Οι κακοποιητικές και χειριστικές σχέσεις.

Οταν ήμουνα μικρή, ένα σωρό λέξεις από αυτές που χρησιμοποιούμε σήμερα δεν υπήρχαν, επινοήθηκαν στην συνέχεια για να περιγράψουν φαινόμενα που δεν είχαν πάρει ειδικό όνομα, σχεδόν όλες από τις γυναίκες. Ευτυχώς, γιατί ξεχώρισαν πολλές πολύ λεπτές αποχρώσεις στις συμπεριφορά και την κάθε μία την ταυτοποίησαν με το όνομα που της αξίζει, π.χ. "κακοποιητής" και "χειριστικός" ανθρωπος,  αντί το γενικό "παλιοχαρακτήρας" που χρησιμοποιώ εγώ και το "μαλ@κας" που χρησιμοποιεί πολύς κόσμος. 

Εγώ δεν έχω γνωρίσει κακοποιητές και χειριστικούς ανθρώπους, γιατί είμαι πολύ μυγιάγγιχτη για να ανεχτώ κάποιον τόσο ώστε να καταφέρει να γίνει χειριστικός και κακοποιητής μαζί μου. Νομίζω όμως πως είχα μια σχέση που ο άντρας θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κακοποιητική γι αυτόν κι εμένα χειριστική, ή ακόμα και σαδίστρια. Το μοντέλο αυτό σχέσης συναντάται συνήθως με αντίστροφους ρόλους, γι αυτό θα το περιγράψω ώστε να φωτίσω λίγο το πώς έφτασε στο σημείο αυτό. 

Πριν πολλά χρόνια στην παρέα μου υπήρχε ένας τύπος πολύ ενδιαφέρων και όμορφος που ήταν ερωτευμένος μαζί μου και μου είχε κάνει δυό φορές πρόταση να γίνουμε ζευγάρι. Είχα αρνηθεί διότι παρά το ότι ήταν σούπερ, είχε στο ύφος του κάτι παρακλητικό που με ξενέρωνε, μου έδινε την εντύπωση πως θα μου γινόταν στενός κορσές ως επίσημος δεσμός. Την τρίτη φορά του είπα πως δεν ταιριάζουμε για δεσμό, όμως αν θέλει κάτι ελαφρύ χωρίς καθόλου δεσμεύσεις, που θα περιλαμβάνει αυτά τα καφεδάκια που πίναμε μαζί με άλλους και μόνο περιστασιακό σεξ για τους δυό μας, εγώ δεν είχα αντίρρηση. Δεν θα μπορούσε να με συστήσει πουθενά ως κοπέλα του, να με ρωτήσει τίποτα αν με έβλεπε με άλλον άντρα, να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο για το πού ήμουνα το προηγούμενο βράδυ και με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσε να μου λέει "σ΄αγαπώ" γιατί θα με έφερνε σε δύσκολη θέση. Είπε "ναι, από το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα".  

Τις πρώτες τρεις φορές που συναντηθήκαμε ιδιαιτέρως περάσαμε πολύ ωραία, ή μάλλον καταπληκτικά, γιατί έγινε πολύ αυθόρμητα. Την πρώτη φορά που πήγαμε στο σπίτι του, εκεί που πίναμε καφέ με άλλους του έκανα ένα μικρό νόημα με το μάτι, ένα τίποτα, αλλά ήταν πολύ γάτος και το κατάλαβε. Είπε "πάμε σπίτι να πάρεις εκείνο το βιβλίο που λέγαμε για το..." και φύγαμε στο δευτερόλεπτο πριν προλάβει κανείς από την παρέα να ρωτήσει κάτι. Στην γωνία του δρόμου, σκάσαμε στα γέλια για την επιτυχημένη συνωμοσία. 

Την δεύτερη φορά περάσαμε ακόμα πιο καταπληκτικά, γιατί είχε πάρει κάτι σατέν σεντόνια για να μου κάνει καλή εντύπωση, όμως γλύστρησε από τα αεροπλανικά κι έπεσε από το κρεβάτι. Σταματήσαμε το σεξ και γελάσαμε σαν παλαβοί. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό με ένα "δεσμό', είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα στους δεσμούς, αυτό το ελεύθερο είδος σχέσης έχει μια ανεμελιά που δεν την βρίσκεις αλλού. 

