ΑΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

Καταπληκτικό! Τι ντύσιμο και τι διθυραμβική λεζάντα κάτω από την φωτογραφία! Γραμμένη από αληθινό ζωγράφο, αν δεν κάνω λάθος. Για να το δούμε λίγο καλύτερα...

Αυτό το σύνολο μας προτείνει ο οίκος Dolce & Gabbana για τον επόμενο χειμώνα. Μπορεί να μην είμαστε καλλιτέχνες, ίσως δεν ξεχωρίζουμε την ακουαρέλα από την ελαιογραφία, ενδέχεται να θεωρούμε κάποιο σύγχρονο κολάζ σπουδαιότερο από ένα πίνακα του Ρέμπραντ, όμως δεν πειράζει. Αν έχουμε τον μισθό του executive ή του χρηματιστή, μπορούμε να μεταμφιεστούμε σε καλλιτέχνες φορώντας αυτό το πανάκριβο σύνολο. Όταν θα το φορέσουμε δεν θα είναι Απόκριες όπου όλα επιτρέπονται, θα είναι μια καθημερινή. Άραγε ποιό είναι το νόημα αυτού του ρούχου  και γιατί το διαλέγει κάποιος;

Η λεζάντα της φωτογραφίας μάς διαφωτίζει υποτίθεται, ισχυριζόμενη ότι το ρούχο αποτίει φόρο τιμής στις καλές τέχνες και στην διατήρηση της κληρονομιάς. Ποιάς κληρονομιάς, της ζωγραφικής; E, όχι δα! Αν είμαστε κληρονόμοι, θα ζωγραφίζαμε αντί να περνάμε όλη την μέρα στο κομπιούτερ, σε φύλλα excel ή σε δείκτες χρηματιστηρίων. Εμείς είμαστε παντελώς άσχετοι.

Μήπως το σύνολο δεν μιμείται την στολή των ζωγράφων αλλά κάτι πιο απλό, των ελαιοχρωματιστών; Πιο λογικό, γιατί στο κάτω κάτω όλοι έχουμε βάψει μια φορά τα κάγκελα του μπαλκονιού. Αλλά και πάλι όχι γιατί δεν θα χρησίμευε για βόλτα, οι αληθινοί ελαιοχρωματιστές δεν κάθονται σε σκαμπό μπαρ με τα ρούχα της δουλειάς, έχουν επίγνωση πως θα γεμίσουν τα πάντα με μπογιές -γι αυτό κάθονται μόνο στο αυτοκίνητό τους που το έχουν κάνει ρημάδι. Εξάλλου δεν έχουν μούτρα όπως του μοντέλου, ροζ, σαν την πρώτη μέρα της Άνοιξης. Συνήθως είναι καλυμμένοι με άσπρη ψιλή σκόνη από το τρίψιμο του σοβά στην οικοδομή. 

Μα -τέλος πάντων- ποιό είναι το νόημα αυτού του ρούχου; Μήπως είναι αυτό που είπε ο Ντεμπόρ πριν 54 χρόνια, πως η Κοινωνία πέρασε από το είναι στο έχειν, κι από το έχειν στο φαίνεσθαι; Νομίζω πως ναι, είναι φτιαγμένο για τον άνθρωπο που η ζωή του δεν έχει νόημα, ο ίδιος δεν έχει ταυτότητα και δανείζεται νόημα και ταυτότητα υποδυόμενος διάφορες περσόνες. Σήμερα στο lounge bar είναι ο Τζάκσον Πόλοκ, αύριο στο πανκ πάρτι θα ντυθεί πιο πάνκης από τον Σιντ Βίσιους, μεθαύριο στην πορεία για τον Ζακ Κωστόπουλο θα βάλει λίγο ροζ γκλίτερ στα μαλλιά του (μπροστά, να φαίνεται στις selfie), και παραμεθαύριο στο τραπέζι της μαμάς του θα φορέσει  μπλουζάκι πόλο, το αυθεντικό, με σήμα το αλογάκι. Ε! και ναι! Τα πρωινά θα φοράει το γκρι κοστούμι του. Τι να κάνουμε τώρα; η δουλειά του έχει dress code κι αυτός γνωρίζει τους κανόνες και συμμορφώνεται, εν αντιθέσει με τους ήρωες που υποδύεται. 

Ναι. Ο αγοραστής των Dolce & Gabbana δεν είναι ούτε ο Τζάκσον Πόλοκ, ούτε ο Σιντ Βίσιους, ούτε ο Ζακ Κωστόπουλος, ούτε ivy league απόφοιτος. Και λοιπόν; Και τι έγινε; Έχει τα λεφτά να τους υποδυθεί όλους, και πορεύεται με μότο του την παροιμία "με τον παρά μου, γ@μώ και την κυρά μου" . 

Έτσι είναι κυρίες και κύριοι, αυτό το ντύσιμο είναι κατάλληλο για κάποιους που δεν ντρέπονται να γ@μήσουν οτιδήποτε (μέσα κι η κληρονομιά που μας άφησαν οι πραγματικοί καλλιτέχνες οι οποίοι  πέθαναν άφραγκοι) για το δικό τους "φαίνεσθαι" και μπορούν να το κάνουν διότι διαθέτουν το "έχειν". Τουλάχιστον, ας μην τους επικροτούμε με κοπλιμέντα για την πρωτοπορία  τους. 

(κείμενο Melusine)