Τι μου αρέσει στους άντρες.

Μερικές φορές, οι άντρες με τους οποίους τσακώνομαι στην συζήτηση κι αντιλαμβάνονται πως το προς συζήτηση θέμα τους περιλαμβάνει, άρα, αυτοί οι ίδιοι δεν μου αρέσουν, επειδή θεωρούν πως αντιπροσωπεύουν τον μέσο άνθρωπο (αν όχι, κάτι πολύ υψηλότερο), με ρωτάνε αν υπάρχει τίποτα που να μου αρέσει στους άντρες. Η ερώτηση είναι ανόητη φυσικά, το ότι μάχομαι κατά της πατριαρχίας, κάθε άλλο παρά σημαίνει πως δεν μου αρέσουν οι άντρες. Ισα-ίσα, μου αρέσουν πολύ, έχω περάσει όλη μου την ζωή σε ανδροκρατούμενα περιβάλλοντα, περιστοιχισμένη από άντρες, όμως θέλω η ζωή μου να γίνει καλύτερη, ασφαλής και ειρηνική. Καταλαβαίνω πως όλοι οι άντρες έχουν γεννηθεί σε αυτόν τον πατριαρχικό κόσμο, γι αυτό τους είναι δύσκολο να διακρίνουν πού βρίσκεται η ανισότητα και πού η αδικία, αφού δεν την νιώθουν στο δικό τους το πετσί, όμως νομίζω πως αυτή είναι μια δικαιολογία μέχρι μια κάποια ηλικία -τα 25; τα 30;- από εκεί και πέρα έχουν όλοι την ευθύνη της διαγωγής τους. 

Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν στους άντρες;  Οχι σε αυτούς με τους οποίους σχετίστηκα, σε αυτούς μου αρέσουν όλα φυσικά, στους υπόλοιπους. Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν στους άντρες γενικώς;  Ναι, υπάρχουν. Εχουν ορισμένα χαρακτηριστικά, που άλλα είναι βιολογικά κι άλλα επίκτητα, τα οποία μου αρέσουν,  και μερικά από αυτά είναι ωφέλιμα όχι μόνο σε εμένα αλλά στην Κοινωνία ολόκληρη. 

Μου αρέσει που οι άντρες είναι δυνατοί και όχι τόσο πολύ λεπτεπίλεπτοι ή σιχασιάρηδες. Το πρώτο είναι βιολογικό, το δεύτερο επίκτητο και τα δύο μαζί μού χρειαζονται και με εξυπηρετούν. Υπάρχουν πολλά πράγματα στην καθημερινότητα, μέσα στο σπίτι και στην δουλειά που χρειάζονται φυσική δύναμη, π.χ. το σήκωμα των βρεγμένων χαλιών από το πάτωμα στο μπαλκόνι και το άπλωμά τους στα κάγκελα ή το άνοιγμα αυτών των γυάλινων βάζων με τις πιπεριές Φλωρίνης. Στο πατρικό μου σπίτι είχα τον πατέρα μου πρόχειρο, έναν αληθινό ταύρο και δεν είχα καταλάβει πόσες φορές την μέρα έκανε κάτι που δεν μπορούσα να κάνω εγώ. Όταν παντρεύτηκα το κατάλαβα, γιατί πολλές φορές την ώρα που μαγείρευα ήμουν μόνη μου, χωρίς τον σύζυγο. Τηλεφωνούσα στον μπαμπά μου που έμενε κοντά να έρθει να μου ανοίξει ένα βάζο, ερχόταν και θύμωνε "με δουλεύεις κορίτσι μου; αφού είναι ανοιχτό" μου έλεγε. Ήταν τόσο δυνατός που δεν καταλάβαινε ότι το βάζο ήταν αεροστεγώς κλειστό.

Ομως το θέμα δεν είναι προσωπικό μόνο. Μου αρέσει που εκτός από δυνατοί, είναι και κάπως πιο χοντροκομμένοι ή "σκληραγωγημένοι" . Χαίρομαι που υπάρχει κάποιος να κάνει όλες τις σκατοδουλειές που χρειάζεται η υποδομή των πόλεων του καπιταλιστικού κόσμου μας: να μαζεύει τις ψόφιες γάτες από τον δρόμο, να διορθώνει τους αγωγούς λυμάτων της ΕΥΔΑΠ τους γεμάτους ποντίκια, να φτιάχνει τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας κρεμασμένος εκεί στο πουθενά, να χτίζει όλα αυτά τα κτήρια στα οποία κατοικούμε, να καθαρίζει τα αμπάρια των πλοίων, να βάφει τα πλοία απέξω, να ξαναφυτεύει μέσα στην βροχή τα καμμένα δάση και να τοποθετεί κορμούς για να μην φύγει το χώμα με το νερό, να πνίγεται στα κύματα που είναι 10 μποφόρ για να φέρει τις μπανάνες από την Βραζιλία στην Αθήνα. Ναι, έχουμε πολλές δουλειές εδώ στην Δύση που είναι σιχαμένες και πολύ σκληρές, γι αυτό είμαι ευγνώμων που υπάρχουν κάποιοι δυνατοί κι όχι σιχασιάρηδες να τις κάνουν, αντί να πρέπει να τις μοιραστούμε όλοι κι όλες.

