Η καταπίεση των γονιών και των "πεθερικών".

Τελευταία, έχει συμπέσει να διαβάσω πολλές αναρτήσεις σχετικά με την καταπίεση των γονιών προς νέες γυναίκες που μένουν ακόμα στο πατρικό τους ή στο πατρικό του αγοριού τους, δηλαδή κοπέλες που τελείωσαν το Πανεπιστήμιο  και κάνουν κάποιο μεταπτυχιακό ίσως,  που είναι ασκούμενες σε κάποια δουλειά, που δεν έχουν βρει δουλειά ακόμα κλπ, οι οποίες αναφέρονται στις πουριτανικές αντιλήψεις των γονιών/πεθερικών τους  που τους βάζουν απαγορεύσεις, στα ρούχα κυρίως. 

Καταλαβαίνω βέβαια την δυσαρέσκεια εκείνης που σε οτιδήποτε την καταπιέζουν και την περιορίζουν οι άλλοι, θα ήταν πολύ ωραία να είμαστε όλοι διαρκώς ελεύθεροι, όμως αυτό θα σας συμβαίνει γενικά στην ζωή σας, κάθε φορά που μένετε με άλλους. Αν και φαίνεται πως όλα οφείλονται στην Πατριαρχία μια που τώρα τυχαίνει να μένετε στο σπίτι γονιών ή πεθερικών που είναι 30 χρόνια μεγαλύτεροι από εσάς (επομένως εξ ορισμού τους τοποθετείτε στους σύμμαχους της πατριαρχίας) η ίδια καταπίεση, σε άλλα πράγματα και στο ντύσιμο θα σας τύχει οποτεδήποτε βρεθείτε κάτω από την ίδια στέγη, με οποιοδήποτε άτομο. Σήμερα είναι οι γονείς ή τα πεθερικά. Αύριο θα είναι ο συγκάτοικος στο Πανεπιστήμιο. Αργότερα θα είναι ο σύζυγος και -όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο- η μεγαλύτερη καταπίεση από όλα θα είναι το παιδί, από την ώρα που θα γεννηθεί. Οπότε βρεθούν 2-3 άτομα κάτω από την ίδια στέγη, σε κάτι θα διαφωνούν: στην διαχείριση του κοινού χώρου, στην διαχείριση του ελεύθερου χρόνου, στην αμφίεση εντός του σπιτιού, στο είδος της μουσικής που ακούγεται μεγαλόφωνα, στο τι φαγητό τρώμε, ποιός το μαγειρεύει και ποιός κάνει τις δουλειές, ποιες ώρες δεν ακούγεται τσιμουδιά στο σπίτι για να κοιμηθούμε και σε χίλια δυο πράγματα.  Η λύση είναι να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, ώστε να ικανοποιηθούμε όλοι ή να μην καταπιεζόμαστε τόσο πολύ. Είτε φταίει η Πατριαρχία, είτε δεν φταίει, οι αμοιβαίες υποχωρήσεις είναι απαραίτητες για ειρηνική διαβίωση. Μην σκέφτεστε μόνο τον εαυτό σας και μην μεγαλοποιείτε το παραμικρό, ο κόσμος όλος δεν γίνεται να αλλάξει για να ικανοποιηθείτε εσείς. 

Τώρα, εάν νομίζετε πως ο λόγος που αισθάνεστε δυσαρέσκεια με κάτι είναι πραγματικά σοβαρός διότι είναι θέμα αρχής και δεν μπορείτε να υποκύψετε μια που έτσι προδίδετε τις ιδέες σας, η απάντηση είναι φυσικά μην προδώσετε τις ιδέες σας: τραβήξτε τον δρόμο σας και πληρώστε το τίμημα της ζωής που οι συνθήκες της θα ταιριάζουν με τις αρχές σας. Εγκαταλείψετε το πατρικό σπίτι και κάντε ό,τι σας καπνίσει στο δικό σας σπίτι. Βέβαια, θα ζείτε σε ένα μικρότερο σπίτι, σε ένα υπόγειο, με ένα κρεβάτι που γίνεται και καναπές, με μακαρόνια  για φαγητό 6 φορές την βδομάδα κλπ. Ισως ναι, αλλά τι σημασία έχει; Πολλοί άνθρωποι το έκαναν πριν από εσάς κι ήταν τρισευτυχισμένοι παρά τις στερήσεις,  επειδή δεν είχαν κανένα πάνω από το κεφάλι τους να τους βάζει περιορισμός και (π.χ.) κυκλοφορούσαν στο σπίτι χωρίς καθόλου ρούχα. Εδώ το ζήτημα είναι αν σας ενδιαφέρουν περισσότερο οι αρχές σας ή η άνεση. Έχετε ακούσει ότι η ελευθερία έχει τίμημα;  Αλήθεια είναι, γι αυτό μπορούν να την απολαύσουν όσοι πληρώνουν το τίμημα. 

