Τα πολιτικά ημερολόγια

Κυριακή στο μπαλκόνι. Έχω ακούσει τρεις γυναίκες να φωνάζουν έως τώρα και το πρωί άκουσαν οι άλλες εμένα. Η ιστορία είναι παρόμοια για όλες, κάποιος στο σπίτι τους δεν έχει κάνει κάτι που έπρεπε να έχει γίνει πριν από ώρες ή μέρες και του το υπενθυμίζουν για 5η, 6η, 100στη φορά: - Ακόμα τα σκουπίδια είναι εδώ; -Τι θα γίνει με τα μπουκάλια μπύρες, δεν μπορώ να πατήσω στο μπαλκόνι. - Θα βγάλεις ποτέ τα σορτς από το κομοδίνο; Κι ακούγονται οι απαντήσεις σε αντρική φωνή, του άντρα ή του γιού: -Πώς κάνεις έτσι; Θα πιω τον καφέ μου πρώτα. -Καλά και τι φωνάζεις; -Δεν πας καλά, πρωί-πρωι μουρμούρα; Έτσι βγάζουν οι γυναίκες τον τίτλο της τρελής και της υστερικής. Πότε θα ακούσω αντρική φωνή να λέει: -Ακόμα άπλυτα τα πιάτα; Έπρεπε να έχουν πλυθεί από την Παρασκευή! Ε; Πότε; ( γράφει η Melusine) (φωτό Melusine)

Ποιός έχει σώμα για παραλία; Όλοι βέβαια.   

Αυτή είναι μια φωτογραφία που έχω ξαναχρησιμοποιήσει σε κείμενο κι ο λόγος είναι πως την σιχαίνομαι. Για εμένα είναι λάθος για χίλιους λόγους. Ο πρώτος είναι πως η κοπέλα υποβιβάζει με τα λόγια της το μάθημα του Πανεπιστημίου σε κουβέντα καφενείου. Ο δεύτερος είναι πως με την απάντησή της μεταφέρει την κουβέντα από τον κοινωνικό και πολιτικό χώρο, στο πορνό. Τι δείχνει η φωτογραφία αυτή; Δείχνει μια νέα γυναίκα που όπως μας ανακοινώνει: "Σήμερα ο καθηγητής με ρώτησε πώς βλέπω τις λεσβιακές σχέσεις. Προφανώς "σε ταινίες υψηλής ευκρίνειας", δεν ήταν η σωστή απάντηση. " Μπορούμε αν θέλουμε να φανταστούμε την σκηνή και νομίζω πως οι περισσότεροι φαντάζονται από εδώ την όμορφη /νέα /τολμηρή /προοδευτική γυναίκα που ομολογεί δημοσίως  πως βλέπει λεσβιακό πορνό, κι από εκεί τον καθηγητή, πιθανόν με τα μούτρα ξινισμένα, γιατί είναι συντηρητικούρα, είναι μεγάλος, κλπ.  Για τον καθηγητή δεν είμαι σίγουρη, για την κοπέλα όμως είμαι, τι πιο προοδευτικό από μ

Εξεπλάγην από εχθές (27/06/2019) όταν με αφορμή την λιποθυμία εντός του δικαστηρίου κατηγορούμενου μέλους ακροδεξιάς παράταξης, διαπίστωσα πληθώρα φωτογραφιών που είχαν από την μια μεριά τον λιπόθυμο κι από την άλλη φωτογραφία γνωστών προσώπων της αριστεράς που πέρασαν κι αυτοί δικαστήρια, καταδικάστηκαν κι εκτελέστηκαν.  Από την μια μεριά καταλαβαίνω τον χλευασμό απέναντι σε κάποιον που λιποθυμάει σε κατάσταση στρες, ενώ παλιότερα είχε προβεί σε υπερ-πολεμοχαρείς δηλώσεις, π.χ. "ο,τι κινείται, σφάζεται". Από την άλλη μεριά δεν καταλαβαίνω την αντιπαράθεση με νεκρούς αγωνιστές, ειδικώς της αριστεράς, ακόμη κι από αναρχικούς. Απορώ,  χρειαζόμαστε ήρωες; Αν τυχόν χρειαζόμαστε, οι ήρωες βρίσκονται μόνο στην αριστερά; Προσωπικώς απορρίπτω τελείως την μορφή του Ήρωα επειδή είναι μια νοητική κατασκευή πατριαρχική και μιλιταριστική από την αρχή ως το τέλος της. Είμαι κατά της πατριαρχίας και κατά του πολέμου.  Τι είναι ο ήρωας; Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα, εί

