Τα αστειάκια για τις πεθερές, τις γεροντοκόρες και τις άλλες γριές.

Ενα από τα ζητήματα με τα οποία ο φεμινισμός δεν έχει ασχοληθεί αρκετά είναι ο μισογυνισμός που εκφράζεται από το σύνολο της κοινωνίας προς τις πεθερές, τις γεροντοκόρες και γενικώς τις γριές. Το σύνολο των θεατρικών έργων, των σήριαλ της τηλεόρασης, των αστείων σε ιστοσελίδες χιούμορ, των memes, αλλά κι ο τρόπος που περιγράφονται οι ειδήσεις που αφορούν γυναίκες πάνω των 60 ετών έχουν στον πυρήνα τους την γενική απαξίωση και την απόλυτη περιφρόνηση προς όλες τις γυναίκες που πέρασαν την ηλικία της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής άνθισης. 

Η συκοφάντηση των 60+ γυναικών είναι καθολική κι έρχεται με χίλιες μορφές. Αν είναι πεθερές, γίνονται δολοπλόκες κι ικανές να χωρίσουν ένα ζευγάρι. Αν είναι χήρες και πεθερές, φταίνε αυτές που δεν γράφουν την περιουσία τους σε κανένα τέκνο για τον διχασμό ανάμεσα στα παιδιά τους. Αν είναι ανύπαντρες, μετατρέπονται στις παράξενες γεροντοκόρες που είναι μονόχνωτες κι αφήνουν την περιουσία τους σε μυστηριώδη ιδρύματα. Αν έχουν πολλά παιδιά, ήταν τρομερά ηλίθιες που έκαναν όλα αυτά τα παιδιά. Αν ζουν με την σύνταξη του άντρα τους, είναι βάρος στον κρατικό προϋπολογισμό. Αν είναι ανύπαντρες αλλά πολύ φτωχές (πρώην αυτοαπασχολούμενες, μικροεμπόρισσες και πρώην πόρνες) φταίνε αυτές που δεν είχαν τα μυαλό να προνοήσουν και τα γηρατειά τους. Ολες ανεξαιρέτως είναι κουτσομπόλες, κακιασμένες και βάρος της γης. Η παρουσία όλων των γηρασμένων γυναικών φαίνεται συνολικά ως εμπόδιο στην Πρόοδο της κοινωνίας.

Κι όμως, το λογικό συμπέρασμα είναι πως με βάση τα πεπραγμένα τους, κάτι πρόσφεραν στην κοινωνία και κάτι ξέρουν από ζωή. Καταρχάς έχουν ζήσει πολύ περισσότερο από αυτούς που γράφουν τα ανέκδοτα ή τα σήριαλ ή τις επιθεωρήσεις. Η ζωή μόνη της, ως εμπειρία ασφαλώς διδάσκει πολλά στον άνθρωπο. Αυτές που κατάφεραν να γίνουν γριές φαίνεται πως έκαναν τα απαραίτητα ώστε να ζήσουν αρκετά, έδειξαν όση επιμέλεια χρειαζόταν στον εαυτό τους για να φτάσουν τα 60, τα 70, τα 80. Εκατό φορές στις 100 αυτό το έκαναν φροντίζοντας και κάποιους άλλους, είτε τον σύζυγο και τα παιδιά τους, είτε τους γονείς τους (οι ανύπαντρες). Οι αυτοαπασχολούμενες με τα μικροκτηματάκια, τα μικρομάγαζα ή οι πόρνες, αυτές δηλαδή που έχουν την κατώτατη προνοιακή σύνταξη του ΟΓΑ ή του ΙΚΑ  και παίρνουν ειδικά βοηθήματα επιδότησης ενοικίου, πετρελαίου και τρόφιμα από κοινωνικά παντοπωλεία, με ελάχιστα μέσα στα χέρια τους και κύριο στήριγμα το σώμα τους, σε ένα κόσμο με εχθρικούς νόμους για την γυναίκα, κατάφεραν να ζήσουν και να φτάσουν στο γήρας. Κατά την γνώμη μου οι ηλίθιες με τα 18 παιδιά, θα μπορούσαν να γίνουν διευθύντριες της Διεύθυνσης προσωπικού οπουδήποτε, κάπως έτσι έχω εγώ στο μυαλό μου την οργάνωση ενός νοικοκυριού που πρέπει να ικανοποιήσει την επιβίωση για τόσα άτομα (εκ των οποίων όλα είναι ανίκανα να προσφέρουν οτιδήποτε μέσα στο νοικοκυριό, για ορισμένα χρόνια της ζωής τους). Οσο για το ότι κρατάνε την περιουσία τους δικιά τους έως τον θάνατό τους και λόγω απίστευτης αναποδιάς δεν την μοιράζουν στους απογόνους τους ή τους πιο μακρινούς συγγενείς, μου φαίνεται πολύ λογικός ο φόβος πως θα μείνουν επί ξύλου κρεμάμενες όταν δεν θα έχουν πια κανένα χαρτί στα χέρια τους με αντικειμενική και φορολογίσιμη αξία. Πού είναι λοιπόν το περίεργο σε όλα όσα κάνουν; Από που προκύπτει ο χλευασμός κι η απαξίωση προς τις γριές; 

