Τα πολιτικά ημερολόγια

Γνωρίζουμε όλες οτι η μόδα αλλάζει κάθε χρόνο από λίγο και σε βάθος δέκα χρόνων ας πούμε, τελείως. Αλλάζουν οι τάσεις στα ρούχα, στα χτενίσματα και τέλος, στο μακιγιάζ. Ήταν της μόδας τα ιριδίζοντα κραγιόν, μετά τα ματ, έγινε της μόδας στο highlighter, μετά οι ελαφρώς ιριδίζουσες πούδρες, αύριο θα είναι μοδάτο το ματ δέρμα και θα ξαναέρθουν οι πούδρες που στρεοποιούν το μακιγιάζ (όπως ήταν και παλιότερα της μόδας).  Αλλες φορές τα χείλη είναι φυσικά, άλλες ξαναζωγραφισμένα πιο μικρά (20ς), με έντονη καμπύλη στο μέσον από πάνω (50ς), ή από κάτω (90ς). Αλλες φορές τα μάτια έχουν ένα μολύβι που η γραμμή του φτάνει ως τον κρόταφο, άλλες ένα περίτεχνο μουτζούρωμα αντί για γραμμή (το smoky eye).  Η υιοθέτηση της μόδας έχει πρώτα από όλα το αυτονόητο οικονομικό κόστος, αλλά επίσης το πολύ σημαντικό ψυχικό κόστος των αλλεπάλληλων προσπαθειών μας να την προλάβουμε, κι ασφαλώς την ταλαιπωρια επιδιόρθωσης όσων χαρακτηριστικών μας καταστράφηκαν -προσπαθώντας να προλάβουμε το τραίνο των

(απόσπασμα από το βιβλίο "Ιμερος και κλινοπάλη" του Κωστή Παπαγεώργη) "...Ταυτόχρονα, ο πιο στέρεος δοξασμός του γήινου έρωτα μπορούμε να πούμε ότι είναι η φράση του Προυστ που τον ορίζει ως "χώρο και χρόνο αισθητούς στην καρδιά". Το πρόσωπο που αγαπάμε είναι πάντα διασπαρμένο μέσα στον χώρο και τον χρόνο. Τα στοιχεία του έρωτα είναι σποράδες. Δρόμοι, σπίτια, φωνές, ξενύχτια, μεθύσια, συναντήσεις, συμπλοκές, βιαιότητες και θηριωδίες. Αυτή είναι η αγάπη, όχι η υπέρβασή της στο ιδεατό, αλλά μια έκσταση προς τα κάτω. Κάθε έρωτας μαζεύει τα κομμάτια του για να υπάρξει. Πάει σκυφτός. Σκουντουφλάει σαν τον Ρασκόλνικοφ λίγο πριν και λίγο μετά τον φόνο. Κι αν υποφέρει τα πάντα, το μόνο που αδυνατεί να δεχτεί είναι η αντικατάσταση του προσώπου (που γι αυτόν είναι το άπαν) με το άσαρκο και απρόσωπο ιδεώδες. Όσο κι αν τον βεβαιώνουν ότι η ψυχή είδε πάντα τα αληθινά προτού ενσωματωθεί στο ανθρώπινο ζώο, ο εραστής απαντάει σκαιά: "Δεν είδε τίποτα". Μια ομορφιά

Είναι αξιοπερίεργη η απουσία των μαύρων στην ζωγραφική, τόσο ως μοντέλων που η ομορφιά τους ενέπνευσε άλλους, όσο και ως δημιουργών.  Αυτό το κενό έρχεται να συμπληρώσει τρόπον τινά ο Jacob Lawrence που γεννήθηκε στο Χάρλεμ το 1917 και πέθανε το 2000. Ζωγράφισε πίνακες σε τρία κυρίως θέματα, Ιστορία, Εργασία και Ζωή.  Εδώ βλέπουμε το έργο του "Οικοδόμοι (οικογένεια)", που απεικονίζει μια σκηνή καθημερινότητας σε δρόμο του Χάρλεμ όπου στο υπόβαθρο βρίσκεται το προς κατασκευή κτήριο με τους τεχνίτες του, ενώ σε πρώτο πλάνο περνάει μια οικογένεια με τυπικά ρούχα της δεκαετίας του 1960.  Το έργο βρίσκεται σήμερα στο Crocker Art Museum.