Διάβασα μια είδηση σήμερα για ένα μωρό Μεξικανών μεταναστών που αποχωρίστηκαν το μωρό τους στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, η οικογένεια επανενώθηκε μετά 18 μήνες, όμως το παιδί τους δεν μιλάει και δεν περπατάει έως σήμερα. Θυμήθηκα λοιπόν, μια ιστορία που συνέβη στην δικιά μας οικογένεια όταν ήταν το παιδί μας 8 μηνών, μικρότερης επίπτωσης στην παιδική ψυχή, όμως παρόμοιου χαρακτήρα. Το πρώτο καλοκαίρι μετά την γέννηση του παιδιού μας, ο άντρας μου κι εγώ σκεφτήκαμε πως επειδή το παιδί ήταν πολύ μικρό, δεν είχε δόντια, δεν περπατούσε, έπινε γάλα με μπιμπερό, δεν μπορούσε να βγει καθόλου στην ήλιο, κοιμόταν στις 9 το βράδυ κλπ, καλά θα ήταν να το αφήναμε στην πεθερά μου στο χωριό και να πηγαίναμε οι δυό μας διακοπές, να διασκεδάζαμε. Το χωριό το γνώριζε και με τους παππούδες του είχε πολύ καλή σχέση. Έτσι κάναμε, πήγαμε στο χωριό μια Παρασκευή μετά την δουλειά, το βάλαμε για ύπνο αφήνοντάς το στους παπούδες του, γυρίσαμε στην Αθήνα το ίδιο βράδυ, μπήκαμε στο καραβι το

Να' μαστε στην αρχή του καλοκαιριού και στις πρώτες εξορμήσεις στην παραλία. Γνωρίζουμε σήμερα πια όλοι μας πως η παραλία είναι δημόσιος χώρος στον οποίο όλοι έχουν δικαίωμα, άσχετα με την ηλικία τους, την φυσική τους κατάσταση και την αρτιμέλειά τους. Ναι, όμως μια που τα σώματα είναι ημίγυμνα στην παραλία, το θέμα του μαγιό, δηλαδή του απο-καλυπτικού ή του καλυπτικού μαγιό, πώς το αντιμετωπίζει ο φεμινισμός;  Φαίνεται πως υπάρχουν πολλές διαφορετικές σχολές σκέψης στο ζήτημα αυτό και η επικρατέστερη λέει πως οι γυναίκες πρέπει να φοράνε ό,τι θέλουν, με την ησυχία τους. Ναι, ασφαλώς αυτό είναι το όραμα για ένα ιδανικό κόσμο, οι γυναίκες να μπορούν να φοράνε όσο αποκαλυπτικά ή καλυπτικά μαγιό επιθυμούν, χωρίς κατακραυγή για την επιλογή τους και χωρίς ενοχλήσεις από ανθρώπους που σεξουαλικοποιούν την επιλογή τους ή τις εγκαλούν για σεμνοτυφία και πουριτανισμό.  Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος του κειμένου, ή ακόμα καλύτερα, θα μπορούσε να μην γραφτεί καθόλου κείμενο για

