Τα πολιτικά ημερολόγια

Σήμερα διάβασα μια απαισιόδοξη ανάρτηση γνωστού μου, που έλεγε κυρίως δύο πράγματα: 1) ο ίδιος νιώθει πολύ παράξενος και νομίζει πως όσα λέει είναι πολύ ασυνήθιστα. 2) έχει ανθρώπους γύρω του που τον αγαπούν, ωστόσο είναι σίγουρος ότι δεν τον καταλαβαίνουν. Άραγε τι φταίει; Δεν καταφέρνει να γίνει κατανοητός ή δεν έχουν οι άλλοι πρόθεση να τον ακούσουν; Προς τον γνωστό μου κι όποιον νιώθει τα ίδια, έχω να πω ένα πράγμα: δεν είσαι παράξενος εσύ, είμαστε όλοι μας. Δεν λες μόνο εσύ ασυνήθιστα πράγματα, λέμε όλοι μας. Δεν υπάρχει κανείς μεταξύ μας εντελώς φυσιολογικός, βολικός, κατανοητός, συγκροτημένος, ώριμος, με σχέδιο ζωής που το ακολουθεί πιστά, με νορμάλ αντιδράσεις στις αντιξοότητες που του τυχαίνουν, κλπ. Για την ακρίβεια, όχι μόνο δεν υπάρχουν μεταξύ μας αυτοί οι διάσημοι ήρωες της επιστημονικής φαντασίας, οι "φυσιολογικοί", αλλά αν μου επιτρέπεται να μεταφέρω την ειλικρινή μου γνώμη για την πληθυσμιακή ομάδα που γνωρίζω καλύτερα ( τους ανθρώπους 40-60), με

Κάθε μέρα όταν πατάω στο Google γα ειδήσεις, ένας Θεός ξέρει γιατί μου βγαίνει κι αυτή η είδηση σε παραλλαγές, πάντα από τον ίδιο συντάκτη ή τον δίδυμο αδερφό του "δείτε την Μαρία Κορινθίου ". Γιατί η Μαρία Κορινθίου είναι καθημερινά στην ειδήσεις; Α, όπως μας λέει ο συντάκτης-αρχιμάστορας του λόγου επειδή "τρελαίνει τον πλανήτη", "κολάζει", έχει "απίθανα προσόντα",  "τινάζει στον αέρα το Instagram", "προκαλεί εγκεφαλικά", "θα σε κάνει να ξεχάσεις το όνομά σου", "φέρνει την Άνοιξη", "φέρνει το Καλοκαίρι", "φέρνει τον Χειμώνα" και αν ο γράφων έχει πολλά κέφια μας βάζει σε ένα whodunit: " τις έχει τεράστιες". Ποιές; Α, να ανοίξουμε το σάιτ να λυθεί το μυστήριο. Κλικ, κλικ, κλικ.  Aποδέχομαι τα cookies, κλικ. Χ οι διαφημίσεις, κλικ. Scroldown, γιατί μου'φυγε το ποντίκι, 200 κλικ  και  νά 'τη  η Μαρία! Τώρα που το ανοίξαμε βλέπουμε ότι δεν υπάρχει κανένα μυστή

Αυτή η φωτογραφία είναι διαφήμιση σε σάιτ, χωρίς εξηγήσεις.  Δεν ξέρω μήπως είναι κάποιο μήνυμα για μυημένους στο Χ ζήτημα, ξέρω όμως την απάντηση: Οχι, δεν χαμογέλασα σήμερα. Δεν χαμογελάω παρά μόνο όταν μου λένε κάποιο καλό αστείο και ταυτοχρόνως δεν έχω τα νεύρα μου.  Βέβαια, δεν είμαι κοριτσάκι, όπως αυτό στην φωτογραφία -είμαι γυναίκα. Ναι, αλλά και για τα κοριτσάκια το ίδιο ισχύει, χαμογελάνε όταν υπάρχει λόγος, ή -τουλάχιστον- έτσι πρέπει.  Η ιδέα ότι οι γυναίκες από την κούνια έως τον τάφο πρέπει να είναι χαρούμενες, γλυκομίλητες, με κατανόηση, έτοιμες να υποχωρήσουν σε μια διένεξη (για "να αποφευχθούν τα χειρότερα"), να μπαίνουν πυροσβέστες όταν τσακώνονται τα παιδιά τους με τους συζύγους, να ακούνε βλακείες ή χυδαιότητες και να χαμογελούν καρτερικά αμίλητες ως που να περάσει η "άσχημη στιγμή" είναι η πιο απάνθρωπη ιδέα από όλες όσες επινόησε η πατριαρχία.  Οχι, οι γυναίκες δεν είναι λουλουδάκια να σκύβουν ντροπαλά το κεφάλι όταν τις προσβάλλουν,

