Τα πολιτικά ημερολόγια

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ( από τον άνθρωπο που έγινε αόρατος) Ένα δεκάρικο κοστίζει η αξιοπρέπεια. Ίσα να πάρεις λίγο γάλα και μισό κιλό ψωμί, λίγες φακές, δυο φρούτα και λίγο φρέσκο καφε· όλα απο λίγο και για λίγο. Να πας στο ταμείο και να νιώσεις τα βλέμματά τους ακριβώς πάνω στα μάτια σου, οχι δεξιά κι αριστερά. Να μην μετράς τα κέρματα και καθυστερείς την αργοπορημένη για ζωή ουρά τους. Να πληρώσεις -κυρία- με των κόπων σου την χάρτινη χαρά και να βγεις απο κει δυο πόντους ψηλότερη. Να δικαιολογηθεί επιτέλους η ηλιοφάνεια αυτής της χώρας που ένα δεκάρικο, όπως φαίνεται, κοστίζει.  

Μας εξέπληξε τις τελευταίες μέρες το ενδιαφέρον της Εκκλησίας και της Πολιτείας για την ζωή των αγέννητων και των νεογέννητων παιδιών. Ναι, θα ήταν συγκινητικό αυτό το ενδιαφέρον αν δεν ήταν για πολύ μικρό διάστημα της ζωής ενός πιθανού παιδιού. Αν κατάλαβα καλά τι διάβασα, η Εκκλησία ενδιαφέρεται από την σύλληψή του έως και την γέννηση, η Πολιτεία μόνο για την μέρα της γέννησης. Μετά και οι δυό τους ούτε ξέρουν, ούτε είδαν το παιδί. Η ευθύνη της ανατροφής του μένει στους γονείς του, ή τουλάχιστον, στην μάνα του. Δεν κάνουμε όμως έτσι δουλειά παιδιά, συγνώμη κιόλας, το παιδί είναι τουλάχιστον εικοσαετής ευθύνη. Πώς θα βγει πέρα αυτή η ευθύνη; Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τεκνοποίηση; Πώς θα μπορούσαμε να πετύχουμε και τους δυό σκοπούς, δηλαδή την εξάλειψη των αμβλώσεων και την αύξηση των γεννήσεων, εάν πραγματικά το επιθυμούμε; Δεν ωφελούν τα ευχολόγια και οι επιδοτήσεις - χαρτζιλίκι, η δράση είναι πάντα καλύτερη.   Οι αμβλώσεις θα εξαλειφθούν από την ώρ

  Ο Δούρειος Ίππος   Ο Δούρειος Ίππος τότε είπε όχι δεν θα δεχτώ δημοσιογράφους κι είπαν γιατί, κι είπε πως δεν ήξερε τίποτα για το φονικό. Κι ύστερα, εκείνος έτρωγε ελαφρά τα βράδια και μικρός είχε δουλέψει ένα φεγγάρι αλογάκι σε λούνα παρκ.  (ποίημα της Τζένης Μαστοράκη, 1982) (φωτό Melusine)

Ιδού μια από τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν ευρέως στο Ιντερνετ συκοφαντώντας τις γυναίκες. Μια όμορφη ξανθιά με μικροσκοπικό μαγιό, κοιτάζει το αιδοίο της και του μιλάει: το ευχαριστεί που της χάρισε πλούτη, υπονοώντας έναν πλούσιο άντρα που της πρόσφερε τα κότερα με αντάλλαγμα το σεξ.  "Συκοφαντώντας" γιατί; Δεν είναι η αντικειμενική αλήθεια πως υπάρχουν νέες κι όμορφες γυναίκες που σχετίζονται ή παντρεύονται με εύπορους άντρες, συνήθως πολλά χρόνια μεγαλύτερους; Ναι, είναι η αλήθεια, αλλά είναι η μισή. Το άλλο μέρος αυτής της συναλλαγής είναι ένας άντρας που με τα πλούτη του έλκει μια γυναίκα πολύ νεώτερη και όμορφη. Εάν είναι νόμιμο και ηθικό αυτό που κάνει ο άντρας, τότε ασφαλώς είναι νόμιμο και ηθικό αυτό που κάνει η γυναίκα. Ο άντρας όμως απουσιάζει από την φωτογραφία κι από την κατακραυγή, μόνο η γυναίκα διαπομπεύεται για την χαμηλή της ηθική, για το ότι πούλησε το σώμα της κλπ. Ο άντρας που είναι να διαπομπευτεί εξίσου που υποβιβάζει τις γ