Στο σημείο αυτό ακούω από μακριά την φωνή του θεωρητικού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να μου λέει "Δηλαδή, τι θες να μας πεις; Ότι αν είσαι οικονομικά εξαρτώμενος, δεν έχεις πια δικαίωμα στο σεβασμό της προσωπικότητάς σου; Επιτρέπεται οι άλλοι να σου επιβάλλουν την θέλησή τους;". Οχι, δεν θέλω να πω αυτό, γιατί όπως ανέφερα προηγουμένως τα περισσότερα ζητήματα είναι απλώς θέμα διαφορετικών αντιλήψεων, όμως ας δεχθούμε πως η απαγόρευση στο ντύσιμο είναι καθαρό θέμα ασέβειας προς την προσωπικότητα. Εντάξει; Ας δεχθούμε προς είναι θέμα ασέβειας και προσβολής της προσωπικότητας της νέας γυναίκας. 

Ασέβεια λοιπόν. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να την μετρήσεις, έμμεσοι φυσικά γιατί υπάρχουν πράξεις που την δείχνουν κι έχουν αποτέλεσμα στην ζωή των ανθρώπων. Ένας τρόπος να την μετρήσεις είναι η δυσαρέσκεια εκείνης που δεν μπορεί να φοράει μπλουζάκια που αφήνουν έξω την κοιλιά. Ένας άλλος είναι οι εργατοώρες που πρέπει να δουλέψουν οι γονείς της για να την συντηρούν. Ας πούμε ότι ένα ακόμα άτομο στο σπίτι χρειάζεται 300 ευρώ τον μήνα για φαγητό, ρεύμα και νερό για μπάνια κλπ.  Δηλαδή το 1/4 του μισθού ενός υπάλληλου γονιού, ή 8 εργάσιμες μέρες για έναν εργάτη γονιό. Δηλαδή 3 μήνες εργασία τον χρόνο για τον υπάλληλο, σχεδόν 4 για τον εργάτη. Δηλαδή 3.600 ευρώ. 

Κι εδώ θα μου πει ο θεωρητικός "σε ευρώ θα μας μετρήσεις την έλλειψη σεβασμού;". Όχι, θα μετρήσω το αποτέλεσμα που μπορούν να φέρουν τα ευρώ. Αυτά τα χρήματα που καταναλώνονται για το (δυσαρεστημένο) παιδί μπορούν να γίνουν τουλάχιστον δυο βδομάδες διακοπές για τους γονείς σε οποιοδήποτε νησί της χώρας. Δυο βδομάδες  ξάπλα από πολυθρόνα σε πολυθρόνα στην παραλία,  κοκτέιλ με ομπρελίτσες πάνω τους όλα τα βράδια, και μετά αχαλίνωτο σεξ στην άκρη στα κύματα. Ελπίζω να μην ακούτε πρώτη φορά πως οι γονείς κάνουν σεξ και πως το σεξ τους είναι αχαλίνωτο όπως των άλλων ανθρώπων όταν είναι μεθυσμένοι. Ελπίζω να μην νομίζετε πως δικαίωμα στην ξάπλα, στα κοκτέιλ και στο αχαλίνωτο σεξ έχουν μόνο οι νέοι. 

Επομένως ποια από τις δυό ασέβειες είναι μεγαλύτερη, εκείνη τoυ  γονιoύ που απαγορεύει στο παιδί την μπλούζα που αφήνει έξω την κοιλιά, ή εκείνη του παιδιού που με την παρατεταμένη παρουσία του στο πατρικό σπίτι αναγκάζει τους γονείς του να στερηθούν την ξεκούραση και την διασκέδαση; Ποιός από τους δυό δείχνει λιγότερο σεβασμό στην ζωή, την προσωπικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα του άλλου; 

Δεν απαντώ. Σας αφήνω να αποφασίσετε μόνοι σας. 

(γράφει η Melusine)