Τα πολιτικά ημερολόγια

Πρέπει να ομολογήσω πως το θέμα της μητρότητας και της τεκνοποιίας, δεν πέρασε καθόλου από το μυαλό μου μέχρι να γεννήσω εγώ η ίδια παιδί, να έρθει στο σπίτι και να περάσουμε τη πρώτη νύχτα στο σπίτι μόνοι μας με το μωρό, ο άντρας μου κι εγώ. Αναγκάστηκα να σκεφτώ την τεκνοποιία από εκεί και πέρα,  καταρχάς για προσωπικούς λόγους κι έπειτα, από φεμινιστική σκοπιά, ή μάλλον από ανθρωπιστική σκοπιά αφού για μένα ο φεμινισμός είναι ο αγώνας να λογιστούν οι γυναίκες πρώτα άνθρωποι και μετά γυναίκες, δηλαδή να μην ζουν ούτε ως αναπαραγωγικές μηχανές, ούτε ως σεξουαλικά αντικείμενα προς χρήση.  Αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω, στην παιδική ηλικία, την εφηβεία μου, την νεότητα και να μαζέψω όλα τα λόγια που άκουσα για το θέμα από την οικογένειά μου και γνωστούς, να τα επεξεργαστώ, να τα συνδυάσω με όποιες γνώσεις είχα στο κεφάλι μου για την Ιστορία, για την νομοθεσία  και να καταλήξω σε κάποιες σκέψεις. Νομίζω πως την τεκνοποιία πρέπει να την δούμε μέσα από δυό διαφορετικά πρίσματα: το ένα είναι

Μέσα από τα εκατοντάδες μισογύνικα και τρολλικά (= μισογύνικα *100) ποστ που διαβάζω για τις φεμινίστριες και την ερωτική τους ζωή, φαίνεται να προκύπτουν τρία ερωτήματα. 1)έχουν οι ετεροσεξουαλικές φεμινίστριες ερωτική ζωή; 2)υπάρχουν άντρες κατάλληλοι για τις φεμινίστριες; 3) πώς βρίσκουν τους κατάλληλους άντρες; Για αυτό γράφω αυτό το κείμενο που θα διαλευκάνει το ζήτημα στους αντιφεμινιστές, κι ίσως χρησιμέψει στις νεαρές κοπέλες που τώρα ανακαλύπτουν τον φεμινισμό  και προσπαθούν να οργανώσουν κάπως την ζωή τους -ή, τουλάχιστον να αποφύγουν τις εγγυημένες κακοτοπιές. Μπορώ να απαντήσω εκ μέρους του ριζοσπαστικού φεμινισμού, δηλαδή εκ μέρους των πολιτικοποιημένων γυναικών που έχουν σκοπό να ζήσουν ερωτικές εμπειρίες 100% ισότιμες, ή να μην ζήσουν τίποτα.  Οι φεμινίστριες είναι γυναίκες ελεύθερες, αυτόνομες και ρεαλίστριες. Έχουν απορρίψει τα παραμύθια και τα ροζ μυθιστορήματα. Δεν ψάχνουν ποτέ έναν πρίγκιπα να τις σώσει ή να τις προστατέψει και δεν αφήνουν την ζωή τους στ