Ενα από τα πολλά μισογύνικα άρθρα περιοδικών που ενημερώνουν τις γυναίκες ότι αξίζουν τον σεβασμό όχι παντού και πάντα, ούτε όταν πασχίζουν να βγάλουν πέρα την ζωή τους, αλλά όταν δρουν ΣΑΝ άντρες. Γιατί; Ασφαλώς διότι ο τρόπος που διάγει τον βίο του ο άντρας είναι από μόνος του άξιος σεβασμού. Μισό λεπτό: οι εφημερίδες είναι γεμάτες με άρθρα για άντρες καταχραστές του δημοσίου χρήμ ατος, άντρες που διαπράττουν εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου όπως οι νταβατζήδες, οι κλέφτες, οι μπράβοι, κι άντρες που ασκούν βία στους πιο αδύναμους γύρω τους, δηλαδή οι βιαστές, οι παιδοβιαστές, οι κακοποιητές γυναικών και παιδιών. Α, ξέχασα τους πολύ επιτυχημένους, τα αφεντικά, αυτούς που βρίζουν όλη μέρα τους εργαζόμενους, που πληρώνουν τρεις κι εξήντα, που δεν κολλάνε ένσημα, που οδηγούν τους υπαλλήλους τους στο ΑΤΜ για να ξαναπαρουν πίσω το δώρο Χριστουγέννων που τους κατέβαλαν. Σε αυτούς να μοιάσουμε εμείς οι γυναίκες για να αξίζουμε τον σεβασμό; Ναι, ξέρω, αυτοί είναι

Ενα από τα ζητήματα με τα οποία ο φεμινισμός δεν έχει ασχοληθεί αρκετά είναι ο μισογυνισμός που εκφράζεται από το σύνολο της κοινωνίας προς τις πεθερές, τις γεροντοκόρες και γενικώς τις γριές. Το σύνολο των θεατρικών έργων, των σήριαλ της τηλεόρασης, των αστείων σε ιστοσελίδες χιούμορ, των memes, αλλά κι ο τρόπος που περιγράφονται οι ειδήσεις που αφορούν γυναίκες πάνω των 60 ετών έχουν στον πυρήνα τους την γενική απαξίωση και την απόλυτη περιφρόνηση προς όλες τις γυναίκες που πέρασαν την ηλικία της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής άνθισης.  Η συκοφάντηση των 60+ γυναικών είναι καθολική κι έρχεται με χίλιες μορφές. Αν είναι πεθερές, γίνονται δολοπλόκες κι ικανές να χωρίσουν ένα ζευγάρι. Αν είναι χήρες και πεθερές, φταίνε αυτές που δεν γράφουν την περιουσία τους σε κανένα τέκνο για τον διχασμό ανάμεσα στα παιδιά τους. Αν είναι ανύπαντρες, μετατρέπονται στις παράξενες γεροντοκόρες που είναι μονόχνωτες κι αφήνουν την περιουσία τους σε μυστηριώδη ιδρύματα. Αν έχουν πολλά παιδιά, ήταν

