ΜΙΑ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ;

Από εχθές, σε πολλά δημοσιεύματα του τύπου και σε αναρτήσεις του Fb, η καταδίκη του Κούκουρα και του Λουτσάι για τον βιασμό και την δολοφονία της Τοπαλούδη, αναφέρεται ως φεμινιστική νίκη. Ορισμένοι κρίνουν πως η ποινή των ισοβίων και 15 χρόνων φυλάκιση οφείλεται εν πολλοίς στην Εισαγγελέα και κάποιοι σημειώνουν από δω και στο εξής, οι βιαστές θα έχουν υπόψη τους πως ενδέχεται να συλληφθούν και να τιμωρηθούν πολύ αυστηρά. Είναι αυτή η καταδίκη μια φεμινιστική νίκη;

Oχι, δεν είναι. Οι αναρτήσεις οφείλονται στην κοντή μνήμη τω αρθρογράφων.

Καταρχάς, καταδίκη για βιασμό και δολοφονία με πολύ μεγαλύτερη ποινή και με έναν μόνο βιαστή (όχι δύο), είχαμε πρόσφατα στην Ελλάδα, μόλις το 2012 ( https://left.gr/news/thraki-se-isovia-katadikastike-o-dolofonos-kai-viastis-tis-zois-dalaklidoy). Ο δράστης πήρε ισόβια κι 25 χρόνια φυλάκιση, χωρίς να υπάρχει γυναίκα εισαγγελέας που να υπερασπιστεί ιδιαιτέρως το θύμα. Επομένως ένα από τα δύο συμβαίνει: ή υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερες ποινές γι αυτα τα εγκλήματα που δεν αποδόθηκαν, ή ο νόμος από τότε μέχρι τώρα έχει αλλάξει και τιμωρεί ελαφρότερα τα εγκλήματα κατά των γυναικών. Και στις δυό εκδοχές, κανένα φεμινιστικό βήμα προς τα εμπρός δεν έγινε. 

Έπειτα, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να θεωρηθεί νίκη όλη η υπόθεση. Η Τοπαλούδη είναι νεκρή. Νίκη θα ήταν να είναι ζωντανή. Ο θάνατος είναι η απόλυτη ήττα. Όλα αυτά περί νίκης, αλλά και μικρότερης σπουδαιότητας φράσεις, π.χ "δικαίωσης της νεκρής" δεν έχουν καμία βαρύτητα για την ίδια την νεκρή κι ασφαλώς για την οικογένειά της. Νομίζω πως αν ρωτούσαμε την Τοπαλούδη θα μας έλεγε "δεν θέλω να με υπερασπιστεί καμιά εισαγγελέας, ούτε να τιμωρηθεί κανείς για όσα μου κάνει, θέλω να μην με βλάψει κανείς και να ζήσω". Εγώ, αυτό θα έλεγα. 

Το αίτημα του φεμινισμού είναι να εκλείψει η βία κατα των γυναικών. Είναι αίτημα διότι δεν έχει ικανοποιηθεί. Δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ, εάν δεν εκλείψουν οι λόγοι που γεννούν την βία, οι εξής δύο σήμερα: η Πατριαρχία κι ο καπιταλισμός. Αυτός ο συνδυασμός είναι που σκοτώνει τις γυναίκες σήμερα, εδώ. 

Φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτή η Πατριαρχία σε όλες της τις εκφράσεις από τις γυναίκες, μια που πολλές δεν διακρίνουν τους τρόπους που η Πατριαρχία μασκαρεύεται και διεισδύει στην καθημερινότητα, μέσω νέων δογμάτων που την δοξάζουν στο καπιταλισμό, που εμπορευματοποιούν το σεξ και προβάλλουν μόνιμα την εικόνα της αναλώσιμης γυναίκας, που είναι κατώτερη μορφή ζωής, π.χ το πορνό, την πορνεία, τις κακοποιητικές πρακτικές του σεξ. Αυτα τα 3 κι άλλα πολλά σήμερα λέγονται "επιλογή" για τις γυναίκες. Πανηγυρίζονται ως δικαίωμα στην επιλογή, στην αυτοδιάθεση του σώματος κλπ. Σχεδόν καμία γυναίκα δεν τα βλέπει ως κλασικές πατριαρχικές τακτικές της ανισότητας των γυναικών-ανδρών, της υποταγής των γυναικών, της εκμετάλλευσής τους. Η συζήτηση περιστρέφεται διαρκώς γύρω από το δικαίωμα συμμετοχής σε όλα αυτά, εάν κάποια το θέλει. Πουθενά δεν γίνεται συζήτηση για την συνολική απανθρώπιση των γυναικών, από όλα αυτά.

