ΠΕΡΙ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ (2)

Κατα την γνώμη μου η μετάβαση από περιγραφή των αισθημάτων  του ατόμου, στην περιγραφή ενός ρεαλιστικού γεγονότος εκ μέρους του, είναι προβληματική και επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο, τουλάχιστον για τους εξής λόγους:

1) Οι αφηγήσεις είναι πάντα υποκειμενικές. 10 διαφορετικοί άνθρωποι αντιμέτωποι με το ίδιο περιστατικό, υπό τις ίδιες συνθήκες, αντιδρούν και νιώθουν διαφορετικά ο καθένας. Πολλά εξαρτώνται από τον άνθρωπο που αφηγείται, τον οποίο δεν γνωρίζουμε: είναι ψυχικά υγιής, συγκροτημένη προσωπικότητα, με αρχές, χωρίς αρχές, πολύ νέος, ηλικιωμένος, αλτρουιστής, εγωκεντρικός, ναρκισσιστής;  Είναι πολλά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που αλλάζουν το τι θεωρεί ο καθένας καταπίεση και προσβολή. Κανένα δεν μας είναι γνωστό γι αυτόν που αφηγείται. 

2)Οι φράσεις και τα περιστατικά εκλαμβάνονται διαφορετικά από τον αφηγητή,  ανάλογα με το ποιός τα εκτοξεύει κατα πάνω του. Ολοι μας έχουμε στερεότυπα αντιλήψεων για τους άλλους ανάλογα με το ποιοί νομίζουμε ότι είναι αυτοί. Το άτομο δίνει δίνει διαφορετικό νόημα στην ίδια φράση όταν την ακούει από τον πατέρα του, από έναν άγνωστο, από τον συνάδερφο, από τον παπά, από την κομμώτρια, από οπαδό δεξιού κόμματος ή οπαδό αριστερού κόμματος. Τα στερεότυπα έχουν κάποια βάση, πολλές φορές όμως οι προθέσεις των ανθρώπων αποκλίνουν σημαντικά από αυτό που στερεοτυπικά νομίζουμε γι αυτούς.

3) Στους αφηγητές που ανήκουν σε μια ομάδα καταπιεσμένη, αποδίδεται το τεκμήριο της αθωότητας λόγω καταπίεσης, πράγμα που δεν αληθεύει καθόλου. Υπάρχουν άνθρωποι που βιοπορίζονται ως μέλη ομάδων καταπίεσης ή ως εκπρόσωποι της ομάδας (π.χ. οι δημοσιογράφοι ειδικών εντύπων) κι είναι ικανοί να παρουσιάσουν το άσπρο, μαύρο προκειμένου να συνεχίσουν την ευημερία τους. Επομένως όπως ακριβώς δεν θεωρούμε αγνές τις δηλώσεις του Προέδρου του Χ επαγγελματικού συλλόγου, έτσι δεν πρέπει να θεωρούμε αγνές τις δικές τους αφηγήσεις. 

4)Μια που η μοναδική αποδεκτή απάντηση σε όλες τις αφηγήσεις αισθημάτων είναι το "τα αισθήματά σου είναι έγκυρα" και σε ορισμένες περιπτώσεις ολες οι άλλες απαντήσεις λογοκρίνονται ως τουλάχιστον μη υποστηρικτικές -αν όχι και φασιστικές-  δημιουργείται ψευδής εντύπωση σε όσους μιλάνε για το πώς εξέλαβαν οι άλλοι τα λόγια τους. Αυτό καταρχάς καταργεί τον δημόσιο διάλογο και την ζύμωση. Εκτός αυτού, ενθαρρύνει κάποιους πολύ προσηλωμένους στον εαυτό τους να πούνε κι άλλα, προχωρώντας όλο και πιο πέρα στο τι θεωρούν καταπίεση, φτάνοντας στο σημείο να αναφέρουν ως προσβλητικά γεγονότα όπου κανείς δεν τους πρόσβαλλε αλλά απλώς δεν τους ενθάρρυνε. Δυστυχώς και σε αυτές τις αφηγήσεις απογοήτευσης, τραύματος από την μη ενθάρρυνση κλπ η απάντηση είναι μία, η καθιερωμένη: "τα αισθήματά σου είναι έγκυρα".

5) Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι τουλάχιστον 25% του πληθυσμού αποτελείται από ηλίθιους. Ο υπολογισμός του ποσοστού έγινε το 1975 από τον Τσίπολα και πιθανόν τώρα να είναι μεγαλύτερο. Σε κάθε περίπτωση το 25% συναντάται τόσο μεταξύ των προσβαλομένων, όσο και μεταξύ όσων τους πρόσβαλαν. Δεν πρέπει να αποδίδουμε σε δόλο αυτό που ίσως οφείλεται σε ηλιθιότητα. 

Για όλους τους παραπάνω λόγους σκεφτείτε λίγο πριν γράψετε "τα αισθήματα σου είναι έγκυρα". Είστε σίγουροι ότι τα λόγια είναι έγκυρα; Ποια θα ήταν τα λόγια και τα αισθήματα της άλλης πλευράς; Μήπως δεν υπάρχει καθόλου θύμα; Μήπως το θύμα είναι θύτης;