Τα πολιτικά ημερολόγια

Γελοιογραφία από το Playboy "Καπετάνιε, έρχονται προμήθειες!". Το πλήρωμα ενός πλοίου μεταφέρει στην πλάτη γυμνές γυναίκες, λιποθυμες, κάποιο είδος σκλάβες φυσικά - γιατί δεν βλέπω να έρχονται με την θέληση τους, περπατώντας- μπορεί να είναι λάφυρα μάχης, πάντως αναφέρονται ως "προμήθειες", όπως το αλεύρι, τα κρέατα, το κρασί και το κάρβουνο. Στην πλώρη του καραβιού η προτομή μιας ακόμα γυμνής γυναίκας, με πλούσιο στήθος και πολύ πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Και βέβαια με πλατύ χαμόγελο, γιατί τι καλύτερο να σου τύχει από το να είσαι η μούσα σε ένα πλοίο με 40 άντρες; Έτσι κάπως νομιμοποιείται στο μυαλό η αρπαγή των γυναικών στην θάλασσα και την στεριά, σε καιρό πολέμου ή ειρήνης. Έτσι κάπως η ύπαρξη των γυναικών κι η παρουσία τους στην Γη εξισώνεται με τα αντικείμενα που προμηθευόμαστε, η χρήση τους ως άψυχων αντικειμένων φαίνεται λογική, κλπ, κλπ.

Ωραίο χιουμορακι, γελάσαμε πάλι, χαχα. Δεν παίρνουν ρεπό οι μισογυνηδες ποτέ, είναι πάντα απασχολημένοι με το πώς θα μας σκάψουν τον λάκκο. Να, εδώ ας πούμε: Η γνωστή ύποπτη, η Σούλα από τα Πετράλωνα που συζητάει με την Μαρια -ας πούμε- η άσχετη, αγράμματη, ελαφρομυαλη γυναίκα, το αληθινό τούβλο που δεν ξέρει τον πασίγνωστο αόριστο του πασίγνωστου ρήματος "αλίσκομαι". Πάλι την έκανε την πατάτα της! Φυσικά, το μυαλό της έχει πιτουρα μέσα από τις πολλές ώρες που βλέπει Μενεγά κη.  Καταρχάς να μας πει ο Αστειατορας που εμπνεύστηκε το μιμίδιο, από πότε πρέπει να ξέρει κάποιος το εάλω και το αλίσκομαι; Λέγανε και στο σπίτι του τέτοια; Οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε σωστά την γλώσσα του καιρού τους και του τόπου τους, όχι την γλώσσα της Κωνσταντινούπολης το 1453 μ.Χ. Μετά να μας πει, γιατί μας αντιστρέφει την αλήθεια. Εάν το φωτοαστείο ήθελε να είναι όχι μισογυνικο αλλά ρεαλιστικό, θα είχε δύο άντρες, τον Σούλη και τον Μάριο. Το λέω αυτό γιατί εδώ και 50

Μόλις είδα το βίντεο "γιατί δεν είμαι φεμινίστρια" που τις τελευταίες μέρες είναι δημοφιλές. Το είδα μετά από αίτημα φίλης που μου ζήτησε να γράψω ένα κείμενο. Ευτυχώς έχουν γραφεί ήδη δυο πολύ καλά κείμενα, διότι δυστυχώς εγώ δεν θα γράψω τίποτα: είμαι πρωτόγνωρα έκπληκτη από όσα άκουσα. Τόσα λόγια πατριαρχικά δεν έχω ξανακούσει μαζεμένα ούτε από γυναίκα 100 χρονών, θρησκόληπτη, σε χωριό. Συμπεραίνω ότι είναι εξαιρετικά τυχερή η κοπέλα που έφτ ιαξε το βίντεο. Εννοώ πως υποθέτω ότι έχει τύχει να ζει σε προστατευμένο περιβάλλον κι όχι σε καμιά τρύπα με κουρελού για πόρτα, έχει τύχει σε εξαιρετικό πατέρα μη κακοποιητικό, έχει τύχει να είναι ετεροσεξουαλική, πιθανόν έχει τύχει να γνωρίσει εξαιρετικής ποιότητας άνδρες ( ή δεν έχει γνωρίσει στενά κανέναν και δεν γνωρίζει), έχει συμπέσει σε σπάνιο εργοδότη που δεν υποτιμά τις γυναίκες και δεν εμποδίζει την επαγγελματική της πρόοδο τους ( ή δεν εχει εργαστεί, οπότε φυσικά δεν γνωρίζει), τυχαίνει να έχει δικ

Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ 1. Hσυχη 2. Nοικοκυρά (Πιάτα, πλυντήριο, σιδέρωμα κ.λπ.) 3. Υποταγμένη στον άντρα 4. Σιωπηλή στην εκκλησία 5. Αυτή που φροντίζει τα παιδιά 6. Σεμνά ντυμένη Διαβάστε την Αγία Γραφή για λεπτομέρειες. ( Το μπλουζάκι του άντρα γράφει "αληθινός χριστιανός")

Με αφορμή την απεργία πείνας του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη και τις κινητοποιήσεις που έγιναν υπέρ των αιτημάτων του Δημάκη, διάβασα ένα άρθρο κατά της δημοσιογράφου Έλενας Ακρίτα η οποία υπερασπίστηκε τον Δημάκη. Η φωτογραφία που  βάζω στην ανάρτηση είναι κολάζ από φράσεις του άρθρου (που βρίσκεται σε link στο τέλος της ανάρτησης). Καταλαβαίνω την τοποθέτηση οποιουδήποτε υπέρ ή κατά του ίδιου του Δημάκη, εφόσον αυτός είναι το κύριο και σοβαρό ζήτημα. Καταλαβαίνω την κριτική στους πολιτικούς που τον στηρίζουν ή αδιαφορούν, αφού από αυτούς εξαρτάται και η πορεία του Δημάκη αλλά και η ευνομούμενη Πολιτεία. 'Ομως απορώ για ποιό λόγο να γραφτεί άρθρο κατά φυσικού προσώπου που υπερασπίζεται τον Δημάκη. Η Ακρίτα είναι γνωστή, αλλά δεν κατέχει δημόσια θέση, δεν έχει αξίωμα, ούτε θεσμικό ρόλο, αφού τα κείμενα της τα γράφει στο Ιντερνετ ως άτομο. Γράφει την γνώμη της για ό,τι της κάνει κέφι και ό,τι την απασχολεί, όπως όλος ο κόσμος. Χρειάζεται να αναλυθούν τα κίνητρά της; Για ποιό λόγ

Δεν περνάει μέρα που να μην μας χαρίσουν ένα μαργαριτάρι μισογυνισμού τα ΜΜΕ, ωστόσο το καθένα είναι διαφορετικό και κρύβει διαφορετικά κίνητρα. Ο στόχος των φεμινιστικών σελίδων είναι να φωτίσουν όσο μπορούν τις διαφορετικές πλευρές της πατριαρχίας και να αναδείξουν τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους πλήττεται και υποβαθμίζεται η παρουσία της γυναίκας στην Κοινωνία μας.  Συζητάμε το περιστατικό με δημοσιογράφο του ΣΚΑΙ που στην πρωινή του εκπομπή, σε απευθείας σύνδεση με μαθήτρια της Γ' Λυκείου που έγινε δεκτή στην Σορβόννη για Νομικά, αλλά και σε ακόμα 4 Πανεπιστήμια του εξωτερικού, ακριβώς την στιγμή που  ρωτούν την μαθήτρια τι βαθμούς είχε κι εκείνη απαντάει "σχεδόν σε όλα 20, έβγαλα 19,9 ", ο Καμπουράκης πετάγεται και λέει:  -Μισό λεπτό, μισό λεπτόοο - γιατί η ζωή έχει πολλές πλευρές. Πες μου σε παρακαλώ Ζωή μου στα Οικοκυρικά τι είχες; (το βίντεο εδώ, ο διάλογος στο 13.00 λεπτό https://www.skaitv.gr/episode/enimerosi/akraia-fainomena/2020-05-24-10). 

