ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ (2ο μέρος)

Κάποιος εδώ θα μπορούσε να ρωτήσει "μα είναι δυνατόν να μετράμε το κόστος όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές;". Ναι, δεν είναι δυνατόν εάν πράγματι έχουμε πειστεί πως το Κράτος κινείται με αγαθές κι ειλικρινείς προθέσεις, ενδιαφέρεται για την ζωή του καθενός μας, πως είναι δηλαδή ένα Κράτος πρόνοιας, ένα Κράτος ασφάλειας, που η πρώτη του προτεραιότητα είναι ο άγνωστος πολίτης, ο ασήμαντος, ο τυχαίος. Όμως κανείς δεν το πιστεύει αυτό, γιατί απλούστατα κανείς δεν το έχει διαπιστώσει –από όσους έζησαν αρκετά ως σήμερα για να μπορούν να κάνουν διαπιστώσεις. Δεν ζούμε σε κράτος ασφάλειας, εφόσον εκείνοι οι πόροι για την περίθαλψη, για τις συντάξεις, για την στέγαση, για την δωρεάν εκπαίδευση που ήταν ήδη ισχνοί πριν το 2009, έγιναν ακόμη ισχνότεροι από τα μνημόνια και μετά. Η περίοδος με τα μνημόνια δεν ονομάστηκε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», ωστόσο παρουσιάστηκε ως μονόδρομος και ήταν στην ουσία της μια διεύρυνση δικαίου και πάλι, διότι όλα τα μνημόνια υπογράφηκαν από τον Πρόεδρο της δημοκρατίας, επιβλήθηκαν, κι αργότερα επικυρώθηκαν από την βουλή, χωρίς κανέναν δημόσιο διάλογο- και κόντρα στην λαϊκή αντίδραση που εκφράστηκε πολύ καθαρά με πορείες 300.000 ανθρώπων την φορά. Και πάλι ήταν υπερφυσική η προέλευσή τους, από το παντοδύναμο ΔΝΤ και την Ε.Ε, και πάλι δεν γινόταν να κάνουμε τίποτα παρά να υποκύψουμε. 

Ακόμα κι αν αδιαφορήσουμε για την επίδραση των μέτρων στους άστεγους και τους πρόσφυγες/μετανάστες που βρίσκονται στην χώρα χώνοντας μια δικαιολογία για την αθλιότητα της δικής τους ζωής (π.χ. είναι τεμπέληδες κατ’ επάγγελμα/ ποιος τους είπε να έρθουν εδώ;), μια μεγάλη μερίδα από εμάς τους υπόλοιπους από το 2009 και μετά ψευτοζεί μήνα με τον μήνα, καταφέρνοντας να τα βγάλει πέρα με την κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ, δηλαδή το 67% των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ. Σταματώ εδώ και δεν αναφέρω αυτούς που αυτοκτόνησαν από το 2009 έως τώρα, που μετανάστευσαν στο εξωτερικό, που μετακόμισαν εντός της χώρας σε ακόμα χειρότερα σπίτια, που επέστρεψαν στα πατρικά τους (μερικές φορές, αφού είχαν ήδη φτιάξει οικογένεια), που δεν χρησιμοποιούν  θέρμανση, που χαλάνε τα δόντια τους και δεν τα φτιάχνουν, που δεν μπορούν να αγοράσουν ρούχα/παπούτσια παρά μόνο από την λαϊκή κλπ. Ποια θα είναι η επίδραση των μέτρων σε όσους από αυτούς ζουν ακόμα στην χώρα;

Φαίνεται πως είναι πολλές οι εκπτώσεις που κάναμε στα προηγούμενα χρόνια στα δικαιώματα μας (ειδικά στα εργασιακά που είχαν κερδηθεί με αγώνες, φυλακίσεις ή και νεκρούς) κι όμως όλες οι εκπτώσεις αυτές, δεν έφεραν τελικά την ανάκαμψη στον καθένα προσωπικά, ούτε μετά το πέρας των μνημονίων. Ήταν μη ανταποδοτική η θυσία μας, δεν επανέφερε το προηγούμενο επίπεδο ζωής. Τότε γιατί έγινε; Προφανώς για να διασωθούν χωρίς απώλειες αυτοί που διασώθηκαν, π.χ. οι τράπεζες και κάποιοι εκλεκτοί που ακόμα και μέσα στην κρίση αύξησαν την περιουσία τους. Προφανώς για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους οι κυρίαρχοι. Προφανώς επειδή η ισχύς της καθεστηκυίας τάξης είναι μη διαπραγματεύσιμη, παραμένει αλώβητη στον αιώνα τον άπαντα. 

