Τα πολιτικά ημερολόγια

ΧΕΙΡΟΜΑΝΤΙΑ Ένα σύμπαν μικρό Απλώνεται στα δάκτυλά σου Άπειρος ταξιδευτής εγώ του γαλαξία Περιπλανώμενος αισθήσεων Με την μέθοδο Μπράιγ Προσπαθώ να διαβάσω Τα συναισθήματά σου. (Γ.Μ.)                 paper art by Parth Kotherkar

Η ΝΤΡΟΠΗ Ενικός αριθμός Ον.       η ντροπή Γεν.      της ηθικής Αιτ.      την ενοχή Κλ.       (ω) αναστολή Πληθυντικός αριθμός Ον.       οι ν-τροπές Γεν.      των απαγορεύσεων Αιτ.      τις τιμωρίες Κλ.       χαίρε             ω χαιρ’ ελευθεριά (ποίημα του Γ.Μ.) (πίνακας Η Μνήμη, 1944, Rene Magritte)

Με αλληλοβοήθεια κι αλληλεγγύη, μπορούμε να πετύχουμε πολλά. Οργανωθείτε. 

Celebrating the female gaze: women photographing women- photo by Sheila Metzner

Σήμερα που είναι Μεγάλη Παρασκευή, σε όλες τις χριστιανικές χώρες, τόσο οι άθεοι/άθρησκοι, όσο και οι θρησκευόμενοι έχουν στον νου τους δυό πρόσωπα: τον Χριστό που σταυρώνεται και την μάνα του που θρηνεί για τον γιό της. Στην σκέψη όλων δεν υπάρχει καθόλου ο πατέρας, ούτε ο επίγειος Ιωσήφ, ούτε ο Ουράνιος Θεός. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είναι αδικία; Η ίδια είμαι άθεη, μπορώ όμως να δω το θέμα τόσο από την πλευρά των άθεων, όσο κι από την πλευρά των θρησκευόμενων γυναικών, διότι είμαι εγώ η ίδια μάνα και γνωρίζω πολλές γυναίκες, οπότε ξέρω τις απόψεις τους. Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΠΌ ΚΟΣΜΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ Η άθεη φεμινίστρια που κοιτάει την Μεγάλη Παρασκευή βλέπει τον άνθρωπο Χριστό στον σταυρό, αλλά κυρίως βλέπει την βασανισμένη ζωή μιας γυναίκας, που επαναλαμβάνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, εκατομμύρια φορές μέχρι σήμερα. Η Μαρία μικρό κορίτσι κάτω από 15 χρονών, μένει έγκυος ενώ είναι ανύπαντρη. Η ποινή για την σεξουαλική της δραστηριότητα είναι ο λιθ

Celebrating the female gaze: women photographing women – photo by Martine Frank

Ένα από τα πιο συνηθισμένα υποτιμητικά πράγματα που συμβαίνουν στις γυναίκες, είναι το mansplaining, δηλαδή οι άντρες που δεν αντιλαμβάνονται την διαφωνία των γυναικών ως διαφωνία, αλλά ως έλλειψη γνώσης ή/και ως έλλειψη ευφυίας των γυναικών, γι αυτό είναι πρόθυμοι να «εξηγήσουν» στις γυναίκες ποια είναι η πολύπλοκη αλήθεια. Η συνηθισμένη φράση με την οποία ξεκινάει ο άντρας το mansplaining είναι μία από τις παρακάτω: 1) «δεν κατάλαβες καλά» 2) «ακόμα να καταλάβεις;» 3) «Κάτσε να σου εξηγήσω»  Το Wikipedia ορίζει το Mansplaining ως συνδυασμό των λέξεων man (άνδρας) και explaining (εξήγηση) και ορίζεται ως "η πράξη του να εξηγείς κάτι σε κάποιον, συνήθως ένας άνδρας σε μια γυναίκα, με τρόπο περιφρονητικό ή κηδεμονικό (πατροναριστικό)." Η Λίλι Ρόθμαν του αμερικανικού περιοδικού The Atlantic ορίζει το mansplaining ως "το να εξηγείς χωρίς καμία υπόληψη περί του γεγονότος ότι ο επεξηγούμενος γνωρίζει περισσότερα από τον επεξηγητή, που συχνά συμβαίνει

