Εγκλήματα πορνογραφικά εκπορευόμενα.

Πριν λίγες μέρες έγινε μια επίθεση σε ένα ζευγάρι λεσβιών, σε λεωφορείο του Λονδίνου. Στις εφημερίδες αλλά και από τον Τζέρεμι Κόρμπιν  του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας, το περιστατικό χαρακτηρίστηκε ως ομοφοβική και μισογυνική επίθεση. Δεν συμφωνώ με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μισογυνική είναι φυσικά, όχι όμως ομοφοβική. Τα θύματα ήταν ομοφυλόφιλες γυναίκες, όμως δεν ήταν η απέχθεια προς τις λεσβίες αυτό που ώθησε τους δράστες στην βία, ήταν η αντίρρηση των γυναικών να συμμορφωθούν προς το πορνογραφικό σενάριο περί λεσβιών που επιθυμούσαν οι δράστες να ζήσουν στην δική τους πραγματική ζωή. 

Αυτήν την εντύπωση σχημάτισα από τις λεπτομέρειες της επίθεσης, έτσι όπως τις διάβασα στις αγγλικές εφημερίδες. Συνήθως  οι επιθέσεις σε λεσβίες γίνονται από άτομα που βλέπουν την λεσβιακή σεξουαλική ταυτότητα με απέχθεια ή τουλάχιστον ως μια ανώριμη σεξουαλικότητα που δεν έχει βρει ακόμα τον σωστό δρόμο. Για αυτό η μορφή της βίας που εξαπολύεται είναι ή βιασμός της λεσβίας από τον ετεροφυλόφιλο άντρα (ο οποίος θα της δείξει τι χάνει που δεν έχει επαφές με το πέος κι έτσι θα την φέρει στον σωστό δρόμο), ή ξυλοδαρμός εξ αιτίας της αποστροφής του άντρα από δυο λεσβίες που φιλιούνται. 

Εδώ οι δράστες δεν είχαν καμία αποστροφή. Περιφρόνηση ναι, πιθανόν προς όλες τις γυναίκες. Σεξουαλικοποίηση ναι, επίσης πιθανόν προς όλες τις γυναίκες που για αρκετούς είναι είτε σεξουαλικά αντικείμενα, είτε αόρατες. Όχι όμως απέχθεια. Σε αυτούς τους δράστες αρέσουν οι λεσβίες. Ποιές λεσβίες; Αυτές που είναι θέαμα στις πορνό ταινίες, που φιλιούνται, χαϊδεύονται κλπ. ενώ ο άντρας είναι θεατής από το P/C του, και καμιά φορά υπάρχει ένας  άντρας θεατής επίσης μέσα στην πορνό ταινία, το alter ego εκείνου που κοιτάζει τις λεσβίες από το σπίτι του. 

Οι δράστες ζήτησαν από τις γυναίκες να φιληθούν μεταξύ τους, όχι να φιλήσουν τους ίδιους ή να κάνουν κάτι σε αυτούς. Εξαγριώθηκαν όταν οι γυναίκες αρνήθηκαν. Άρχισαν να τις βρίζουν με λέξεις και να τις κατηγορούν για πράξεις που χρησιμοποιούνται στο λεσβιακό πορνό, οι οποίες στην πραγματική ζωή των λεσβιών δεν είναι δημοφιλείς διότι δεν είναι ικανοποιητικές, π.χ. τo scissoring, μια πρακτική που συνηθίζεται στις ταινίες διότι προσφέρει καλό θέαμα στην κάμερα, αλλά πρέπει να είσαι λεπτή, αθλητική, ευλύγιστη κι ακροβάτισσα για να πετύχεις κάτι με αυτό στην πραγματική ζωή. 

