ΤΑ ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΟΓΈΝΝΗΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Μας εξέπληξε τις τελευταίες μέρες το ενδιαφέρον της Εκκλησίας και της Πολιτείας για την ζωή των αγέννητων και των νεογέννητων παιδιών. Ναι, θα ήταν συγκινητικό αυτό το ενδιαφέρον αν δεν ήταν για πολύ μικρό διάστημα της ζωής ενός πιθανού παιδιού. Αν κατάλαβα καλά τι διάβασα, η Εκκλησία ενδιαφέρεται από την σύλληψή του έως και την γέννηση, η Πολιτεία μόνο για την μέρα της γέννησης. Μετά και οι δυό τους ούτε ξέρουν, ούτε είδαν το παιδί. Η ευθύνη της ανατροφής του μένει στους γονείς του, ή τουλάχιστον, στην μάνα του. Δεν κάνουμε όμως έτσι δουλειά παιδιά, συγνώμη κιόλας, το παιδί είναι τουλάχιστον εικοσαετής ευθύνη. Πώς θα βγει πέρα αυτή η ευθύνη; Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τεκνοποίηση;

Πώς θα μπορούσαμε να πετύχουμε και τους δυό σκοπούς, δηλαδή την εξάλειψη των αμβλώσεων και την αύξηση των γεννήσεων, εάν πραγματικά το επιθυμούμε; Δεν ωφελούν τα ευχολόγια και οι επιδοτήσεις - χαρτζιλίκι, η δράση είναι πάντα καλύτερη. 

Οι αμβλώσεις θα εξαλειφθούν από την ώρα που οι άνθρωποι θα εμπεδώσουν την διαδικασία της σύλληψης. Σεξουαλική αγωγή λοιπόν στο σχολείο, από το νηπιαγωγείο . Απλά πράγματα, αυτά που λέμε κι εμείς οι γονείς στα παιδιά μας, με προοδευτική γνώση. Πρίν την Α' Δημοτικού μιλάμε για το αυγουλάκι και το σποράκι. Στην ΣΤ' Δημοτικού, για τα προφυλακτικά και τα ΣΜΝ. Στο Γυμνάσιο για το βιολογικό και το κοινωνικό φύλο. Δημιουργείται έτσι μια κοινωνία γνώσης και ενσυναίσθησης για τα σεξουαλικά ζητήματα. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο,, οι έφηβοι δρούν ενημερωμένοι, ήρεμοι και με σιγουριά, οπότε οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες έχουν αποφευχθεί χωρίς τις προσευχές της Εκκλησίας. 

Μένει να δούμε πως θα καταστήσουμε την εγκυμοσύνη και την τεκνοποιία ελκυστικό γεγονός για τα ενήλικα άτομα. Νομίζω πως μια πολύ καλή αύξηση των μισθών για όλους, θα βοηθούσε. Μείωση των εργάσιμων ωρών σε 7 ή 6 ημερησίως, πάλι για όλους, επίσης θα βοηθούσε. Παιδικοί σταθμοί πολύ κοντά στα σπίτια και μέσα στους χώρους δουλειάς με πολλούς εργαζόμενους, π.χ. Υπουργεία, μεγάλες επιχειρήσεις, κι αυτό θα βοηθούσε. Επιδομα/μισθός για όσους θέλουν να μείνουν σπίτι, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους (άντρες ή γυναίκες,) κι αυτό θα βοηθούσε πολύ. Στον Καπιταλισμό δεν ζούμε; Οσοι ανατρέφουν παιδιά δεν μεγαλώνουν τους αυριανούς εργαζόμενους των καπιταλιστών; Δεν πρέπει να αμειφθούν γι αυτό είτε από το Κράτος, είτε από τους ίδιους τους καπιταλιστές, με ένα υπερ-ταμείο ας πούμε, ή με τους κατάλληλους νόμους φορολόγησης των καπιταλιστών; Ως πότε όλη η εργασία στο σπίτι θα μένει αθέατη (πλην όμως, θεάται όταν έρχεται η ώρα να πληρώσουμε τις κακοπληρωμένες αλλοδαπές που κρατάνε τα παιδιά και τους γερόντους μας);

Για να είμαι ειλικρινής, αυτά χρειάζονται όλα μαζί διότι -απλούστατα- το να αποφύγεις να γίνεις γονιός σήμερα, είναι θέμα επιβίωσης δικής σου και του παιδιού. Το ξέρεις, σου το λέει η λογική σου πως δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τον μισθό που παίρνεις, ειδικά μόνος σου (πάντα πρέπει να λογαριάζουμε πως ίσως μείνουμε μόνοι) πως μπορεί να αφήσεις το παιδί στους 5 δρόμους αφού κι εσύ κινδυνεύεις να μείνεις μακροχρόνια άνεργος. Μετά την λογική έρχεται το φιλότιμο και προσθέτει δυο λογάκια, π.χ. πως το να λείπεις καθημερινά 12 ώρες από το σπίτι για δουλειά, σε καθιστά ακατάλληλο για γονιό. Πώς θα το κάνουμε; Κάποια ώρα πρέπει να το παραδεχτούμε όλοι μας, δεν μπορούν να μεγαλώσουν ψυχικώς υγιή παιδιά χωρίς φιλιά, αγκαλιές και παιγνίδια. Φιλιά κι αγκαλιές μέχρι να χωθεί η αγαπη μέσα τους, βαθειά στα κόκαλά τους, βαθειά στην ψυχή τους, να αποκτήσουν απόθεμα, για να το χρησιμοποιήσουν αργότερα, όταν θα είναι ενήλικες.

Αφού λοιπόν είναι ορατό το πρόβλημα των πολύ χαμηλών μισθών, της επισφαλούς εργασίας, σε συνδυασμό με τα εξοντωτικά ωράρια, είναι πολύ λογικό να μην γεννιούνται παιδιά κι έτσι θα συνεχίσει η ιστορία. Οπως είπα, είναι θέμα επιβίωσης των γονιών καταρχάς και των παιδιών μετά. Η εργαζόμενη γυναίκα που φτάνει στις 7, στις 8 το απόγευμα στο σπίτι της, ξέρει ότι μόλις προλαβαίνει να φτιάξει από κοινού με τον σύζυγο φαγητό, να ψευτοκοιτάξει τα μαθήματα των παιδιών, να κάνει ένα μπάνιο βιαστικά και να πέσει να κοιμηθεί, για να αντέξει και την επόμενη ίδια κουραστική μέρα. Το Σαββατοκύριακο είναι κοινή για όλους τους παντρεμένους η ταλαιπωρία του σούπερ μάρκετ, της καθαριότητας του σπιιτιού, των 5 πλυντηρίων το ένα μετά το άλλο. Αυτό δεν είναι ζωή, είναι θάψιμο ενώ είσαι ζωντανός. Και μπορεί η Κοινωνική πίεση να ήταν αρκετή επί δεκαετίες για να υποκύπτουν οι γυναίκες ειδικώς σε αυτή την διαδικασία υποτίμησης τους που τις θέλει παραγωγικές μηχανές εξάπαντος, ώστε να επικυρώσουν την αξία τους ως άνθρωποι πάνω στην Γη, όμως δεν είναι πια αρκετή διότι η κατάσταση έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Αυτή η ζωή, δεν είναι πια ανεκτή για κανέναν.

Παραφράζοντας ένα τραγουδάκι λέω στους ιθύνοντες "το 2019 δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές". Αν θέλετε οι γυναίκες να γεννήσουν παιδιά, πράξτε τα δέοντα. Ελπίζω να έγινα κατανοητή. 

(γράφει η Melusine)