Αν το κείμενο αυτό το διαβάζει μια γυναίκα από 16 έως 66  χρονών, το πιθανότερο είναι πως έχει φορέσει ψηλά τακούνια κάποια στιγμή στην ζωή της, όποιος κι αν είναι ο τρόπος που προτιμά να ντύνεται: σπορ, κάζουαλ, αβάν γκάρντ, ρομαντικός, κλασικά κομψός. Υπάρχουν περιπτώσεις που το ψηλό τακούνι σχεδόν επιβάλλεται, π.χ. στους γάμους, στα κλαμπ, στις επίσημες εργασιακές συναντήσεις. Πολλοί λένε πως τα ψηλά τακούνια είναι πολύ σέξυ, δείχνουν τις γάμπες πιο λεπτές, την γυναίκα πιο ψηλή. Προσωπικώς έχω συνάδελφο που ισχυρίζεται πως ο ίδιος ο ορθοπεδικός  γιατρός τής συνέστησε να φοράει ακόμα και με τις παντόφλες της ένα μικρό τακούνι, για να μην την πονάνε τα πόδια της. Χμ... αυτό που δεν είπε η συνάδελφος ή δεν της το είπε κι ο γιατρός της είναι πως τα πόδια της έχουν πάθει πια μόνιμη βλάβη από την πολυετή χρήση υψηλών τακουνιών και οι μύες στην γάμπα της έχουν κοντύνει - γι αυτό πονάει όταν φοράει ίσια παπούτσια. Όπως είπε ο δικός μου ορθοπεδικός όταν του ανέφερα το περιστατικό &qu

    Είμαι τελείως σίγουρη ότι 99% από ό,τι έχω στο κεφάλι μου, δεν είναι δικό μου, είναι φυτεμένο εκεί από την Κοινωνία. Το μόνο που με σώζει -σε όποιο βαθμό με σώζει- είναι πως κατάλαβα από πολύ μικρή πως πρέπει να λέω όχι σε ό,τι με δυσαρεστεί. Έχω μια  φωνούλα μέσα μου που μου φωνάζει "πρόσεχε, είσαι μόνη σου, ολομόναχη και θα είσαι πάντα μόνη σου, τα μάτια σου δεκατέσσερα, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να σε προστατέψει".  Γιατί, ναι, πως να το κάνουμε; αληθεύει πως κανείς δεν νοιάζεται για τις γυναίκες, κανείς: ούτε οι γονείς τους, ούτε οι γκόμενοι, ούτε ο σύζυγος, ούτε τα παιδιά τους. Όχι επομένως, όχι, όχι και πάλι όχι.     Προσπαθώ λοιπόν να ξεκαθαρίσω τι είναι δικό μου και τι βαλμένο στο κεφάλι μου από το Σύστημα, όμως πολλές φορές αυτό είναι αδύνατο, διότι υπάρχουν αντιφάσεις σε αυτά που μου αρέσουν που μού δημιουργούν αναπάντητα ερωτήματα, κυρίως υπαρξιακού χαρακτήρα.     Ιδού ένα από αυτά.     Όλα όσα μου αρέσουν πάνω στο σώμα, είναι γυναικεία. Βρίσκω τη

Πριν από λίγες μέρες σε μαθητική διαμαρτυρία που έγινε στην Κέρκυρα, ακούστηκε  το πρωτάκουστο σύνθημα: "οι πρόσφυγες δεν φταίνε για το χάλι στην παιδεία, φταίει το Κεφάλαιο και η Πατριαρχία".  (βίντεο)   Εγώ δεν είμαι μαθήτρια στην Κέρκυρα και δεν γνωρίζω πραγματικά τι σκέφτηκαν οι μαθητές που επινόησαν το σύνθημα, μπορώ όμως να πω δυο τρεις τρόπους με τους οποίους η Πατριαρχία συνεισφέρει στο χάλι της παιδείας.  Ας ξεκινήσουμε από το ουσιώδες (που υπήρχε ως διδακτέα ύλη και στο παλιότερο βιβλίο Κοινωνιολογίας του Βασίλη Φίλια): το σχολείο είναι πριν από όλα ένας θεσμός κοινωνικοποίησης, έχει δηλαδή ως σκοπό του όχι τόσο να προσφέρει κάποια παιδεία στον άνθρωπο, όσο να τον εντάξει στο αποδεκτό για την κοινωνία σύστημα. Το δικό μας το σχολείο εδώ και πολύ καιρό προωθεί ένα παλαιολιθικό πατριαρχικό μοντέλο φιλήσυχου και νομοταγούς ανθρώπου, διδάσκοντας καταρχάς στους μαθητές την υποταγή στην ιεραρχία ("όταν μιλάει ο δάσκαλος, ποτέ δεν θα μιλάμε", που λέει και το