Η ομορφιά των γυναικών δεν είναι εύκολο πράγμα, είναι μάλλον ένα  πρόγραμμα δια βίου μάθησης. Σύμφωνα με τους κατασκευαστές στον χώρο της ομορφιάς και τους διαφημιστές τους, όσο πιο νωρίς ξεκινήσεις την εκπαίδευση, τόσο καλύτερα. Πριν το Νηπιαγωγείο, είναι το άριστο.  Αυτή η διαφήμιση είναι ιντερνετική και σημερινή. Αφορά προϊόν που κατσαρώνει τα μαλλιά των μικρών κοριτσιών και είναι πολύ κατατοπιστική και πειστική. Έχει ολόκληρο βίντεο όπου τα κατάισια μαλλιά των κοριτσιών, χάρη στα ρόλεϊ από σιλικόνη, μετατρέπονται σε απίθανες μπούκλες. Στο βίντεο μαθαίνουμε ότι τα κοριτσάκια δεν ενοχλούνται καθόλου στον ύπνο διότι το υλικό είναι μαλακό και φιλικό προς τα οστά του κρανίου -σε σχέση με τα παλιότερα ρόλεϊ από σιδερένιο σύρμα σε έλασμα. Φυσικά η διαφήμιση απευθύνεται στις μητέρες, όχι στα παιδιά. Τα παιδιά δεν έχουν χρήματα. Οι μητέρες τους αποφασίζουν αν θα πάρουν το προϊόν ή όχι, και μάλλον το εγκρίνουν. Όπως βλέπετε η ανάρτηση μέσα σε λίγες ώρες  έχει 1.000 like και 287 κοινο

Στο ίντερνετ υπάρχουν πολλά κείμενα που καταδικάζουν τον θεσμό της οικογένειας και αναδεικνύουν την καταπίεσή της σε όλες τις πλευρές της ζωής των ατόμων που την αποτελούν, αλλά  λίγα εκείνα που μνημονεύουν τα θετικά της οικογένειας στην ανάπτυξη των ατόμων. Εγώ λοιπόν εδώ, θέλω να καταθέσω την δική μου εμπειρία που -έστω κατ' εξαίρεση- δεν ήταν καταπιεστική, αλλά αντιθέτως πολύ ενθαρρυντική και  ωφέλιμη για την προσωπικότητά μου.  Η πατρική μου οικογένεια ήταν συνηθισμένη και καλή: φτωχοί άνθρωποι, εργατικοί και τίμιοι, που δεν με περιόρισαν σε τίποτα. Δεν μπορούσαν να μου προσφέρουν σπουδαία πράγματα, όμως με αγαπούσαν πολύ και μου έλεγαν πάντα όμορφα λόγια. Αποτέλεσμα αυτού ήταν 1) να έχω πάντα πολύ καλή γνώμη για τον εαυτό μου, 2)να αναλαμβάνω την ευθύνη για τις πράξεις μου. Εκείνοι με άφηναν ελεύθερη να αποφασίζω κι εγώ έπρεπε να λούζομαι ό,τι αποφάσισα.  Η οικογένεια που έκανα όταν παντρεύτηκα έκανε την σημαντική διαφορά στην ζωή μου, κι αυτό έγινε περισσότερο επειδ

