Τα καλά της Δημοκρατίας

Κάποιος φίλος των Πολιτικών Ημερολογίων προηγουμένως, διαβάζοντας το κείμενο "Γυναικείος σεξισμός το 2019" μου έγραψε σε σχόλιο πως είναι άκυρη η επισήμανσή μου πως "η γυναίκα σεξίστρια του 2019 φοράει τιάρα πριγκίπισσας στα γενέθλια των 32 ετών της", εννοώντας πως κακώς εντοπίζω σεξισμό στην τιάρα πριγκίπισσας. Γράφω λοιπόν αυτό το κείμενο εδώ, για να εξηγήσω τον ισχυρισμό μου. 

Ο φεμινισμός είναι ο αγώνας των γυναικών ενάντια στην εξουσία της Πατριαρχίας και η επιδίωξή τους για μια ζωή ισοτιμίας, δηλαδή ίσων ευκαιριών με τους άντρες, σε επίπεδο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό. Αυτό σημαίνει ότι πολλών ειδών ιδέες, προσωπικά όνειρα και φιλοδοξίες είναι ασύμβατα με τον φεμινισμό, δηλαδή όλα όσα προάγουν τις σχέσεις εξουσίας, την ιεραρχία και την ανισότητα σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής. Η τιάρα πριγκίπισσας ως εικόνα και το ενδόμυχο όνειρο της πριγκιπικής ζωής ή της ανεύρεσης του πρίγκιπα, απλούστατα  δεν ταιριάζει με τον φεμινισμό; Γιατί; Ας δούμε τι είναι ο πρίγκιπας. 

Ο πρίγκιπας είναι κάποιος που με το πολιτειακό του αξίωμα βρίσκεται πάνω από όλους τους θνητούς και κάτω μόνο από τον βασιλιά (τον οποίο κάποια μέρα διαδέχεται).  Ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα δεν ζουν την ζωή των πολλών, την πληβείων, των υπηκόων, αλλά ζουν μια ζωή εξαίρεσης. Εξαιρούνται από τα βάσανα της μάζας, ενώ έχουν προνόμια και καλύτερο μερτικό στην λήψη αποφάσεων, αποφασίζουν και για τους άλλους, τους κατώτερούς τους. Ταυτόχρονα, όσο κι αν είναι στην κοινωνική και πολιτική σκάλα πάνω από όλους τους άλλους, είναι κάτω από τον βασιλιά που υπακούουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. 

Βεβαίως εδώ θα μου πει κάποιος πως αυτά συμβαίνουν κυριολεκτικά μόνο όπου υπάρχουν πραγματικοί πρίγκιπες, π.χ. στις αραβικές χώρες ή και σε κάποιες ευρωπαϊκές, όπου το πολίτευμα είναι μικτό, π.χ. βασιλευομένη Δημοκρατία. Στην δική μας χώρα όταν κάποια ονειρεύεται ένα πρίγκιπα, το λέει μεταφορικά, γνωρίζει πως εδώ δεν υπάρχει βασιλεία, επομένως δεν πρόκειται να γνωρίσει αληθινό πρίγκιπα. Ναι, όμως παρόλα αυτά ονειρεύεται όχι την ζωή της ισοτιμίας με όλους, αλλά την ζωή της εξαίρεσης, αυτήν την ζωή που θα την γλυτώσει από την μοίρα των πολλών και θα την βάλει με μαγικό τρόπο σε μια ξεχωριστή ευνοϊκή θέση. Μερικές φορές μάλιστα ο πρίγκιπας είναι αυτός που "θα την σώσει', όπως στα ηλίθια μισογύνικα παραμύθια του Ντίσνεϊ.

Ο φεμινισμός δεν είναι ατομικό ζήτημα, είναι συλλογικό, είναι κίνημα. Οι φεμινίστριες δεν ψάχνουν έναν τρόπο να εξαιρεθούν και δεν ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, ενδιαφέρονται για έναν καλύτερο κόσμο, μια κοινωνία ισότητας και ίσων ευκαιριών για όλες τις γυναίκες. Γι αυτό το λόγο καταδικάζουν την συμπεριφορά εκείνων των γυναικών που υπηρετούν το παρόν πατριαρχικό κι εξουσιαστικό σύστημα (π.χ. της Μάργκαρετ Θάτσερ) και ενσυνείδητα απορρίπτουν το παράδειγμά τους. Επιπλέον, δεν έχουν ανάγκη κανέναν να τις σώσει, σώζουν μόνες τους τον εαυτό τους, επιδιώκοντας την αυτοδυναμία τους και κρατώντας μακριά από τον περίγυρό τους αυτούς που θέλουν να κυριαρχήσουν στο σώμα τους ή να αποφασίζουν γι αυτές. 

Αν τυχόν παρόλα αυτά νομίζετε πως μια τιάρα βασικά δεν σημαίνει τίποτα ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά, αλλά είναι απλώς ένα κόσμημα κεφαλής, αναρωτηθείτε ποιά γυναίκα θα δεχόταν να φορέσει ένα κοκκαλάκι στα μαλλιά της με ένα αγκυλωτό σταυρό ή ένα σφυροδρέπανο, εκτός από εκείνη που πράγματι βρίσκει την μια ιδεολογία ή την άλλη αποδεκτή για τον εαυτό της. Δεν υπάρχει κανένα λάθος και τίποτα αθώο στα σύμβολα, όλα καταδεικνύουν μια ιδέα που είναι ήδη νόμιμη στο κεφάλι του ατόμου που τα χρησιμοποιεί .

Συμπέρασμα: επειδή είναι συνειδητοποιημένες ως προς τους σκοπούς και τις επιδιώξεις τους, οι φεμινίστριες δεν ονειρεύονται ποτέ έναν πρίγκιπα. Γιατί -πώς θα το κάνουμε;- όποιος ονειρεύεται πρίγκιπες, δεν κατάλαβε ποτέ ποιές είναι οι αρετές της Δημοκρατίας*. 

(σ.σ. *Δημοκρατία στο κείμενο ονομάζονται γενικώς τα πολιτεύματα της άμεσης και μέγιστης συμμετοχής των πολιτών, δηλαδή δημοκρατικά, ελευθεριακά, κλπ)