Ένα βιβλίο των εκδόσεων ΜΠΟΛ ΦΥΣΤΙΚΙΑ, που αποτελεί πιθανόν συλλογικό έργο - παρά το ότι στο εξώφυλλο αναφέρεται ο Σιλουάν Κ. ως ποιητής και κειμενογράφος. Το βιβλίο είναι ιδιόρρυθμα δομημένο, μερικά γραφτά του είναι πεζά, μερικά είναι ποιήματα και στο τέλος το  μη εντάξιμο σε κάποια κατηγορία γραπτού λόγου  "1ο Αποκαλυπτικό Μανιφέστο". Υπάρχει κάτι πολύ συγκινητικό στην λέξη "μανιφέστο", θυμίζει άλλες εποχές και θέλει πολύ κουράγιο η χρήση της λέξης λόγω του μεγαλείου που την περιβάλλει - ή τουλάχιστον, σε εμένα φέρνει αμηχανία μια αυτόματη αντιπαράθεση που κάνω του εαυτού μου με τον γράφοντα.  Δυστυχώς το 1ο Αποκαλυπτικό Μανιφέστο είναι πολύ μεγάλο για να το παραθέσω, μπορώ όμως να βάλω ένα ποίημα που περιγράφει με λεπτότατο τρόπο την πολυπλοκότητα της γυναικείας παρουσίας. ********************* Μ' ΕΝΑ ΣΦΥΡΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ Με την μικρόσωμη ζεστασιά σου να με κοκκινίζει μετασχηματίζεις ηλεκτρικές σόμπες γύρω μας σαν ψευδάργυρος στριφογυρνά

Το "Νέο Καθεστώς" είναι μια ποιητική συλλογή του Φώντα Φ. από τις εκδόσεις ΜΠΟΛ ΦΥΣΤΙΚΙΑ.  Προσωπικώς σιχαίνομαι τα ποιήματα που είναι επίδειξη εξυπνάδας και κούφια λόγια, βαλμένα στο χαρτί για λόγους τακτικής. Ετούτα εδώ δεν είναι τέτοια. Δεν είμαι σε θέση να τα αναλύσω διότι είναι πολύ προσωπικά, όμως ως άνθρωπος της πόλης από την μια μεριά και ως φεμινίστρια από την άλλη, νιώθω συγγένεια με όσα λένε. Μερικά μου θυμίζουν σκηνές από ταινίες pulp που έχω δει, άλλα σχολιάζουν πολιτικές καταστάσεις με τρόπο που μπορώ να αντιληφθώ και μερικά μιλάνε για φόβους που έχω ζήσει, όπως αυτό εδώ: ************************** ΓΝΕΦΟΝΤΑΣ ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ Να πιάνεις τη σάρκα σου και να μη σε σιχαίνεσαι δεν είναι κάτι δεδομένο δεν είναι επίτευγμα δεν είναι στόχος  και φυσικά δεν είναι προνόμιο.  Χτες το βράδυ το ένιωσα,  σα να γύριζα από  ταξίδι χωρίς  να έχουν περισσέψει δυνάμεις για να μισήσεις για να αγαπήσεις  ή να συμφιλιωθείς.  Ο χρό

