Ενας πολύ ανάποδος τύπος.

Απο τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι συνειδητοποίησα πως δεν πρόκειται ποτέ κανένας να με προσέξει και να νοιαστεί για μένα. Συγκέντρωνα πάνω μου δύο πολύ επιβαρυντικούς παράγοντες, α)ήμουν γυναίκα και β) ήμουν φτωχή. Επομένως έπρεπε να σκεφτώ και να οργανώσω την ζωή μου μέσα στα πλαίσια των επιλογών που μου παρουσιάστηκαν λόγω κούνιας, π.χ. τι δουλειά θα κάνω, με ποιούς θα κάνω παρέα, τι είδους άντρες θα συναναστραφώ. Το ιδανικό μου ήταν μια ζωή ειρηνική και γαλήνια, οπότε απομάκρυνα ή αρνήθηκα να εμπλακώ  με καταστάσεις που θα με τάραζαν συνέχεια, που θα μου δημιουργούσαν άγχος και ανασφάλεια, κλπ. 

Ενα από αυτά που έπρεπε να κάνω ήταν να σχετιστώ με άντρες μόνο μετά από μια κάποια γνωριμία, ώστε να έχω διαπιστώσει ότι υπάρχει ανάμεσά μας μια πνευματική και ψυχική συγγένεια. Δεν είμαι αρκετά ψύχραιμη ώστε να ανακαλύψω "κατόπιν εορτής",  πως με άγγιξε ένας σεξιστής, ένας ρατσιστής κλπ, το θεωρώ ατίμωση. Θα σιχαινόμουνα τον εαυτό μου και θα τον έφτυνα  μόνη μου στον καθρέφτη, αν μου συνέβαινε αυτό ( Ναι, ναι, παίρνω πολύ στα σοβαρά ποιός βάζει τα χέρια του πάνω μου.). Ολες αυτές οι προοδευτικές γνωριμίες με τους άντρες πήγαν πολύ καλά, δηλαδή δεν ανακάλυψα τίποτα πραγματικά ντροπιαστικό για αυτούς στην συνέχεια, εκτός από δύο φορές, όπου ευτυχώς, η τύχη με βοήθησε να διαπιστώσω τι φρούτα ήταν οι λεγάμενοι πριν την "βιβλική" γνωριμία μας.  

Ο Τζίμης ήταν ένας τύπος με τον οποίο είχαμε πολλά κοινά κι ήταν σχεδόν σε όλα καλύτερός μου. Ήξερε πιο πολλά για μουσική από εμένα, ήξερε πολλά από γλυπτική και ζωγραφική, θυμόταν απέξω ποιήματα και ολόκληρα αποσπάσματα από γνωστά έργα φιλοσόφων, κι ήταν ο ίδιος ικανός να γράφει ποιήματα. Τον θαύμαζα πολύ για την πολιτική του δράση: το έλεγε η περδικούλα του πολύ περισσότερο από όσο η δικιά μου. Δεν είμαι καμιά φοβιτσιάρα φυσικά, ωστόσο δεν έχω τίποτα να αφηγηθώ πραγματικά ηρωικό. Εκείνος είχε και δεν έλεγε ψέμματα, παρά το ότι εγώ δεν τον είχα δει με τα μάτια μου σε δράση, έλεγε διαπιστωμένα αλήθεια. Ήταν ακριβώς ο τύπος "όλοι σας και μόνος μου". Υστερούσα απέναντί του σε όλα εκτός από δύο τομείς, ήμουν πιο όμορφη από αυτόν και πιο συγκροτημένη ως προσωπικότητα: τα κατάφερνα καλά με τα λεφτά μου και τον χρόνο μου. 

Σταμάτησε να μου αρέσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, εξαιτίας ενός εντελώς ασήμαντου στα δικά του μάτια περιστατικού. Είχαμε αποφασίσει να πάμε μια μικρή εκδρομή με το αυτοκίνητό του. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα έμπαινα στο αυτοκίνητό του, γιατί δεν το συνηθίζω να μπαίνω σε αμάξια αντρών εκτός εάν θεωρώ ότι έχουμε ήδη δεσμό (ξέρετε, ισχύει για μένα η γνωστή παροιμία, "όποια καεί στον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι"). Συναντηθήκαμε λοιπόν κάπου, έβαλα το σάκ βουαγιάζ στο αυτοκίνητο, κάθισα στην θέση του συνοδηγού και λίγο μετά μπήκαμε στην Εθνική. Μου είπε "βάλε την ζώνη σου" αλλά εγώ επειδή άναβα τσιγάρο δεν έδωσα σημασία. Σε 30 δευτερόλεπτα, το αυτοκίνητο πήγαινε με 140 χιλιόμετρα. "Μην τρέχεις" του είπα. "Δεν τρέχω, εθνική είναι" απάντησε.  "Μην τρέχεις, φοβάμαι" του είπα. "Να το συνηθίσεις, εγώ έτσι οδηγώ" μου απάντησε. "Σταμάτα, θέλω να κάνω εμετό" του είπα. Σταμάτησε. Εκανα εμετό κι αποφάσισα πως τέρμα μεταξύ μας. 

