική μουσική. Δεν ακούμε πια αυτό που ακούγαμε, το μόνιμο ηχητικό υπόβαθρο σε καφετέριες, ρεστωράν, καταστήματα ρούχων, έως και στα ασανσέρ πολυώροφων κτηρίων. Τώρα, όταν παίρνουμε έναν καφέ κι όταν τον πίνουμε στο παγκάκι, δεν ακούγεται τίποτα εκτός από τα παιδιά που παίζουν ή τον φίλο μας που μας μιλάει.  Δεν θυμάμαι καθόλου πότε και πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία με το ντάπα ντούπα στα αυτιά μας,  θυμάμαι όμως ότι κάποτε μπορούσες να πας σε καφετέρια και να προσηλωθείς στην συζήτηση με τον φίλο σου, ή να διαβάσεις την εφημερίδα σου ακούγοντας μόνο τους φυσικούς ήχους του περιβάλλοντος.  Σταδιακά αυτό κατέστη αδύνατον. Πρώτα εμφανίστηκαν τα καφέ που είχαν δυό ηχεία πάνω από τον μπουφέ κι έπαιζαν μουσική από λίστες. Μετά τα ηχεία κύκλωσαν όλο το μαγαζί κι έγιναν μεγαλύτερα. Σε κάποια μαγαζιά προστέθηκαν οι γιγαντοοθόνες που έδειχναν ποδοσφαιρικούς αγώνες ή δημοφιλείς εκπομπές κάποιες ώρες. Στις αίθουσες ανα

  Σήμερα, ο ευκολότερος τρόπος να τραβήξεις τα φώτα της δημοσιότητας πάνω σου είναι να προβάλεις την σεξουαλικότητά σου. Όλη αυτή η woke πρωτοπορία είναι το κατάλληλο μάρκετινγκ για να σε επαινούν ως κατ' εξαίρεση θαρραλέο άτομο,  λες και πήγες στον Πόλεμο του 1821 για εμάς ή του 1861 για τους Αμερικάνους.  Βέβαια πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα, όχι να παντρευτείς και να κάνεις δέκα παιδιά δικά σου όπως οι Ρομά γυναίκες, αλλά να βρεις τρόπο να λες "κοιτάξτε με πόσο έχω υποφέρει εξαιτίας της σεξουαλικότητάς μου",  π.χ. να αφήσεις τον γκόμενο να διαρρεύσει μία πορνό ταινία ώστε να γίνεις παγκοσμίως ρεζίλι - ταινία που παρά τα χρήματα σου οι δικηγόροι δεν καταφέρνουν να αποσύρουν από την αγορά επί 10 χρόνια (Κιμ Καρντάσιαν). Ή να φτιάξεις τραγούδι που θα ζητάς από τον γκόμενο να σε πνίξει για να ερεθιστείς (Cardi B). Ή να κάνεις αποκαλύψεις για την σεξουαλική σου ταυτότητα (Έλλιοτ Πέητζ).  Φυσικά το παιγνιδάκι της σεξουαλικότητας  που την κολλάς στο κούτελο και την π

  Κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις ΚΨΜ το καινούργιο βιβλίο της καθηγήτριας Φιλοσοφίας Τσίντσια Αρούτσα "Επικίνδυνες σχέσεις", με υπότιτλο "Γάμοι και διαζύγια μαρξισμού και φεμινισμού".  Η Τσίντσια γεννήθηκε το 1976 στην Σικελία και σπούδασε στην Ιταλία και την Γερμανία πριν αποκτήσει την έδρα της στο New School of Social Research της Νέας Υόρκης. Η ίδια είναι σοσιαλίστρια.  Στο βιβλίο της η Αρούτσα παρουσιάζει πανοπτικά την σχέση φεμινισμού και μαρξισμού σε όλες τις χώρες της Δύσης -συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης- ξεκινώντας  από τα πρώτα βήματα του φεμινισμού, μια που αυτός γεννήθηκε από τους αγώνες των γυναικών της εργατικής τάξης κι εκεί παρέμεινε έως την μέση της δεκαετίας του 1980 -οπότε αναδύθηκε το νεοφιλελεύθερο κύμα του φεμινισμού.  Το βιβλίο είναι πολύ χρήσιμο για τις σημερινές γυναίκες που επιθυμούν να γνωρίσουν τουλάχιστον περιληπτικά όλη την ιστορία του φεμινιστικού κινήματος, διότι η συζήτηση περί φεμινισμού διεξάγεται κυρίως μ