Υποθετική σκηνή Α: ένας άντρας και μια γυναίκα, σε συναυλία, σε κλάμπ, σε φαγητό στο σπίτι του ενός, μιλάνε, διασκεδάζουν, γελάνε. Ο άντρας κοιτάζει την γυναίκα, της πιάνει το χέρι, σκύβει και την φιλάει. Εκείνη τυλίγει τα χέρια της στο λαιμό του και ανταποκρίνεται θερμά στο φιλί του. Μαγεία και για τους δυό. Υποθετική σκηνή Β: ένας άντρας και μια γυναίκα, σε συναυλία, σε κλάμπ, σε φαγητό στο σπίτι του ενός, μιλάνε, διασκεδάζουν, γελάνε. Ο άντρας κοιτάζει την γυναίκα, της πιάνει το χέρι, σκύβει και την φιλάει. Εκείνη τον σπρώχνει και του φωνάζει "τι κάνεις εκεί, ποιός σου έδωσε το δικαίωμα;". Απογοήτευση για εκείνον, οργή για κείνη ή και φόβος.  Θα ήταν ωραία να συνέβαινε μόνο το πρώτο, κάθε φορά που ένας άντρας επιθυμεί μια γυναίκα, εκείνη επίσης να τον επιθυμεί και να ανταποκρίνεται θερμά στο φιλί του. Ή, θα ήταν ωραία όταν δύο επιθυμούν  ο ένας τον άλλον, να άναβε μια μικρή φωτεινή επιγραφή στο μέτωπό τους και να έγραφε το όνομα του επιθυμητού προσώπου. Ετσ

Η ιδέα πως όλοι ψάχνουμε το "άλλο μας μισό" για να ολοκληρωθούμε ως άτομα, ξεκίνησε από μια αφήγηση του Αριστοφάνη, η οποία αναφέρεται στο Συμπόσιο του Πλάτωνα. Ο Αριστοφάνης αφηγήθηκε πως ο άνθρωπος στην αρχή της δημιουργίας ήταν ένα διαφορετικό ον, ο Ανδρόγυνος, είχε 4 χέρια, 4 πόδια και πήγαινε όπου ήθελε κυλώντας, μέχρι που ο Θεοί τον έκοψαν στα δύο. Η Παλιά Διαθήκη επίσης αναφέρει πως ο πρώτος άνθρωπος ήταν ανδρόγυνος.  Περάσαν χρόνια πολλά, αυτές οι αφηγή σεις ξεχάστηκαν,και ξαφνικά πριν από 40-50 χρόνια ξαναεμφανίστηκε στις αγγλικές ταινίες η φράση My significant other, μεταφρασμένο ελληνικά το άλλο μου μισό. Αν και ο όρος ισχύει για άντρες γυναίκες, ετεροφυλόφιλους κι ομοφυλόφιλους κατά τον Αριστοφάνη, στην αμερικάνικη κοινωνία περιορίστηκε η χρήση του στις γυναίκες και φαίνεται πως ο σκοπός της ζωής τους είναι και πρέπει να είναι, η εύρεση του "άλλου τους μισού". Οι γυναίκες στις ταινίες και στα μυθιστορήματα περιγράφονται ως μη

Οι τρόποι με τους οποίους πλήττονται οι γυναίκες από την Πατριαρχία είναι αναρίθμητοι και περιλαμβάνουν όλο τους το 24ωρο, όλες τις δραστηριότητές τους, σχεδόν σε οποιαδήποτε κοινωνική τάξη κι αν ανήκουν. Τους αντιστοιχούν πιό πολλές φροντίδες για άλλους (εκτός από τον εαυτό τους) και λιγότερα χρήματα από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, όσα χρήματα κι αν κερδίζουν οι ίδιες. Κλασσική απόδειξη της κοινωνικής αδικίας εναντίον τους είναι πόσες πολλές γυναίκες κυκλοφορούν με λεωφορεία, ενώ οι σύζυγοί τους βρίσκονται την ίδια στιγμή σε Ι.Χ. Πιθανόν δεν το έχετε προσέξει, αλλά οι μόνοι τρόποι με τους οποίους μετακινούνται οι άντρες είναι το Ι.Χ. όχημα ή το Μετρό, ένα ΜΜΜ που είναι ήπιο, πολιτισμένο, έχει σταθερά δρομολόγια, όμορφα βαγόνια, και δεν συναντάει ποτέ του φανάρια ή καθυστερήσεις. Μερικοί άντρες έχουν 2 αυτοκίνητα, ένα με μονό κι ένα με ζυγό αριθμό πινακίδας. Στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά που δεν πηγαίνει Μετρό, εκεί που ζούνε όσοι τους έχει

