Τα πολιτικά ημερολόγια

Μετά από συζητήσεις που είχα με γνωστούς μου πάνω στο τελευταίο κείμενο για τους τοξικούς ανθρώπους, αποφάσισα να γράψω λίγα ακόμα και να διατυπώσω τις απόψεις μου εκτενώς για την γενικότερη χρήση της λέξης τοξικός, η οποία κατα 99% μπαίνει στις προτάσεις μεταφορικά, καταχρηστικά, παραπλανητικά και εντελώς λάθος. Το πρώτο που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως η λέξη ανήκει στην επιστήμη της Χημείας (κι από εκεί, σε ορισμένες περιπτώσεις της γενικής ιατρικής), όμως όχι της ψυχολογίας ή της ψυχιατρικής. Το τοξικό είναι κάτι που συμβαίνει στην πραγματική ζωή, κυριολεκτικά και μπορεί να αποδειχθεί με αντικειμενικούς τρόπους ή με όργανα ακριβείας.  Το "τοξικό" δεν είναι αφηρημένη κατάσταση που δεν μπορείς να την πιάσεις, να την μυρίσεις, να την δεις όπως οι περισσότερες καταστάσεις της Ψυχολογίας. Οι Ψυχολόγοι κι οι ψυχίατροι δεν χρησιμοποιούν την λέξη τοξικός στα επιστημονικά συγγράμματα ή όταν μιλάνε μεταξύ τους. Χρησιμοποιούν τις λέξης της επιστήμης τους που είναι ειδικέ

Το έχετε προσέξει πως τα τελευταία χρόνια το Ιντερνετ είναι γεμάτο με συμβουλές πώς να αποφύγετε τους τοξικούς ανθρώπους, τους ψεύτες ή τους ανθρώπους που χειραγωγούν τους άλλους; Είπα να γράψω κι εγώ ένα κείμενο σχετικό με το θέμα, όμως κάπως διαφορετικό, από την μεριά του ριζοσπαστικού φεμινισμού που βλέπει τα πάντα ταξικά και προσέχει κυρίως να εφαρμόζει την θεωρία στην πράξη της καθημερινότητας.  Μου πήρε πολλά χρόνια να κατανοήσω τι εννοούμε όταν λέμε "τοξικός"  κι είμαι απρόθυμη να την χρησιμοποιήσω (σήμερα είναι η πρώτη φορά). Η απροθυμία μου έχει λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι πως δεν πολυκαταλαβαίνω τις νεωτερικές λέξεις. Βρίσκω τις ήδη υπάρχουσες λέξεις (π.χ. εγωκεντρικός πικρόχολος, αυταρχικός, κλαψιάρης, «μαμάκιας», φαντασμένος, επιδεικτικός, ανισόρροπος) αρκετές για να συνεννοηθούμε, ειδικά αν θέλουμε να συνεννοηθούμε όλοι, μαζί και οι αγράμματες, οι αγρότισσες, οι καθαρίστριες, οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στο νεοεπινοηθέν λεξιλόγιο. Ο δεύτερος

Απο τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι συνειδητοποίησα πως δεν πρόκειται ποτέ κανένας να με προσέξει και να νοιαστεί για μένα. Συγκέντρωνα πάνω μου δύο πολύ επιβαρυντικούς παράγοντες, α)ήμουν γυναίκα και β) ήμουν φτωχή. Επομένως έπρεπε να σκεφτώ και να οργανώσω την ζωή μου μέσα στα πλαίσια των επιλογών που μου παρουσιάστηκαν λόγω κούνιας, π.χ. τι δουλειά θα κάνω, με ποιούς θα κάνω παρέα, τι είδους άντρες θα συναναστραφώ. Το ιδανικό μου ήταν μια ζωή ειρηνική και γαλήνια, οπότε απομάκρυνα ή αρνήθηκα να εμπλακώ  με καταστάσεις που θα με τάραζαν συνέχεια, που θα μου δημιουργούσαν άγχος και ανασφάλεια, κλπ.  Ενα από αυτά που έπρεπε να κάνω ήταν να σχετιστώ με άντρες μόνο μετά από μια κάποια γνωριμία, ώστε να έχω διαπιστώσει ότι υπάρχει ανάμεσά μας μια πνευματική και ψυχική συγγένεια. Δεν είμαι αρκετά ψύχραιμη ώστε να ανακαλύψω "κατόπιν εορτής",  πως με άγγιξε ένας σεξιστής, ένας ρατσιστής κλπ, το θεωρώ ατίμωση. Θα σιχαινόμουνα τον εαυτό μου και θα τον έφτυνα  μόνη μου στον καθρέ