Υπάρχει κανένας λόγος να γραφτεί ένα τέτοιο κείμενο από φεμινίστρια; Είναι ή δεν είναι το φεμινιστικό κίνημα υπέρ των ομοφυλόφιλων, των δικαιωμάτων τους στην ορατή εκδήλωση του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, στην διοικητική διευκόλυνση της συμβίωσής τους,  κλπ; Ναι, υπάρχει λόγος να γραφεί το κείμενο διότι να θέλω βγάλω ορισμένη από την λάσπη που πέφτει πάνω στο φεμινιστικό κίνημα, την λάσπη που λέει πως οι φεμινίστριες υποστηρίζουν, προωθούν και φέρονται ευνοϊκά σε οποιονδήποτε αρκεί να δηλώσει ομοφυλόφιλος. Ότι αν είσαι ομοφυλόφιλος, ακόμα κι αν είσαι σκουπίδι σε υποστηρίζουν όλοι και το φεμινιστικό κίνημα μαζί με όλους τους άλλους. Ως φεμινίστρια του ριζοσπαστικού φεμινισμού και πολιτικοποιημένο άτομο, υποστηρίζω το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων στην ορατή σεξουαλικότητα, την διασφάλιση της σωματικής ακεραιότητας τους, τη εξάλειψη της δυσμενούς διάκρισης μέσα στην κοινωνία ή στους  επαγγελματικούς χώρους λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού τους, υποστηρίζω δηλαδή όσα θα έπ

Διάβασα προχτές ένα πολύ εντυπωσιακό άρθρο για τον τελευταίο νόμο το ισλαμικού κρατιδίου του Μπρουνέι ( και εν συνεχεία διάβασα πολλά ακόμα άρθρα για το ίδιο θέμα, ελληνικά και ξένα) κι έπεσα από τα σύννεφα.  Έπεσα  από τα σύννεφα διότι όλα τα κείμενα εστιάζουν στην ποινή του θανάτου που θα επιβάλλεται από εδώ και πέρα στους άντρες ομοφυλόφιλους, μάλιστα με πολύ πιασιάρικες προτάσεις: "άλλο ένα πλήγμα στην LGBT κοινότητα" και " κολοσσιαίοι ταξιδιωτικοί οργανισμού κηρύσσουν εμπάργκο  στο Μπρουνέι, ζητώντας του να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα". Κατά την γνώμη μου, η υποκρισία κι ο μισογυνισμός σε αυτά τα άρθρα είναι τόσο ορατός που μόνο ορισμένα μέλη της LGBT κοινότητας  -οι χαζοί δηλαδή- θα μπορούσαν να πιστέψουν πως οι αρθρογράφοι έχουν ευγενείς προθέσεις κι είναι ειλικρινείς σε όσα γράφουν. Γιατί το λέω αυτό;  Είναι πολύ απλό: ο νόμος αφορά τους ομοφυλόφιλους άντρες και τις μοιχαλίδες γυναίκες, αυτοί από εδώ και στο εξής θα αντιμετωπίζουν την θανα

Η μητρότητα είναι εδώ κι 100 χρόνια τουλάχιστον τομέας που ενδιαφέρει την Ιατρική, όχι μόνο από άποψη ελέγχου του σώματος των γυναικών αλλά και ως πηγή πλουτισμού. Το ενδιαφέρον της Ιατρικής έρευνας είναι διπλό, από την μια μεριά επιδιώκει να βοηθήσει τις γυναίκες να τερματίσουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, από την άλλη να αποκτήσουν παιδί όταν αυτό είναι αδύνατο εκ φύσεως. Συνολικά η προσπάθεια αυτή λέγεται "έλεγχος γεννήσεων". Κανονικά ο όρος "έλεγχος γεννήσεων" έπρεπε να βάλει σε υποψίες το σύνολο του γυναικείου πληθυσμού, αμέσως μόλις πρωτακούστηκε. Το λογικό ερώτημα που έπρεπε να προκύψει είναι "Ποιός είναι αυτός που ασκεί τον έλεγχο και ποιό είναι το δικό του όφελος από αυτό;". Τον έλεγχο ασκεί απλούστατα το καπιταλιστικό περιβάλλον των εργαστηρίων τεχνολογίας / βιοτεχνολογίας κι οι ίδιοι οι γιατροί, ένας κόσμος ανδροκρατούμενος. Οταν πρωτοπαρουσιάστηκαν τα νέα επιτεύγματα της Ιατρικής, της Γενετικής, της Βιοτεχνολογίας και της φαρμακοβιομηχ