ΚΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΊ ΚΑΛΆ ΚΙ ΕΜΕΊΣ ΚΑΛΎΤΕΡΑ

 

Το Σάββατο στην πλατεία Συντάγματος στις 12.00  είναι η συγκέντρωση διαμαρτυρίας εναντίον του νομοσχεδίου της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας  παιδιών μετά το διαζύγιο. Όπως γνωρίζουμε, με αυτό το νομοσχέδιο οι πατεράδες αναλαμβάνουν υποχρεωτικά την επιμέλεια του παιδιού κατά το 1/3 του χρόνου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ξυλοφόρτωναν τις γυναίκες τους, ξυλοφόρτωναν τα παιδιά τους ή ακόμα και βίαζαν τα παιδιά τους (με μοναδική εξαίρεση την αμετάκλητη καταδίκη τους για τέτοια αδικήματα). Προσωπικώς έχω συνάδερφο με 3 παιδιά που γέννησε πρόωρα τα δίδυμά της όταν ο άντρας της (αστυνομικός) την χαστούκισε κι έπεσε από την σκάλα, ο οποίος τώρα θα επιδιώξει την συνεπιμέλεια. Δεν τον ενδιέφεραν τα δίδυμα όταν ήταν στην κοιλιά της μάνας τους και θα μπορούσαν να πεθαίνουν αφού γεννήθηκαν δυόμισι μήνες πριν, ενάμισι κιλό το καθένα,  αλλά τώρα τον ενδιαφέρουν. Θέλει συνεπιμέλεια -λέει. Τα αγαπάει -λέει. 

Πόσο εύκολο είναι να καταλήξει κάποια με κακοποιητικό σύζυγο; Αραγε για ποιό λόγο οι γυναίκες δεν μπορούν να φανταστούν ότι ο άντρας με τον οποίο έχουν δεσμό θα γίνει ένας κακοποιητικός σύζυγος; Δεν μπορούν να το φανταστούν επειδή νομίζουν ότι η πρόταση γάμου είναι το μεγαλύτερο σημάδι ΑΓΑΠΗΣ. 

Δυστυχώς, ένα από τα κακά του Ρομαντισμού είναι ότι συνέδεσε τον γάμο με τον έρωτα και την αγάπη. Μέσω της λογοτεχνίας, της ποίησης και στον 20 αιώνα του κινηματογράφου, ο γάμος μετατράπηκε από θεσμός που ήταν, σε επιστέγασμα του έρωτα. Όλες οι γυναίκες που βρίσκονται σήμερα σε αναπαραγωγική ηλικία,  πιστεύουν ότι οι άνθρωποι παντρεύονται από έρωτα. 

Αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι μισογύνηδες άντρες δεν ερωτεύονται και δεν αγαπάνε καμία γυναίκα. Παντρεύονται όμως διότι θέλουν την βολή τους, π.χ μια υπηρέτρια να τους κάνει τις δουλειές, και θέλουν επίσης απογόνους. Το γνωρίζουμε ότι υπάρχουν σήμερα ακόμα άντρες που λένε στους γιούς του "οι γυναίκες είναι για να τις πηδάς και να σου κάνουν κανένα παιδί". Ανάμεσα λοιπόν σε όσους παντρεύονται βρίσκονται κι αυτοί. Κάνουν όσα κάνουν κι οι υπόλοιποι, βγαίνουν ραντεβού, κάνουν πρόταση γάμου, φοράνε το καλό τους κοστούμι περιμένοντας στην εκκλησία, χορεύουν τον χορό του Ησαία μέσα στον ναό και μπλουζ με την νύφη στο τραπέζι του γάμου, και μετά ;