Η Σαντέλ Μπράουν είναι μια γυναίκα μαύρη με λεύκη, την γνωστή δερματοπάθεια. Η Σαντέλ αντί να ντρέπεται και να κρύβεται, αποφάσισε να δει ως έργο Τέχνης το σώμα και το πρόσωπό της με αυτήν την σπάνια εναλλαγή δερματικού τόνου. Τα κατάφερε τόσο καλά, ώστε με την αυτοπεποίθησή της έπεισε και τον κόσμο να την δει ως έργο Τέχνης κι έγινε μοντέλο εσωρούχων σε μεγάλη εταιρεία lingerie. Είναι ένα χειροπιαστό παράδειγμα του ότι η Κοινωνία αλλάζει, κι αφήνει αρκετό χώρο για την διαφορετικότητα στην ομορφιά.

Μου έχει τύχει πολλές φορές ως σήμερα σε συζητήσεις και σε σχόλια κάτω από ειδήσεις για κακοποίηση γυναικών, να συναντήσω γυναίκες που ισχυρίζονται πως οι γυναίκες-θύματα ευθύνονται για όσα τους συμβαίνουν: κυκλοφορούσαν με τον κώλο έξω, ήπιαν μέχρι λιποθυμίας, απάτησαν τον σύζυγο, ή έφεραν εκτός εαυτού με τα καμώματά τους τον σύζυγο/ εραστή/ πατέρα κλπ. Σε αυτές που σχολιάζουν δεν έχει συμβεί ποτέ τίποτα κι ούτε θα συμβεί, διότι δεν είναι σαν τις άλλες: είναι μαζεμένες, προσεκτικές, έξυπνες, εν ολίγοις ξέρουν πώς να κυκλοφορήσουν και να συμπεριφερθούν ώστε να εμπνέουν στους άντρες τον σεβασμό. Τελευταία μάλιστα σε μια φεμινιστική σελίδα με βιωματικές αφηγήσεις μισογυνικών περιστατικών ή κακοποίησης γυναικών, διαπίστωσα πως υπάρχουν ορισμένες γυναίκες που βάζουν μέχρι και το σύμβολο αντίδρασης ΧΑΧΑ, κάτω από αναρτήσεις που περιγράφουν ξύλο, βιασμούς κλπ.  Κοιτάξτε κορίτσια: υπάρχει μία πιθανότητα στις 10.000, πράγματι να μην είστε σαν τις άλλες, όχι έτσι όπως τα λέτε, έξυπνε

Πρόσεχε σε παρακαλώ τώρα που ανακαινίζεις την ζωή σου μην συγχυστείς, μην μπερδευτείς μην με περάσεις για κανα βάζο κατά λάθος και προσπαθήσεις να με τακτοποιήσεις σε καμιά γωνία, γιατί στο λέω και το εννοώ πως μόνος μου θα πέσω και θα σπάσω. (Γ.Μ.)  (πίνακας Vase, green leaves and bust, 1932, Pablo Picasso)

Για αυτόν τον πόνο, γι αυτήν την τελείως ανώμαλη είσοδο στον κόσμο των μεγάλων, ποιός θα τις αποζημιώσει τις γυναίκες; Μεγαλώνουν μόνες τους και κρατάνε την σκέψη τους συγκροτημένη, παρά το ότι γύρω τους μικροί και μεγαλύτεροι άντρες σκορπάνε το Κακό όπου μπορούν. (Ανάρτηση της σελίδας του facebook "Φεμινιστικά παραληρήματα") "Ήμουν 11 χρόνων και λίγων ημερών την πρώτη φορά που μου επιτέθηκε άντρας, το Σεπτέμβριο θα πήγαινα στην ΣΤ τάξη του Δημοτικού. Είχα ήδη περίοδο και λίγο στήθος. Ήταν ο αρραβώνας της θείας μου, ετών 40, δεν έφταναν τα ποτήρια κι η μάνα μου με έστειλε στο σπίτι δίπλα, να φέρω κι άλλα. Ο αρραβωνιαστικός της θείας μου βγήκε στο πλατύσκαλο μαζί μου, έκλεισε την πόρτα πίσω του, με βούτηξε και με φίλησε. Βρωμάνε σαν σταχτοδοχείο. Το φως της σκάλας έσβησε. Έβαλε το χέρι του κάτω από το φουστάνι μου, μέσα στο βρακί μου και με πόνεσε. Το φως της σκάλας ξαναναψε από κάποιον που είχε μπει στο κτήριο, τον έσπρωξα και κατέβηκα τα σκαλιά. Πήγ