Πριν λίγες μέρες, μια γυναίκα δέχθηκε επίθεση με βιτριόλι από άγνωστο άτομο με καλυμμένο πρόσωπο. Η γυναίκα δεν έχει υποψίες ποιο μπορεί να είναι το άτομο που της επιτέθηκε, όμως καθε μέρα παρακολουθούμε την σταδιακή μετατροπή της από θύμα σε θύτη, το victim blaming που λένε στο εξωτερικό. Τα άρθρα των ΜΜΕ είναι γραμμένα έτσι ώστε να ενεργοποιούν την διαδικασία του κοινωνικού αυτοματισμού, στρέφοντας κάποιες ομάδες πληθυσμού εναντίον της. Πώς το κάνουν αυτό; 1) Πρώτα από όλα βάζοντας στο κέντρο βάρους των κειμένων όχι την εγκληματική προσωπικότητα που έριξε το βιτριολι, αλλά την προσωπικότητα του θύματος. 2) Ξεκινάνε αναφέροντας ότι "η άτυχη Ιωάννα ήταν κοπέλα με εντυπωσιακή εμφάνιση" και παραθέτουν φωτογραφίες της μαγιό στην θάλασσα από το Ιnstagram. Εναντίον της όσοι βάζουν λαϊκ στις φωτό με μαγιο και μετα στέλνουν μύνημα που μένει αναπάντητο. 3)Συνεχίζουν δημιουργώντας αμφιβολίες για το πώς έβγαζε τα προς το ζην λέγοντας πως " χωρίς ιδιαίτερες σπουδές κατόρ

Περπατάμε σε αυτήν την ζωή δέσμιοι των στερεότυπων ως που να πεθάνουμε. Ξεκινάμε την ζωή μας με το μυαλό γεμάτο προκατασκευασμένες εικόνες και καθώς περνούν τα χρόνια όλο και κάτι αποδομούμε, αλλά πάντα υπάρχουν πολλά ακόμα που είναι στην θέση τους ακλόνητα. Απλώς δεν το καταλαβαίνουμε, εκτός αν έρθει η ζωή να μας τρίψει την απόδειξη της στενοκεφαλιάς μας στα μούτρα.  Αυτή είναι μια τέτοια ιστορίας, δικής μου στενοκεφαλιάς και προκατάληψης.  ******************* Η μαμά μου έχει μια φίλη και πελάτισσα που οργανώνει ολιγοήμερες εκδρομές σε κοντινούς προορισμούς. Καμιά δεκαριά χρόνια μου ζάλιζαν το κεφάλι να πάω μαζί τους εκδρομή στο μοναστήρι του Προυσού, ώσπου μια μέρα, για να τις ξεφορτωθώ, δέχθηκα. Από την εκδρομή περίμενα απόλυτη βαρεμάρα, ψαλμωδίες να μην με αφήνουν να κοιμηθώ, καμπάνες να χτυπάνε στις 4.00 το πρωί κι άλλα παρόμοια. Ετσι πήρα μαζί μου ένα παλιό βιβλίο του Μαρκ Τουαίν κι ένα ημερολόγιο, ώστε να έχω τι να κάνω τις ατέλειωτες ώρες που θα απομονώνομαι.  Η πρώτη

Κατα την γνώμη μου η μετάβαση από περιγραφή των αισθημάτων  του ατόμου, στην περιγραφή ενός ρεαλιστικού γεγονότος εκ μέρους του, είναι προβληματική και επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο, τουλάχιστον για τους εξής λόγους: 1) Οι αφηγήσεις είναι πάντα υποκειμενικές. 10 διαφορετικοί άνθρωποι αντιμέτωποι με το ίδιο περιστατικό, υπό τις ίδιες συνθήκες, αντιδρούν και νιώθουν διαφορετικά ο καθένας. Πολλά εξαρτώνται από τον άνθρωπο που αφηγείται, τον οποίο δεν γνωρίζουμε: είναι ψυχικά υγιής, συγκροτημένη προσωπικότητα, με αρχές, χωρίς αρχές, πολύ νέος, ηλικιωμένος, αλτρουιστής, εγωκεντρικός, ναρκισσιστής;  Είναι πολλά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που αλλάζουν το τι θεωρεί ο καθένας καταπίεση και προσβολή. Κανένα δεν μας είναι γνωστό γι αυτόν που αφηγείται.  2)Οι φράσεις και τα περιστατικά εκλαμβάνονται διαφορετικά από τον αφηγητή,  ανάλογα με το ποιός τα εκτοξεύει κατα πάνω του. Ολοι μας έχουμε στερεότυπα αντιλήψεων για τους άλλους ανάλογα με το ποιοί νομίζουμε ότι είναι αυτοί.