Οι αναρτήσεις σχετικά με το αν ψήφισε ή δεν ψήφισε ο Κυμπουρόπουλος κατά του δικαιώματος των γυναικών στην έκτρωση, είναι ελλειμματικές και προφανώς οι συντάκτες δεν διάβασαν καθόλου τι ψήφισε ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Ευτυχώς που το Μώβ σε σύνδεσμο έβαλε την πρόταση ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μαζί με όλες τις τροπολογίες σε pdf, και βγήκε μια κάποια άκρη.  Καταρχάς όλο το ψήφισμα είναι πολύ θετικό για τα παιδιά της Ευρώπης και ειδικώς Ρομά και πολύ ειδικότερα τα κορίτσια. Το σύνολο είναι σε θετικότατη κατεύθυνση και προβλέπει προστασία για οποιοδήποτε παιδί αναπνέει στην Ευρώπη. Αν κατάλαβα καλά για ποιό πράγμα μιλάμε, η πρόταση ήταν στην 2η παράγραφο αυτή: 2 .   τονίζει ότι το παιδί είναι πρωτίστως παιδί, ανεξάρτητα από την εθνοτική καταγωγή, το φύλο, την ιθαγένεια, το κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο, την ικανότητα του, το καθεστώς διαμονής του ή το καθεστώς του ως μετανάστη, και ότι το υπέρτατο συμφέρον του παιδιού πρέπει να ενσωματωθεί σε όλες τις πολιτικέ

Σήμερα ήρθε στο φως της δημοσιότητας συνέντευξη του Άρη Παπαζαχαρουδάκη, νεαρού διαδηλωτή που απήχθη από αστυνομικούς μια μέρα μετά τα επεισόδια στην Νέα Σμύρνη, και μέσα στην ΓΑΔΑ ξυλοκοπήθηκε κι απειλήθηκε από άγνωστο σύνολο ατόμων. Η συνέντευξη της Εφημερίδας των συντακτών βρίσκεται εδώ ( https://www.efsyn.gr/politiki/synenteyxeis/285714_moy-eipan-tha-biasoyme-mehri-kai-koytabi-soy).  Αφήνω το ξύλο και τα λοιπά και επικεντρώνομαι στο κύριο θέμα, σε αυτό που κάνει την διαφορά. Όπως βλέπετε στην φωτογραφία με απόσπασμά της συνέντευξης, ο Παπαζαχαρουδάκης δηλώνει ότι του φόρεσαν κουκούλα που διατήρησαν σε όλη την διαδρομή ως την ΓΑΔΑ, κατά τον ξυλοδαρμό του κλπ.  Η κουκούλα που συνηθίζεται πολύ σε Χούντες, στην Τουρκία, στο Γκουαντάναμο κλπ, έχει χαρακτηριστεί κατ' επανάληψη στο Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων ως βασανιστήριο, διότι σκοπό της α) έχει να τρομοκρατήσει τον κρατούμενο, β) να τον εμποδίσει να αναγνωρίσει τους κακοποιητές του.  Η Ελλάδα κι άλλες 153 χώρες έχουν υπογρά

  Πρωτότυπο σχέδιο της Kasia Babis.  Απόδοση κι επεξεργασία εικονογράφησης Melusine

