Τα πολιτικά ημερολόγια

"Οι μύθοι είναι μόνο ιστορίες. Οι άνθρωποι τους ερμηνεύουν ή τους προσδίδουν ηθικό περιεχόμενο» λέει με τον πιο εύστοχο τρόπο, αναλύοντας τον μύθο της Μήδειας στις διάφορες εκδοχές της, από την πραγματική έως αυτήν του Παζολίνι και της Κάλλας, αποδεικνύοντας την έντονη εικονοπλαστική δύναμή της ως συγγραφέως: «Η Μήδεια δεν τραγουδάει νανουρίσματα: σφάζει τα παιδιά της. Η Μαρία δεν ήταν η τέλεια τραγουδίστρια: αντλούσε δύναμη από τα βάθη του αστείρευτου πηγαδιού της και κατέκτ ησε τους κόσμους της. Ωστόσο, όλες οι ερωτικές απογοητεύσεις των ηρωίδων της δεν την είχαν προετοιμάσει για τις δικές της. Προδομένη, παρατημένη, κατέληξε χωρίς αγάπη, χωρίς φωνή ή παιδί, καταδικασμένη να ζήσει όλη την υπόλοιπη ζωή της σε απομόνωση. Προτιμούσα να φαντάζομαι τη Μαρία ελεύθερη από τα βαριά ενδύματα της Μήδειας, της καμένης βασίλισσας με την ανοιχτοκίτρινη εσθήτα. Φοράει μαργαριτάρια. Το φως πλημμυρίζει το παριζιάνικο διαμέρισμά της, καθώς απλώνει το χέρι της για να πιάσει μια

Ξέρω μία κοπέλα, γυναίκα που ψάχνει το χαμένο κορίτσι του εαυτού της. Εχει ανοίξει τα ντουλάπια της ψυχής της και συμμαζεύει σιγά-σιγά εδώ και καιρό και τακτοποιεί. Βάζει κάτω κάτω τους βαμβακερούς πόνους. Εκείνους που της προκάλεσαν τα σιγανά χτυπήματα, που έγιναν για "το καλό της". Τα'χει εκεί χαμηλά να θυμάται πόσο χαμηλό φέρσιμο είχαν οι θύτες της. Στην μέση βάζει τα λινά. Εκείνα που της προκάλεσαν περισσότερο πόνο, αλλά έπρεπε να μην το δείξει. Επρεπε να τα σιδερώσει για να μη φανεί η τσάκιση στην καρδιά της. Τα είχε μέχρι τώρα ανακατωμένα, αλλά τα τακτοποίησε, ακόμη και στο μυαλό της. Λίγο πιο πάνω βάζει τα χαρισμένα. Εκείνα που της έδωσαν όταν γιόρταζε. Εκείνα που ήταν το δώρο της, για να χαρεί ο άλλος. Τα έχει έτοιμα εκεί για να τα βλέπει..... Τα ετοιμάζει και τα τακτοποιεί όμορφα αυτά. Θέλει να είναι "άρτια" βαλμένα. Οπως η συμπεριφορά της μέχρι τώρα...στους άλλους. Αλλά πάνω-πάνω γυαλίζει το ράφι για να βάλει την πανοπλία της ψυχής

Μερικές φορές, οι άντρες με τους οποίους τσακώνομαι στην συζήτηση κι αντιλαμβάνονται πως το προς συζήτηση θέμα τους περιλαμβάνει, άρα, αυτοί οι ίδιοι δεν μου αρέσουν, επειδή θεωρούν πως αντιπροσωπεύουν τον μέσο άνθρωπο (αν όχι, κάτι πολύ υψηλότερο), με ρωτάνε αν υπάρχει τίποτα που να μου αρέσει στους άντρες. Η ερώτηση είναι ανόητη φυσικά, το ότι μάχομαι κατά της πατριαρχίας, κάθε άλλο παρά σημαίνει πως δεν μου αρέσουν οι άντρες. Ισα-ίσα, μου αρέσουν πολύ, έχω περάσει όλη μου την ζωή σε ανδροκρατούμενα περιβάλλοντα, περιστοιχισμένη από άντρες, όμως θέλω η ζωή μου να γίνει καλύτερη, ασφαλής και ειρηνική. Καταλαβαίνω πως όλοι οι άντρες έχουν γεννηθεί σε αυτόν τον πατριαρχικό κόσμο, γι αυτό τους είναι δύσκολο να διακρίνουν πού βρίσκεται η ανισότητα και πού η αδικία, αφού δεν την νιώθουν στο δικό τους το πετσί, όμως νομίζω πως αυτή είναι μια δικαιολογία μέχρι μια κάποια ηλικία -τα 25; τα 30;- από εκεί και πέρα έχουν όλοι την ευθύνη της διαγωγής τους.  Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσου

Επιτέλους, διαφημίσεις εσωρούχων που παρουσιάζουν μια ποικιλία χρωμάτων σε χρώμα δέρματος και κιλά. Καιρός ήταν. Έχω βαρεθεί να νομίζω πως μοιάζω με πατάτα, σε σχέση με το μοντέλο της φωτογραφίας.

Με αφορμή την νεαρή Γκρέτα από την Σουηδία, σας λέω πως δεν θέλω να βλέπω από τον ίδιο χρήστη του Fb αναρτήσεις ανακόλουθες για τα κορίτσια των 16 χρόνων, ανάλογα με το προς συζήτηση θέμα. Δεν μπορεί όταν μια 16χρονη μιλάει για την κλιματική αλλαγή να λέτε "σιγά το σκ@τό που ακόμα δεν βγήκε από το αυγό", ενώ όταν η 16χρονη μένει έγκυος και κάνει έκτρωση να λέτε "ολόκληρη γυναίκα δεν ήξερε τι έκανε όταν άνοιγε τα πόδια; να αναλάβει τις ευθύνες της". Αποφασίστε, είναι γυναίκα κι ισότιμος συνομιλητής στα πάντα η 16χρονη, ή είναι ανήλικο που οι άλλοι αποφασίζουν για αυτό;   (φωτό λουλουδάκι Melusine)

Τι είναι η ντροπή και πώς εμφανίζεται; Είναι ένα σύνολο αρνητικών σκέψεων για τον εαυτό μας που περιλαμβάνει την απαξίωση εμάς των ιδίων στα μάτια μας, και δημιουργείται όταν αντιμετωπίζουμε την πραγματική ή δυνητική απόρριψη του περιβάλλοντός μας, για πράξεις που κάνουμε ή παραλείψεις πράξεων, αλλά ακόμα και για την εμφάνισή μας. Αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε αποδεκτοί από τον περίγυρό μας, γι αυτό ντρεπόμαστε (εν+τρέπομαι= στρέφομαι προς τα μέσα, προς τον εαυτό μου). Η ντροπή εδώ και ορισμένα χρόνια χρησιμοποιείται με μια τελείως αρνητική διάσταση, π.χ. στις φράσεις slut-shame, body-shame, γι αυτό γενικώς θεωρούμε πως είναι ανασταλτικός παράγοντας στην ανάπτυξη της προσωπικότητας, στην ελευθερία του ατόμου και στην κατάκτηση της ευτυχίας. Κατά την γνώμη μου η ντροπή είναι ένα πολύ ωφέλιμο συναίσθημα, που περισσότερο μας προστατεύει παρά μας καταδυναστεύει. Σε κάθε περίπτωση, αφού μάς δημιουργείται μόνο όταν υπάρχει δυσαρμονία ανάμεσα στις επιθυμίες μας και τις προσδοκίες το

Κάθε εποχή έχει δικό της τρόπο να βλέπει τα πράγματα και ειδικά τις σχέσεις των ανθρώπων. Αυτό που σε κάποια δεκαετία θεωρείται πρωτοποριακό, σε άλλες θεωρείται αδιανόητα συντηρητικό, όμως δεν είμαι σίγουρη πως οι χαρακτηρισμοί αυτοί ανταποκρίνονται σε αντικειμενική κριτική, μου φαίνεται πως είναι ταμπέλες που μπαίνουν ανεύθυνα, χωρίς σκέψη. Υπάρχει λόγος που οι άνθρωποι κάνουν ό,τι κάνουν και -ακόμη περισσότερο- υπάρχει λόγος που αρνούνται να κάνουν κάτι.  Ένα  από τα πράγματα που δεν έκανα ποτέ με κανέναν άντρα από όσους σχετίστηκα  εκτός από τον σύζυγο, ήταν να κοιμηθώ μαζί του. Να κοιμηθώ πραγματικά, να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ. Ξέρω πως πολλοί από όσους διαβάζουν την παραπάνω πρόταση, πέφτουν από τα σύννεφα. Σιγα και τι έγινε; Ποιός πάει ολόκληρο ραντεβού για να κάνει ζουζουνιές και μετά να ντυθεί και να φύγει, με κρύο, με βροχή, πληρώνοντας ταξί για να πάει σπίτι του; Είμαστε με τα καλά μας; Το δύσκολο είναι οι ζουζουνιές.  Να σας γιατί συνέβαινε αυτό. Ήμου