Με τον όρο εξουσία, νομίζω πως πρέπει καταρχήν να εννοούμε α) το πλήθος των σχέσεων δύναμης που ενυπάρχουν στο χώρο όπου ασκούνται και είναι συστατικές της οργάνωσής τους, β) το παιχνίδι που μέσα από αδιάκοπους αγώνες και συγκρούσεις τις μεταμορφώνει, τις ενδυναμώνει, τις αντιστρέφει γ) τα στηρίγματα που αυτές οι σχέσεις βρίσκουν αναμεταξύ τους έτσι που να σχηματίζουν αλυσίδα ή σύστημα, ή δ) αντίθετα τις αναντιστοιχίες, τις αντιφάσεις που απομονώνουν τη μία από την άλλη ε) τις στρατηγικές, τέλος, μέσα στις οποίες πραγματοποιούνται αυτές οι σχέσεις και που το γενικό τους σχέδιο ή η θεσμική τους αποκρυστάλλωση υλοποιούνται στους κρατικούς μηχανισμούς, στη διατύπωση του νόμου, στις κοινωνικές ηγεμονίες. … Η εξουσία δεν είναι θεσμός, ούτε δομή, δεν είναι μια συγκεκριμένη δύναμη που κατέχουν ορισμένοι: είναι το όνομα που δίνουμε σε μια πολυσύνθετη κατάσταση μέσα σε μια δοσμένη Κοινωνία. … Ακολουθώντας αυτή τη γραμμή, θα μπορούσαμε να κάνουμε ορισμένες προτάσεις: 1) ό

Αρχική ανάρτηση στα γαλλικά του Vlad Gaillard (επεξεργασία κι απόδοση στα ελληνικά Melusine)

Teen Vogue,  το περιοδικό για κομψές έφηβες δίνει μαθήματα για σωστο πρωκτικό σεξ, όχι σε άντρες και γυναίκες, αλλά σε κατόχους προστάτη και μη κατόχους προστάτη, δηλαδή σε άντρες και οχι-αντρες. Το ίδιο συνέβη με την παγκόσμια καμπάνια θηλασμού που φέτος το πόστερ της δεν γράφει "γυναίκα θηλάζουσα" αλλά "πρόσωπο θηλάζον". Έτσι η λέξη ΓΥΝΑΙΚΑ εξαφανίζεται, αποσιωπάται, σβήνεται από τον δημόσιο λόγο. Μερικοί λένε πως αυτό συμβαίνει γιατί θα προσβληθούν οι "γυναίκες που έχουν πέος" δηλαδή οι τρανς γυναίκες που είναι άντρες βιολογικά. Εγώ λέω πως απλώς ο μισογυνισμός είναι στο φόρτε του και κάνει ο,τι μπορει για να παρουσιάζει την ζωή και όλες τις εκφάνσεις της ως κάτι που περιστρέφεται γύρω από τον άντρα: είσαι άντρας, οχι-αντρας, κάτοχος προστάτη, μη κατόχος προστάτη. Το σκίτσο είναι πολύ αποκαλυπτικό της αντρικής μισογυνικης σκέψης γιατί εκτός των άλλων, για την γυναίκα δεν περιλαμβάνει την κλειτορίδα, το κατεξοχήν ερωτικό δικό της

