Τα πολιτικά ημερολόγια

Οταν ήμουνα μικρή, ένα σωρό λέξεις από αυτές που χρησιμοποιούμε σήμερα δεν υπήρχαν, επινοήθηκαν στην συνέχεια για να περιγράψουν φαινόμενα που δεν είχαν πάρει ειδικό όνομα, σχεδόν όλες από τις γυναίκες. Ευτυχώς, γιατί ξεχώρισαν πολλές πολύ λεπτές αποχρώσεις στις συμπεριφορά και την κάθε μία την ταυτοποίησαν με το όνομα που της αξίζει, π.χ. "κακοποιητής" και "χειριστικός" ανθρωπος,  αντί το γενικό "παλιοχαρακτήρας" που χρησιμοποιώ εγώ και το "μαλ@κας" που χρησιμοποιεί πολύς κόσμος.  Εγώ δεν έχω γνωρίσει κακοποιητές και χειριστικούς ανθρώπους, γιατί είμαι πολύ μυγιάγγιχτη για να ανεχτώ κάποιον τόσο ώστε να καταφέρει να γίνει χειριστικός και κακοποιητής μαζί μου. Νομίζω όμως πως είχα μια σχέση που ο άντρας θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κακοποιητική γι αυτόν κι εμένα χειριστική, ή ακόμα και σαδίστρια. Το μοντέλο αυτό σχέσης συναντάται συνήθως με αντίστροφους ρόλους, γι αυτό θα το περιγράψω ώστε να φωτίσω λίγο το πώς έφτασε στο σημείο αυτό. 

Τελευταία, έχει συμπέσει να διαβάσω πολλές αναρτήσεις σχετικά με την καταπίεση των γονιών προς νέες γυναίκες που μένουν ακόμα στο πατρικό τους ή στο πατρικό του αγοριού τους, δηλαδή κοπέλες που τελείωσαν το Πανεπιστήμιο  και κάνουν κάποιο μεταπτυχιακό ίσως,  που είναι ασκούμενες σε κάποια δουλειά, που δεν έχουν βρει δουλειά ακόμα κλπ, οι οποίες αναφέρονται στις πουριτανικές αντιλήψεις των γονιών/πεθερικών τους  που τους βάζουν απαγορεύσεις, στα ρούχα κυρίως.  Καταλαβαίνω βέβαια την δυσαρέσκεια εκείνης που σε οτιδήποτε την καταπιέζουν και την περιορίζουν οι άλλοι, θα ήταν πολύ ωραία να είμαστε όλοι διαρκώς ελεύθεροι, όμως αυτό θα σας συμβαίνει γενικά στην ζωή σας, κάθε φορά που μένετε με άλλους. Αν και φαίνεται πως όλα οφείλονται στην Πατριαρχία μια που τώρα τυχαίνει να μένετε στο σπίτι γονιών ή πεθερικών που είναι 30 χρόνια μεγαλύτεροι από εσάς (επομένως εξ ορισμού τους τοποθετείτε στους σύμμαχους της πατριαρχίας) η ίδια καταπίεση, σε άλλα πράγματα και στο ντύσιμο θα σας τύχε

Βλέπετε αυτήν την εικόνα; Ενα ζευγάρι βρίσκεται μέσα σε Μουσείο κι ο άντρας λέει στην αγαπημένη του "περιτριγυρίζομαι από έργα Τέχνης, αλλά εσύ είσαι το πιο όμορφο έργο από όλα". Γιατί ισχυρίζομαι πως το λέει ο άντρας κι όχι η γυναίκα; Απλώς επειδή δεν υπήρξε ποτέ γυναίκα που να θεωρήσει πως κάποιος o άντρας της είναι έργο τέχνης, οι άντρες είναι άντρες κι η Τέχνη είναι άλλο πράγμα για τις γυναίκες. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Πώς λοιπόν μπορούμε να διαβάσουμε αυτήν την φωτογραφία, είναι κολακευτική ή προσβλητική για τις γυναίκες; Έχει δυό αναγνώσεις τουλάχιστον, μια μισογύνικη, μια φεμινιστική. ΑΝΑΓΝΩΣΗ 1η ΜΙΣΟΓΥΝΙΚΗ. Η Τέχνη εδώ είναι ένα σύνολο από όμορφες εικόνες, βλέπουμε εξάλλου στην φωτογραφία μπροστά μας τους πίνακες. Η γυναίκα παραλληλίζεται με πίνακα ζωγραφικής, πράγμα που φαίνεται προς στιγμήν κολακευτικό αφού ο πίνακας είναι κάτι σπουδαίο, πλην όμως η εκτίμηση για την γυναίκα περιορίζεται στην επιφάνεια, στο θέαμα που προσφέρει. Οι

