Τα πολιτικά ημερολόγια

( του Νέστωρα Μάτσα, από το περιοδικό Εκλογή του 1951 ) << Μια από τις μεγαλύτερες επιθεωρησιακές σκηνές που παρουσιάστηκε ποτέ και που στην εποχή της προκάλεσε θύελλα συζητήσεων ήταν το περίφημο σόλο της Μαρίκας (Κοτοπούλη) "Η νέα γυναίκα" από την δεύτερη σειρά των Παναθηναίων που ανέβηκαν στα 1908. Η γυναίκα ήταν ως τότε, σύμφωνα με το είδωλο των ρομαντικών, ένα πλάσμα αβρό, ευγενικό και προ πάντων ...ασθενικό, όπως ήθελε τις φίλες του  ο Αχιλλέας Παράσχος, που έγραφε: "Την θέλω ασθενή εγώ την φίλη μου, ταχείαν. Λεπτή την θέλω και λευκήν με νεκρικήν σινδόνην. Με είκοσι φθινόπωρα, με άνοιξη καμμίαν, με ισχνό το σώμα, άνεμον, σχεδόν ολίγην κόνιν" Ξαφνικά λοιπόν ο Δημητρακόπουλος επαρουσίαζε στην σκηνή ένα νέο πρότυπο γυναίκας. Ήταν ένα σύνθημα για μια πραγματική κοινωνική Επανάστασι!..Η Μαρίκα που ενσάρκωνε αυτόν τον "θηλυκό δαίμονα", κατά χρονογράφο της εποχής, εμφανιζόταν κουνιστή και λυγιστή με ρεπούμπλικα, μαγγούρ

*Το μυαλό και το σώμα μας φτιάχτηκαν για να εξασκούνται, όχι να ακινητούν. Πρώτα πρέπει να τα ασκούμε και μετά να τα χαλαρώνουμε. Το μυαλό μποροείτε να το εξασκήσετε πραγματικά (με κάτι που το βάζει σε εγρήγορση) λύνοντας σταυρόλεξο ή παιγνίδια παρατηρητικότητας. Μετά, χωρίς μουσική, χωρίς δραστηριότητα, χωρίς καφέ, χωρίς τσιγάρο καθίστε κάπου και κοιτάξτε λίγα λεπτά σε ένα σημείο όσο πιο μακρινό γίνεται.  Για το σώμα σας κάντε διατάσεις (δηλαδή απλά τεντώματα των άκρων, δυό τρεις επικύψεις) ώστε να το γυμνάσετε λίγο.  Για να το χαλαρώσετε, τρίψτε το κυκλικά με λάδι σώματος αμέσως μετά το μπάνιο.  * Ο αποκλεισμός στο σπίτι συνεπάγεται ελεύθερο χρόνο που πριν δεν υπήρχε. Μην τον αφιερώσετε κάνοντας πιο πολλές ώρες τα ίδια πράγματα που κάνατε πριν για διασκέδαση(π.χ. τηλεόραση), γιατί η διασκέδαση όταν γίνεται κύρια δραστηριότητα της μέρας, μετατρέπεται σε πλήξη, ενώ δεν είναι απίθανο να πληγεί η αυτοεκτίμηση σας από την συσσωρευμένη απραξία. Χρησιμοποιήστε τον παραπανίσιο χρόνο

(Νομίζω πως ο αποκλεισμός στο σπίτι λόγω του κορονοϊού  δημιουργεί πρόβλημα στην ψυχική και σωματική υγεία των απομονωμένων. Αυτό δεν είναι παράξενο, ίσα-ίσα που είναι το μόνο λογικό και φυσιολογικό, μια που οι άνθρωποι δεν φτιάχτηκαν για να ζουν "μέσα", αφού είναι κοινωνικά όντα. Παρόλα αυτά η απομόνωση είναι απαραίτητη  και πιθανόν να κρατήσει αρκετό καιρό ακόμα, οπότε χρειάζεται αντιμετώπιση. Το σημερινό κείμενο περιέχει τα κύρια σημεία των βιβλίων "Orchids on your budget" USA 1937,  "Make do and mend" U.K. 1940-1944,  How to keep well on Wartime U.K. 1943. Γράφηκαν σε καιρούς απαγόρευσης κυκλοφορίας -συναθροίσεων κλπ λόγω Πολέμου και ταυτόχρονα σε εποχές μεγάλης οικονομικής δυσπραγίας, οπότε οι συνθήκες συγγενεύουν πολύ με τις δικές μας. Οι παρακάτω συμβουλές είναι κοινές και στα τρία βιβλία. ............................................................  ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΕΥΕΞΊΑ *Φτιάξτε μια ρουτίνα για την καθημερινή σας διαβίωση, δηλαδή ένα πρόγρ