Καταπληκτικό! Τι ντύσιμο και τι διθυραμβική λεζάντα κάτω από την φωτογραφία! Γραμμένη από αληθινό ζωγράφο, αν δεν κάνω λάθος. Για να το δούμε λίγο καλύτερα... Αυτό το σύνολο μας προτείνει ο οίκος Dolce & Gabbana για τον επόμενο χειμώνα. Μπορεί να μην είμαστε καλλιτέχνες, ίσως δεν ξεχωρίζουμε την ακουαρέλα από την ελαιογραφία, ενδέχεται να θεωρούμε κάποιο σύγχρονο κολάζ σπουδαιότερο από ένα πίνακα του Ρέμπραντ, όμως δεν πειράζει. Αν έχουμε τον μισθό του executive ή του χρηματιστή, μπορούμε να μεταμφιεστούμε σε  καλλιτέχνες φορώντας αυτό το πανάκριβο σύνολο. Όταν θα το φορέσουμε δεν θα είναι Απόκριες όπου όλα επιτρέπονται, θα είναι μια καθημερινή. Άραγε ποιό είναι το νόημα αυτού του ρούχου  και γιατί το διαλέγει κάποιος; Η λεζάντα της φωτογραφίας μάς διαφωτίζει υποτίθεται, ισχυριζόμενη ότι το ρούχο αποτίει φόρο τιμής στις καλές τέχνες και στην διατήρηση της κληρονομιάς. Ποιάς κληρονομιάς, της ζωγραφικής; E, όχι δα! Αν είμαστε κληρονόμοι, θα ζωγραφίζαμε αντί να περνάμε όλη

Τι βλέπουμε εδώ; Πάνω, ένα σκίτσο από την ανεξάντλητη δεξαμενή μισογυνισμού του Ιντερνετ. Η ξανθιά χαζοβιόλα bimbo, με στήθος και κώλο σχεδόν έξω, ντυμένη σε κατα-ροζ χρώματα, κατά τύχη σκοντάφτει σε ένα βιβλίο κι από εκείνη την μέρα και μετά, σταδιακά μετατρέπεται σε μια κουλτουριάρα, πολύ σοβαρή αλλά απεριποίητη γυναίκα. Το δίπολο χαζοβιόλα-κουλτουριάρα έχει φτιαχτεί για να δημιουργεί ανασφάλεια στις γυναίκες, με ομάδες αντρικού πληθυσμού να επαινούν την μια και να χλευάζουν την άλλη, αναλόγως με το ποια ταιριάζει στα δικά τους γούστα.  Εμείς οι φεμινίστριες δεν δίνουμε καμιά σημασία σε τέτοια σκίτσα γιατί ξέρουμε πως σε κάθε περίπτωση και γιά όλους τους κριτικούς της Πατριαρχίας, οι γυναίκες θα βγαίνουν ελλειμματικές στον αιώνα τον άπαντα , ποτέ δεν θα μπορούν να τα κάνουν όλα σε βαθμό τελειότητας, και το μαλλί στην τρίχα και τον Νίτσε απέξω κι ανακατωτά. Όμως ο φεμινισμός δημιουργήθηκε για να κάνει η κάθε μία μόνο Ό,Τι ΘΕΛΕΙ, κι όχι ό,τι απαιτούν από αυτη

Δεν υπάρχει εναλλακτική.  Η ζωή έχει αποικειοποιηθεί πλήρως από τον νεοφιλελευθερισμό. Το τέρας της Παγκόσμιας αγοράς κι οι νόμοι του φαίνεται τόσο μεγάλο, τόσο δυνατό, που δεν περνάει από το μυαλό κανενός πως μπορεί να εξοντωθεί. Το μόνο που μας μένει για να ανλτήσουμε κάποια χαρά, είναι να γίνουμε ηδονιστές. Να χωθούμε στις μικροαπολαύσεις της στιγμής, με πράγματα ή άτομα που είναι όλα τα ίδια μεταξύ τους -γι αυτό ανταλλάξιμα- αλλά σε βαθμό υπερβολής, έως τελικής πτώσεως. Υπάρχει πίσω μας η σχετική λαϊκή μυθολογία και τα τσιτάτα της  που επαινούν την υπερβολή και χρυσώνουν την βλακεία "live fast and die young", "ζήσε γρήγορα και πέθανε νέος". Φαγητό, σεξ, ποτά, ναρκωτικά, βίντεο παιγνίδια, πορνό, ψώνια. Μερικά από αυτα χρειάζονται χρήματα, άλλα όχι. Υπάρχουν τα μέσα νάρκωσης κι αποχαύνωσης για όλα τα βαλάντια. Γιατί όλα αυτα είναι εθισμός και αποχαύνωση. Δεν είναι βιώσιμος τρόπος ζωής και δεν οδηγούν πουθενά εκτός από ένα κύκλο επανάληψης των ίδιων και των ίδι