Τα παραμύθια ή οι ταινίες λένε πως μετά τον γάμο "έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" κι εκεί σταματούν.  Στην πραγματική ζωή οι γυναίκες βλέπουν πως ο εραστής που από πριν ήταν λίγο αυταρχικός στην ομιλία του, λίγο απότομος στις αντιδράσεις, λίγο απόλυτος στις απόψεις του, λίγο αμίλητος το πρωί αν δεν είχε πιεί καφέ, λίγο νευρικός το βράδυ εάν είχε κουραστεί στην δουλειά του, μετατρέπεται εντός του γάμου  σε ένα τέρας. Εξηγήσιμο: έχει την γυναίκα μόνη της στο σπίτι. Δεν υπάρχει κανείς να την βοηθήσει και να την προστατεύσει, ούτε οι φίλοι στο καφέ που πριν θα του έλεγαν κάτι αποτρεπτικό, ούτε οι γονείς της που μπροστά τους πρόσεχε την συμπεριφορά του.  Είναι μοναχή της μέσα στους 4 τοίχους κι αν  αυτός αρχίσει να φωνάζει, εκείνη θα κλείσει τις μπαλκονόπορτες για να μην γίνουν ρεζίλι στην γειτονιά. 

Γιατί εκείνη; Επειδή αυτή ντρέπεται για την ανάρμοστη συμπεριφορά του, πιστεύει ότι η γειτονιά την βλέπει "οικογενειακή". Εκείνος δεν ντρέπεται, θεωρεί την δική του συμπεριφορά αντρική και το ότι παραφέρεται λογικό επόμενο της δικής της συμπεριφοράς που τον ώθησε στα άκρα. Δεν επιχειρηματολογώ καθόλου, απλώς θυμηθείτε τα εκατοντάδες παρόμοια σχόλια που έχετε διαβάσει σε γυναικοκτονίες, τύπου "αυτή κάτι θα του έκανε". Το ίδιο πράγμα συμβαίνει κι όταν ο σύζυγος χτυπάει τα παιδιά. Οι μανάδες τρέχουν να τα σώσουν, αλλά λένε στο παιδί "μην μιλάς έτσι στον πατέρα σου, είναι κουρασμένος". Γυναίκα και παιδιά προσπαθούν να προσαρμοστούν όλοι μαζί στον πατέρα, ώστε να μην τον εκνευρίζουν. 

Και προσαρμόζονται. Ολο και πιο πολύ, όλο και πιο πολύ, μέχρι που δεν έχει μείνει τίποτα από αυθόρμητη συμπεριφορά στην σύζυγο και τα παιδιά. Μέχρι που γίνεται ορατό στην γυναίκα ότι αυτός ο άντρας ποτέ δεν την αγάπησε. Είχε άλλους λόγους που την παντρεύτηκε, όχι την αγάπη. Ήθελε κάποια να του μαγειρεύει, να φέρνει και λίγα χρήματα, να γεννήσει τα παιδιά, να τους αλλάζει πάνες, να τα διαβάζει στο Δημοτικό, να τα πηγαινοφέρνει στα αγγλικά και τα μπαλέτα, να αναλάβει τα πάντα τέλος πάντων την ώρα που εκείνος θα πηγαινοέρχεται από δουλειά σε μπάλα ή σε καφετέρια ή σε κωλόμπαρα ή σε εξωσυζυγικούς δεσμούς. 

Τα παιδιά είναι μηχανισμοί επιβεβαίωσης του εγώ αυτών των πατεράδων, θέλουν να δείχνουν πως άφησαν στην Γη μικρά αντίγραφά τους. Δεν τους ενδιαφέρει να μεγαλώσουν με υγιή ψυχικό κόσμο, γι αυτό δεν τους απασχολεί ότι με αυτό το νομοσχέδιο γίνονται περιπλανώμενοι νομάδες από σπίτι σε σπίτι. 

Εμάς όμως που είμαστε γυναίκες κι είναι σώμα από το σώμα μας τα παιδιά, μας ενδιαφέρουν. Όχι στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Ζωη οργανωμένη κι ήρεμη, αυτό χρειάζονται τα παιδιά. 

Ραντεβού στην Πλατεία Συντάγματος, το Σάββατο 27 Μαρτίου στις 12.00