Τα πολιτικά ημερολόγια

Όλοι μας κοιτάζουμε τους πίνακες ψάχνοντας να βρούμε είτε την ομορφιά, είτε μια καινούργια ιδέα. Ο Fernando Botero κατάφερε να συνδυάσει και τα δυο. Στους πίνακες του εισάγει την ιδέα ότι οι παχιές γυναίκες είναι όμορφες και μπορούν να είναι πολύ κομψές χωρίς να αδυνατίσουν. Δεν είναι η μοναδική του ιδέα, είναι όμως κύρια. Αποθεώνει τις χοντρές γυναίκες σε όλους τους πίνακες του, παρουσιάζοντας τες επιθυμητές και κομψές, δείχνοντας αναλυτικά τα σημεία που είναι έξτρα επιμελημένα και τσαχπίνικα: τα καπελάκια τους, τα βαμμένα νύχια τους, τα σκουλαρίκια τους, τις κομψές τσαντούλες, τα εξώφτερνα παπούτσια, τις ψιλές δαντελίτσες γύρω από το πλούσιο ντεκολτέ. Οι γυναίκες του δεν ανήκουν στην ανώτερη τάξη, είναι συνηθισμένες Κολομβιανές της μέσης και εργατικής τάξης που περπατάνε στον δρόμο. Ο Fernando Botero, η Niki de Saint Phalle και δυο τρεις καλλιτέχνες ακόμα, ο καθένας από την μεριά του, βοήθησαν πολύ στην αναγνώριση της ομορφιάς της παχιάς γυναίκας. Ο Botero συγκεκριμένα στην αναγ

  Αυτές είναι οι φωτογραφίες από ένα κοινωνικό άρθρο του 1954 στο περιοδικό Le Jardin des Modes. Άντρες και γυναίκες περιμένουν σε ένα φανάρι στο Παρίσι να ανάψει το "πράσινο", να διασχίσουν τον δρόμο. Δεν είναι κάποιοι σπουδαίοι, είναι τυχαίοι Παριζιάνοι. Κι όμως η φώτο είναι πιο κομψή από σύγχρονο editorial μόδας. Σήμερα εάν φωτογράφος ήταν η Άνι Λέιμποβιτς, οι μισές κάλτσες θα ήταν σκισμένες κι ενα ζευγάρι παπούτσια μπορεί να ήταν η συνεργασία Balenciaga και Crocs, το πιο φριχτό παπούτσι όλων των εποχών -που θα βάλω στο 1ο σχόλιο, να δείτε προαιρετικά, αφού απομακρύνετε παιδιά και καρδιοπαθείς από το κινητό. Αναρωτιέμαι, μήπως κάποιος ξέρει γιατί γίναμε τόσο τσαπατσούληδες με την εμφάνιση μας; Τι μεσολάβησε ανάμεσα στις φωτογραφίες του 1954 και στο σήμερα, που έπεισε τους μεν άντρες στα 50 ή στα 60 να ντύνονται σαν καθυστερημενοι έφηβοι, με τζην, μακό κι αθλητικά παπούτσια, τις δε γυναίκες σαν κακέκτυπα τραγουδιστριας, με ποικιλία κολάν και T-shirt; Πώς γίνεται κανένα