Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ

Μερικές από τις ιστορίες που έχουν συμβεί σε γνωστούς μου ήταν πολύ σπουδαίες. Οταν συνέβαιναν, δεν έδινα σημασία, γιατί μου φαινόταν απλώς ότι έκαναν το καθήκον τους ως άνθρωποι. Κι εκείνοι δεν έδιναν σημασία, επίσης τους φαινόταν πως απλώς έκαναν το καθήκον τους. Τώρα που πέρασαν πολλά χρόνια και το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως πέτυχαν  εκπληκτικά αποτελέσματα χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις,  κυρίως με την δική τους δύναμη. Αυτή είναι μια τέτοια ιστορία.

*******************

Η φίλη μου η Άννα, δημόσιος υπάλληλος, κοντά στα 30 της πήρε μετάθεση για μια υπηρεσία. Την πρώτη μέρα στην δουλειά, αμέσως μόλις πήρε τον καφέ της από το κυλικείο είδε ένα περίεργο θέαμα: δυό τύποι ανέβαζαν στην εξωτερική σκάλα έναν άντρα με καροτσάκι, τον οποίον μόλις τον έβαλαν μέσα στο κτήριο, τον παράτησαν κι έφυγαν. Η Άννα τον πλησίασε, τον ρώτησε τι θέλει και διαπίστωσε πως ο άνθρωπος ήθελε να κάνει κάποιες διαδικασίες εντός της υπηρεσίας της. Το κτήριο ήταν ολόκληρο εντελώς ακατάλληλο για καροτσάκια: καταρχάς ήταν υπερυψωμένο κι είχε δυό εισόδους που κι οι δύο είχαν σκαλιά. Επιπλέον, ήταν τριώροφο  και σε  όλους τους ορόφους είχε ασανσέρ, όμως το κουβούκλιο του ασανσέρ βρισκόταν σε κάτι σαν πλατφόρμα σε κάθε όροφο, με δυό ακόμα σκαλάκια προς τα πάνω σε σχέση με το μεγάλο ίσιο επίπεδο του ορόφου. 

Επειδή ο άνθρωπος ήταν μόνος του και δεν είχε συνοδό, η Άννα ντράπηκε. Γι αυτό πήρε τα χαρτιά του συναλλασσομένου, γύρισε σαν σβούρα από γραφείο σε γραφείο, κατέβηκε 100 φορές για να πάρει από μια υπογραφή του ενδιαφερόμενου σε κάθε στάδιο, διεκπεραίωσε την δουλειά και στο τέλος ζήτησε από δυο άλλους συναλλασσόμενους, άντρες, να τον βοηθήσουν να κατεβεί τα σκαλιά και να τον αφήσουν στον δρόμο. Ο άνθρωπος την χιλιο-ευχαρίστησε, η Αννα χαμογέλασε κι είπε μέσα της πως όλα πήγαν καλά. 

Δυστυχώς την μεθεπόμενη μέρα είδε στο ισόγειο άλλους δυό σε καρότσι, οπότε ρώτησε τον καφετζή γιατί έρχονται τόσοι ανάπηροι στο κτήριο. Ο καφετζής την ενημέρωσε πως αυτή η Υπηρεσία, η δικιά της,  ήταν ειδικευμένη για τον νομό Αττικής σε κάποια διαδικασία που αφορά όσους έχουν κινητικά προβλήματα, γι αυτό υπήρχουν άνθρωποι σε καρότσια κάθε μέρα. Η Άννα τρελάθηκε, πώς ήταν δυνατόν; Το κτήριο ήταν απολύτως ακατάλληλο. Πήγε στον διευθυντή της και του εξέθεσε τις απορίες της. Εκείνος, ένας σοβαρός άνθρωπος 60 χρονών της είπε πως δυστυχώς, αν και τον χρόνο είχαν περίπου 800 συναλλαγές με ΑΜΕΑ, ο ίδιος είχε ζητήσει δυό φορές από τις Τεχνικές Υπηρεσίες να αναλάβουν το ζήτημα και να φτιάξουν ειδικές μπάρες, αλλά δεν πέτυχε κάτι, λόγω ελλείψεως πόρων. Η Άννα έφυγε απογοητευμένη. 