Κάποιος φίλος των Πολιτικών Ημερολογίων προηγουμένως, διαβάζοντας το κείμενο "Γυναικείος σεξισμός το 2019" μου έγραψε σε σχόλιο πως είναι άκυρη η επισήμανσή μου πως "η γυναίκα σεξίστρια του 2019 φοράει τιάρα πριγκίπισσας στα γενέθλια των 32 ετών της", εννοώντας πως κακώς εντοπίζω σεξισμό στην τιάρα πριγκίπισσας. Γράφω λοιπόν αυτό το κείμενο εδώ, για να εξηγήσω τον ισχυρισμό μου.  Ο φεμινισμός είναι ο αγώνας των γυναικών ενάντια στην εξουσία της Πατριαρχίας και η επιδίωξή τους για μια ζωή ισοτιμίας, δηλαδή ίσων ευκαιριών με τους άντρες, σε επίπεδο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό. Αυτό σημαίνει ότι πολλών ειδών ιδέες, προσωπικά όνειρα και φιλοδοξίες είναι ασύμβατα με τον φεμινισμό, δηλαδή όλα όσα προάγουν τις σχέσεις εξουσίας, την ιεραρχία και την ανισότητα σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής. Η τιάρα πριγκίπισσας ως εικόνα και το ενδόμυχο όνειρο της πριγκιπικής ζωής ή της ανεύρεσης του πρίγκιπα, απλούστατα  δεν ταιριάζει με τον φεμινισμό; Γιατί; Ας δούμε τι είν

"Umbrella for two" Igor Mudrov, (Russia, b. 1968)

Όταν το παιδί μου ήταν περίπου 3 χρόνων, με επισκέφτηκε μια μέρα η μητέρα μου στο σπίτι. Ήμουν στην κουζίνα και μαγείρευα, ο σύζυγος έλειπε για μπάλα με την ομάδα, η μαμά μου καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, το παιδί στο πόδι μου κολλημένο φώναζε "έλα να παίτσουμε" κι εγώ το έσπρωχνα για να τελειώσω το φαγητό μου λέγοντας του "άσε με, μετά". Η μαμά μου λοιπόν σηκώνεται όρθια και με πιάνει από το μπράτσο. - Τι κάνεις εκεί; Διώχνεις το παιδί; ρωτάει. - Ναι ρε μαμά, να τελειώσω το φαΐ, απαντάω. - Α, κοριτσάκι μου όχι. Δεν θα το ξαναδιώξεις το παιδί ποτέ. Αν το διώξεις τρεις τέσσερις φορές, δεν θα σου ξαναπεί "έλα να παίτσουμε". Θα σταματήσει να σε θέλει για παρέα, αφού κι εσύ δεν το θέλεις. - Και τι να κάνω, να μην μαγειρέψω; - Ναι, να μην μαγειρέψεις, να παίξεις μαζί του. Ένας από τους δύο σας πρέπει να είναι συνέχεια μαζί του ως που να πάει σχολείο. Να πεις στον άντρα σου πως όταν λείπει, το φαγητό θα το φτιάχνετε την νύχτα γιατί θα