Πρόσφατα κάποιος μου είπε πως πριν χρόνια, σε μια φιλική συντροφιά οι άντρες της παρέας είπαν πολλές φορές τις λέξεις πουταν@ και καριολ@ υπό μορφή αστεϊσμού, κι οι γυναίκες δεν παρεξηγήθηκαν καθόλου, γελούσαν κι αυτές. Δεν το αποκλείω, ίσως. Υπάρχουν γυναίκες που συμμερίζονται απολύτως τις πατριαρχικές αντιλήψεις, υπάρχουν γυναίκες που νομίζουν πως αν  απλώς δεν πάνε κόντρα στους άντρες και τους ανεχτούν, θα κερδίσουν μια καλύτερη θεσουλα από αυτή που επιφυλάσσουν οι άντρες για τις πολλές, κι υπάρχουν αυτές που λένε πως όσες παρεξηγούνται με το "πουταν@" έχουν μικροαστικές αντιλήψεις και κακή γνώμη για τις επαγγελματίες πόρνες. Ιδού λοιπόν μια ιστορία που έγινε πριν λίγα χρόνια, όχι μιας γυναίκας μεμονωμένης αλλά μιας ομάδας ανθρώπων που όλοι, άντρες και γυναίκα, παρεξηγούσαν πολύ μικρότερα πράγματα από την μεγάλη παλιοκουβέντα Π.  Είναι 1 Ιανουαρίου. Είμαι καλεσμένη για φαγητό σε μια Βάσω που γιορτάζει. Είμαι σε μια καφετέρια πρωί- πρωί για να πιω καφ

Πριν λίγες μέρες έγινε μια επίθεση σε ένα ζευγάρι λεσβιών, σε λεωφορείο του Λονδίνου. Στις εφημερίδες αλλά και από τον Τζέρεμι Κόρμπιν  του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας, το περιστατικό χαρακτηρίστηκε ως ομοφοβική και μισογυνική επίθεση. Δεν συμφωνώ με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μισογυνική είναι φυσικά, όχι όμως ομοφοβική. Τα θύματα ήταν ομοφυλόφιλες γυναίκες, όμως δεν ήταν η απέχθεια προς τις λεσβίες αυτό που ώθησε τους δράστες στην βία, ήταν η αντίρρηση των γυναικών να συμμορφωθούν προς το πορνογραφικό σενάριο περί λεσβιών που επιθυμούσαν οι δράστες να ζήσουν στην δική τους πραγματική ζωή.  Αυτήν την εντύπωση σχημάτισα από τις λεπτομέρειες της επίθεσης, έτσι όπως τις διάβασα στις αγγλικές εφημερίδες. Συνήθως  οι επιθέσεις σε λεσβίες γίνονται από άτομα που βλέπουν την λεσβιακή σεξουαλική ταυτότητα με απέχθεια ή τουλάχιστον ως μια ανώριμη σεξουαλικότητα που δεν έχει βρει ακόμα τον σωστό δρόμο. Για αυτό η μορφή της βίας που εξαπολύεται είναι ή βιασμός της λεσβίας από τον ετεροφυλό

Λοιπόν μια που αυτές τις μέρες κάνει ζέστη, είπα να αφηγηθώ μια ιστορία για το καλοκαίρι του 1988 που ήταν το καλύτερο της ζωής μου. Το καλοκαίρι του 1987, το προηγούμενο, ήταν καλό για μένα, όμως δούλευα σε μια αποθήκη στο λιμάνι, που ήταν φτιαγμένη με τσιμεντόλιθους κι ελενιτ στην οροφή, χωρίς ούτε μισό ανεμιστήρα, χωρίς ένα παράθυρο. Έτσι μου φάνηκε κάπως βασανιστικό α πό άποψη θερμοκρασίας, όχι πολύ, γιατί τα λεφτά ήταν καλά. Για τα λεφτά δεν δουλεύουμε; Το καλοκαίρι του 1988 όμως ήταν ένα όνειρο, παρά τις πολύ χειρότερες συνθήκες εργασίας κι ο λόγος είναι απλός: τα πάντα είναι σχετικά. Από τις 27 Μαϊου έως τις 22 Σεπτεμβρίου δούλεψα σε ένα αεροδρόμιο σε νησί του Ιονίου. Η εργασία ήταν όλες τις μέρες, χωρίς κανένα ρεπό, συμπεριλαμβανομένης και της μέρας των γενεθλίων μου. Το ωράριο ήταν 2.00 το μεσημερι με 6.00 το πρωί, δηλαδή η απογευματινή και νυχτερινή βάρδια, 16 ώρες συνεχόμενες, 17 μαζί με το πήγαινε- έλα στο σπίτι. Η μετάβαση στο αεροδρόμιο γινόταν με ταξί, κ

