ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΤΙς ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΜΩΡΩΝ

Διάβασα μια είδηση σήμερα για ένα μωρό Μεξικανών μεταναστών που αποχωρίστηκαν το μωρό τους στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, η οικογένεια επανενώθηκε μετά 18 μήνες, όμως το παιδί τους δεν μιλάει και δεν περπατάει έως σήμερα. Θυμήθηκα λοιπόν, μια ιστορία που συνέβη στην δικιά μας οικογένεια όταν ήταν το παιδί μας 8 μηνών, μικρότερης επίπτωσης στην παιδική ψυχή, όμως παρόμοιου χαρακτήρα.

Το πρώτο καλοκαίρι μετά την γέννηση του παιδιού μας, ο άντρας μου κι εγώ σκεφτήκαμε πως επειδή το παιδί ήταν πολύ μικρό, δεν είχε δόντια, δεν περπατούσε, έπινε γάλα με μπιμπερό, δεν μπορούσε να βγει καθόλου στην ήλιο, κοιμόταν στις 9 το βράδυ κλπ, καλά θα ήταν να το αφήναμε στην πεθερά μου στο χωριό και να πηγαίναμε οι δυό μας διακοπές, να διασκεδάζαμε. Το χωριό το γνώριζε και με τους παππούδες του είχε πολύ καλή σχέση. Έτσι κάναμε, πήγαμε στο χωριό μια Παρασκευή μετά την δουλειά, το βάλαμε για ύπνο αφήνοντάς το στους παπούδες του, γυρίσαμε στην Αθήνα το ίδιο βράδυ, μπήκαμε στο καραβι το επόμενο πρωί και πήγαμε σε νησί.

Στις διακοπές ήταν όλα πολύ ωραία, τρέλα, από παραλία σε παραλία, ύπνο με την ησυχία μας (που είχαμε να κοιμηθούμε 6 ώρες σερί από τότε που γεννήθηκε το παιδί), κλαμπ, ξενύχτια, βουτιές στα βαθειά, κλπ. Τελειώνουν οι διακοπές, πάμε στην δουλειά κατευθείαν και την Παρασκευή το απόγευμα, αμέσως μετά την δουλειά, καβαλάμε το αμάξι και βουρ για το χωριό. Είχαμε να δούμε το παιδί συνολικά τρεις εβδομάδες, όχι πολύ. 

Φτάσαμε στις 7 περίπου το απόγευμα. Η γιαγιά ήταν στην αυλή με το μωρό αγκαλιά. Πλησιάζουμε, την φιλάμε πρώτη, "καλώς τους", πάμε να φιλήσουμε το μωρό (δεν θυμάμαι ποιός από τους δυό μας πρώτος) και το μωρό γυρνάει το πρόσωπό του προς την άλλη μεριά. Ξαναπροσπαθούμε, το μωρό κάνει το ίδιο. Το περικυκλώνουμε κατά κάποιο τρόπο, ένας δεξιά του κι ένας αριστερά του και χώνει το κεφάλι του στον λαιμό της γιαγιάς. Η πεθερά μου γελάει, μας λέει "σας ξέχασε, δεν σας γνωρίζει".

Κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να αποκτήσουμε οπτική επαφή, αρνείται να μας κοιτάξει. Βεβαίως είναι μωρό, τι να κάνει; Δεν μπορεί ούτε να πει τι σκέφτεται, ούτε να μας ξεφύγει όταν το παίρνουμε εμείς αγκαλιά. Σιγά-σιγά, μιλώντας του, χαϊδεύοντας το, περνάει πολλή ώρα μέχρι κάποτε να καταδεχτεί να μας ρίξει ένα βλέμμα. Ούτε μας γελάει, ούτε μας κάνει παιγνίδια πάντως. Το κάνουμε μπάνιο, του δίνουμε το γαλατάκι του και πάω εγώ να το βάλω για ύπνο, ώστε να βγούμε για καφέ με τον άντρα μου στην καφετέρια του χωριού.

Το ακουμπάω στην κούνια του, ανάβω το φωτάκι νυχτός, κλείνω την μεγάλη λάμπα και πάω να βγω. Βάζει τα κλάματα. Ξανανάβω το φως. Σταματάει το κλάμα αμέσως. Σβήνω το φως και ξαναβάζει τα κλάματα. Ξανανάβω το φώς, σταματάει. Αυτό γίνεται μερικές φορές, οπότε, με το φως αναμμένο, πηγαίνω στον άντρα μου και του λέω πως το παιδί είναι άρρωστο. Εκείνος έρχεται μέσα, το παίρνει αγκαλιά, το επιθεωρεί λίγο, το παιδί είναι μια χαρά και πολύ ήσυχο. Το ακουμπάει στην κούνια του, παραμένει ήσυχο. Ο σύζυγος σβήνει την μεγάλη λάμπα του δωματίου και το μωρό αμέσως μπήγει τα κλάματα.

Ευτυχώς, ο σύζυγος είναι ευφυής και ευαίσθητος άνθρωπος. Μου λέει "Πήγαινε αν θες για καφέ, εγώ θα μείνω εδώ. Το παιδί νομίζει ότι θα το εγκαταλείψουμε πάλι. Θυμάται ότι το βάλαμε για ύπνο, σβήσαμε το φως κι όταν ξύπνησε δεν είμαστε πια εκεί. Νομίζει πως θα ξαναγίνει το ίδιο. Και πιο πριν στην αυλή, γι αυτό δεν μας κοιτούσε, μας έχει θυμώσει, δεν μας έχει ξεχάσει. Δεν ήθελε να μας κοιτάξει. Κάναμε βλακεία". 

Το σκέφτομαι λίγο, είναι λίγο τραβηγμένη θεωρία, αλλά ναι, μάλλον έχει δίκιο. Το μωρό δεν μπορεί να μιλήσει και να εκφραστεί, αλλά πιθανόν έτσι έγινε. Οπότε, πηγαίνω στο σαλόνι για διάβασμα κι ο συζυγος κάθεται εκεί με το παιδί. 

Ξαναπήγαμε διακοπές όταν ήταν εξι χρονών, αρκετά μεγάλο για να μπορεί να έρθει κι αυτό και να διασκεδάσουμε όλοι μαζί, μέχρι τις 9 το βράδυ. Τι να κάνουμε; τα παιδιά είναι άνθρωποι, όσο μικρά κι αν είναι. Νιώθουν την αγάπη και την εγκατάλειψη όπως κι οι μεγάλοι, και είναι ευτυχισμένα ή τραυματίζονται ψυχικώς όπως οι μεγάλοι. Οπου είναι οι γονείς, πρέπει να είναι και τα παιδιά. Όπως λέει κι η παροιμία "ας με κρατάει η μάνα μου κι ας με κρατάει στ' αγκάθια".

(γραφει η Melusine)