Πριν λίγα χρόνια άνοιξε στο Ιντερνετ η συζήτηση περί των αισθημάτων των καταπιεσμένων ομάδων πληθυσμού. Ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις. Ο στόχος ήταν οι καταπιεσμένοι να περιγράψουν με τα δικά τους λόγια πώς νιώθουν σε περιστατικά καταπίεσης και μικροεπιθετικότητας της καθημερινότητας, χωρίς να τους διακόπτει κανείς για να τους "διορθώσει" κι έτσι να περιγράψουν το βίωμα  της καταπίεσής τους όπως το αντιλαμβάνονται, και να αναδείξουν τις χιλιάδες μικρολεπτομέρεις με τις οποίες ασκείται η εξουσία των καταπιεστών πάνω τους.  Αυτη η τακτική έχει τις ρίζες της στον φεμινισμό που στην δεκαετία του 70 δημιούργησε ομάδες γυναικών που συζητούσαν από κοντά, τι τους συνέβαινε και πώς αισθάνονταν σε διάφορες στιγμές της μέρας. Με αυτό τον τρόπο, οι γυναίκες που ήταν πριν η καθεμία μόνη της, στο σπίτι ή στο γραφείο της και νόμιζαν πως δεν στέκουν στα καλά τους, πως υπερβάλλουν, πως έχουν χάσει το μέτρο, καταλαβαν ότι αυτό το μοναδικό που έβλεπαν εκείνες ως καταπίεση, κι άλλ

Μερικές από τις ιστορίες που έχουν συμβεί σε γνωστούς μου ήταν πολύ σπουδαίες. Οταν συνέβαιναν, δεν έδινα σημασία, γιατί μου φαινόταν απλώς ότι έκαναν το καθήκον τους ως άνθρωποι. Κι εκείνοι δεν έδιναν σημασία, επίσης τους φαινόταν πως απλώς έκαναν το καθήκον τους. Τώρα που πέρασαν πολλά χρόνια και το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως πέτυχαν  εκπληκτικά αποτελέσματα χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις,  κυρίως με την δική τους δύναμη. Αυτή είναι μια τέτοια ιστορία. ******************* Η φίλη μου η Άννα, δημόσιος υπάλληλος, κοντά στα 30 της πήρε μετάθεση για μια υπηρεσία. Την πρώτη μέρα στην δουλειά, αμέσως μόλις πήρε τον καφέ της από το κυλικείο είδε ένα περίεργο θέαμα: δυό τύποι ανέβαζαν στην εξωτερική σκάλα έναν άντρα με καροτσάκι, τον οποίον μόλις τον έβαλαν μέσα στο κτήριο, τον παράτησαν κι έφυγαν. Η Άννα τον πλησίασε, τον ρώτησε τι θέλει και διαπίστωσε πως ο άνθρωπος ήθελε να κάνει κάποιες διαδικασίες εντός της υπηρεσίας της. Το κτήριο ήταν ολόκληρο εντελώς ακατάλληλο για καροτσάκι

Victim blaming εδώ, victim blaming εκεί, τι είναι αυτό το victim blaming; Είναι η αντιστροφή της πραγματικότητας. Εάν κάποιος το επιθυμεί, μπορεί να πάρει όχι ένα γεγονός αλλά τις αιτιάσεις του και να τις αντιστρέψει τελείως. Βέβαια, εδώ και πολλά χρόνια η "αλήθεια είναι υποκειμενική" κι η υποκειμενικότητα της αλήθειας μάς έχει οδηγήσει στην έλλειψη λογικού διαλόγου, όμως νομίζω πως υπάρχουν πράγματα που είναι υποκειμενικά κι άλλα πού δεν είναι.  Ο διάλογος που φαίνεται στις φωτογραφίες, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιστροφής των αιτίων που οδήγησαν σε αποτρόπαιο γεγονός.  Η δίκη της Ελένης Τοπαλούδη έχει τελειώσει και οι δολοφόνοι έχουν καταδικαστεί. Αυτή είναι η είδηση της ανακοίνωσης των ισοβίων στους δολοφόνους Κούκουρα και Λουτσάι.  Οι σχολιαστές της ποινής οι οποίοι συζητούν εδώ, γνωρίζουν με ποιό τρόπο η Τοπαλούδη βασανίστηκε και δολοφονήθηκε. Γνωρίζουν πως οι δολοφόνοι 3 μέρες μετά, βίασαν κοπέλα ΑΜΕΑ. Κι όμως εμφανίζεται κάποιος που λέει: "Η κοπέλ