  Κυρίες και κύριοι, ποιό είναι το πρόβλημα με τους βασιλιάδες; Οτι είναι υπεράνω νόμου. Εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε βασιλεία, έχουμε όμως μια οικογένεια που πολλά μέλη της βρέθηκαν στην Εξουσία, η οποία συμπεριφέρεται και διατηρεί μέσα της την εντύπωση ότι είναι πάνω από τον νόμο, ή τέλος πάντων μπορεί να τον υπακούει και να τον ακολουθεί όποτε νομίζει.  Ορίστε μια δήλωση της Ντόρας Μπακογιάννης για το δυστύχημα με το υπηρεσιακό της αυτοκίνητο  που κατέληξε στον θάνατο ενός μοτοσυκλετιστή, η οποία γράφει αυτά που σας μεταφέρω εν συντομία: "Το δυστύχημα του αυτοκινήτου της ασφαλείας μου κατέληξε στον βαρύτατο τραυματισμό ενός νέου παιδιού 23 ετών, του Ιάσωνα" και λίγο πιο κάτω "διαβεβαιώνω την οικογένεια του θύματος ότι η υπόθεση θα διερευνηθεί σε βάθος κι οι ευθύνες θα αποδοθούν".  Σε τι οφείλονται αυτές οι δυό ακατανόητες προτάσεις, μήπως σε κακά ελληνικά της Ντόρας; Ο μοτοσυκλετιστής είναι νεκρός κι η οικογένειά του ήδη δώρισε τα όργανα του σώματός του. Η Μπακογ

Αυτή είναι μια ιστορία που συνέβη πριν πολλά χρόνια στο γραφείο μου. Εργαζόμουν σε ένα τμήμα που συγκέντρωνε στον ίδιο χώρο  11 άτομα. Ήταν Πάσχα και 3 του γραφείου έκαναν σαρανταήμερη νηστεία, οι περισσότεροι ήταν απροσδιόριστων θρησκευτικών αντιλήψεων, κοσμικοί τύποι θα λέγαμε, ενώ κανα δυό ήταν άθεοι.  Ανάμεσά στους υπαλλήλους βρισκόταν η Άννα, μια νέα γυναίκα με μωρό περίπου 18 μηνών, που είχε ξεκινήσει ετοιμασίες για τα βαφτίσια του παιδιού της. Το παιδί θα βαφτιζόταν αρχές Ιουλίου διότι τότε μπορούσε να έρθει από την Αγγλία η φίλη και συγκάτοικός της στο Πανεπιστήμιο, που έμενε ακόμα στην Αγγλία ακολουθώντας ανώτερες σπουδές.  Την Μεγάλη Πέμπτη η Άννα ήρθε στο γραφείο και μας ανακοίνωσε ότι τα βαφτίσια αναβάλλονταν ως τα Χριστούγεννα γιατί η φίλη της είχε μια καλή πρόταση για δουλειά που θα της επέτρεπε να απουσιάσει μόνο τότε. Οι υπόλοιποι υπάλληλοι είχαμε ήδη μαζέψει χρήματα για το δώρο -ένα κάθισμα αυτοκινήτου για το παιδί.-, αλλά δεν ακούστηκε τίποτα εκτός από μια σειρά μουρμ

  Πρόσφατα παρακολούθησα σε μίνι σειρά μια καινούργια μεταφορά του βιβλίου "οι Άθλιοι" του Βίκτωρος Ουγκό. Η πρωτοτυπία ήταν ο Επιθεωρητής Ιαβέρης που τον έπαιξε πρώτη φορά ένας μαύρος ηθοποιός. Συνολικά το εγχείρημα δεν ήταν σπουδαίο, ήταν όμως ευχάριστο κι ο μαύρος ηθοποιός αρκετά καλός.  "Οι Άθλιοι" που ο Ιαβέρης είναι μαύρος, "Το Πορφυρούν χρώμα" που ξανανέβηκε σε θεατρικό με την Σέλι -ήδη μαύρη- να αποδίδεται  ως λεσβία και μια σειρά από remake όπου οι πρωταγωνιστές αλλάζουν φυλή ή σεξουαλικότητα, εμπίπτουν στην απόπειρα της βιομηχανίας του θεάματος να προσφέρει "ορατότητα" σε μειονοτικές ομάδες πληθυσμού. Το κυρίαρχο αφήγημα είναι ότι οι ομάδες αυτές δεν απεικονίστηκαν σωστά ως τώρα ή ακόμα και αποσιωπήθηκε η ύπαρξή τους, οπότε τώρα με τα remake γίνονται ορατές κι εμείς εξοικειωνόμαστε μαζί τους.  (3 ζήτω για την ευαίσθητη Βιομηχανία του θεάματος!) Το πρόβλημα με τα remake είναι το εξής: οι ταινίες φεύγουν από την κατηγορία που ανήκουν και