Σας ζάλισα το κεφάλι με όλες αυτές τις παρενθέσεις με άρθρα, τα οποία παραθέτω για να μην πει κάποιος πως βγάζω από το κεφάλι μου κινδύνους εκεί που όλα είναι πολύ απλά ένα σκέτο παιγνιδάκι. Ωστόσο ο φεμινισμός κι εγώ η ίδια, ενδιαφέρεται για την φαινομενολογία των παθογενειών, γι αυτό και επιδιώκει να θεσπίζονται νόμοι που προστατεύουν τις γυναίκες από τα φαινόμενα, όμως ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τις ρίζες τη ς παθογένειας στην Κοινωνία μας, για την ρίζα του Κακού. Αυτό είναι το σημαντικό.  Ας έρθουμε λοιπόν και στο σοβαρότερο όλων: Τι κρύβεται πίσω από αυτήν την επιθυμία των αντρών για στραγγαλισμούς γυναικών στο σεξ που προβάλλεται ως απαιτητή όλο και πιο πιεστικά; Νομίζω πως είναι οφθαλμοφανές, η επιθυμία τους για πλήρη έλεγχο της γυναίκας. Με αυτόν τον τρόπο ασκούν το δικαίωμά τους για ΖΩΗ Ή ΘΑΝΑΤΟ στο σώμα της. Όχι συμβολικά και μεταφορικά αλλά ρεαλιστικά και κυριολεκτικά. Μερικοί σταματούν πριν πεθάνει, προφανώς εκείνοι που φοβούνται την φυλακή

Το φαινόμενο του στραγγαλισμού συναντάται πολύ συχνά τελευταια ως πρακτική του σεξ και βρίσκεται σε άνοδο. Tο κύριο πρόβλημα με την πρακτική αυτή είναι πως ενώ στην θεωρία παρουσιάζεται ως ευφορική για τον στραγγαλισθέντα κι επομένως όλοι, άντρες γυναίκες) θα έπρεπε να επιδιώκουν να στραγγαλισθούν ώστε να νιώσουν μεγάλη ηδονή, στην πράξη βλέπουμε πως είναι οι γυναίκες αυτές που στραγγαλίζονται, πολλές φορές χωρίς την θέλησή τους ή υποκύπτοντας στο ανδρικό αίτημα, και είναι οι αντρες αυτοί που στραγγαλίζουν, επομένως δεν είναι ο δικός τους εγκέφαλός τους που στερείται οξυγόνο αυτό που τους φέρνει την ευφορία, αλλά κάτι άλλο. Ποιος είναι ο μηχανισμός με τον οποίο αυτό επιτυγχάνεται;  Η πρακτική γίνεται γνωστή για τους άντρες μέσα από το πορνό, αφού οι τολμηρές ταινίες την περιλαμβάνουν κατά ποσοστό 40%. Για τις γυναίκες γίνεται γνωστή από τα άρθρα περιοδικών με ευφάνταστους τίτλους που ή παρουσιάζουν μαγευτικά το ζήτημα, π.χ. «η πολύ λεπτή τέχνη του να χειρίζε

Η βία κατά των γυναικών είναι ένα θέμα που μόνο τα τελευταία 50-60 χρόνια και εξαιτίας των φεμινιστριών άρχισε να συζητιέται. Καινούργιες λέξεις που πριν δεν υπήρχαν επινοήθηκανγια να περιγράψουν ειδικά φαινόμενα, π.χ. "παρενόχληση", νόμοι προωθήθηκαν που άλλαξαν τα δεδομένα, π.χ. ο βιασμός και εντός του γάμου είναι πια ποινικά κολάσιμος, κι όμως δεν έχουμε τελειώσει διότι καινούργιες μορφές βίας γίνονται δημοφιλείς, οπότε καταπιανόμαστε με αυτές, για να τις αναδείξουμε και να τις αντιμετωπίσουμε. Μία μορφή βίας που απασχολεί το φεμινιστικό κίνημα τελευταία είναι η απόπειρα στραγγαλισμού των γυναικών, τόσο ως ξεχωριστό κομμάτι της ενδο-οικογενειακής βίας (ισχύει γενικώς για ζευγάρια, παντρεμένα και μή), όσο και ως πρακτική του σεξ.  Σε ορισμένες χώρες της γης ο στραγγαλισμός εδω και λίγο καιρό αποτελεί ξεχωριστό αδίκημα, βρίσκεται εκτός του γενικού όρου "ενδοοικογενειακής βία" (domestic abuse),π.χ. στην Νέα Ζηλανδία που από 01/01/2019 διώκεται ξεχωριστά,

Είπα εχθές πως δεν μου αρέσουν οι ήρωες, κυρίως γιατί δεν είναι πια μαζί μας, έχουν πεθάνει. Ναι, όμως είμαι γυναίκα και ξέρω πως αυτήν η ζωή δεν αξίζει πάντα να την ζεις.