Την επόμενη μέρα ξαναπήγε στον Διευθυντή. Τον ρώτησε αν της επιτρέπει να συντάσσει και να στέλνει ένα αίτημα την μέρα στις Τεχνικές Υπηρεσίες, με κοινοποίηση στο γραφείο του Υπουργού, ώς που να απαντήσουν. Ο κύριος Διευθυντής της είπε πως αυτό δεν γίνεται, στέλνουμε το αίτημα μία φορά και περιμένουμε απάντηση. Η Άννα τον ρώτησε εάν αυτό ήταν κανόνας διατυπωμένος κάπου, γιατί αν δεν ήταν, τότε δεν τους εμπόδιζε κανείς να το κάνουν (αναφέροντας κι όλα τα προηγούμενα έγγραφά τους). Ο Διευθυντής γέλασε και της είπε "αυτό είναι παρενόχληση αλλά εντάξει, κάν' το" κι εκείνη ξεκίνησε. Συνέταξε ένα ωραίο έγγραφο που ξεκινούσε λέγοντας "Δια του παρόντος αιτούμεθα..." και το έστειλε ιδιόχειρα με επιμελητή. Μία εβδομάδα μετά κι αφού δεν πήρε απάντηση, ξαναγραψε το ίδιο αίτημα, βάζοντας μια φράση στην αρχή:

"επανερχόμαστε στο αίτημά μας που εκθέσαμε στο σχετικό ΧΧΧ και δια του παρόντος αιτούμεθα...". 

Από εκεί και πέρα έγραφε κάθε μέρα και προσέθετε έναν ακόμα αριθμό πρωτοκόλλου δίπλα από το "σχετικό". Σύντομα τα σχετικά γέμισαν την σελίδα, πήραν δεύτερη σελίδα και μετά τρίτη. Στους έξι μήνες πάνω,  άνθρωπος από το γραφείο του κυρίου Υπουργού τηλεφώνησε στον κύριο διευθυντή και τον ρώτησε γιατί το κάνει αυτό. Ο Διευθυντής ανέλαβε όλη την ευθύνη (εξάλλου όλα τα χαρτιά είχαν την δική του υπογραφή στο κάτω μέρος) και με πολύ θάρρος εξήγησε πως η απελπιστική κατάσταση τον οδήγησε σε αυτήν την λύση. 

Την επόμενη μέρα οι πολιτικοί μηχανικοί ήρθαν στην υπηρεσία της Άννας, μέτρησαν, έκαναν τοπογραφικά, υπολογισμούς, τα πάντα. Σε ένα μήνα είχαν φτιαχθεί μία μπάρα από τσιμέντο με ριγούλες πάνω στο τσιμέντο στην μία από τις δυό εισόδους του κτηρίου και ξύλινες μπάρες μπροστά από το ασανσέρ στους 3 ορόφους. Το ζήτημα λύθηκε οριστικά. Δεν χρειάστηκε ποτέ ξανά κανένας να σηκώσει στα χέρια ανάπηρο μαζί με το καροτσάκι του και να τον βάλει στο κτήριο. Δεν χρειάστηκε κανείς ΑΜΕΑ να έρχεται με συνοδό που θα γυρνάει από όροφο σε όροφο και θα ξανακατεβαίνει στο ισόγειο να παίρνει την υπογραφή του ΑΜΕΑ. Φυσικά τα ΑΜΕΑ δεν γνώριζαν ότι όλο αυτό οφειλόταν στην επιμονή ενός μόνο ανθρώπου, απλώς έβλεπαν  τις όμορφες μπάρες. Οι συνάδελφοι της μετά από λίγο καιρό επίσης το ξέχασαν και μιλούσαν λες και το κτήριο ήταν πάντα σύγχρονο κι εξυπηρετικό. Ακόμα κι η Άννα το έχει ξεχάσει, ένα τυχαίο κείμενο το θύμισε σε εμένα πριν λίγες μέρες κι εγώ το θύμισα σε αυτήν. Το μόνο που μου είπε σχετικά ήταν: 

"Ναι, αυτή ήταν καλή κίνηση. Χρησίμεψε".

(κείμενο Πολιτικά Ημερολόγια)