Πολλές γυναίκες δεν θα καταλάβουν τι μισογυνικό έχουν αυτές οι φωτογραφίες, επειδή δεν είναι εξοικειωμένες με τα "επίσημα" ρούχα, γι αυτό, θα το εξηγήσω.  Βλέπουμε ένα φόρεμα για κοριτσάκι, για επίσημες περιστάσεις. Έχει φτιαχτεί μιμούμενο τις γραμμές των γυναικείων ρούχων, των πιο δύσχρηστων ρούχων, αυτών που είναι για γάμους, βαφτίσια, γκαλά, χορούς και μάλιστα σε γραμμή του 1959-1960 που πρόσφατα αναβίωσε κατά κάποιο τρόπο (Η Τζάκυ Κένεντυ φορούσε κάτι παρόμοια). Αυτα όλα είναι ρούχα που φτιάχνονται ειδικά για να φαίνονται και να στολίζουν, όχι για να χρησιμοποιούνται. Το επιτυχημένο φόρεμα ενός τέτοιου ρούχου θέλει πολλά χρόνια εξάσκηση στα τερτίπια του ντυσίματος, να το φορέσεις σωστά, να σου σταθεί συνέχεια στους ώμους σωστά, να καθίσεις χωρίς να τσαλακωθούν οι κουφόπιετες, να στέκεσαι με τον κορμό ίσια για να μην κάνει οριζόντιες πιέτες στο κορσάζ, να φας γλυκό χωρίς να σου μπει το κλός τελείωμα του μανικιού στο πιάτο, κλπ, να μην πω τίποτα για την πρόσθετη τρι

Από εχθές, σε πολλά δημοσιεύματα του τύπου και σε αναρτήσεις του Fb, η καταδίκη του Κούκουρα και του Λουτσάι για τον βιασμό και την δολοφονία της Τοπαλούδη, αναφέρεται ως φεμινιστική νίκη. Ορισμένοι κρίνουν πως η ποινή των ισοβίων και 15 χρόνων φυλάκιση οφείλεται εν πολλοίς στην Εισαγγελέα και κάποιοι σημειώνουν από δω και στο εξής, οι βιαστές θα έχουν υπόψη τους πως ενδέχεται να συλληφθούν και να τιμωρηθούν πολύ αυστηρά. Είναι αυτή η καταδίκη μια φεμινιστική νίκη; Oχι, δεν είναι. Ο ι αναρτήσεις οφείλονται στην κοντή μνήμη τω αρθρογράφων. Καταρχάς, καταδίκη για βιασμό και δολοφονία με πολύ μεγαλύτερη ποινή και με έναν μόνο βιαστή (όχι δύο), είχαμε πρόσφατα στην Ελλάδα, μόλις το 2012 (  https://left.gr/news/thraki-se-isovia-katadikastike-o-dolofonos-kai-viastis-tis-zois-dalaklidoy ). Ο δράστης πήρε ισόβια κι 25 χρόνια φυλάκιση, χωρίς να υπάρχει γυναίκα εισαγγελέας που να υπερασπιστεί ιδιαιτέρως το θύμα. Επομένως ένα από τα δύο συμβαίνει: ή υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερες ποινές γι αυ