Θα φαγωθούμε μεταξύ μας; Ρωτάω: υπάρχει κάποιος που η ζωή του μετράει λιγότερο από του διπλανού; Για μένα, όχι, δεν υπάρχει. Γι αυτό δεν καταλαβαίνω τις απάνθρωπες αναρτήσεις περί "ελευθερίας που χάνεται για κάτι γέρους με το ένα πόδι στον τάφο". Το φαινόμενο του κοινωνικού κανιβαλισμού δεν είναι τοπικό κι εθνικό, είναι γενικευμένο. Στην Ισπανία προχώρησαν πέρα από τα λόγια κι έφτασαν στις πράξεις, δηλαδή πέταξαν πέτρες σε όχημα που μετέφερε ηλικιωμένους πληγέντες από κορονοϊό. Ναι, παντού αυτοί οι γέροι φαίνεται πως κάνουν την ζημιά, κυρίως στην σκέψη των πολύ νέων, όσων προς το παρόν αισθάνονται άτρωτοι, διότι η νεαρή τους ηλικία τους τοποθετηθεί στην ομάδα πληθυσμού που ακόμα κι αν νοσήσει, δεν θα πεθάνει. Γι αυτό επιμένουν πως θέλουν να βολτάρουν και σκασίλα τους για τους γέρους. Με συγχωρείτε: εγώ δεν βλέπω γύρω μου γέρους και γριές, βλέπω τους γονείς και τους παππούδες μας. Ανάμεσά τους βρίσκονται κι όσοι γέννησαν αυτούς που κάνουν τις φρικαλέ

"Μετά την βροχή" φωτό Melusine (ή "δεν είναι δύσκολο να είσαι σπουδαίος φωτογράφος όταν το μοντέλο είναι τέλειο")

Εδώ και λίγες μέρες οι πολίτες της χώρας  βιώνουν περιοριστικά μέτρα που τους επιβάλλονται με τον τίτλο "κατάσταση έκτακτης ανάγκης". Αυτό που προκάλεσε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι ο κορονοϊός. Αληθεύει ότι υπάρχει κορονοϊός, όμως νομίζω πως αξίζει τον κόπο να σκεφτούμε λίγο πάνω στο ζήτημα των μέτρων, γιατί δεν είναι κάτι που θα λήξει γρήγορα, ούτε έχει τις ίδιες επιπτώσεις σε όλους μας.   Ας ξεκινήσουμε από την αρχή, δηλαδή από τις λέξεις. Τι είναι η κατάσταση ανάγκης; Είναι μια ειδική περίοδος όπου εξαιτίας μιας ανωμαλίας, το δίκαιο της χώρας αλλάζει και δικαιώματα τα οποία προστατεύονταν από το Σύνταγμα, δεν ισχύουν πια. Η ανωμαλία εμφανίζεται πάντα ως φερμένη από τον ουρανό, τεραστίων διαστάσεων, απροσδόκητη κι αναπόφευκτη, είτε είναι ο Πόλεμος, είτε είναι περιβαλλοντικές αλλαγές,  είτε είναι μια επιδημία. Παρουσιάζεται ως η μυστικιστικού χαρακτήρα επίθεση ενός αόρατου μέχρι εχθές εχθρού, προς την ομαλότητα της ζωής μας. Κανένας δεν φανταζόταν τίποτα

Κάποιος εδώ θα μπορούσε να ρωτήσει "μα είναι δυνατόν να μετράμε το κόστος όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές;". Ναι, δεν είναι δυνατόν εάν πράγματι έχουμε πειστεί πως το Κράτος κινείται με αγαθές κι ειλικρινείς προθέσεις, ενδιαφέρεται για την ζωή του καθενός μας, πως είναι δηλαδή ένα Κράτος πρόνοιας, ένα Κράτος ασφάλειας, που η πρώτη του προτεραιότητα είναι ο άγνωστος πολίτης, ο ασήμαντος, ο τυχαίος. Όμως κανείς δεν το πιστεύει αυτό, γιατί απλούστατα κανείς δεν το έχει διαπιστώσει –από όσους έζησαν αρκετά ως σήμερα για να μπορούν να κάνουν διαπιστώσεις. Δεν ζούμε σε κράτος ασφάλειας, εφόσον εκείνοι οι πόροι για την περίθαλψη, για τις συντάξεις, για την στέγαση, για την δωρεάν εκπαίδευση που ήταν ήδη ισχνοί πριν το 2009, έγιναν ακόμη ισχνότεροι από τα μνημόνια και μετά. Η περίοδος με τα μνημόνια δεν ονομάστηκε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», ωστόσο παρουσιάστηκε ως μονόδρομος και ήταν στην ουσία της μια διεύρυνση δικαίου και πάλι, διότι όλα τα μνημόνια υπογράφηκαν από τον

Δεν είμαι πατριώτισσα, αλλά δεν μηδενίζω ποτέ τους ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία. Το ξέρω, δεν είμαι άξια ούτε να σκουπίσω την σκόνη απ' τα παπούτσια τους. "Οι Σουλιώτισσες" του 'Αρι Σέφερ.