Οι άντρες αυτού του περιστατικού δεν είναι οι μόνοι που επιθυμούν να δουν λεσβιακό σεξ μπροστά τους, υπάρχουν πολλοί ακόμα. Το πρόβλημα είναι το εξής: οι λεσβίες κάνουν σεξ μεταξύ τους και στο κρεββάτι τους όπως όλος ο κόσμος, όχι σε δημόσιους χώρους. Οπότε οι ετεροσεξουαλικοί άντρες, εδώ και καιρό πιέζουν τις εξίσου ετεροσεξουαλικές συντρόφους τους να φερθούν ως αμφισεξουαλικές, δηλαδή να φιληθούν και να χαϊδευτούν με άλλες γυναίκες ενώ οι ίδιοι θα είναι θεατές, π.χ. σε κλάμπ, σε πάρτυ, ή (αν ποτέ το καταφέρουν) σε ένα κλειστό δωμάτιο με τις γυναίκες στο κρεββάτι κι αυτούς σε μια πολυθρόνα. Τα γυναικεία περιοδικά στις συμβουλευτικές σελίδες ("αγαπητή Αμπυ") είναι γεμάτα με σχετικές αναφορές γυναικών.

Κατά την γνώμη μου αυτή η επίθεση έχει στον πυρήνα της το ίδιο αίτιο που είχε η δολοφονία της Τοπαλούδη, το δικαιωματισμό των αντρών πάνω στα σώματα των γυναικών, απλώς ο δικαιωματισμός είναι εκφρασμένος με διαφορετικό τρόπο. Και στις δύο περιπτώσεις η βία είναι αποτέλεσμα της οργής ανδρών που θέλουν να ζήσουν στην ζωή τους τα σεξουαλικά σενάρια που εγγράφονται στο κεφάλι τους από το πορνό. Στην περίπτωση των λεσβιών το σεξουαλικό σενάριο εγγράφηκε από τις συνηθισμένες ταινίες του Ιντερνετ. Στην περίπτωση της Τοπαλούδη, από το βίντεο του βιασμού της από 3 άντρες που οι Ροδίτες δράστες είχαν την ευκαιρία να δουν. Το ότι το βίντεο που είδαν οι Ροδίτες ήταν βιασμός, μπορεί να το κατάλαβαν, μπορεί και όχι, αλλά κι οι πορνό ταινίες του gangbang είναι ίδιες με ομαδικό βιασμό στις πράξεις, δεν διαφέρουν σε κάτι, απλώς τις βλέπεις σε επίσημο σάιτ.  Αυτοί εκείνο που συγκράτησαν ήταν πως είδαν την Ελένη να κάνει κάποιες πράξεις με κάποιους, που είτε την βίασαν, είτε όχι, πάντως δεν είχαν συνέπειες.  Αυτό που θέλουν λοιπόν είναι οι ίδιες πράξεις να ξαναγίνουν, με τους ίδιους τώρα πρωταγωνιστές. 

Η οργή και στην μία περίπτωση και στην άλλη πηγάζει από το γεγονός ότι αυτά που επιθυμούν να βιώσουν οι δράστες τους φαίνονται λογικά διότι τα έχουν δει εκατοντάδες φορές να πραγματοποιούνται στο πορνό και ξαφνικά έρχεται η ζωή για να τους αποδείξει πως στην πραγματικότητα οι γυναίκες λένε όχι. Δυστυχώς, οι γυναίκες λένε ναι, αλλά όποτε τους καπνίσει λένε και όχι. Αυτό το όχι δεν μπορούν να ανεχτούν οι δράστες. Στο πορνό λένε πάντα ναι, όλες τους. 

Φαντάζομαι πως όλοι έχουμε καταλάβει πως οι γυναίκες δεν παθαίνουν τίποτα όταν λένε "ναι". Η βία σκάει στα μούτρα των γυναικών μόνο όταν λένε όχι, όταν δεν είναι διαθέσιμες, όταν δεν επιτρέπουν στους άντρες την πρόσβαση στο σώμα τους, ούτε στο πραγματικό τους σώμα, ούτε στο σώμα τους ως θέαμα (όπως εδώ.). 

Υπάρχει άραγε κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να εξαλείψουμε τον δικαιωματισμό; Νομίζω πως όχι. Ο,τι και να επιτύχουμε σε  προσωπικό επίπεδο με την συζήτηση, σε μεμονωμένους άντρες με τους οποίους αλληλεπιδρούμε, το πορνό έρχεται τα βράδια και ξαναχτίζει ό,τι γκρεμίσαμε για την μεγάλη πλειοψηφία των ανδρών. Γι αυτούς τους πολλούς που είναι εκεί έξω και με τους οποίους δεν αλληλεπιδρούμε. 

(γράφει η Melusine)