Πολύ ωραίο το κοινωνικό σπότ με την ηθοποιό που φτιάχνει μάσκα από μακό μπλούζα. Ωραίο εκτός από μια φράση: "Ναι, αυτό δεν είναι σεντόνι, είναι το φανελάκι μου". Καταλαβαίνω 1) πως αυτό είναι σάτιρα, 2) πως έχει δικαίωμα ο καθένας να σατιρίζει τον εαυτό του. Ναι, το καταλαβαίνω, φαίνεται όμως πως υπάρχει μια επιδημία σάτιρας μεταξύ των χοντρών γυναικών. Σαν κάποιος να έβαλε έναν κανόνα πως οι χοντρές οφείλουν πρώτα να αυτοσαρκάζονται για τα κιλά τους και μετά να γίνονται αποδεκτές. Σαν να υπάρχει ένα σύνθημα "πες για το εαυτό σου 10 φορές χειρότερα πράγματα από ό,τι θα πουν οι άλλοι, να τους προλάβεις και να μην πουν τίποτα".  Όποιος επινόησε τον κανόνα και το σύνθημα, δεν το σκέφτηκε πολύ το ζήτημα. Αυτή η τακτική έχει 3 σοβαρά μειονεκτήματα: α) Αυτοσατιρίζοντας τον εαυτό της η χοντρή γυναίκα, αναγκάζεται να το τραβήξει ως τα άκρα, δίνοντας έτσι χειρότερες εικόνες στους άλλους από αυτές που έχουν στο κεφάλι τους. Εγώ ας πούμε, δεν θα σκεφτόμουν πο

Μόλις διάβασα μια ανάρτηση που παραπονιόταν για ελαφρυντικά που δεν αναγνωρίστηκαν στους Ροδίτες κλπ, σχεδόν ότι ήταν ένα άγριο συναινετικό σεξ με 3 που στράβωσε διότι η Τοπαλούδη πρόσβαλε τον έναν από τους δύο βιαστές- δολοφόνους. Αυτή η αφήγηση, είναι η τωρινή τους υπερασπιστική γραμμή, όμως είναι επινόηση κι τελείως διαφορετική από την κατάθεση που έδωσαν όταν συνελήφθησαν. Τυχαίνει να έχω κρατήσει ένα screenshot από δημοσίευμα σχετικό και το βάζω εδώ, να ξαναθυμηθούμε τι είπαν αρχικά, πριν μαγειρέψουν υπερασπιστική γραμμή. (Σημ: για όποιον δεν καταλαβαίνει καλά, στην πρώτη πρόταση, εκεί που λέει "αρχίσαμε την επαφή αλλά η Ελένη δεν ήθελε", αυτό σημαίνει απλώς "αρχίσαμε να την βιάζουμε")

Να σε κυβερνούν σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σε επιθεωρούν, να σε χαφιεδίζουν, να σε καθοδηγούν, να σε νομοθετούν, να σε ρυθμίζουν, να σε περιορίζουν, να σε κατηχούν, να σε νουθετούν, να σε ελέγχουν, να σε αποτιμούν, να σε κρίνουν, να σε λογοκρίνουν, να σε διοικούν. Να σε κυβερνούν σημαίνει με κάθε ευκαιρία, σε κάθε σου κίνηση, να σε σημειώνουν, να σε καταχωρούν, να σε κατ αγράφουν, να σε τιμολογούν, να σε σφραγίζουν, να σε καταμετρούν, να σε ταξινομούν, να σε εκδίδουν, να σε απολύουν, να σε εξουσιοδοτούν, να σε υποσημειώνουν, να σε νουθετούν, να σε εμποδίζουν, να σε μετασχηματίζουν, να σε ευθυγραμμίζουν, να σε διορθώνουν. Kι έπειτα, με τη μικρότερη διαμαρτυρία σου, με την πρώτη σου αντίρρηση, να σε καταστέλλουν, να σε αλλάζουν, να σε εξευτελίζουν, να σε προσβάλουν, να σε κυνηγούν, να σε βασανίζουν, να σε αμαυρώνουν, να σε αφοπλίζουν, να σε εκτρέπουν, να σε φυλακίζουν, να σε δικάζουν, να σε καταδικάζουν, να σε πουλάνε, να σε προδίδουν και στο τέλος να σε γελοιοποιούν, να