ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΑΝΩ ΤΩΝ 13

Είμαι αφοσιωμένη φίλη του κινηματογράφου. Από μικρούλα μέχρι 18 ετών πήγαινα κάθε εβδομάδα στον κινηματογράφο, κι από 18-25 μπορεί και τρεις φορές. Ανέβαινα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κι έβλεπα ό,τι έπαιζαν, τα πάντα. Στην περιοχή που αγόρασα το σπίτι μου μετά τον γάμο μου υπήρχε θερινό σινεμά και κομμουνιστής δήμαρχος, οπότε οι 60-70 ταινίες που έβαζε ήταν μία και μία, κι εγώ σχεδόν σε όλες μέσα.

Σταμάτησα να πηγαίνω σινεμά (εκτός του θερινού)εξαιτίας του Ντόλμπυ που με ενοχλούσε. Ομως το 2004 κάποιος γνωστός μου μου δάνεισε ένα Playstation που έπαιζε ταινίες. Δοκίμασα κάτι DVD που είχα από εφημερίδες κι ενθουσιάστηκα. Αγόρασα το καλύτερο DVD και γράφτηκα σε ένα κλάμπ της γειτονιάς μου. Από εκεί νοίκιασα πάρα πολλά φιλμ (υπήρξε Σ/Κ που είδα 18 ταινίες), αλλά περίπου στους 6 μήνες μπούχτισα. Η εικόνα ήταν πολύ ωραία, αλλά η ποιότητα των φιλμ που ήταν στην πλειοψηφία τους mainstream, πολύ χαμηλή. Βλακώδεις κωμωδίες σαν το "κάτι τρέχει με την Μαίρη", αισθηματικές σαχλαμάρες γεμάτες στερεότυπα (Hitch) και πολλά φιλμ με βία (Kill Bill). Τα φιλμ που ονομάζονται κοινωνικά δράματα, αφορούσαν ανθρώπους ανισόρροπους, πχ. εθισμένους στο σεξ, χωμένους στα ναρκωτικά, κακοποιούς που έκαναν τα πάντα για την οικογένειά τους.

Έκοψα το κλαμπ κι άρχισα να παραγγέλνω ταινίες από το εξωτερικό. Οι κριτικές που διάβαζα ήταν παραπλανητικές και οι νέες ταινίες με απογοήτευαν, ήταν πολύ χαμηλότερης ποιότητας από τις περιγραφές. Σκέφτηκα πολύ πάνω σε αυτό (μια που πέταγα τα λεφτά μου) και κατέληξα πως οι κριτικοί δεν γνώριζαν καλύτερες ταινίες, γι αυτό τους φαίνονταν αυτές καλές. Ήταν επίσης Αμερικάνοι κι έκριναν αμερικάνικα. Εγώ στον Ελαφοκυνηγό βλέπω αμερικάνικη προπαγάνδα γιατί γνωρίζω πως στο Βιετνάμ σκοτώθηκαν 3.000.000 Βιετναμέζοι και 50.000 Αμερικανοί. Είναι αδύνατο να συμπάσχω με τον Ντε Νίρο, όσο καλά και να παίξει.

Καθώς μεγάλωνε η δυσφορία μου για το συνολικό ποσό που είχα δώσει (εξοπλισμό και ταινίες), άρχισα να ξανασκεφτομαι τον εαυτό μου και τις ταινίες στις οποίες είχα ήδη εκτεθεί. Διαπίστωσα πως είχα μέσα μου κάποιες εικόνες και φοβίες που οφείλονταν στο σινεμά, στην ζωή μου δεν μου είχε τύχει τίποτα αντίστοιχο. Π.χ. όταν τσακωνόμουν με κάποιον κι έπαιζε με τα γυαλιά του, μου περνούσε η σκέψη πως θα του στρίψει και θα μου χώσει τον βραχίονα των γυαλιών στον λαιμό. Μερικές φορές στην λεκάνη της τουαλέτας φοβόμουν ότι θα βγει ένα φίδι και θα με τραβήξει προς τα μέσα. Χάνω το χρώμα μου όταν βλέπω κλόουν και σκύβω στο χώμα όταν δω πουλιά να πετάνε όλα μαζί από τα κλαδιά προς τα πάνω. Όλα αυτά οφείλονται σε φιλμ. Γιατί άφησα τον εαυτό μου να δει τόσα άσχημα πράγματα;

Λοιπόν, πήρα μια απόφαση. Σταμάτησα να βλέπω ταινίες για πάνω από 13 χρονών, δεν με ωφελούν. Αποκήρυξα επίσης αυτές που είχα δει κι είχαν άσχημο ηθικό μήνυμα, π.χ. τον Νονό, που μας μαθαίνει πως η λέξη "σεβασμός" σημαίνει "φόβος". Δεν με ενδιαφέρει τι σκέφτεται ο Χάνιμπαλ Λέκτερ και δεν θέλω να ξέρω πώς θα είναι η ζωή στο Μαντ Μαξ. Θα περιμένω να συμβούν όλα και θα σκεφτώ τότε τι θα κάνω, με το μυαλό καθαρό από ανωμαλίες, όπως τα παιδιά κάτω των 13. Όπως οι ταινίες που βλέπω.

(κείμενο Πολιτικά Ημερολόγια2)