  Θέλω αστυνομία στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία και στα πάρκα.  Θέλω αστυνομία στις λαϊκές αγορές, στα σούπερ μάρκετ αλλά και στα θέατρα και στους κινηματογράφους.  Κυρίως όμως θέλω αστυνομία σε κάθε γωνιά και σε κάθε πλατεία.  Θέλω να γεμίσουν οι πλατείες όλης της χώρας με διμοιρίες. Θέλω να γεμίσουν οι πλατείες της επαρχιακής Ελλάδας αλλά και τα νησιά με δυνάμεις καταστολής.  Θέλω κάθε πλατεία να έχει κι από έναν  καθημερινό, καθιερωμένο ξυλοδαρμό κάποιου φιλήσυχου νοικοκύρη ή κάποιας νεαρής κοπέλας. Να απορούν οι δικοί τους με το ξυλοφόρτωμα, να κλαίνε κα να φωνάζουν ότι δεν έκανε κάτι.  Θέλω να πίνουμε το καφεδάκι μας κάπου στο κέντρο της Αθήνας ή στην πλατεία του χωριού και να μην αναρωτιόμαστε γιατί ανοίγουν κεφάλια στο διπλανό στενό. Να καταλάβουμε όλοι μαζί ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερος λόγος για όλη αυτή τη βία και ότι τελικά δεν ήταν ποτέ θέμα Εξαρχείων κι ανομίας. Δεν είναι καθόλου ειρωνικό ή οργισμένο το σχόλιό μου, ίσα ίσα.  Συμμερίζομαι όλη αυτή την αγωνία

  Μια από τις τελευταίες εξελίξεις στην πολιτική μας ζωή είναι η πληροφορία ότι η Νέα Δημοκρατία φακελώνει άτομα ανάλογα με τα φρονήματά τους. Το μάθαμε από τον εκπρόσωπο Τύπου της Ν.Δ. Κυρανάκη, όταν σε εκπομπή της τηλεόρασης αποκάλυψε το όνομα, τις πολιτικές πεποιθήσεις και τις πορείες στις οποίες έλαβε μέρος ο νεαρός που ξυλοκοπήθηκε από τα ΜΑΤ στην πλατεία Νέας Σμύρνης, που για όλους εμάς ήταν απλώς ένας άνθρωπος που τον χτυπούσαν. Την απεχθή πραγματικότητα του φακελώματος επιβεβαίωσε αργότερα ο βουλευτής της Ν.Δ. Γιάννης Καλλιάνος.  Το φακέλωμα είναι παράνομο, γι αυτό τα δεδομένα του φακέλου δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα Δικαστήρια, όμως χρησιμεύουν στην ταυτοποίηση κι αναγνώριση του Ενός ανάμεσα σε πολλούς άλλους, καθώς επίσης και στην δημόσια δυσφήμισή του, στην διοχέτευση προς την Κοινή Γνώμη της αντίληψης ότι αυτό το συγκεκριμένο άτομο είναι δίκαια στόχος προς εξαφάνιση. Ο Κυρανάκης χρησιμοποίησε το φακέλωμα για τον σκοπό που το φακέλωμα φτιάχτηκε: για να απο-νομιμοποιήσε