Πολλή κουβέντα έχει γίνει για το #not all men# , δηλαδή για το ότι κάθε φορά που συζητιέται ένα φεμινιστικό ζήτημα, ιδίως τα πολύ σοβαρά και δυσάρεστα όπως η κακοποίηση κι ο βιασμός των γυναικών, πάντα πετάγεται ένας (ή και όλοι) της παρέας λέγοντας "ναι, αλλά δεν είναι όλοι οι άντρες κακοποιητές και βιαστές" κι από κει και πέρα η κουβέντα αποπροσανατολίζεται. Στο τέλος της συζήτησης φαίνεται σαν να υπάρχουν 2 είδη αντρών, οι βιαστές που είναι αόρατοι κι απόντες, κι αυτοί που έχουμε μπροστά μας που κυρίως μας λένε ότι δεν είναι όλοι οι άντρες βιαστές. Οπότε σκέφτηκα να διατυπώσω γραπτώς κάποιες σκέψεις, που ίσως φανούν χρήσιμες. 1)Για ποιο λόγο δεν χρειάζεται να διευκρινίσει κανείς πως "δεν είναι όλοι οι άντρες βιαστές"; Δεν χρειάζεται επειδή το ξέρουμε, αλλά δεν συζητάμε αυτό. Η συζήτηση γίνεται γι αυτούς που είναι κακοποιητές και βιαστές. Η συζήτηση γίνεται για το κοινωνικό σύστημα που είναι από άκρη σε άκρη πατριαρχικό κι επιζήμιο για άντρες και γυ

Να ξεκινήσω αυτό το κείμενο δηλώνοντας πως είμαι άθεη, συνειδητά και απόλυτα άθεη. Είμαι βαθιά μέσα μου σίγουρη πως δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει κανένα οργανωμένο σχέδιο της παρουσίας μας πάνω στην γη, γι αυτό και δεν επικαλούμαι την βοήθεια Του ούτε σε περιπτώσεις ζωής και θανάτου.  Τελευταία βλέπω στο Ίντερνετ πληθώρα χλευαστικών κι απαξιωτικών αναρτήσεων για τα θρησκευόμενα άτομα, συγκεκριμένα για τους χριστιανούς (μια που πλησιάζει το Πάσχα). Δεν αναφέρομαι σε αναρτήσεις που ο χλευασμός είναι λογικός, δηλαδή που στρέφεται προς Μητροπολίτες που κάνουν δηλώσεις μίσους προς τους αλλόθρησκους ή τους ομοφυλόφιλους, ή σε αναρτήσεις για γνωστό τραγουδιστή που εκτός από το ότι ψέλνει Βυζαντινές μελωδίες, έχει απασχολήσει τον τύπο με δηλώσεις του υπέρ ακροδεξιού κόμματος. Αναφέρομαι σε αναρτήσεις που δείχνουν απλώς ένα θρησκευόμενο άνθρωπο να κρατάει μια εικόνα, να ανάβει ένα κερί στην εκκλησία, καθώς και για γνωστό ηθοποιό που απαγγέλλει το σύμβολο της Πίστεως (το "Πιστεύω")

Αυτή είναι μια ανάρτηση που ασχολείται με την φαινομενολογία της κακίας. Όχι με τα αίτια, αλλά μόνο με τα φαινόμενα, τα ορατά δείγματα του ρατσισμού, της ομοφοβίας, του μισογυνισμού, του αντισημιτισμού, της ισλαμοφοβίας. Με παρακίνησε μια πρόσφατη ανάρτηση γνωστού μου για τις επιθέσεις κατα προσφύγων στα Βίλια που έλεγε το εξής απλό: "Υπάρχει περίπτωση σε τόσο μικρές κοινωνίες να μην ξέρουν ποιοι κάνουν επιθέσεις στους μετανάστες και πρόσφυγες;" Η απάντηση  δεν είναι απλή, αλλά η λογική λέει πως τα μέλη της μικρής κοινωνίας δεν γνωρίζουν ποιοί κάνουν τις επιθέσεις με βεβαιότητα παρά μόνο αν είναι παρόντα, επομένως συμμετέχοντες ή αυτόπτες μάρτυρες -πράγμα σπάνιο. Από την άλλη μεριά, στις μικρές κοινωνίες ακόμα κι αν δεν έχεις αποδείξεις για κάτι, έχεις ενδείξεις. Ποιές είναι αυτές; Η κακία στα λόγια ορισμένων.  Δυστυχώς η κακία είναι δύσκολα εντοπίσιμη, διότι κρύβεται μέσα σε περιστάσεις που την δικαιολογούν ή την μεταμφιέζουν, πχ. σε αστεία, σε αγανακτισμένες κουβέ