Στον σημερινό νεοφιλελεύθερο κόσμο, η Κιμ Καρντάσιαν, μια γυναίκα που τροποποίησε όλο της το σώμα με πλαστικές, περικόπτοντας έως και τα γεννητικά της όργανα και το μετέτρεψε σε εμπόρευμα στην βιομηχανία του θεάματος, αυτή που βγήκε κι είπε πως έκλαψε όταν ο διάσημος άντρας της πέταξε όλα της τα παπούτσια στον δρόμο γιατί τα βρήκε κακόγουστα, κάτι που ο τελευταίος πατριαρχικός κουλουρτζής δεν διανοείται να κάνει στην γυναίκα του, αυτή που παρήγγειλε μερικά από τα παιδιά της σε δανεική μήτρα κάποιας φτωχής κάπου αλλού για να μην χαλάσει το σώμα της,  ανακηρύσσεται όχι σε απόλυτο κορόιδο της Πατριαρχίας, αλλά ως γυναίκα που ενεργεί με απόλυτη εμπρόθετη διάθεση (με agency). 

Την ώρα λοιπόν που γίνονται οι νεοφιλελεύθερες φεμινιστικές συζητήσεις για το δικαίωμα της επιλογής, εκατομμύρια άντρες σε όλο τον κόσμο γεννημένοι γύρω στο 2000 μαθαίνουν τι είναι η γυναίκα και τι το σεξ, μέσα από το πορνό, στο οποίο οι πρωταγωνίστριες συμμετέχουν από επιλογή, όχι από πείνα, από παιδική κακοποίηση κλπ. Γράφονται τραγούδια ραπ για άπιστες γυναίκες που το αίμα τους έβαψε κόκκινο το χιόνι (και το βίντεο, το δείχνει) και στις συναυλίες υπάρχουν εκατοντάδες γυναίκες, γιατί "δεν μπορούμε να απορρίψουμε τον καλλιτέχνη γι αυτό". Γραφονται χαριτωμένα meme με ροζ λουλουδάκια ολόγυρα "daddy choke me", ενώ το συνηθισμένο σεξ που δεν έχει βία κατα των γυναικών λέγεται περιφρονητικά vanilla, σαν την κρεμούλα που τρώνε τα νεογέννητα. 

Και τα εγκλήματα κατα των γυναικών φουντώνουν κι ανεβαίνουν σε βιαιότητα. Τώρα οι άντρες συνασπίζονται σε ομάδες των 2 (στην Ρόδο), των 5 (στην Ισπανία), των 12 (στην Κύπρο), των 24 (στην Ινδία). Δεν θέλουν ο καθένας μόνος του να επιβάλλει τις σεξουαλικές ορέξεις του σε μία γυναίκα όπως παλιά, αλλά να επαναλάβουν ξανα και ξανα και ξανα ό,τι είδαν στο πορνό. Οι Ροδίτες το έκαναν πολλές φορές και το επιχείρησαν 3 μερες ΜΕΤΑ τον θάνατο της Ελένης.  Δεν υπάρχει τίποτα να τους αναχαιτίσει και να τους αλλάξει γνώμη για το τί είναι το σεξ και ποιό το δικαίωμά τους πάνω στο σώμα των γυναικών, ούτε το αίμα της προηγούμενης γυναίκας που έφτασε στο ταβάνι την ώρα που την σκότωναν. Έχει τελειώσει το θέμα, το τι είναι η γυναίκα καταγράφηκε στο μυαλό τους από το Δημοτικό και δεν αλλάζει, τέρμα. 

Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά φεμινιστική νίκη στην καταδίκη των Κουκουρα και Λουτσάι. Νίκη είναι μόνο ό,τι κρατάει τις γυναίκες σώες κι αβλαβείς, από την ώρα που γεννιούνται έως τα βαθιά γεράματα, όλες τις μέρες, παντού και πάντα. Ολα τα άλλα, είναι ήττα.