Τελευταία μόδα: ο χλευασμός των θρησκευόμενων.

Να ξεκινήσω αυτό το κείμενο δηλώνοντας πως είμαι άθεη, συνειδητά και απόλυτα άθεη. Είμαι βαθιά μέσα μου σίγουρη πως δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει κανένα οργανωμένο σχέδιο της παρουσίας μας πάνω στην γη, γι αυτό και δεν επικαλούμαι την βοήθεια Του ούτε σε περιπτώσεις ζωής και θανάτου. 

Τελευταία βλέπω στο Ίντερνετ πληθώρα χλευαστικών κι απαξιωτικών αναρτήσεων για τα θρησκευόμενα άτομα, συγκεκριμένα για τους χριστιανούς (μια που πλησιάζει το Πάσχα). Δεν αναφέρομαι σε αναρτήσεις που ο χλευασμός είναι λογικός, δηλαδή που στρέφεται προς Μητροπολίτες που κάνουν δηλώσεις μίσους προς τους αλλόθρησκους ή τους ομοφυλόφιλους, ή σε αναρτήσεις για γνωστό τραγουδιστή που εκτός από το ότι ψέλνει Βυζαντινές μελωδίες, έχει απασχολήσει τον τύπο με δηλώσεις του υπέρ ακροδεξιού κόμματος. Αναφέρομαι σε αναρτήσεις που δείχνουν απλώς ένα θρησκευόμενο άνθρωπο να κρατάει μια εικόνα, να ανάβει ένα κερί στην εκκλησία, καθώς και για γνωστό ηθοποιό που απαγγέλλει το σύμβολο της Πίστεως (το "Πιστεύω"). 

Προς τι ο χλευασμός κι η απαξίωση, μπορεί  κάποιος να μου εξηγήσει; Ναι, το καταλαβα, όσοι κάνουν κάνουν αυτές τις αναρτήσεις είναι άθεοι, αλλά από πού κι ως πού αναφέρονται περιφρονητικά στους θρησκευόμενους; Από πότε ο καθένας που δεν έχει τις ίδιες αντιλήψεις με εμάς είναι άξιος περιφρόνησης; Πίσω από αυτήν την στάση κρύβεται κάποιο σκεπτικό που αιτιολογεί επαρκώς την περιφρόνηση;

Ρωτάω διότι στα δικά μου μάτια οι χριστιανοί ( κι οι άλλοι πιστοί, των άλλων θρησκειών), όχι μόνο δεν αξίζουν περιφρόνηση, αλλά είναι και πολύ χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο, ή τουλάχιστον, δεν είναι επιζήμιοι. Αυτό το λέω απλούστατα διότι για όλους εμάς από την γέννα μας και μετά, οι δρόμοι να μην είμαστε επιζήμιοι για την κοινωνία είναι μόνο δύο: ή να βρούμε ένα έτοιμο αξιακό σύστημα και να το ασπαστούμε προσπαθώντας να το τηρήσουμε, ή να σκεφτούμε μόνοι μας και να ορίσουμε το δικό μας αξιακό σύστημα εκ του μηδενός. 

Οι γνωστές μονοθεϊστικές θρησκείες του χριστιανισμού, μωαμεθανισμού και ιουδαϊσμού, περιέχουν όλες τους τις απαραίτητες οδηγίες για να μην αλληλοσφάζονται τα μέλη μιάς κοινωνίας καθημερινά, διατυπώνουν δηλαδή τις βασικές εντολές: μην σκοτώνεις, μην κλέβεις, μην ζηλεύεις τους άλλους, βοήθα τους αδύναμους. Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι ασπάζονται τις ηθικές αρχές και της αξίες της θρησκείας τους, θεωρούν πως έχουν κι ένα παντοδύναμο Θεό από πάνω τους που τους βλέπει και παρακολουθεί πότε αποκλίνουν από τον ορθό δρόμο και μ' αυτήν την απλή κίνηση ξεμπερδεύουν για πάντα από το τι είναι ηθικό και τι δεν είναι. Άλλοι τα πάνε πολύ καλά, άλλοι αμαρτάνουν, πάντως σε γενικές γραμμές έχουν ένα μπούσουλα που τους δείχνει πότε υπέπεσαν σε ηθικό σφάλμα και πότε είναι εντάξει. Το μόνο πρόβλημα με τις θρησκείες είναι πως τα λόγια τους ερμηνεύονται κατά καιρούς από την θρησκευτική ηγεσία, με αποτέλεσμα τα θρησκευόμενα άτομα να είναι επιρρεπή στον φανατισμό και ικανά να προβούν ακόμα και σε αποτρόπαιες πράξεις λόγω της τυφλής εμπιστοσύνης τους στους θρησκευτικούς ηγέτες. Ωστόσο ο αριθμός των πολύ πιστών που είναι ικανοί για φανατικές πράξεις, είναι ελάχιστος.