Το δεύτερο πράγμα που μου αρέσει στους άντρες είναι αυτό  που ορισμένοι λένε υποτιμητικά "απλοϊκό τρόπο σκέψης", δηλαδή το ότι σκέφτονται γραμμικά, από το α ζήτημα, πάνε στο α1, μετά στο α2 κλπ. Στις γυναίκες μπορείς να παρουσιάσεις ένα θέμα με τρία σκελη-υποθέματα όλα μαζί και να σου απαντήσουν σε όλα χωρίς να ξεχάσουν κανένα, στους άντρες δεν μπορείς. Αυτό εμένα με ξεκουράζει γιατί αν και είμαι άνθρωπος της συζήτησης, μου αρέσουν οι συζητήσεις που καταλήγουν κάπου. Δεν θέλω να ξαναγυρνάω πίσω σε κάτι που συζητήσαμε πριν και θεωρώ πως τελείωσε, αποφασίσαμε. Βεβαίως, αληθεύει πως υπάρχουν ζητήματα που θέλουν πολυετή συζήτηση κι διαρκή αναθεώρηση, όμως τα πιο πολλά δεν είναι τέτοια. 

Το τρίτο πράγμα που μου αρέσει είναι πως όταν τσακώνεσαι μαζί τους, μόλις τελειώσει η συζήτηση, τελειώνει κι ο τσακωμός. τα ξεχνάνε όλα. Φταίει το μυαλό το γραμμικό;  Μπορεί. Τι σημασία έχει; Σημασία έχει πως δεν σου κρατάνε τίποτα και δεν πρόκειται το 2019 να σου θυμίσουν κάτι που είπες το 2016. Η ζωή πρέπει να συνεχίζεται, πάμε μπροστά, δεν κοιτάμε προς τα πίσω, το παρελθόν δεν αλλάζει αλλά το μέλλον πρέπει να γράφεται με καθαρά γράμματα, χωρίς μουτζούρες. Δεν αναφέρομαι σε τσακωμούς που είναι κεφαλαιώδεις και για θέματα αρχής, εννοείται. Εκεί φυσικά τίποτα δεν μπορεί να ξεχαστεί, υπάρχει ασυμβίβαστο. 

Μου αρέσει επίσης που υπάρχουν πολλοί άντρες εκτός φεμινισμού, άσχετοι τελείως, αγράμματοι ίσως, βοσκοί, εργάτες, οικοδόμοι, που είναι πολύ αξιοπρεπείς και καλοπροαίρετοι, σε βαθμό που μια φεμινίστρια να μπορεί να βρει την άκρη μαζί τους. Ναι, υπήρχαν πάντα άντρες "της προκοπής", που εντός αυτού του κόσμου του πατριαρχικού, χωρίς καμία θεωρητική κατάρτιση περί φεμινισμού κι αντιρατσισμού κλπ, έκαναν πάντα το σωστό και συμπεριφέρονταν στις γυναίκες και σε όλον τον κόσμο με σεβασμό. Ο σεβασμός στον άνθρωπο έχει μεγάλη σημασία, γιατί όταν σέβεσαι, ακούς τον άλλο. Κι όταν ακούς, καταλαβαίνεις, μπαίνεις τρόπον τινά στην θέση του. Ο φεμινισμός είναι αγώνας κατά της αντρικής εξουσίας, όμως υπάρχουν άντρες που δεν έχουν σκοπό να ασκήσουν εξουσία πουθενά και σε κανέναν. Τον απορρίπτουν αυτόν τον ρόλο για τον εαυτό τους. Ευτυχώς, γιατί αν ήταν όλοι αποκτηνωμένοι εξουσιαστές, δεν θα βρίσκαμε άνθρωπο να πιούμε καφέ.

Τέλος αυτό που μου αρέσει πολύ είναι πως παρά το ότι είναι πολύ δυνατοί, τους "κόβει" αρκετά ώστε να καταλαβαίνουν πως αυτό είναι χαλί που πρέπει να σηκώσουμε, ενώ εκείνο είναι γιασεμί που αν το πιάσουμε άγρια θα μαραθεί. Αυτά τα χέρια τα δυνατά έως και τα εργατικά, τα χοντροκομμένα, μπορούν να πλύνουν ένα νεογέννητο τριανταφυλλένιο μωρό ή να χαϊδέψουν ένα γυναικείο στήθος με λεπτότητα.

Στην υγειά των αντρών λοιπόν, αυτών των αντρών που στέκονται με σοβαρότητα στις υποχρεώσεις τους κι ηθική απέναντι σε όλα τα πλάσματα της γης. Στην υγειά των αντρών που είναι άνθρωποι αξιοσέβαστοι.