Ποια είναι η κατασταση σήμερα στην ίδια την εργασία και το αποτέλεσμά της, την Οικονομία; Γνωρίζουμε πως έχει επιτευχθεί προ πολλού η πλήρης διχοτόμηση της αξίας των εμπορευμάτων, είναι άλλη η αξία χρήσης τους κι άλλη η ανταλλακτική τους αξία, που δημιουργεί τον πλούτο. Εχουμε διαπιστώσει πως η καπιταλιστική οικονομία λειτουργεί έτσι ώστε ο πλούτος να συσσωρεύεται στις τσέπες λίγων και οι αντιθέσεις μεταξύ πλουσίων και φτωχών να οξύνονται διαρκώς.  Γνωρίζουμε πως με την γραμμή παραγωγής στις βιομηχανίες/βιοτεχνίες, το άτομο έχει αποξενωθεί πλήρως από το προϊόν της εργασίας του και δεν αναγνωρίζει πια τον εαυτό του μέσα σε αυτό. Ταυτοχρόνως στις γραφειοκρατικές δουλειές και τον τριτογενή τομέα, το ίδιο το αποτέλεσμα εκτός από αόρατο, είναι αμφίβολο αν είναι επωφελές ή επιζήμιο για την Κοινωνία, οι εργαζόμενοι ξέρουν μόνο ότι είναι "απαραίτητο" για την Οικονομία, όχι για τον άνθρωπο.  Γνωρίζουμε πως στους χώρους εργασίας, η ανταγωνιστικότητα μεταξύ εργαζομένων για την π

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μετρήσεις την ευημερία των ανθρώπων. Ο συνηθισμένος εδώ και πολλά χρόνια είναι να κοιτάξεις το το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της κάθε χώρας από το οποίο προκύπτει το φανταστικό κατά κεφαλήν εισόδημα. "Φανταστικό", επειδή ανήκει στην χώρα της φαντασίας, μια που όπως γνωρίζουμε ο εθνικός πλούτος δεν μοιράζεται ίσα στους πολίτες της χώρας, αλλά με τρόπο μυστηριακό κατορθώνει να συγκεντρώνεται κυρίως στα χέρια λίγων. Ο Αντουάν ντε Τρασύ, γάλλος οικονομολόγος και κόμης ο ίδιος που ΔΕΝ αποκεφαλίστηκε το 1789, στο βιβλίο του "Στοιχεία της ιδεολογίας" στο 10ο κεφάλαιο, γράφει την διάσημη ως σήμερα φράση: "Τα φτωχά  έθνη είναι εκείνα που ο λαός τους περνάει καλά και τα πλούσια έθνη εκείνα που ο λαός τους είναι συνήθως φτωχός" ( Les nations pauvres, c'est là où le peuple est à son aise ; les nations riches, c'est là où il est ordinairement pauvre).  Ο Ντεστύ έγραψε το βιβλίο το 1801, ακριβώς μετά την γαλλική Επανάσταση. Βρ