Η τρίτη φορά ήταν επεισοδιακή σαν σκηνή ταινίας, είχε μόλις βάψει ένα σώμα καλοριφέρ που φαίνεται δεν είχε στεγνώσει καλά και στην μέση της ερωτικής πράξης διαπιστώσαμε πως το καλοριφέρ έβγαζε καπνό. Ανοίξαμε τα παράθυρα και τυλιχτήκαμε με σεντόνια για να βγούμε γρήγορα έξω να αναπνεύσουμε. Μόλις ανασάναμε μου είπε "τι κρίμα που δεν πήραμε την φωτογραφική, να σε βγάλω μέσα στους καπνούς με το σεντόνι, σαν ηρωίδα του Λάνγκ θα ήσουν", κι αυτή φράση που μου έφερε γέλια. 

Δυστυχώς, τα ωραία τελείωσαν εκεί. Πάνω που άρχισε να μου αρέσει πραγματικά περισσότερο συνέβη το πρώτο παράξενο. Είχα βγει με φίλους, γύρισα μία η ώρα τα μεσάνυχτα, ξάπλωσα και χτύπησε το τηλέφωνο. Σηκώθηκα, το σήκωσα κι ήταν ο Σπύρος. "Μωράκι μου, είμαι μόνος μου και δεν μπορώ να κοιμηθώ, σε σκέφτομαι συνέχεια". Του είπα απλώς πως είναι πολύ αργά κι όλοι κοιμούνται, δεν μπορώ να μιλήσω. "Οχι, μην το κλείσεις, μην μιλάς, άσε με να σε ακούω να ανασαίνεις, δεν θέλω τίποτα άλλο" μου είπε. Ακούστηκε ο πατέρας μου από μέσα "Κοριτσάκι μου, κλείσε το τηλέφωνο να κοιμηθούμε, θα ξυπνήσουμε για δουλειά στις 5.00" μου είπε. Το έκλεισα λέγοντάς του "θα σε περιμένω αύριο στις 7.00".

Στο ραντεβού μας στην καφετέρια ο Σπύρος ήρθε με τριανταφυλλάκι και βιβλίο κι όλο τύψεις. "Δεν ξερω τι έπαθα, με έπιασε κρίση, είμαι βλάκας αλλά δεν φταίω εγώ, είμαι τόσο ερωτευμένος... συγνώμη, δεν θα τo ξανακάνω". Φαινόταν σαν δαρμένος σκύλος. Είμαι πολιτισμένος άνθρωπος, δεν σκοπεύω να στεναχωρήσω κανέναν αν αυτό περνάει από το χέρι μου. 'Ελα καημένε, σιγά, μην το μεγαλοποιούμε τώρα. Ποιός δεν έχει κάνει βλακείες στην ζωή του; Ας το ξεχάσουμε" του είπα. Χαμογέλασε. Μου είπε "ξέρεις πως αυτό είναι το πρώτο μας ραντεβού;". Δεν μου άρεσε αυτό που είπε κι απάντησα πως δεν ήταν ραντεβού, απλώς δεν ήξερα πώς αλλιώς να του μιλήσω συγκεκριμένα γι αυτό που έγινε, να μην βάζει στο μυαλό του ιδέες, όλα ήταν όπως πριν, ελεύθερη σχέση. "Σχέση. Το λες τόσο ωραία" μου απάντησε. Ήμουν τόσο ηλίθια που δεν κατάλαβα τι εννοούσε; Ναι, ήμουνα.

Την επόμενη νύχτα που πάλι είχα βγει μόνη μου, ο Σπύρος ξαναχτύπησε. Το τηλεφωνο χτύπησε καθώς περνούσα δίπλα του και το σήκωσε αμέσως. Δεν μιλούσε κανείς, ακουγόταν όμως κάποιος που έκλαιγε. Περίμενα λίγο και το έκλεισα. Ρώτησα τον Σπύρο όταν τον ξαναείδα κι είπε πως δεν πήρε αυτός. Μάλλον  έλεγε ψέμματα αλλά δεν μπορούσα να τον κατηγορήσω για κάτι. Πήγαμε μαζί σε ένα λάιβ κι ήταν τόσο όμορφος και τόσο γλυκός, πάνω σε ένα χέβυ μέταλ κομμάτι χορεύαμε μπλουζ οι δυό μας... Οταν έμεινα μόνη μου σκέφτηκα πως είμαι ζώον, ένα μικρό παράπτωμα έκανε και τώρα ήμουνα έτοιμη να του φορτώσω την καταστροφή της Βαβυλώνας, τι αδικία εκ μέρους μου. 

