ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΊΑ (3. η εμφάνιση του Ηδονιστή)

Δεν υπάρχει εναλλακτική. 

Η ζωή έχει αποικειοποιηθεί πλήρως από τον νεοφιλελευθερισμό. Το τέρας της Παγκόσμιας αγοράς κι οι νόμοι του φαίνεται τόσο μεγάλο, τόσο δυνατό, που δεν περνάει από το μυαλό κανενός πως μπορεί να εξοντωθεί. Το μόνο που μας μένει για να ανλτήσουμε κάποια χαρά, είναι να γίνουμε ηδονιστές. Να χωθούμε στις μικροαπολαύσεις της στιγμής, με πράγματα ή άτομα που είναι όλα τα ίδια μεταξύ τους -γι αυτό ανταλλάξιμα- αλλά σε βαθμό υπερβολής, έως τελικής πτώσεως. Υπάρχει πίσω μας η σχετική λαϊκή μυθολογία και τα τσιτάτα της  που επαινούν την υπερβολή και χρυσώνουν την βλακεία "live fast and die young", "ζήσε γρήγορα και πέθανε νέος". Φαγητό, σεξ, ποτά, ναρκωτικά, βίντεο παιγνίδια, πορνό, ψώνια. Μερικά από αυτα χρειάζονται χρήματα, άλλα όχι. Υπάρχουν τα μέσα νάρκωσης κι αποχαύνωσης για όλα τα βαλάντια. Γιατί όλα αυτα είναι εθισμός και αποχαύνωση. Δεν είναι βιώσιμος τρόπος ζωής και δεν οδηγούν πουθενά εκτός από ένα κύκλο επανάληψης των ίδιων και των ίδιων πραγματων. Οι φήμες λένε πως αυτή η ζωή δεν είναι κύκλος αλλά ανοδική πορεία με τέρμα το άπειρο, όμως νομίζω ότι ο ηδονιστής σύντομα διαπιστώνει πως του είπαν ψέμματα ή τουλάχιστον, κάποιοι ηδονιστές που έγιναν κιόλας 50 χρονών, ήδη το παραδέχονται. 

Στο κοντινό μέλλον θα υπάρχουν άνθρωποι που στις κηδείες τους δεν θα είναι κανείς εκτός από τoν νεκροθάφτη, γιατί θα έχουν περάσει τα τελευταία 40 χρονιά, δουλειά, σπίτι και μαραθώνιο Netxflix σειρών το σαββατοκύριακο.

Το λάθος είναι δικό μας. Αντί να χτίσουμε μια ζωή γύρω από την αναψυχή σε όλα της τα βήματα, σε όλες τις ηλικίες μας, εμείς την χτίσαμε γύρω από την εργασία. 

Έπρεπε να γελάσουμε στα μούτρα εκείνου που πρότεινε τον χωρισμό του Λυκείου σε Γενικό και ΕΠΑΛ και του Γενικού σε κατευθύνσεις. Δεν υπήρχε λόγος να επιτρέψουμε στο σύστημα να σχετίσει το σχολείο με την Αγορά, το σχολείο είναι για να μαθαίνεις πέντε βασικά γράμματα, ας τα μάθουν όλοι ίσα ως τα 18 και μετά κοιτάνε και την Αγορά.  

Κι έπρεπε όχι μόνο να γελάσουμε, αλλά να απεργήσουμε, να κάνουμε πορείες κι ό,τι χρειαζόταν ώστε μέσα στο σχολείο να διδάσκεται χορός, μουσική, ζωγραφική. Μέσα στην δημόσια Παιδεία έπρεπε να μας παρέχεται η πρόσβαση στα βασικά των καλών Τεχνών.

Τα ένσημα των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ, έπρεπε να προσφέρουν δωρεάν 12*4 (μήνες του έτους επί άτομα οικογενείας) εισιτήρια για θέατρο, όπερα, μπαλέτο. 