Ένα κοινοβούλιο γκρεμισμένο, πάνω του μαύρα πουλιά, μπροστά του χαμόσπιτα. Περιγράφει αρκετά καλά και την δική μας πολιτική κατάσταση.  (φωτό Melusine, από βιβλίο με κόμικ)

Ένα από τα πολλά παραδείγματα των ωφέλιμων αποτελεσμάτων του body-positive κινήματος. Μια νέα γυναίκα στα όρια της λιμοκτονίας, βρήκε το θάρρος να αυτοθεραπευτεί, να σταματήσει να επιδιώκει το πολύ λεπτό σώμα. Σήμερα είναι μια γυναίκα χυμώδης, με πλούσιες καμπύλες και πάνω από όλα, είναι ζωντανή. ☺

Φτάνω στην στάση το πρωί την ώρα που το λεωφορείο κλείνε την πόρτα. Τρέχω, χτυπάω το πίσω τζάμι λέγοντας από μέσα μου "μπάαα". Ο οδηγός ανοίγει, φωνάζω "ευχαριστώ", χτυπάω την κάρτα και κάθομαι. Στην επόμενη στάση μπαίνουν διάφοροι και μια ηλικιωμένη κυρία με μπαστούνι. Το λεωφορείο δεν ξεκινάει μέχρι να καθήσει η κύρια σε θέση. Στην επόμενη στάση έχει δύο Ι.Χ. παρκαρισμένα και δεν χωράνε οι πόρτες να ανοίξουν. Μετακινείται αριστερότερα στην λωρίδα της και βγαίνουν όλοι οι επιβάτες σε κενό σημείο, αντί να κατέβουν και να πιαστεί η τσάντα τους στον καθρέφτη του παρκαρισμένου όπως μου έχει τύχει εμένα δύο φορές. Λέω, τι έγινε, τι σπάνιος οδηγός είναι αυτός; Έχει ορισμένους καλούς στον ΟΑΣΑ, έχει λίγους που είναι χάλια, η πλειοψηφία είναι μέτριοι προς ελαφρώς καλοί, αλλά δεν έχει τέτοιους, που να σκέφτονται συνέχεια την ασφάλεια των επιβατών και να έχουν το μυαλό τους στα πάντα. Πάω μπροστά να δω τα μούτρα του οδηγού. Κοιτάω, τι να δω; Μια

Η μάχη με την κυτταρίτιδα, είναι χαμένος κόπος. Για να γυρίσουμε στα σώματα του 1950 που ήταν λεία κι αψεγάδιαστα, πρέπει να κάνουμε εκείνη την διατροφή, πριν τα χάμπουργκερ, πριν τα κορν φλέηκς, πριν τα παγωτά, πριν τις τούρτες σοκολάτα κλπ. Αλλιώς να βρούμε κάποιον να μας κάνει φωτοσοπ την ώρα που περπατάμε στην παραλία, όπως κάνουν σήμερα στα μοντέλα που βλέπουμε στις διαφημίσεις. Ούτε αυτό γίνεται. Η κυτταρίτιδα σήμερα είναι ορατή ακόμα και σε μω ρά πέντε μηνών, οπότε αφού δεν παλεύεται πραγματικά, την παραβλέπουμε, την ξεχνάμε και εμφανιζόμαστε σε πλαζ, σε ιδιωτικές στιγμές, παντού όπως είμαστε, ακομπλεξάριστα. Το σεξ απήλ είναι θέμα ερωτικής διάθεσης, όχι λείου δέρματος. Κι όπως λέει το τραγουδάκι "σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε"! (γράφει και επεξεργάζεται το αγγλόφωνο σκίτσο η Melusine)