Γκράφιτι στην πλατεία Βάθη (φωτό Melusine)

Γκράφιτι στο κέντρο της Αθήνας (φωτό Melusine)

Λπετομέρεια της σύνθεσης γλυπτών "Η συνάντηση" του Βαγγέλη Μουστάκα. (φωτό Melusine)

Αυτή η διαφήμιση πλαστικού χειρουργού ήρθε μπροστά μου στην ροή μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Δεν έχω σκοπό να γράψω ένα ιδεολογικό κείμενο, θέλω απλώς να εκφράσω τις απλές σκέψεις μιάς συνηθισμένης γυναίκας. Διαβάζω λοιπόν το κείμενο.  Με παντελώς ασαφή τρόπο μας περιγράφει τι είναι το «πόδι της καμήλας». Η περιγραφή είναι φλου αρτιστίκ, αλλά υποψιάζομα ι πως είναι το συνηθισμένο αιδοίο που έχει χείλη δεξιά και χείλη αριστερά. Η φύση προβλέπει τα χείλη να εφάπτονται σε όλες τις περιπτώσεις εκτός εαν ένα λεπτό και πολύ στενό υλικό τα πιέσει, πχ. η μεσαία ραφή ενός κολάν σε πολύ μικρότερο νούμερο. Τότε μόνο δημιουργείται κατά κάποιο τρόπο το πόδι της καμήλας, το συνηθισμένο σλιπ ή το συνηθισμένο μαγιώ δεν χωρίζει τα χείλη.  Το κείμενο μιλάει για λειτουργικά προβλήματα εξ αιτίας του «συγκεκριμένου ανατομικού χαρακτηριστικού», δηλαδή περί δυσφορίας στην ποδηλασία. Απορώ ποια γυναίκα κάθεται στην σέλα ποδηλάτου πάνω στα χείλη του αιδοίου κι όχι κυρίως στους γλουτούς της, αλλ

Μια που πρόσφατα αναφέρθηκα σε μυστικά περιποίησης που κυκλοφορούν από γενιά σε γενιά γυναικών ανά τους αιώνες, σκέφτηκα να σας αφηγηθώ μια ιστορία σχετική, που περιλαμβάνει ένα μυστικό τέτοιο, κατάλληλο για χρήση έως και σήμερα. Γύρω στο 2005 βρισκόμουν σε ένα μικρό επαρχιακό μέρος και έπιασα κουβέντα με την κυρία Γιαννούλα, μια ηλικιωμένη όμορφη κυρία του χωριού, για ρούχα, για χτενίσματα, για κοσμήματα. Την ρώτησα τι έκανε τα δύσκολα χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που ήταν περίπου 20 χρονών, πάνω στην εποχή που θες να βάλεις τα ομορφότερα ρούχα για να βγεις μια βόλτα, αλλά η οικογένειά σου δυσκολεύεται ακόμα και στο φαγητό. Μου απάντησε πως έφτιαχνε ρούχα από σακόπανο αλευριού, δηλαδή από το χοντρό ύφασμα λινάτσας στο οποίο ερχόταν συσκευασμένο το αλεύρι. Της είπα πως δεν έχω δει ποτέ μου, όμως φαντάζομαι πως είναι πολύ χοντρό και σκληρό υλικό, οπότε η κυρία Γιαννούλα  μου αποκάλυψε τι έκανε για να το επεξεργαστεί και να το κάνει κατάλληλο. Η διαδικασία είχε πολλά στ