  Πριν λίγες μέρες είχαμε ένα κείμενο στα πολιτικά Ημερολόγια σχετικά με την απόλυση της Τζίνα Γκαράνο από  την εταιρεία Lucas films, εξαιτίας μιάς ανάρτησής της που έδειχνε ναζί πολίτες να κυνηγάνε μια γυναίκα στον δρόμο. Η Γκαράνο έγραψε πως πριν οι Ναζί φτάσουν να εξοντώνουν συγκεκριμένους ανθρώπους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μεθοδικά, είχαν πετύχει την ομόφωνη γνώμη του ευρύτερου πληθυσμού της χώρας, δηλαδή είχαν πετύχει τον ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ της Κοινωνίας. Η Γκαράνο είχε δίκιο, γι αυτό την απέλυσαν. Στα Πολιτικά Ημερολόγια διαπιστώνουμε τον εκφασισμό της Κοινωνίας στην δική μας χώρα,  μέσα από πολλές αφορμές-περιστατικά, εδώ και πολλά χρόνια.  Το κύριο γνώρισμα του φασισμού είναι η έκπτωση των ηθικών αξιών, δηλαδή η απαξίωση της ζωής ορισμένων και η απαγόρευση της ελευθερίας του λόγου πολλών. Από την μια μέρα στην άλλη, δηλαδή μέσα σε 30 χρόνια, η πλειοψηφία του πληθυσμού κρίνει ότι  αξίζουν μερικές ζωές (όχι όλες) και  μπορούν να μιλάνε μερικοί (όχι όλοι).  Ο φασισμός έρχεται πάντα με

    Το σκίτσο είναι φόρος τιμής του @tamyumkung προς την 19χρονη διαδηλώτρια Kyal Sin που  δολοφονήθηκε στις 3/3/2021 από τον Στρατό, καθώς λάμβανε μέρος σε αντικυβερνητική διαδήλωση στην Μιανμάρ. Ο θάνατός της προήλθε από πυροβολισμό στο κεφάλι. Η  Kyal Sin είχε ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές πρώτη φορά, την κυβέρνηση που ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα. Θεώρησε υποχρέωσή της να υπερασπιστεί την Δημοκρατία. Ο πατέρας της την προετοίμασε για την διαδήλωση και στην κηδεία της που έγινε εχθές 4/03/2021 δήλωσε πολύ υπερήφανος για την κόρη του.  Το μπλουζάκι της είναι η τραγική λεπτομέρεια. Γράφει πάνω του "όλα θα πάνε καλά"

  Σήμερα το πρωί μόλις άνοιξα το mail μου, βρέθηκα μπροστά σε αυτό το μήνυμα από φαρμακείο που ψωνίζω "Όλα τα αντηλιακά μείον 55%". Βεβαίως το ξέρω ότι οι διαφημίσεις δεν απαγορεύονται, γνωρίζω ότι και τα φαρμακεία θέλουν να αυξήσουν τον τζίρο τους, ξέρω ότι ο καταναλωτισμός είναι η θρησκεία της Δύσης κι αυτοσκοπός, ωστόσο απορώ πώς υπάρχουν ακόμα επιχειρηματίες που δεν αντιλαμβάνονται σε ποια κατάσταση ζούμε. Η διαφήμιση αυτή είναι ανόητη και απολύτως άτοπη, εκτός κι αν απευθύνεται σε ευκατάστατες κυρίες που χαλαρώνουν δίπλα στην πισίνα τους. Γιατί; Να γιατί: 1)Δεν υπάρχει αναμεσά μας καμία που θα πάει στην παραλία για τους επόμενους 4 μήνες, οπότε δεν χρειάζεται καμία αντηλιακά σώματος. Εκείνες οι γυναίκες που προσέχουν το πρόσωπό τους και φορούσαν έως πέρσι αντηλιακό πόλης, όλες φορούν υφασμάτινη μάσκα για τον covid (και γυαλιά ηλίου στον ήλιο) αφήνοντας μόνο το μέτωπο έξω, για εκείνα τα 10 λεπτά στις 5 το απόγευμα που περιμένουν το λεωφορείο από την δουλειά  ως το σπίτι.