Πολλές φορές σε συζητήσεις και αναρτήσεις, έρχεται στην επιφάνεια η επίκριση για φεμινίστριες που δεν είναι σωστές, είναι "λάθος" φεμινίστριες. Η κατηγορία αυτή εκτοξεύεται 1)προς γυναίκες που η ενασχόλησή τους με τον φεμινισμό έχει "ιδιοτελή" κίνητρα όπως την δημοσιότητα, 2) προς γυναίκες που "το τραβάνε πολύ" και βλέπουν παντού μισογύνηδες και 3) προς γυναίκες που (σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες) τα λόγια τους κι οι πράξεις τους απέχουν. Τι είναι λοιπόν ο φεμινισμός και ποιές είναι φεμινίστριες; Ο φεμινισμός είναι ένα κίνημα που αγωνίζεται για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισοτιμία ανδρών και γυναικών, επομένως παλεύει για την εξάλειψη της Πατριαρχίας. Είναι κίνημα που υπάρχει σε όλες τις χώρες της γης. Η Πατριαρχία σε κάθε χώρα παρουσιάζεται με διαφορετική μορφή, ανάλογα τις ειδικές πολιτικές, οικονομικές και θρησκευτικές συνθήκες, γι αυτό οι φεμινίστριες είναι αλληλέγγυες στις γυναίκες όλων των χωρών, αλλά έχουν κατα

Η διαφορετικότητα φέρνει πολλές φορές τον θάνατο. Γυναίκα Mwila στην Αγκόλα κραταει αγκαλιά το αλμπίνο μωρό της. Το έχει στολίσει παραδοσιακά, με κοτσιδάκια και χαντρούλες στα μαλλιά του, όμως είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να αποτρέψει την δολοφονία του. Οι αλμπίνοι θεωρούνται καταραμένοι σε πολλές χώρες της Αφρικής.

Να ξεκαθαρίσουμε προς πολιτικούς και μεμονωμένα άτομα που γράφουν κείμενα, πως η μάχη των διαδηλωτών με την Εξουσία γίνεται στον δρόμο. Όχι στο πεζοδρόμιο. Φαίνεται ίσως περιττή μια τέτοια διευκρίνηση, κι όμως υπάρχουν πολιτικοί που γυρνάνε τα κανάλια και ισχυρίζονται π.χ. πως " θα ξαναδώσουν την Αθήνα στους πολίτες διότι ξέρουν να κερδίζουν την μάχη στο πεζοδρόμιο". Δυστυχώς, υπάρχουν χρήστες του fb που επίσης χρησ ιμοποιούν την λέξη "πεζοδρόμιο" αντί του "δρόμου". Η φράση αυτή πρωτακούστηκε τον Σεπτέμβριο του 2009 από κυρία Υπουργό απασχόλησης της Ν.Δ. Λίγες μέρες μετά, ξανακούστηκε από βουλευτή και διακεκριμένη δημοσιογράφο της Ν.Δ. Οι δύο κυρίες είναι υψηλής μορφώσεως, επομένως το ολίσθημα δεν οφείλεται σε γλωσσική ανεπάρκεια, αλλά σε προσυμφωνημένο τρόπο περιγραφής των διαδηλωτών από τα μέλη της Ν.Δ., από εκείνη την μέρα και μετά. Ο σκοπός είναι προφανής, η σπίλωση των διαδηλωτών και η ταύτισή τους συνειρμικά με το

Αν έχεις πόδια, μπορείς να βάλεις φούστα  (αρχικό σκίτσο στα αγγλικά από https://www.facebook.com/Adespotos36/ απόδοση με ελληνική επιγραφή Melusine)