Η ιδανική σιλουέτα, το  ζήτημα του βάρους μας, τα περιττά κιλά, η δίαιτα, η διατροφή, ο υψηλός μεταβολισμός, ο χαμηλός μεταβολισμός, η πολύ λεπτή γυναίκα, η πολύ παχιά, εκείνη με τις καμπύλες, εκείνη που είναι πλάκα, εκείνη που είναι για ορισμένους "κανονική"  αλλά για άλλους χοντρή, το body positive κίνημα κλπ. Ένα σωρό φράσεις που μας βομβαρδίζουν από την παιδική μας ηλικία και δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε ποτέ.  Δεν καταφέρνουμε ποτέ να απαλλαγούμε από την αίσθηση πως το σώμα μας δεν είναι αποδεκτό  για κάποιους. Ο,τι και να κάνουμε είναι αδύνατο να τους ευχαριστήσουμε όλους. Δεν είναι πως το φανταζόμαστε αλλά δεν είμαστε σίγουρες, μας το λένε οι γνωστοί μας. Άλλοι με πλάγιους τρόπους ("αδυνάτισες, σου πάει πολύ") κι άλλοι ευθέως ("αν δεν προσέξεις λίγο, σε λίγο καιρό θα φοράς μόνο ριχτά"). Ανάμεσά τους υπάρχουν και αυτόφωτοι γιατροί, που τα λόγια τους είναι μια γνωμάτευση ("εγώ για την υγεία σου το λέω, ξέρεις πως το πάχος στην κοιλιά συνδ

Από την πολλή περιποίηση της γαλλικής κομψότητας έως το πιο ατημέλητο και φυσικό λουκ, το ντύσιμο είναι ιδιωτική υπόθεση και δεν λέει απολύτως τίποτα για τις αρετές ή τα ελαττώματα της γυναίκας. Να το θυμάστε αυτό. (επεξεργασία κι απόδοση του αγγλόφωνου σκίτσου Melusine)

Δεν νομίζω πως είμαι η μόνη που σοκαρίστηκε με το χυδαίο trailer του νέου GNTM. Σίγουρα πολλοί θεατές θα έκαναν την σκέψη "Μα τι ηλίθιο σώου είναι αυτό, το ένα μοντέλο βάζει τρικλοποδιές στο άλλο, η μία κλέβει την θέση της άλλης βαδίζοντας στην πασαρέλα, άραγε θα παίξουν και μπουνιές κι όποια στέκεται όρθια στο τέλος είναι η νικήτρια;".   Στην επαγγελματική ζωή των μοντέλων δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο, αθέμιτος ανταγωνισμός, συνωμοσίες κλπ. Οι δουλειές τους έχουν ήδη κλειστεί από τους ατζέντηδες κι ο κοπέλες έρχονται σε απευθείας επαφή μόνο όταν εργάζονται πάνω στην ίδια φωτογράφιση. Εδώ δεν βλέπουμε παρά το διαφημιστικό του τηλεοπτικού προγράμματος που προϊδεάζει τους θεατές για μαλλιοτράβηγμα, δυσφημίζοντας τις γυναίκες συνολικά και υποβάλλοντας την σκέψη στις διαγωνιζόμενες πως οφείλουν να δείξουν αυτό το διάσημο killer instinct των ζώων της ζούγκλας. Ελα μωρέ, για λίγο, στα ψέμματα, για την τηλεθέαση μόνο, τι πειράζει; Αυτό ξεχάστε τ

Σε πολύ δημοφιλή χιουμοριστική σελίδα του Ιντερνετ εμφανίστηκε αυτό το σκίτσο με υπέρτιτλο "Οι πικρές αλήθειες της ζωής".  Ποιός το έφτιαξε; Δυο Δανοί άντρες ο Mikael Wulff  κι ο Anders Morgenhaler   που μαζί κυκλοφορούν την δουλειά τους με το όνομα  Wumo. Δυό τύποι σαν ένα μεγάλο δικό μας σκιτσογράφο που έκανε καριέρα γεμίζοντας τον κόσμο μισογυνικούς εμετούς και μισανθρωπικά περιττώματα.  Καταρχάς ας δούμε το ελαφρύ κομμάτι της ανάρτησης: ποιός παραδέχεται πως αυτό το σκίτσο είναι αλήθεια της ζωής;  Προφανώς όποιος συμμερίζεται την ιδέα πίσω από το σκίτσο, όχι εγώ δηλαδή, εγώ ποτέ, είμαι γυναίκα. Ποτέ δεν θα δω τον εαυτό μου σαν κάποια που το διαβατήριό της για εξυπηρέτηση στην ζωή είναι το πλούσιο βυζί σε πολύ ανοιχτό ντεκολτέ. Τότε μήπως οι άντρες; Ίσως, όσοι σκέφτονται σε αυτούς τους δυό σκιτσογράφους και κανονίζουν την συμπεριφορά τους απέναντι στις γυναίκες μετρώντας τες με την λογική του χασάπη, με το κιλό δηλαδή. Συγνώμη κιόλας κύριοι Wumo, το σκίτσο δεν ε