Ορίστε μια δημοφιλής φωτογραφία που έχει κάνει τον γύρο του διαδικτύου από τον Απρίλιο του 2017 έως και σήμερα. Η κοπέλα λέει: "Σήμερα ο καθηγητής με ρώτησε πώς βλέπω τις λεσβιακές σχέσεις.  Προφανώς "σε ταινίες υψηλής ευκρίνειας", δεν ήταν η σωστή απάντηση." Με λίγα λόγια η μαθήτρια αξιοποίησε το ρήμα "βλέπω" που ο δάσκαλος χρησιμοποίησε μεταφορικά, για να φτιάξει μια απάντηση  εξυπνακίστικη λες και το "βλέπω" ήταν κυριολεκτικό.  Νομίζω ότι πολλοί είναι οι άνθρωποι που βλέποντας αυτήν την φωτογραφία γέλασαν "πω πω, τι του είπε, χαχαχα!". Δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να σκεφτούν ότι αυτή η πλακίτσα έγινε πρώτα από όλα στην τάξη  κι ασφαλώς θα διέκοψε το μάθημα από τα γέλια που προκάλεσε. Δεν σταμάτησαν να σκεφτούν ότι η μαθήτρια, αντί να πει την γνώμη της για το κοινωνικό ζήτημα των λεσβιακών σχέσεων (που προφανώς δεν το έχει σκεφτεί καθόλου, αλλιώς θα απαντούσε σοβαρά), απλώς είπε ότι της αρέσουν οι λεσβιακές σχέσεις,   α

(Αυτό το κείμενο είναι μια αφήγηση συζήτησης που είχα κάποτε. Το αλκοόλ είναι ένα από τα θέματα που δεν με απασχόλησαν ποτέ, γι αυτό το γράψιμο μου είναι πολύ "κρύο". Ωστόσο η συζήτηση είναι ενδιαφέρουσα διότι  περιέχει μερικές άγνωστες ή ίσως και ανησυχητικές πληροφορίες) Πριν ορισμένα χρόνια σε πάρτι σε ταράτσα γνώρισα έναν σεξολόγο. Κοιτούσα μόνη μου από τα κάγκελα τον δρόμο κι άκουσα κάποιον να με ρωτάει αν αυτό που πίνω είναι καφές. Νόμιζα πως είχα μασκαρέψει σωστά τον καφέ, ήταν στο κατάλληλο ποτήρι, με παγάκια, χωρίς αφρό, γι αυτό ξαφνιάστηκα που κάποιος το αναγνώρισε. Είπα πως ναι,  είναι καφές. Ο κάποιος με ξαναρώτησε χαμογελώντας αν αυτό σημαίνει πως έχω σκοπό να μείνω νηφάλια και να φύγω μόνη μου. Είπα πάλι πως ναι, αυτό θα έκανα. Τότε με ρώτησε αν μπορεί να καθίσει μαζί μου, γιατί κι αυτός το ίδιο θέλει. Έτσι γνωριστήκαμε και παρά το ότι δεν είμαστε φίλοι, επειδή είμαστε στον ίδιο κοινωνικό χώρο, έχουμε συναντηθεί αρκετές φορές από τότε μέχρι τώρα. Κάθε φορά