Νομίζω πως προκύπτει από το ότι δεν έχουν πια καμία ανταλλακτική αξία ως σεξουαλικά/ αναπαραγωγικά αντικείμενα κι ως εργατική δύναμη. Οι γυναίκες δεν έχουν αξία πάνω στην γη ως άτομα παρά μόνο μέσα από αυτούς τους δυό ρόλους, τις πιο πολλές φορές για όσα χρόνια υπηρετούν πολύ καλά και τους δύο ρόλους ταυτόχρονα, εντός της οικογένειας. Με το που τελειώνει η αναπαραγωγική ηλικία ή αν τύχει κάποια να αρνηθεί να δώσει με το σώμα της κι άλλους ανθρώπους στην κοινωνία, ήδη πέφτει πάνω της η πρώτη σκιά απαξίωσης. Αμέσως μετά έρχεται η δεύτερη απαξίωση της θηλυκότητας διότι η αναπαραγωγική ηλικία συνδέεται με την σεξουαλική ικανότητα, μόνο για τις γυναίκες. Τέλος με την παύση των εργασιακών δραστηριοτήτων, ξαφνικά η γυναίκα μετατρέπεται σε κάποια που καταναλώνει χωρίς να παράγει, μέσα σε ένα μήνα μια νοσοκόμα επί 35 χρόνια σε νοσοκομείο, γίνεται εκείνη που "κι αυτό το αυτοκίνητο πια, τι το κρατάει, τόσο έξοδο, μήπως θα πάει να πιάσει βάρδια στις 6.00 το πρωί;να, μέχρι το ΚΑΠΗ θα πάει". 

Δεν απευθύνεται στους άντρες το κείμενο, δεν έχω να τους πω τίποτα, όλοι από μια γυναίκα ήρθαν στην γη κι έχουν μυαλό να σκεφτούν μόνοι τους. Απευθύνομαι στις γυναίκες, τις πολύ νέες και τις μεγαλύτερες που σιγοντάρουν τα ηλίθια αστεία για τις κακές πεθερές, τις στριμμένες γεροντοκόρες με τις 10 γάτες και τις γριές που ζουν 30 χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου, τρώγοντας την σύνταξή του: στην ακμή που βρίσκεστε τώρα, οι γριές έχουν βρεθεί και εκεί που βρίσκονται οι γριές μπορεί να μην φτάσετε. Να προσέχετε τι λέτε, γιατί αυτός ο κόσμος μετράει ως κέρδη και ζημίες τα πάντα, ειδικά την ζωή των γυναικών κι όσο περνούν τα χρόνια αυτό το κάνει εντονότερα. Μην προλειαίνετε με την στάση σας το έδαφος για την απαξίωση της δικής σας ζωής στο μέλλον όταν πια δεν θα μετράτε ούτε ως αντικείμενα πόθου, ούτε ως παραγωγική δύναμη. 

(γράφει η Melusine)