Τα φώτα της πόλης στην σιγαλιά της νύχτας. (φωτό Melusine)

Ενα βίντεο με την εισαγωγή του Αλέξη Ασλάνογλου για τον Ρεμπώ, που το βιβλίο του "Εκλάμψεις" (όπως αναφέρω σε άλλο κείμενό μου), βιβλίο για εμένα σημαδιακό, αφού ήταν το πρώτο που δανείστηκα από την βιβλιοθήκη της ΚΝΕ, ως μαθήτρια της Β' Γυμνασίου. (το κείμενο στο οποίο αναφέρομαι, βρίσκεται εδώ:    https://politikaimerologia.blogspot.com/2019/03/blog-post_11.html )

Όμως όλο το θέμα του απαλού γυναικείου αγγίγματος δεν τελειώνει στο δέρμα και στο χέρι που ασκείται ή δεν ασκείται να αγγίζει. Πάει παραπέρα. Δημιουργεί ένα κόσμο κι ένα λόγο γύρω από το άγγιγμα και την περιποίηση, ένα κόσμο αποκλειστικά γυναικείο που μοιράζονται οι γυναίκες σε όλη την γη, σε όλες τις ηλικίες και πάντα τις ενώνει.  Οι άντρες στερούνται και αυτό. Ο λόγος των αντρών για τους άντρες, παραμένει μια σειρά από χοντροκομμένα αστεία εφηβικού προσανατολισμού, στην πλειονότητά τους ομοφοβικά και σεξιστικά (ξορκίζουν μήπως τους μεγαλύτερους φόβους τους;) που λέγονται ανάμεσα σε δυο γουλιές καφέ ή δυο γουλιές μπύρα. Πού και πού η συζήτηση διανθίζεται με πληροφορίες για αυτοκίνητα ή μηχανές (στην Αμερική και για όπλα), τίποτα πάντως που να αφορά τον εαυτό τους και να είναι ικανοί ως πληροφορία να το μοιραστούν με όλον τον αντρικό πληθυσμό της γης. Να το αναπτύξω λίγο κι αυτό; Μια γυναίκα 30 χρονών στην χώρα μας σήμερα, με μια Μαροκινή 100 χρονών και μια Κινέζα που έζησε

Να φανταστούμε τι περιλαμβάνει το μπάνιο μιας νέας γυναίκας; Μα από πού να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε, ένας ολόκληρος κήπος με μυστικά είναι το μπουντουάρ μιας γυναίκας, δηλαδή το μπάνιο της και η περιποίηση μετά. Σαμπουάν με μελί και γάλα, τρίψιμο με τις ρόγες των δακτύλων και κοντίσιονερ ή μάσκα από άνθη πορτοκαλιάς. Αφρόλουτρο με ιβίσκο παντού. Αλλού τρίψιμο του σώματος με σφουγγάρι, αλλού τρίψιμο με βούτσα, μερικές φορές απολέπιση με σκράμπ. Μετά ξέβγαλμα, με χλιαρό νερό για το σώμα, κρύο νερό για το στήθος και τα οπίσθια. Τύλιγμα των μαλλιών με μεσαία πετσέτα, τύλιγμα του σώματος με την μεγάλη πετσέτα μπάνιου, αυτήν που μοιάζει με παιδικό σεντόνι. Αποσμητικό. Κρέμα σώματος με άρωμα ιβίσκου (ασορτί με το αφρόλουτρο) υδατική στις γάμπες απλωμένη με ανοδικές κυκλικές κινήσεις από την φτέρνα προς τα πάνω, λοσιόν λεπτόρευστη υδατική για την πλάτη και την κοιλιά, κρέμα με εκχύλισμα κισσού για την περιφέρεια κι ελαφρύ μασάζ ως που να απορροφηθεί. Βούτυρο καριτέ για φτέρνες κι αγ