Οι γυναίκες οδηγοί του ΟΑΣΑ

Φτάνω στην στάση το πρωί την ώρα που το λεωφορείο κλείνε την πόρτα. Τρέχω, χτυπάω το πίσω τζάμι λέγοντας από μέσα μου "μπάαα". Ο οδηγός ανοίγει, φωνάζω "ευχαριστώ", χτυπάω την κάρτα και κάθομαι.

Στην επόμενη στάση μπαίνουν διάφοροι και μια ηλικιωμένη κυρία με μπαστούνι. Το λεωφορείο δεν ξεκινάει μέχρι να καθήσει η κύρια σε θέση.

Στην επόμενη στάση έχει δύο Ι.Χ. παρκαρισμένα και δεν χωράνε οι πόρτες να ανοίξουν. Μετακινείται αριστερότερα στην λωρίδα της και βγαίνουν όλοι οι επιβάτες σε κενό σημείο, αντί να κατέβουν και να πιαστεί η τσάντα τους στον καθρέφτη του παρκαρισμένου όπως μου έχει τύχει εμένα δύο φορές.

Λέω, τι έγινε, τι σπάνιος οδηγός είναι αυτός; Έχει ορισμένους καλούς στον ΟΑΣΑ, έχει λίγους που είναι χάλια, η πλειοψηφία είναι μέτριοι προς ελαφρώς καλοί, αλλά δεν έχει τέτοιους, που να σκέφτονται συνέχεια την ασφάλεια των επιβατών και να έχουν το μυαλό τους στα πάντα. Πάω μπροστά να δω τα μούτρα του οδηγού.

Κοιτάω, τι να δω; Μια νέα γυναίκα. Περιποιημένη, με την πλήρη στολή και το φουλάρι διακόσμηση στον λαιμό της, με το όμορφο καρεδακι της και τα πάντα της. Μια μάνα πιθανότατα, με παιδιά κι υποχρεώσεις σπίτι της, σε δουλειά με βάρδιες. Μπορεί και ελεύθερη φυσικά. Πάντως κάποια που σκέφτεται τους άλλους, συνέχεια.

Οπότε την χαιρετώ από μέσα μου:
"Γεια σου κοπελάρα μου!