Δυστυχώς, την επόμενη φορά που βρεθήκαμε μόνοι μας στο σπίτι του μού είπε "σ΄αγαπώ' σε μια πολύ λεπτή στιγμή, που ασφαλώς δεν μπορούσα να τον σπρώξω και να του πω "τι συμφωνήσαμε", γιατί -πώς θα το κάνουμε; άνθρωποι είμαστε, δεν με έβρισε κιόλας. Το συζήτησα όμως μετά, του είπα δεν θέλω να το ξανακούσω γιατί το ξέρει πως δεν μπορώ να το ανταποδώσω, τι προσπαθεί να κάνει; Μου απάντησε πως δεν θα το ξαναπεί αφού τον εκβιάζω, αλλά καταπατώ τα δικαιώματα του, εκείνος μπορεί να λέει ό,τι θέλει για τον εαυτό του. Δεν μου ζηταει να ανταποδώσω, αλλά ποια είμαι εγώ πού θα τον φιμώσω; Το επιχείρημα βέβαια ήταν λογικό, οπότε του είπα εντάξει, αλλά μην παραπονεθεί αν μετά από 100 χρόνια ακόμα δεν το έχει ακούσει από εμένα. 

Δεν έπρεπε να έχω πει τέτοια βλακεία. Γιατί το ίδιο βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο σπίτι μου, ήταν ο Σπύρος που έλεγε "σ' αγαπώ, σ'αγαπώ, σ' αγαπώ" και τίποτα άλλο, με την αδερφή μου να φωνάζει "δεν παίρνουμε ένα μακρύ καλώδιο για το τηλέφωνο να το έχεις στο κρεβάτι σου;" και τον μπαμπά μου να λέει κι αυτός τα δικά του. Τρίτο μεταμεσονύχτιο παραληματικό τηλεφώνημα από τον Σπύρο. 

Ο μπαμπάς μου με έσωσε τελικά με μια συζήτηση το επόμενο μεσημέρι, μου έδειξε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Μου είπε "κοίτα, εγώ δεν ανακατεύομαι στα αισθηματικά κανενός, αλλά ο νεαρός που τηλεφωνεί εδώ τα μεσάνυχτα και μας ξυπνάει όλους για να κάνει την πλάκα του, είναι ανισόρροπος, δεν θα σταματήσει ποτέ, να τον ξεφορτωθείς σε παρακαλώ". Ανισόρροπος. Σωστό. 

Ετσι, την επόμενη φορά που είδα τον Σπύρο στην καφετέρια και μου έστειλε ένα μυστικό φιλάκι, τον αγριοκοίταξα και πήγα προς τις τουαλέτες. Ήρθε κι αυτός. "Δεν θέλω να σε ξαναδώ. Δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που θες και δεν φαίνεται να καταλαβαίνεις την διαφορά της ελεύθερης σχέσης και του δεσμού" του είπα. Αρχισε να κλαίει μπροστά σε όλο τον κόσμο και μένα να με πιάνουν τα διαόλια μου με την σκηνή. Μου είπε ό,τι βλακεία του κατέβηκε αντιστρέφοντας τελείως την κατάσταση μεταξύ μας και με έβγαλε φταίχτρα. Τα πιο πολλά λόγια του δεν τα θυμάμαι, όμως όπως είπαμε ήταν ένας τύπος υψηλής ευφυίας και καταρτισμένος αντιεξουσιαστής, ήξερε δηλαδή πολλά και μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει στον λόγο. Είπε πως αφού το ήξερα πως ήταν ήδη ερωτευμένος, τι νόμιζα πως θα με ξε-ερωτευόταν με το σεξ; Του θύμισα πως εκείνος είπε από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα, δηλαδή πως συμφωνούσε με το λίγο που μπορούσα να του προσφέρω. Με ρώτησε αν πιστεύω ειλικρινά πως ο διψασμένος μπορεί να πιεί μόνο μια σταγόνα νερό όταν βρεθεί στην πηγή ή αν τον δουλεύω. Του είπα πως από την αρχή αυτό ήταν το παιγνίδι και δεν έπαιξε τίμια προσπαθώντας να αλλάξει τους κανόνες και μου απάντησε πως δεν υπάρχει παιγνίδι για τους ερωτευμένους, είναι χαμένοι από χέρι. Του είπα πως με παραπλάνησε και το καθήκον του ήταν να φερθεί συγκρατημένα και λογικά, και  μου είπε πως έτσι μιλάνε οι εξουσιαστές προς τους εξουσιαζόμενους, τους ζητάνε και τα ρέστα που μένουν εξουσιαζόμενοι. 