Με τους άθεους ανθρώπους τι γίνεται; Αρκετοί άθεοι, τα καταφέρνουν πολύ καλά στο να στήσουν δικό τους αξιακό σύστημα. Σκέφτονται και στηρίζονται σε αρχές που είναι περίπου πανανθρώπινα αποδεκτές, τις ίδιες με του χριστιανισμού δηλαδή, απλώς δεν έχουν κανένα Θεό από πάνω τους, έχουν μόνο τον εαυτό τους να τους επιτηρεί και δια της αυτοκριτικής επανέρχονται στον ορθό δρόμο, όταν παρεκκλίνουν. Είναι δύσκολο να επιτηρείς τον εαυτό σου, σιγά -σιγά, η καρδιά σκληραίνει, ο νους θολώνει, η τριβή με τις καθημερινές δυσκολίες σε ωθεί να υποκαταστήσεις τα ιδανικά σου με υλικά αγαθά, σε πολλές περιπτώσεις μόνος σου μετακινείς το όριο ανάμεσα στο επιτρεπτό και το απαγορευμένο, βρίσκεις δικαιολογίες για να περιορίσεις το ανήθικο στο ποινικώς κολάσιμο, ή και να προβείς στο ποινικώς κολάσιμο υπό κάποιες δικαιολογίες που στο μυαλό σου το "νομιμοποιούν" (π.χ. να σκοτώσεις για να εκδικηθείς), επομένως είναι πολύ πιο δύσκολο κι να παραμείνεις στον δρόμο της αρετής, γι αυτό πολλές φορές είναι οι άθεοι εκείνοι που καταλήγουν στον μηδενισμό και στην έλλειψη σεβασμού των πάντων. Παρόλα αυτά κάποιοι άλλοι άθεοι τραβάνε τον δρόμο της αρετής ως το τέλος, μάλιστα ορισμένοι υιοθετούν  αυστηρότερους ηθικούς κανόνες όσο περνάνε τα χρόνια, καθιστώντας έτσι τους εαυτούς πολύ χρήσιμους στην κοινωνία -πιθανόν χρησιμότερους από τους θρήσκους που η θρησκεία τούς επιβάλλει κάποιες αγκυλώσεις. 

Παρόλα αυτά και οι μεν και οι δε, μπορούν να συμβιώνουν κάλλιστα ειρηνικά -εάν αποδεχόμαστε ότι πανανθρώπινος στόχος είναι η ειρηνική συμβίωση. Με κανένα τρόπο δεν δικαιολογείται ο χλευασμός ή η περιφρόνηση καμίας ομάδας εν γένει. Δικαιολογείται μόνο η περιφρόνηση προς τα μεμονωμένα άτομα που έχουν αποδείξει πως είναι βάρος πάνω στην γη με τις πράξεις και τα λόγια τους. Είναι απαράδεκτη η εκ προοιμίου περιφρόνηση των άθεων προς τους θρήσκους, ή το αντίστροφο, το ζήτημα της θρησκευτικής πίστης ή της αθεΐας είναι ιδιωτικό κι αδιαπραγμάτευτο, εκτός κι αν γίνει λόγος να διαταραχτεί η κοινωνική ειρήνη. 

Με λίγα λόγια, πριν χλευάσετε τους "απέναντι" αναλογιστείτε λιγάκι αν είστε καλύτερός τους στην πραγματική ζωή κι αν αυτό αποδεικνύεται από τα πεπραγμένα σας. Εάν δεν είστε, μην κατακρίνετε.

(υπογράφει η Melusine)