Ετών 9 (της Κατερίνας Γώγου)

Ξέρετε, εμένα δεν μου αρέσουν οι ήρωες, ειδικώς επειδή είναι πεθαμένοι. Θέλω όλοι οι άνθρωποι να ζουν ως τα βαθειά γεράματα και να πεθαίνουν 200 χρονών στο κρεβάτι τους με μια μεγάλη οικογένεια κι εκατό φίλους γύρω τους. Αυτό θέλω.

Ομως, υπάρχουν κι εξαιρέσεις, άτομα τόσο μοναδικά που τίποτα μα τίποτα δεν μπορείς να τους προσάψεις. Τον ισόβιο σεβασμό μου λοιπόν στην Κατερίνα Γώγου.

ΕΤΩΝ 9

Όταν ξυπνήσεις το πρωί
και δεν θα βρεις στο πάτωμα
χαπάκια πουλόβερ και σουτιέν
και χτυπήσεις με δύναμη την πόρτα
χωρίς ν’ ακούσεις πίσω σου το υστερικό μου “σκασμός”
μη βάλεις τα κλαματα και πας για να με βρεις
στην παιδική φωτογραφία μου που σε κοιτάει. Ποτέ δεν έβλεπα.
Ούτε στα ηλίθια γραφτά μου. Σούχω πει ψέματα,
Πάντοτε σούλεγα
πως είναι όμορφοι οι άνθρωποι τα χρώματα κι η μουσική.
Μέτρησε μόνο τα μεροκάματα που έκανα
μ’ αυτό θα μάθεις πως έζησα.
Μέτpησε έπειτα το νοίκι μας
ποτέ δεν φτάνανε να το πληρώσω.
Και πόσο φως έκαψα ψάχνοντας να βρω τρόπο.
Τράβα μετά και γύρεψε απ’ τον πατέρα σου
για τελευταία φορά χρήματα και δώσε τα χρέη μου.
Ύστερα πλύνε τα μούτρα σου
και μην αφήσεις κανέναν να σου πει
τι απόγινε με τη μάνα σου.
Μόνο κάτω απ’ αυτές τις ηλίθιες αποδείξεις
φτιάξε έναν ήλιο απ’ αυτούς που μόνο εσύ έχεις στο νου σου΄
και κάτω απ’ αυτόν
γράψε με τ’ αστεία παιδικά σου γράμματα
ΞΟΦΛΗΣΕ! ΞΟΦΛΗΣΕ! ΞΟΦΛΗΣΕ! ΞΟΦΛΗΣΕ!

*Από τη συλλογή “Τρία κλικ αριστερά” εκδ. Καστανιώτη, 1978.