Είμαι σίγουρη πως όλοι μας έχουμε ακούσει σε εξαγγελίες πολιτικών, σε συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης στην τηλεόραση, ή και οι ίδιοι έχουμε αναφερθεί ιδιωτικά στο "δικαίωμα στην εργασία". Κανένας από εμάς δεν βρίσκει τίποτα περίεργο σ' αυτό και μάλιστα επειδή ακούμε την φράση από τότε που γεννηθήκαμε, σχεδόν όλοι το θεωρούμε "ανθρώπινο δικαίωμα", επομένως ποτέ δεν αναρωτιόμαστε ποιός είναι αυτός που όρισε την εργασία ως δικαίωμα και πότε έγινε αυτό. Μια που η φράση ακούγεται τόσο πολύ, ας την συζητήσουμε λίγο. Καταρχάς ποιός ήταν αυτός που όρισε την εργασία ως δικαίωμα; Μήπως ο Θεός ο δικός μας, της Βίβλου; Σίγουρα όχι, αυτός εργάστηκε μόνο έξι μέρες και μετά σταμάτησε για πάντα (ή, αν τυχόν ξανα-εργάστηκε, η Παλαιά Διαθήκη που μιλάει αναλυτικά γι αυτόν, δεν το αναφέρει).  Μήπως οι αρχαίοι Ελληνες; Σίγουρα όχι, οι αρχαίοι Έλληνες (στην Αθήνα και την Σπάρτη και παντού) περιφρονούσαν βαθύτατα την εργασία που την ανέθεταν σε δούλους και αιχμαλώτους, κι έ

Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί ένα παιγνίδι στο ιντερνετ που βάζεις φωτογραφίες και σου δείχνει πως θα φαίνεσαι σε 4 διαφορετικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στο Instagram πιο αστραφτερή/ός, στο Tinder πιο ερωτικός/ός, στο Linkedin ψαγμένη/ος και στο Facebook απλή/ός.  Οχι, δεν τα λέω καλά. Ισχύει μόνο το αστραφτερός, ερωτικός, ψαγμένος και απλός, ισχύουν μόνο εκείνα που τελειώνουν σε -ός, τα αρσενικά. Γιατί αν είσαι γυναίκα σε όλα τα μέσα δικτύωσης, ό,τι και να κάνεις, αν βάλεις φωτογραφία με τα μούτρα σου, βασικά θα χαρακτηριστείς τσόκαρο. Αυτό μας δείχνει αυτό το γουστόζικο φωτο-αστείο χρησιμοποιώντας την μεταφορά ως σχήμα, που στον λόγο δίνεται με λέξεις, ενώ στην εικόνα δίνεται με απεικόνιση του ίδιου του πράγματος. Πάω στοίχημα ότι πολλοί είναι αυτοί που γέλασαν με αυτό το ωραίο αστείο του εκλεκτού αστειάτορα που το επινόησε, διότι  δεν λείπει ο μισογυνισμός από τον κόσμο μας.  Το τσόκαρο είναι βρισιά που απευθύνεται μόνο στις γυναίκες, διότι εκείνες έχουν ελαφρό πνε

Υπάρχει ένα τραγούδι τόσο τετριμμένο και τόσο ανόητο, ώστε δεν μπορεί ούτε να το αναφέρει κανείς μέσα σε ένα έργο που έχει κάποιες αξιώσεις σοβαρότητας, εκφράζει όμως στην εντέλεια, σ' ένα ύφος επιθεώρησης, την αισθητική των μη σκεπτόμενων ανθρώπων: "Η φύση ομορφαίνει την ομορφιά". Υποθέτω ότι ο "ποιητής" αν είχε κατορθώσει να μιλήσει γαλλικά, θα είχε πει "Η απλότητα ομορφαίνει την ομορφιά!", πράγμα που αντιστοιχεί,  με έναν τρόπο απροσδόκητο στην εξής "αλήθεια": Το ανύπαρκτο ομορφαίνει το υπαρκτό.  Τα περισσότερα λάθη σχετικά με την έννοια του ωραίου προέρχονται από την εσφαλμένη αντίληψη του 18ου αιώνα που έχει σχέση με την ηθική. Τότε, εξέλαβαν την φύση ως βάση, πηγή και υπόδειγμα κάθε δυνατού καλού και κάθε ομορφιάς. Η αποκήρυξη του προπατορικού αμαρτήματος δεν έπαιξε μικρό ρόλο στην γενική αυτή τύφλωση της εποχής εκείνης. Αν ωστόσο δεχτούμε να αναφερθούμε μόνο στην ορατή πραγματικότητα, στην εμπειρία όλων των εποχών και στην Εφ