Εδώ και 50 χρόνια στην χώρα μας το φεμινιστικό κίνημα ανεβαίνει, η απελευθέρωση των γυναικών προχωρά. Καινούργιες λέξεις εφευρίσκονται για να περιγράψουν την γυναικεία εμπειρία, ιστοσελίδες με γυναικεία θέματα ανοίγουν, γυναικείες οργανώσεις ιδρύονται, ένα σωρό πράγματα που οι άντρες δεν είχαν φανταστεί αλλά και πολλές γυναίκες δεν είχαν συνειδητοποιήσει, τώρα πια περιγράφονται, αναλύονται αποσαφηνίζονται έως την πιο μικρή τους λεπτομέρεια, πάντα από την οπτική μεριά των γυναικών. Όλα αυτά ονομάζονται "γυναικείος Λόγος" δηλαδή γυναικεία ομιλία και γυναικεία λογική μαζί, όλα αυτά μαζί μας δείχνουν ποιός είναι ο τρόπος που οι γυναίκες βλέπουν τα πράγματα που τις αφορούν. Ο γυναικείος Λόγος μιλάει καταρχάς για τις ίδιες τις γυναίκες, τα βιώματά τους, τις εμπειρίες τους, πώς συγκροτούν εντός τους την έννοια του εαυτού τους, πώς αποδέχονται ή αρνούνται τους ρόλους με τους οποίους τις φορτώνει η κοινωνία, πώς συμμετέχουν οι ίδιες στην επιτέλεση της "θηλυκότητας" τους,

Γεννήθηκα σε μια φτωχή συνοικία της Αθήνας, σε ένα από τα σπίτια που ήταν γύρω από την πλατεία. Αυτά τα σπίτια ανήκουν πάντα στους πρώτους κατοίκους της περιοχής, στο δικό μας  ο πρώτος όροφος χτίστηκε το 1921 και το ισόγειο (πατρικό της γιαγιάς μου) το 1908. Όταν ήμουν μικρή, στην συνοικία μου δεν πήγαινε σχεδόν κανένας διακοπές κι ο λόγος ήταν απλός: ήταν όλοι Αθηναίοι και φτωχοί. Ο μόνοι που έλειπαν τον Αύγουστο ήταν ο συμβολαιογράφος κι ο αρχιτέκτονας (και δήμαρχος) που είχαν δεύτερο σπίτι, το επονομαζόμενο "εξοχικό", κι οι δυό στο Μάτι, φαντάζομαι από τα πρώτα αυθαίρετα της περιοχής. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε όλοι εδώ,  στην Αθήνα, στην γειτονιά μας.  Πώς περνούσαμε το καλοκαίρι; Τα πρωινά οι γονείς μας πηγαίναν στην δουλειά όπως και τον υπόλοιπο χρόνο (δεν υπήρχαν νοικοκυρές στην γειτονιά μας) κι εμείς τα παιδιά το κωλοβαράγαμε στο σπίτι διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική και κάνοντας δουλειές. Τα απογεύματα, όλοι κάναμε μπάνιο, όλοι ντυνόμασταν και όλοι βγαίναμε β

Μια φωτογραφία-συνδυασμός των αντιλήψεων του 3ου και 4ου κύματος φεμινισμού που τοποθετείται θετικά απέναντι στην εθελούσια πορνεία και του Νεοφιλελευθερισμού που δεν χάνει ευκαιρίες να βγάλει κέρδος, ακολουθώντας (κατά την γνώμη μου, δημιουργώντας) τις κοινωνικές τάσεις: μια πολύ πρωτοποριακή ιδέα, ένα innovation, ένα επιχειρηματικό σάιτ όπου οι νεαρές φοιτήτριες γνωρίζουν πολύ μεγαλύτερους αλλά εύπορους άντρες, τους sugar daddies κι ανταλλάσσουν σεξ και συντροφιά σε μόνιμη βάση με χρήματα ή ακριβά δώρα, ή ταξίδια στο εξωτερικό κλπ. Ενα σάιτ δηλαδή που παροτρύνει τις φοιτήτριες στην πορνεία. Πριν το 4ο κύμα φεμινισμού, δηλαδή πριν 10 χρόνια, στην χώρα μας υπήρχε ως τρόπος βιοπορισμού ο sugar daddy, αλλά  λεγόταν "χορηγός" και πριν 60 χρόνια πάλι υπήρχε και λεγόταν "ο γκόμενος που την έχει σπιτωμένη".  Ήταν ο ίδιος τύπος άντρα, ένας παντρεμένος ή ελεύθερος που είχε αρκετά χρήματα, ήθελε μια πολύ πιο νέα γυναίκα για σεξ, η οποία να μην του ζαλίζει το κεφάλι