Εκεί στο "εξουσιαστής-εξουσιαζόμενος" φλίπαρα τελείως και του είπα να πάει στον διάολο. Τίποτα άλλο. Ξανακάθισα στην θέση μου και δεν του ξαναμίλησα ποτέ ξανά ευθέως, ούτε στην παρέα, ούτε βέβαια ιδιωτικά. Τον ξεφορτώθηκα δύσκολα, κλείνοντάς του το τηλέφωνο όταν με έπαιρνε κι εφόσον έβαλα και τον πατέρα μου να σηκώσει το τηλέφωνο δυό τρεις φορές.  Τον άκουσα να πετάει σπόντες στο τραπέζι  μας για γυναίκες που σου γ@@@νε την ψυχή και σε πετάνε και βασικά γλύτωσα όταν άρχισα να φέρνω στην παρέα το καινούργιο μου αγόρι. Ξέρω πως ο Σπύρος αυτήν την σχέση θα την περιέγραφε σήμερα ως κακοποιητική εκ μέρους μου κι εμένα χειριστικό άτομο. Δεν ξέρω οι φίλοι του τι θα έλεγαν, ίσως το ίδιο ακριβώς. Για μένα είναι καθαρά μια σχέση που είχε κανόνες και όρια που ο ένας από τους δυό δεν ήθελε να τα σεβαστεί. Το ότι κράτησε μόνο μια βδομάδα μετά το πρώτο μεταμεσονύκτιο τηλεφώνημα, οφείλεται στο ότι τότε δεν υπήρχαν κινητά, αλλά μόνο σταθερά. Αν είχα κινητό τηλέφωνο και η ενόχλησή μου ήταν μόνο προσωπική, ή αν αντί να μου τηλεφωνεί μου έστελνε 20 μηνύματα "που είσαι; μου λείπεις" όπως γίνεται σήμερα, θα τον διαλόστελνα μετά από δυό μήνες. Εκείνος θα είχε να αναφέρει πολλά περιστατικά που "έγινε φορτικός, αλά τον αντιμετώπισα με σκληρότητα" και κάποιοι ίσως θα έλεγαν πως αντλούσα κάποια σαδιστική ευχαρίστηση από τα παρακάλια του, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως οι άνθρωποι σαν εμένα, με το καθαρό συγκροτημένο μυαλό, απλώς δεν μπορούν να αντιληφθούν πως ο άλλος έτσι είναι πάντα, αποδίδουν αυτά τα περιστατικά σε παρέκκλιση από το κανονικό. 

Με λίγα λόγια αν τυχόν κάνετε σχέσεις που έχουν κανόνες από την αρχή, π.χ. με ένα παντρεμένο άτομο, με κάποια/ον που είναι ελεύθερη/ος αλλά δεν έχει σκοπό ποτέ να παντρευτεί, με κάποια/ον που θέλει να παντρευτεί αλλά όχι να κάνει παιδιά, με κάποιον που θέλει μόνο σεξ, τηρήστε τους κανόνες που μπήκαν από την αρχή. Μην προσπαθείτε να τους αλλάξετε και μην παραπονιέστε όταν δεν αλλάζουν.  Δεν είναι κακοποιητική η σχέση επειδή οι άλλοι δεν παίζουν το παιγνίδι σας, εσείς δεν παίζετε τίμια. 

(γράφει η Melusine)