  Στις αναρτήσεις γυναικών στα  social media συμβαίνουν πολλά πράγματα που είναι πολύ περίεργα, αν τα σκεφτείς λίγο. Θεωρούνται αυτονόητα τα αισχρά σχόλια στις φωτογραφίες με μαγιό της Φουρέιρα, αλλά το ζήτημα δεν σταματάει εκεί, ξεπερνάει κατά πολύ τη όποια λογική κι έχει γίνει νόρμα ο κακοποιητικός λόγος ή/και τα σεξουαλικά υπονοούμενα ακόμα και για πώληση καναπέ από γυναίκα (αληθινό περιστατικό). Το παράδειγμα στις δυό φωτογραφίες προσφέρεται για περαιτέρω σκέψη, γιατί έχει πολλά μηνύματα. Πάμε να το δούμε; Φωτό 1η: ανάρτηση γυναίκας που βλέπουμε το όνομά της σε ομάδα πωλήσεων. Φοράει ένα λυρέξ φόρεμα εφαρμοστό, όχι ασφυκτικά στενό, με μανίκια, μικρό ντεκολτέ, μήκος πάνω από το γόνατο. Δεν φαίνεται το πρόσωπό της, ούτε τα πόδια της κι η φωτογραφία είναι συνηθισμένη σέλφι εντός δωματίου, με κακό φωτισμό. Με λίγα λόγια τίποτα αξιόλογο, μια φωτογραφία λογική, για να δείξει το φόρεμα που πουλάει.  Φωτό 2, σχόλια δυό αντρών αμέσως από κάτω, που κι εκείνων βλέπουμε τα ονόματα. Μεταφέρω το

  Τὸ ἔργο τοῦ Εὐαγγέλου Λεμπέση, δημοσιεύτηκε ἀρχικὰ στὴν «Ἐφημερίδα τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν» τὸ ἔτος 1941.  Εἶναι μακροσκελές καί στὴν καθαρεύουσα, ἀλλά ἀξίζει τὸν κόπο νὰ διαβαστῇ καὶ νὰ γίνει κτῆμα ὅλων. Πρόλογος Ἁπλὴ ὑποσημείωσις ἐξ ὀλίγων γραμμῶν εἰς ἄλλην μελέτην μου ἡ παροῦσα μικρὰ ἐργασία ἐξελίχθη εἰς τὸ ἀνὰ χείρας δοκίμιον χάρις εἰς τὴν παρώθησιν τοῦ διαπρεπεστάτου νομικοῦ καὶ ἀγαπητοῦ φίλου Διευθυντοῦ τῆς «Ἐφημερίδος τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν», κ. Ν. Π. Θηβαίου. Εἰς αὐτὸν ἑπομένως τὸν ἀνεξάντλητον εἰς ἐμπνεύσεις καὶ εἰς παντοειδῆ πρωτοτυπίαν ἐπιστήμονα καὶ συγγραφέα ὀφείλεται τόσον ἡ συγγραφή, καθὼς καὶ ἡ δημοσίευσις εἰς τὴν «Ἐφημερίδα τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν», ὡς καὶ ἡ ἐνταῦθα ἀναδημοσίευσις τῆς παρούσης μικρᾶς πραγματείας. Ὀφείλομεν χάριτας εἰς αὐτόν, ἀπὸ κοινοῦ συγγραφεὺς καὶ ἀνανῶσται, διὰ τὴν σύντομον αὐτὴν ἐντρύφησιν εἰς τὸν χλοερὸν τοῦτον κόσμον μιᾶς κατηγορίας συνανθρώπων, τῶν ὁποίων ἡ κοινωνικὴ σημασία ἔχει δεινῶς ὑποτιμηθῆ καὶ τῶν ὁποίων τὰ δικαιώματα εἶναι ἐξησφα