Τα πολιτικά ημερολόγια

Το ζήτημα είναι πως υπάρχουν πράγματα που για να δημιουργήσεις χρειάζεται χρόνος, δεν φτάνει το τώρα, την αξία τους την παίρνουν από την διάρκεια, το νόημα τους αποκαλύπτεται μέσα από την διάρκεια. Οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται χρόνο για να   δημιουργηθούν, κι όσο πιο πολύ διαρκούν τόσο περισσότερο αξίζουν για μας. Ο εαυτός μας για να μας γίνει κατανοητός, για να μπορέσουμε να δομήσουμε κάποιο νόημα γύρω από το γιατί κάνουμε όσα κάνουμε, απαιτεί χρόνο κι ενδοσκόπηση. Η ζωή μας αποκτάει νόημα αν την αναλογιστούμε στην διάρκεια της, αν την σχεδιάσουμε για πολλά χρόνια μετά, αν αναλογιστούμε τι πρέπει να κάνουμε ώστε να περάσουμε όμορφα όσο διαρκεί και στο τέλος της να μας θυμούνται με τον επιθυμητό για εμάς τρόπο. «Να με θυμούνται» είναι ήδη ο πιο υψηλός ρεαλιστικός στόχος που μπορεί να έχει ο άνθρωπος της υπερμοντέρνας εποχής, ασύλληπτα υψηλός. Γνωρίζουμε ήδη από την προηγούμενη εποχή, την μοντέρνα/νεωτερική πως σε κάτι άλλο εκτός από τα γήινα δεν μπορούμε να προσβ

E δώ και 10 χρόνια βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να παρακολουθώ την εξέλιξη του φαινομένου της ζωής on-line και του ανθρωπότυπου που είχε ως αποτέλεσμα .   Η ζωή on - line είναι μια εναλλακτική περιγραφή αυτού που στην Φιλοσοφία, την Κοινωνιολογία κλπ ονομάζεται υπερ-νεωτερική εποχή, υπερ-μοντέρνα ας πούμε. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η διαφορά στην αντίληψη του χρόνου για όσους την ζουν. Ο χρόνος από την μια μεριά είναι πιεστικός ως προς το πόσο γρήγορα πρέπει να γίνουν όλα: fast food , fast track υποθέσεις, deadlines παντού, “αυτό έπρεπε να είχε γίνει εχθές». Από την άλλη μεριά o ίδιος χρόνος φαίνεται σαν να διαστέλλεται ή να πολλαπλασιάζεται χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη των επικοινωνιών, μπορείς να είσαι μέσω του κομπιούτερ και του κινητού στις 10.00 σε σύνδεση με Αυστραλία, στις 10.02 σε σύνδεση με την καφετέρια στο χωριό σου, χώρια που μπορείς να διαβάζεις σχόλια στο Facebook και ταυτόχρονα στο Google plus σε δύο διαφορετικά πα

Αυτή εδώ είναι η μία από τις δύο αγαπημένες μου κούπες. Την χρησιμοποιώ στο σπίτι όλο τον χρόνο. Όχι επειδή είναι αγιοβασιλιάτικη βέβαια, δεν είμαι φίλη του Αη-Βασίλη και των παραμυθιών για πιτσιρίκια, αλλά επειδή μου την χάρισε η φίλη μου η Άννα.  Η Άννα ήταν μια νέα κοπέλα που είχε τελειώσει την αρχαιολογία, μεταπτυχιακό, είχε παντρευτεί, δούλευε στην ίδια δουλειά με εμένα και βρισκόταν στο δεύτερο έτος στο διδακτορικό της, είχε δηλαδή ένα πολύ βεβαρυμένο πρόγραμμα όταν  ανακάλυψε την Άνοιξη του 2004 ότι ήταν έγκυος.  Σαν να μην έφταναν αυτά, ο γιατρός της είπε πως είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα στο αίμα, που αν το είχαν εντοπίσει νωρίτερα θα μπορούσε να είχε κάνει μια θεραπεία προετοιμασίας, όμως τώρα ήταν αργά, οπότε θα έπρεπε να μείνει στο κρεββάτι ξαπλωμένη σε όλη την εγκυμοσύνη (συν ενέσεις καθημερινές, κλπ.) και πάλι ήταν πιθανό να χάσει το μωρό. Η Άννα ήταν απελπισμένη. Έπρεπε να διαλέξει κυρίως μεταξύ του διδακτορικού που ήταν στην μέση και της εγκυμοσύνης με το αμφίβολο

