Tα παιδιά θέλουν αγάπη.

Όταν το παιδί μου ήταν περίπου 3 χρόνων, με επισκέφτηκε μια μέρα η μητέρα μου στο σπίτι. Ήμουν στην κουζίνα και μαγείρευα, ο σύζυγος έλειπε για μπάλα με την ομάδα, η μαμά μου καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, το παιδί στο πόδι μου κολλημένο φώναζε "έλα να παίτσουμε" κι εγώ το έσπρωχνα για να τελειώσω το φαγητό μου λέγοντας του "άσε με, μετά".
Η μαμά μου λοιπόν σηκώνεται όρθια και με πιάνει από το μπράτσο.
- Τι κάνεις εκεί; Διώχνεις το παιδί; ρωτάει.
- Ναι ρε μαμά, να τελειώσω το φαΐ, απαντάω.
- Α, κοριτσάκι μου όχι. Δεν θα το ξαναδιώξεις το παιδί ποτέ. Αν το διώξεις τρεις τέσσερις φορές, δεν θα σου ξαναπεί "έλα να παίτσουμε". Θα σταματήσει να σε θέλει για παρέα, αφού κι εσύ δεν το θέλεις.
- Και τι να κάνω, να μην μαγειρέψω;
- Ναι, να μην μαγειρέψεις, να παίξεις μαζί του. Ένας από τους δύο σας πρέπει να είναι συνέχεια μαζί του ως που να πάει σχολείο. Να πεις στον άντρα σου πως όταν λείπει, το φαγητό θα το φτιάχνετε την νύχτα γιατί θα παίζεις όλες τις ώρες με το παιδί. Τα παιδιά δεν θέλουν τόσο πολύ φαΐ, όσο θέλουν αγάπη.

Έτσι κι έγινε. Έκλεισα το μάτι της κουζίνας και πήρα το παιδί αγκαλιά, το έβαλα πάνω στο τραπέζι και παίξαμε κι οι δυο μας μαζί του πίνοντας τον καφέ μας. Το παιδί έγινε έτσι πλήρες μέλος της αυτοσχέδιας παρέας.
Αυτό συνεχίστηκε όλες τις μέρες μέχρι το παιδί να πάει Δημοτικό, γιατί ο άντρας μου κατάλαβε τι του είπα και τροποποιησαμε το πρόγραμμα μας έτσι ώστε να είναι εφικτό.
Πως να το κάνουμε; Δεν γίνονται όλα: δουλειά, παιδί, εργασίες σπιτιού και χόμπυ. Κάτι πρέπει να πάει πίσω. Όχι πάντως το παιδί.
( Υ.γ. να παίτσουμε = να παίξουμε)