Τα μαλλιά εργαζόμενης μάνας και του γιου της στις 7.00 π.μ., την ώρα που αυτή πάει στο γραφείο κι ο νεαρός στο σχολείο του. (True story.)

Το δάχτυλο του Βέρθερου, από απροσεξία, αγγίζει το δάχτυλο της Καρλότας· τα πόδια τους, κάτω απ’ το τραπέζι, συναντιούνται. Ο Βέρθερος θα μπορούσε να αδιαφορήσει για το νόημα αυτών των συμπτώσεων, θα μπορούσε να συγκεντρωθεί σωματικά σε τούτες τις ισχνές ζώνες επαφής και να χαρεί αυτό το τμήμα δαχτύλου ή αδρανούς ποδιού, μ’ έναν τρόπο φετιχιστικό,  χωρίς να νοιάζεται για την αντίδραση  (το Φετίχ, ως Θεός – αυτή είναι η ετυμολογική προέλευση – είναι κάτι που δεν αποκρίνεται). Αλλά ο Βέρθερος δεν είναι διεστραμμένος, είναι ερωτευμένος: πλάθει νοήματα, παντού και πάντα, από το τίποτε, και το νόημα, ακριβώς, του φέρνει ρίγος: βρίσκεται μέσα στο καμίνι του νοήματος. Κάθε επαφή θέτει, για τον ερωτευμένο, το αίτημα της ανταπόκρισης: ζητάς από το δέρμα να δώσει μιαν απάντηση […], ιδού η παραδείσια περιοχή των λεπτών και λαθραίων σημείων. Μια γιορτή θα ‘λεγες, όχι των αισθήσεων, αλλά του νοήματος. ——————————————————————————— από το βιβλίο: “αποσπάσματα του ερωτικού λόγου”, 1977, Rola

Ξέρετε, εμένα δεν μου αρέσουν οι ήρωες, ειδικώς επειδή είναι πεθαμένοι. Θέλω όλοι οι άνθρωποι να ζουν ως τα βαθειά γεράματα και να πεθαίνουν 200 χρονών στο κρεβάτι τους με μια μεγάλη οικογένεια κι εκατό φίλους γύρω τους. Αυτό θέλω. Ομως, υπάρχουν κι εξαιρέσεις, άτομα τόσο μοναδικά που τίποτα μα τίποτα δεν μπορείς να τους προσάψεις. Τον ισόβιο σεβασμό μου λοιπόν στην Κατερίνα Γώγου. ΕΤΩΝ 9 Όταν ξυπνήσεις το πρωί και δεν θα βρεις στο πάτωμα χαπάκια πουλόβερ και σουτιέν και χτυπήσεις με δύναμη την πόρτα χωρίς ν’ ακούσεις πίσω σου το υστερικό μου “σκασμός” μη βάλεις τα κλαματα και πας για να με βρεις στην παιδική φωτογραφία μου που σε κοιτάει. Ποτέ δεν έβλεπα. Ούτε στα ηλίθια γραφτά μου. Σούχω πει ψέματα, Πάντοτε σούλεγα πως είναι όμορφοι οι άνθρωποι τα χρώματα κι η μουσική. Μέτρησε μόνο τα μεροκάματα που έκανα μ’ αυτό θα μάθεις πως έζησα. Μέτpησε έπειτα το νοίκι μας ποτέ δεν φτάνανε να το πληρώσω. Και πόσο φως έκαψα ψάχνοντας να βρω τρόπο. Τράβα μετά και γύρεψε απ’ τον πατέ