Η δουλειά έπρεπε να είναι 6 ώρες το πολύ και την Κυριακή να απαγορεύεται παντού εκτός από τις συγκοινωνίες και τα νοσοκομεία. Ούτε καφετέριες ανοιχτές, ούτε ταβέρνες, όλα κλειστά. Ολοι, με δικούς τους πόρους, θα επινοούσαν τον τρόπο για να διασκεδάσουν. Θα γκρίνιαζαν λίγο 3-4 μήνες, αλλά και τι έγινε; Θα το έπαιρναν απόφαση πως την Κυριακή τρώμε όλοι μαζί, κάνουμε πικ νικ στο πάρκο, καλούμε τους φίλους μας (μαζί και τον αγαπημένο μας ταβερνιάρη). 52 φορές τον χρόνο, είναι μεγάλη υπόθεση, φτιάχνεις πολλές αναμνήσεις χαράς και πολλούς δεσμούς αγάπης. Με το φαγητό, με τον κοινό χορό, με το κοινό τραγούδι δημιουργούνται οι δεσμοί.

Ο ένας από τους δυο γονιούς έπρεπε να παίρνει άδεια μετ' αποδοχών, από την γέννα  ως που να πάει το παιδί στο σχολείο, δηλαδή 3 χρόνια ο ένας και 3 ο άλλος, ισάξιοι γονείς κι οι δυό. Τα παιδιά χτίζουν την ψυχική τους υγεία ως τα 6, δεν πρέπει να αφήνονται σε ξένους και ειδικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς. Δεν χρειάζονται ειδική γνώση τα μωρά, χρειάζονται  αγκαλιές, φιλιά, κι  ήρεμες κουβέντες, για να γίνουν ψυχικώς υγιείς άνθρωποι.

Κανένα φροντιστήριο, για οτιδήποτε δεν χρειάζεται πριν τα 12.  Οι μαθητές να πάνε στο σχολείο τους, να γυρίσουν σπίτι για φαγητό, να κάνουν τα μαθήματα τους και να βγουν να παίξουν, ελεύθερα  και χαλαρά. Εχουν χρόνια μπροστά τους για να μπουν στην πίεση, αυτοί που γεννιούνται τώρα, θα παίρνουν σύνταξη στα 70, ή μάλλον, θα παθαίνουν έμφραγμα πριν την σύνταξη.

Τα τραπεζάκια, οι καρέκλες κι οι σημαίες, έπρεπε να μπουν μέσα στα μαγαζιά. Τα πεζοδρομία είναι για να περπατούν οι πεζοί όχι για να βγάζουν έσοδα καφετέριας όσοι νοίκιασαν τυροπιτάδικο. Οι πλατείες των δήμων, να είναι όλες ίδιες, με παγκάκια ή πεζούλια ολόγυρα και στην μέση ένα απλό κενό χώρο, για να παίζουν τα παιδιά, για να κάνουν σκέητ οι έφηβοι, ενώ στα παγκάκια θα συζητούν τα θέματα της γειτονιάς και τις ανάγκες του Δήμου οι μεγαλύτεροι -κι οι έφηβοι, προοδευτικά. 

Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά εάν διεκδικούσαμε το δικαίωμα στην αναψυχή, αν δίναμε την ευκαιρία στην φαντασία και την δημιουργικότητα μας να εκδηλωθεί παραγωγικά, αν καλλιεργούσαμε την ψυχή μας. Θα είμαστε όλοι γεροί και δυνατοί, λογικοί και ειρηνικοί, συγκροτημένες προσωπικότητες, με κάποιο σχέδιο ζωής, με κάποιο σοβαρό λόγο για να ζήσουμε. Nα ζήσουμε. Ακόμα και στην χειρότερη των περιπτώσεων, να ζήσουμε τουλάχιστον ως την επόμενη Κυριακή που θα ξαναβλέπαμε όλους τους φίλους ή όλη την γειτονιά μας. 

(κείμενο Melusine)

(artwork: Bejewelled worship 2017, by Maidenfed)