Πριν λίγο καιρό μια στενή φίλη μου, παλιά συμμαθήτρια και συντρόφισσα, η Άννα, μού αποκάλυψε κάτι πολύ ασυνήθιστο για την ερωτική της ζωή (το οποίο αναφέρεται στην πρώτη παράγραφο του κειμένου της). Το κράτησα στο μυαλό μου ως αρκετά σπάνιο και της ζήτησα πρόσφατα να το αναλύσει λίγο σε ένα κείμενο βιωματικό που θα αναφέρει πώς αντιμετώπισε αυτή το θέμα του οργασμού. Το κείμενο δεν έχει λογοτεχνικές αρετές, έχει όμως λογιστικές: είναι σαφές. "Πάντα θεωρούσα πως δεν είμαι ο τύπος ανθρώπου που σκέφτεται ιδιαίτερα το σεξ, εκ φύσεως. Εχω κάνει χιλιάδες συζητήσεις για το σεξ για κοινωνικούς λόγους, για πολιτικούς λόγους, καθώς  και συζητήσεις διαπροσωπικές, όμως πάντα για την σεξουαλική ζωή των άλλων. Για την δικιά μου δεν είχα τίποτα να πω σε κανέναν, διότι το σεξ ήταν πολύ απλά, ένα ευχάριστο κομμάτι της καθημερινότητας, χωρίς τίποτα αξιοπερίεργο που να αξίζει τον κόπο να αναφερθεί. Ξαφνικά στα 48 μου, μέσα σε μια εβδομάδα έκανα τρεις διαφορετικές συζητήσεις που μου αποκάλ

Ποιό είναι το πρόβλημα με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα; Πως είναι γενικά μια γνωστική διαδικασία που μας βοηθάει να ανταπεξερχόμαστε με κάποια ευκολία σε πρωτόγνωρες καταστάσεις (που όμως κάτι μας θυμίζουν από τα προηγούμενα βιώματά μας), όμως γίνονται προκατάληψη και τροχοπέδη όταν τα χρησιμοποιούμε για ανθρώπους. Οι άνθρωπο είναι πολύπλοκοι, δεν αντιδρούν όπως περιμένουμε εμείς, αλλά κι αν το κάνουν, δεν είναι για τους λόγους που φανταζόμαστε.  Δέκα διαφορετικοί άνθρωποι στην φράση "είσαι ηλίθιος" θα αντιδράσουν διαφορετικά: άλλος θα βάλει τα κλάματα, άλλος θα αδιαφορήσει, άλλος θα σε βρίσει, άλλος θα γελάσει, άλλος θα βγάλει το μαχαίρι να σε σφάξει. Από την δική μας περιορισμένη εμπειρία (ή και πολύ περιορισμένη όπως στην περίπτωση του ναυτικού) ατόμων ενός μικρού κύκλου, δεν μπορεί να βγει συμπέρασμα για το τι θα κάνουν οι άλλοι. Μην "διαβάζετε" και ταξινομείτε τον κόσμο και το πιθανό μέλλον των σχέσεών σας με βάση τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Οχι μόνο τα

Γνώρισα τον Σπύρο στα 23 του, φοιτητή στο τελευταίο έτος της Αρχιτεκτονικής. Η έλξη μεταξύ μας ήταν άμεση. Ηταν ένας φανταστικός τύπος, αντιεξουσιαστής, καλλιεργημένος, προοδευτικός ειρηνικός και ήπιος. Δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου για τον εαυτό του, μιλούσε όμως για την οικογένειά του, για τον μεγάλο του αδερφό που παρατρίχα να μην τελειώσει την Ιατρική διότι η κοπελιά του έμεινε έγκυος και επειδή είχε κάνει 4 εκτρώσεις αναγκάστηκε να την παντρευτεί και να μετακομίσει 2 χρόνια στην γκαρσονιέρα δίπλα από τους δικούς του (όσο ήταν στον στρατό), για τον μικρό του αδερφό που κι αυτός έμπλεξε μαθητής στο Λύκειο, αλλά ευτυχώς η κοπέλα ήταν έναν χρόνο μεγαλύτερη και "καθάρισε" η μάνα τους απειλώντας την με μήνυση για αποπλάνηση ανηλίκου, ώστε τελικά ούτε την έκτρωση να μην πληρώσουν, κλπ.  Δυο μήνες μετά την γνωριμία μας κι ενώ ετοιμαζόμουν να περάσω ένα φανταστικό Αύγουστο όπου θα κάναμε ό,τι θέλαμε γιατί θα είχαμε το σπίτι δικό μας, στις 1 Αυγούστου ακριβώς κι ενω το πρωί