Η Annie Kevans  είναι ζωγράφος, γεννημένη το 1972 στις Κάννες από Άγγλους γονείς. Εχει κάνει πολυετείς σπουδές στην Τέχνη στις καλύτερες σχολές του κόσμου  όπως το Central Saint Martin's College of Art and Design κι έχει εργαστεί ως συντηρήτρια εργων τένης στο Victoria and Albert Museum of Childhood.  Η Annie Kevans διακρίνεται α) για την ιδιαίτερη τεχνοτροπία της που μπορούμε να την συνοψίσουμε με τις λέξεις "λιτή" και "τρυφερή" και β) για τα αντι-δημοφιλή  θέματά της, όπως φαίνεται και από τους τίτλους με τις σειρές των έργων που έχει φτιάξει (π.χ. Αγόρια, Θεοί κι εξωγήινοι, Κύκνοι και Σωματοφύλακες, Το πλοίο των Τρελών). Αυτήν την στιγμή εργάζεται πάνω στην σειρά "Ιστορία της Τέχνης" που παρουσιάζει γυναίκες ζωγράφους και γλύπτριες, παραγνωρισμένες από την επίσημη ιστορία, τα ονόματα των οποίων είναι σχεδόν άγνωστα (με εξαίρεση την Φρίντα Κάλο). Εχει ολοκληρώσει ήδη 45 πορτραίτα.  Στην φωτογραφία βρίσκεται το πορτραίτο που φιλοτέχνησε πρόσφα

Η Αμελί Νοτόμπ είναι συγγραφέας που γεννήθηκε στη Ιαπωνία από γονείς Βέλγους διπλωμάτες. Πιθανόν η σύντηξη του Ιαπωνικού και του Δυτικού πολιτισμού στην ανατροφή της βοήθησαν ώστε τα μυθιστορήματα της να είναι ασυνήθιστα. Διαπραγματεύονται την ομορφιά, την τάξη, την ιδιωτικότητα, την ηθική, με τρόπο πρωτοφανή, θα λέγαμε ανησυχητικό.  Στο βιβλίο "Η αντίχριστη" μια έφηβη μαθήτρια λυκείου, η Λευκή, αθώα κι άπραγη όπως το όνομά της, ασχημούλα και εντελώς συνηθισμένη, γνωρίζεται με το δημοφιλέστερο κορίτσι του σχολείου, την Κρίστι. Η Κρίστι γίνεται φίλη και δήμιός της ταυτόχρονα. Μέσα από καταστάσεις μαύρης κωμωδίας καταφέρνει να ιδιοποιηθεί το ελάχιστο που έχει η Λευκή, την οικογένειά της. Στην συνέχεια, όταν από ένα καπρίτσιο της τύχης χάνει την εύνοια των γονιών, συκοφαντεί την Λευκή παντού ως που να πετύχει την διαπόμπευσή της.  Άραγε υπάρχει τρόπος να νικήσει η Λευκή την Αντίχριστη; Άραγε, υπάρχει ξεκάθαρο Καλό και Κακό; "Στις 13 Αυγούστου έγινα 17 ετών. Το τ

Για όλους εμάς που βρισκόμαστε στο Facebook, η ζωή παρουσιάζει ένα ειδικό πρόβλημα: φαίνεται πως τα πάντα είναι άσπρο ή μαύρο. Για όλα τα θέματα που παρουσιάζονται μπροστά μας μάς δίνονται δυό επιλογές, να δεχθούμε κάτι απόλυτα ή να το αρνηθούμε πλήρως. Κατά συνέπεια να θεωρηθούμε ή φίλοι και υπέρμαχοι ή εχθροί και πολέμιοι. Έτσι οι άνθρωποι παρουσιάζονται ως φεμινιστές ή αντιφεμινιστές (οι άντρες ειδικότερα ως φεμινιστές ή μισογύνηδες),  ως ρατσιστές ή αντιρατσιστές, ως λαϊκοί ή τελείως εκλεπτυσμένοι, ως φιλόζωοι ή εχθροί των ζώων, ως θρησκόληπτοι κι άθεοι. Γενικότερα σε όλα τα ζητήματα υπάρχει μια πόλωση (από την λέξη πόλος= άκρο του άξονα περιστροφής της Γης).  Το φαινόμενο αυτό δεν είναι καινούργιο για την ανθρωπότητα, φαίνεται πως είναι έμφυτο χαρακτηριστικό των  ανθρώπων να προσπαθούν από την γέννησή τους και μετά να κατατάξουν τα πράγματα σε κουτάκια, ώστε να μπορούν να τα ταξινομούν στην σκέψη τους και να τα αναγνωρίζουν όταν τα συναντούν. Είναι φυσιολογικό να θες να βάλεις