Λόγω της ημέρας (φωτό Melusine)

Σήμερα το πρωί διάβασα προσεκτικά τα μέτρα περί απαγόρευσης κυκλοφορίας των πολιτών και εξεπλάγην. Φαίνεται πως στους λόγους μετακίνησης που επιτρέπει η κυβέρνηση δεν βρίσκονται τα ραντεβού υπό έναν κάποιο τίτλο, π.χ. "μετακίνηση σε φιλικό σπίτι".  Δεν το συνειδητοποίησα αμέσως όταν άκουσα τα μέτρα εχθές το βράδυ, διότι είμαι παντρεμένη γυναίκα και έχω τον σύζυγο-εραστή διαθέσιμο συνέχεια χωροταξικά (μέσα στο σπίτι). Είναι πολλοί όμως αυτοί που δεν έχουν τον παρτενέρ τους κάτω από την ίδια στέγη. Τι θα γίνει με αυτούς; Γιατί δεν τους σκέφτηκε κανείς; Είναι δύσκολη η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ενδέχεται όλοι στην κυβέρνηση να είναι πολύ ηλικιωμένοι και να έχουν ξεχάσει το σεξ. Ενδέχεται επίσης να είναι κατά του προγαμιαίου σεξ για θρησκευτικούς λόγους. Τέλος υπάρχει κι η χειρότερη εκδοχή, οι ιθύνοντες να ζηλεύουν που κάποιοι ελεύθεροι κάνουν σεξ ανέμελα, χωρίς τους μπελάδες του γάμου. Στους ελεύθερους λυπάμαι που το αποκαλύπτω, αλλά οι παντρεμένοι ξέρετε τι εννοώ:

Φαίνεται πως η κυβερνητική καμπάνια "μένουμε σπίτι", δηλαδή "ΕΜΕΙΣ μένουμε σπίτι" δεν είναι πολύ αποτελεσματική. Γιατί άραγε; Υπάρχουν πολλοί λόγοι και μεταξύ των άλλων, οι λέξεις στο σύνθημα. Ενα από τα μυστήρια της ελληνικής γλώσσας είναι η διαφορά περιεχομένου ανάμεσα στον ενικό και τον πληθυντικό αριθμό της προσωπικής αντωνυμίας. Εγώ κι εμείς. Η γραμματική λέει πως το εμείς αποτελείται από πολλά εγώ, όμως γνωρίζουμε όλοι πως αυτό δεν αληθεύει. Είναι αδύνατο να μαζέψεις πολλά εγώ σε ένα σύνολο , επειδή δεν μπορείς να δημιουργήσεις σύνολο με ετερόκλητες οντότητες. Κάθε εγώ είναι διαφορετικό από το διπλανό του και μοναδικό -όπως τονίζουν τα βιβλία αυτοβελτίωσης. Ήδη στην Α' Δημοτικού διδασκόμαστε πως {3-2=1}, αλλά μόνο αν όλα όσα έχεις είναι ομοειδή, π.χ. πορτοκάλια, όχι γενικά κι αφηρημένα {3 οτιδήποτε- 2 οτιδήποτε = 1}. Ενα τσούρμο από ετερόκλητα πράγματα δεν μπορούν να προστεθούν, να αφαιρεθούν και να πολλαπλασιαστούν. Να διαιρεθούν; Ούτε, είναι

Η Ιγκριντ Μπέργκμαν με τα δίδυμά της.

Είμαι αφοσιωμένη φίλη του κινηματογράφου. Από μικρούλα μέχρι 18 ετών πήγαινα κάθε εβδομάδα στον κινηματογράφο, κι από 18-25 μπορεί και τρεις φορές. Ανέβαινα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κι έβλεπα ό,τι έπαιζαν, τα πάντα. Στην περιοχή που αγόρασα το σπίτι μου μετά τον γάμο μου υπήρχε θερινό σινεμά και κομμουνιστής δήμαρχος, οπότε οι 60-70 ταινίες που έβαζε ήταν μία και μία, κι εγώ σχεδόν σε όλες μέσα. Σταμάτησα να πηγαίνω σινεμά (εκτός του θερινού)εξαιτίας του Ντόλμπυ που με ενοχλούσε. Ομως το 2004 κάποιος γνωστός μου μου δάνεισε ένα Playstation που έπαιζε ταινίες. Δοκίμασα κάτι DVD που είχα από εφημερίδες κι ενθουσιάστηκα. Αγόρασα το καλύτερο DVD και γράφτηκα σε ένα κλάμπ της γειτονιάς μου. Από εκεί νοίκιασα πάρα πολλά φιλμ (υπήρξε Σ/Κ που είδα 18 ταινίες), αλλά περίπου στους 6 μήνες μπούχτισα. Η εικόνα ήταν πολύ ωραία, αλλά η ποιότητα των φιλμ που ήταν στην πλειοψηφία τους mainstream, πολύ χαμηλή. Βλακώδεις κωμωδίες σαν το "κάτι τρέχει με την Μαίρη", αισθηματικέ