Ποιό ήταν το πρόβλημα; Πως ήμουν χαζούλα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως ένας άνθρωπος βίαιος που έχει συνηθίσει να κάνει πάντα αυτό που θέλει, θα επιμένει να κάνει το δικό του και δεν θα υποχωρεί ποτέ. Δεν είχα σκεφτεί πως αυτά που αυτός θεωρεί δικαίωμά του, δεν θα τα απαρνηθεί, ακόμα κι αν εγώ τα θεωρώ βία στα μούτρα μου.  Όταν του το είπα, σοκαρίστηκε και διαμαρτυρήθηκε. Αυτό ήταν βία; Ναι, αφού φοβόμουνα, έπρεπε να  καταλάβει τι του λέω και να ρίξει την ταχύτητα. Να οδηγεί έτσι όταν είναι μόνος του. Γιατί αλλιώς ποια λύση είχα; να κάνω την προσευχή μου, να σταθούμε τυχεροί και να μην πέσουμε έξω από τον δρόμο ή πάνω σε κάποιον άλλον κλπ; Αυτή ήταν η λύση; Να κάτσω να φοβάμαι κάθε φορά που μπαίνω στο αμάξι; Οχι. Όχι εγώ. Μια άλλη, ναι, αλλά όχι εγώ. Δεν έχω σκοπό να ζω σε κατάσταση που φοβάμαι, υπό οποιεσδήποτε δικαιολογίες. Δεν αναγνωρίζω σε κανέναν το δικαίωμα να με κάνει να φοβάμαι. 

Αμέσως μετά, παρουσιάστηκε μια άλλη άσχημη πτυχή του χαρακτήρα του που δεν γνώριζα: φερόταν διαφορετικά όταν ήταν θυμωμένος. Δεν τον είχα δει ποτέ στις πορείες, σε καυγάδες, κλπ, τα είχα ακούσιε όλα από τον ίδιο κι από γνωστούς. Εκείνη την μέρα όμως τα έζησα προσωπικά, γιατι μια που είχαμε ξεκινήσει για εκδρομή, δεν γυρίσαμε πίσω, συνεχίσαμε ως φίλοι. Πήγαμε στο ξενοδοχείο, εγώ πήρα το κρεβάτι, εκείνος τον καναπέ, και βγήκαμε για ποτό. Υποτίθεται πως από την στεναχώρια του, έπινε δικαιολογημένα. Εγώ δεν έβλεπα την στεναχώρια, έβλεπα πόσα ποτά κατέβαζε.  Όσο έπινε γινόταν εριστικός και φαρμακόγλωσσος. 

Του είπα πως δεν θα γινόταν να οδηγήσει σωστά τόσο που πίνει κι απάντησε χλευάζοντάς με "τι φοβιτσιάρικο ποντίκι είσαι εσύ, βγες λίγο από το καβούκι σου!'. Πολύ ωραία ιδέα να με βρίζει και να με υποτιμά για να με φέρει στα συγκαλά μου. Δεν έπιασε καθόλου φυσικά, απλώς αποφάσισα να βρω τρόπο να επιστρέψω μόνη μου στο ξενοδοχείο.  

Ξαφνικά με ρώτησε "ποιός σου αρέσει εδώ μέσα ως άντρας;".

Κοίταξα γύρω μου και του είπα "αυτός εκεί, ο μελαχροινός".

"Ποιός, ο Βούλγαρος, ο μαυριδερός; Δεν ξέρει ούτε να μιλάει, εσύ θες Αριστοτέλη, Φουκώ, αυτός δεν μπορεί να παραγγείλει καφέ καλά-καλά στα ελληνικά" . 

"Ναι, ε; Είναι παίδαρος πάντως" απάντησα. 

Αναστέναξε με αγανάκτιση. "Ποιός άλλος σου αρέσει;" 

"Χμ... αυτός εκεί ο ψηλός, με τις πλατάρες και την μπλούζα Μετάλικα" απάντησα. 

"Ποιός, ο χοντρός; Μέχρι την μέση του φτάνεις κακομοίρα μου. Αλλον, άλλον διάλεξε". 

"Α, κι εκείνος στο μπαρ, με τα μπουκλάκια" είπα. 

"Η λουλού; Είναι αδερφή αυτός, δεν είναι άντρας. Τα μπουκλάκια είναι περμανάντ. Σαν γκομενίτσα είναι" μου έκανε.

"Για διάλεξε κάποιον άλλον, της προκοπής όμως!" μου ξαναείπε. 

Σταμάτησα λίγο και τους κοίταξα όλους προσεκτικά. 

"Για να είμαι ειλικρινής, είναι όλοι ωραίοι, ο καθένας με τον τρόπο του" του είπα, κι έλεγα την αλήθεια βέβαια.  

Αγανάκτισε και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι. 

"Με δουλεύεις γαμώ την πουτ@να μου; Είναι όλοι για τα μπάζα"

"Εσύ φταίς που με έφερες εδώ, σε όλους βρίσκω κάτι καλό, τι να σου πω; Αφού είναι ωραίοι..."

"Καλά,  ή δεν πας καλά ή έχεις σαβουρογούστο, δεν μπορεί να σου αρέσουν όλοι όσοι βρίσκονται στο μαγαζί" μου είπε.  

"Δεν μου αρέσουν όλοι, εσύ δεν μου αρέσεις" του απάντησα. 

Αυτή ήταν η τελευταία μας κουβέντα. Γυρισα στο ξενοδοχείο μόνη μου με ταξί και την άλλη μέρα, τα μάζεψα και έφυγα. 

Αν θέλετε την γνώμη μου, αυτός ήταν ένας πολύ ανάποδος τύπος. 

(γράφει η Melusine)