Όλες οι εποχές του χρόνου είναι δύσκολες στα social media για τον άνθρωπο με την μέση λογική και τη μέση υπομονή, όμως τα Χριστούγεννα είναι μια πραγματική δοκιμασία. Ξαφνικά το ίντερνετ γεμίζει καρδούλες, ελαφάκια, σκίτσα πακέτων με εορταστικές κορδέλες και...λίστες με επιθυμίες: "αυτά τα Χριστούγεννα θέλω αυτό", "αυτά τα Χριστούγεννα θέλω το άλλο". Έχει και χειρότερα: " όχι μόνο το θέλω, αλλά και μου αξίζει ". Δεν ξέρω πόσων χρονών είναι όσοι τα γράφουν αυτά, αλλά οι μισοί στο ιντερνετ είναι πάνω από 18, γι αυτό ερωτώ αυτούς τους μισούς: Δεν μου λέτε, πάτε καλά; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβετε ότι στην θέση που βρίσκεστε, είστε εντελώς κατά τύχη; Δεν έχει καμία σχέση η αξία σας με την θέση σας, η τύχη μόνο σας έφερε εκεί.  Αυτές οι λίστες μοιάζουν με γράμματα στον Αη-Βασίλη. Τι είστε, τίποτα παιδάκια του δημοτικού που ζουν μισό στην πραγματικότητα και μισό στα παραμύθια; Δεν βλέπετε γύρω σας; Δεν διαβάζετε ειδήσεις;  Άνθρωποι, εδώ, σε αυτήν την

Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από το παρελθόν. Όλο μαζί είναι στο μυαλό μου σαν τυλιγμένο σε αφρικανική σκόνη, αυτή την σκόνη που κάνει τα αντικείμενα θολά κι εσένα σου δημιουργεί την ανάγκη να ξεφύγεις, να βγεις σε καθαρό ουρανό. Δεν ήταν άσχημο, ούτε και σπουδαίο. Θυμάμαι καθαρά μόνο δυό τρία πράγματα Μια κοπάνα με τον Στράτο, με ψοφόκρυο Την κόρη της Λυκειάρχισσας «Λύκαινας» που έπεσε απ΄την ταράτσα του λυκείου Ένα μαχαίρωμα στην Life Τον Νίκο Π. που ξάπλωσε στις γραμμές του τραίνου Τον Σπύρο Τ. που σκοτώθηκε με την μηχανή Τον αδερφό της Τζούλιας που κρεμάστηκε Τον Θοδωρή που πέθανε από AIDS στην φυλακή Τον Γιώργο Ζ. που τον βρήκαν καμένο στα σκουπίδια Την Τούλα Μ. που την μαχαίρωσαν στην φυλακή Τον Τζίμη Τ. που πέθανε μια μέρα μετά την αποτοξίνωση Τον Δημήτρη Π. που πέθανε από φωτιά στο σπίτι του Τον Κώστα Κ. που έστειλαν απ’ την Ινδία το πτώμα του Τον Ανδρέα Σ, που δραπέτευσε από την φυλακή και σε ενέδρα στο πατρικό του, οι μπάτσοι τον πυροβόλησαν σαράντα εννιά φορές Τον Θανάση τον

 Επειδή δεν θέλω να σκέφτομαι μόνο τα κακώς κείμενα  και να τα καταγγέλλω, αλλά θέλω επίσης να βρίσκω λύσεις για την διόρθωσή τους, θα σας πω μια πολύ όμορφη ιστορία που συνέβη σε γνωστό μου άτομο, που μόνη της δείχνει τον σωστό δρόμο για την επίλυση του προβλήματος του ρατσισμού.     Εχω μια συνάδερφο που μένει στο Μεταξουργείο, δηλαδή σε μια κακόφημη υποβαθμισμένη περιοχή του κέντρου της Αθήνας. Η συνάδερφος είναι μια γλυκιά ευαίσθητη γυναίκα με ένα πολύ μικρό παιδάκι. Τον περασμένο χρόνο το παιδί της πήγε πρώτη φορά σε δημοτικό παιδικό σταθμό στην περιοχή του σταθμού Λαρίσης. Ο σταθμός ήταν αυτό που λέμε πολυ-πολιτισμικός, παιδιά μεταναστών από διάφορες χώρες και διάφορες θρησκείες. Από την πρώτη μέρα το παιδί γύρισε σπίτι ενθουσιασμένο, η δασκάλα του ήταν πολύ καλή, τα παιδιά ήταν πολύ καλά και υπήρχε ένα παιδί ο Ζοζέφ που όταν του βγήκε το παπούτσι στο παιγνίδι, έβαλε τον πιτσιρίκο να καθίσει σε ένα καρεκλάκι και του το ξανάβαλε. Πήγαινε-ερχόταν ο πιτσιρίκος και κάθε μέρα έλεγ

...είναι τολμηρά βήματα που κάνεις μόν@ σου και μέριμνα για τις συνέπειες.