Τελευταία έτυχε δυο συνεχόμενα Σαββατοκύριακα να πάω σε χιπ χοπ συναυλίες. Εκεί, παρατήρησα πως υπήρχαν πολλά έφηβα κορίτσια και νέες γυναίκες γεμάτες- παχιές- πολύ παχιές, που φορούσαν κολάν και μικροσκοπικά μπλουζάκια με τιράντες -ή ακόμα και κοντά τοπ που άφηναν έξω την κοιλιά. Το ποσοστό των υπέρβαρων νέων γυναικών και έφηβων κοριτσιών στην συναυλία πρέπει να ήταν γύρω στο 30% του συνολικού γυναικείου πληθυσμού. Σε πρώτη φάση σκέφτηκα πως γίνομαι αυτόπτης μάρτυς σε ένα πολύ θετικό γεγονός, δηλαδή διαπιστώνω ότι το κίνημα body positive (δες θετικά το σώμα σου) προχωράει καλά, με αποτέλεσμα πράγματι οι υπέρβαρες γυναίκες να ενδυναμώνονται και να αισθάνονται αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να αποκαλύψουν το σώμα τους. Μετά, το σκέφτηκα λίγο περισσότερο γι αυτό αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο. Εχω την εντύπωση ότι το body positive έχει φύγει καταρχάς από τον αρχικό στόχο του, που ήταν να αποδεχθούν το σώμα τους όλες οι γυναίκες, άσχετα με τα κιλά τους (πολλά ή λίγα), το χρώμα του

Από παντού μου έρχονται κατραπακιές: τροπολογίες σε νόμους κατάλληλες για καθεστώτα δικτατορικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής που προστατεύουν τους βασανιστές, μέρες που γιορτάζουμε την κτηνωδία (μέρα πιπ@ς και μπριζόλας), φριχτές ειδήσεις για όλες τις χώρες της γης (και την δική μας), το τηλέφωνο στην δουλειά μου χτυπάει συνεχώς, έχω να ανάψω τον θερμοσίφωνα με ημερήσιο ρεύμα από το 2010, δεν ξέρω μετά από πόσους μήνες θα ξαναδώ την αδερφή γιατί έπιασε δουλειά με ωράριο 12.00-24.00, δεν κουμπώνει κανένα από τα περσινά μου παντελόνια στην μέση... Δέκα, είκοσι φορές την μέρα λέω στον εαυτό μου " ψυχραιμία ", αλλά η αυθυποβολή δεν πιάνει διότι δεν βοηθάνε ούτε τόσο δα οι αντικειμενικές συνθήκες. Πόση ψυχραιμία λοιπόν μου έχει μείνει; Να, όση είναι,  χωράει όλη σε αυτήν την τσάντα (Melusine)

Πριν από πολλά χρόνια και για την ακρίβεια στην αρχή της Β' Γυμνασίου, μια Τρίτη 16 Νοεμβρίου πήγα και γράφτηκα στην Μορφωτική Λέσχη της περιοχής μου. Η Μορφωτική Λέσχη είχε ιδρυθεί τον πρώτο χρόνο της Μεταπολίτευσης από νεαρούς κομμουνιστές της περιοχής μου,  μεταξύ των οποίων πολλοί γείτονές μου και συμμαθητές μου που βρίσκονταν στις τελευταίες τάξεις του σχολείου. Την ιδέα να γραφτώ στην Λέσχη μού την έδωσε μια γειτόνισσα που ήξερε ότι με ενδιέφερε πολύ το διάβασμα, αλλά δεν είχα χρήματα για να αγοράζω βιβλία. Μου είπε "δεν ξέρω αν γράφουν ανήλικους ως μέλη, αλλά δεν πας να κάνεις μια ερώτηση;"  Ροβόλησα λοιπόν κατά την Λέσχη μετά το φροντιστήριο των γαλλικών, με τα βιβλία στο χέρι, την αλογουρά μου και την καρώ φουστίτσα μου. Η Λέσχη βρισκόταν στο ημιυπόγειο μιάς μεγάλης πολυκατοικίας. Είχε 4-5 σκαλάκια κι ακουγόταν από το ραδιόφωνο μουσική του Χατζηδάκι. Σε μια γωνιά ήταν ο πάγκος που πίσω του βρισκόταν ένας μεγάλος κύριος, ακαθόριστης ηλικίας και κυρίως πολύ σοβ