Μήπως μας είπαν ψέματα από την μέρα που γεννηθήκαμε ως σήμερα πως η ζωή πάει πάντα προς τα εμπρός και το βιοτικό επίπεδο της κάθε γενιάς βελτιώνεται; Μήπως αυτή είναι η πραγματική κανονικότητα, δηλαδή μια σειρά από καταστάσεις σχετικής ηρεμίας που εναλλάσσονται με κρίσεις κι αφήνουν εμάς διαρκώς φτωχότερους και πιο αδύναμους; Μήπως αυτός εδώ ο φόβος για τον κορονοϊό στηρίζεται μεν σε ένα πραγματικό γεγονός, αλλά χρησιμοποιείται κι αξιοποιείται εργαλειακά για να μας δώσει την ψευδή εντύπωση διαχωρισμού κανονικότητας και ανωμαλίας; Μήπως διογκώνονται οι διαστάσεις του και δεν συζητιούνται καθόλου οι ελλείψεις του συστήματος που θα μας επέτρεπαν να τον αντιμετωπίσουμε εύκολα; Στις ειδήσεις μας δείχνουν τους γιατρούς της Ισπανίας και της Ιταλίας σε απελπισία. Αποκρύπτουν όμως ότι και οι Ισπανοί πέρασαν παρόμοια δημοσιονομική κρίση, από τους ίδιους φορείς με εμάς, ή ότι το Μπέργκαμο κι η Μπρέσια που μετράνε 6.000 νεκρούς ήδη σήμερα 26 Μαρτίου, είναι βιομηχανικές περιοχές στις οποίες οι μεν γέροι κλείστηκαν στο σπίτι, οι δε εργάτες συνέχισαν να πηγαίνουν στα εργοστάσια για δουλειά έως και την Κυριακή 22 Μαρτίου. Κι εκείνοι, όπως κι εμείς, άκουσαν παλιότερα το «μαζί τα φάγαμε», κι ακούνε τώρα πως η αποφυγή του κορονοϊού είναι ζήτημα προσωπικής ευθύνης. Είναι αλήθεια πως ο καθένας από εμάς είναι προσωπικά υπεύθυνος για ό,τι του συμβαίνει;

Άραγε ποια θα είναι η κατάσταση μας σε 6 μήνες, σε 12, σε 18; Πού θα βρίσκονται οι μισθοί και τα εργασιακά; Η τηλεργασία θα είναι το μέλλον; Οι περικοπές των μισθών κατά 50% θα είναι το νέο μισθολόγιο του ιδιωτικού τομέα; Ο κορονοϊός θα έχει φύγει ή θα είναι ένας ετήσιος επισκέπτης όπως η γρίπη, που θα είμαστε συνεχώς ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε; Αυτός ο κοινωνικός κανιβαλισμός που είναι σήμερα ορατός, εκείνων που ζουν στην Αθήνα αλλά πανικοβάλλονται στην σκέψη του μοναχικού περιπατητή στην Ξάνθη και τον καταριούνται, ή των άθεων που σπεύδουν να κατασπαράξουν τον γιατρό που μπήκε ολομόναχος να προσευχηθεί σε μια εκκλησία, τι σχέσεις θα αφήσει μεταξύ μας; Σχέσεις ανθρώπων ή θηρίων της ζούγκλας;  Βιώνουμε μια επιδημία ιού ή μια επιδημία πανικού; Ζούμε σε μια πραγματική κατάσταση εξαίρεσης, ή ζούμε στον αληθινό ένα και μοναδικό κανόνα  «για όλα πληρώνουν οι πιο αδύναμοι»;

Δεν είναι στόχος μου να δώσω κατεύθυνση στην σκέψη των ανθρώπων. Ο καθένας μας έχει μυαλό και μπορεί να κρίνει μόνος του, ή  να μην κρίνει αλλά να περιμένει ώστε να δει με τα μάτια του το αποτέλεσμα. Ας ελπίσουμε πως αυτή η κρίση θα είναι μοχλός προβληματισμού και αλλαγής πορείας για όλους μας.

 (κείμενο Πολιτικά Ημερολόγια)