ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

    Είμαι τελείως σίγουρη ότι 99% από ό,τι έχω στο κεφάλι μου, δεν είναι δικό μου, είναι φυτεμένο εκεί από την Κοινωνία. Το μόνο που με σώζει -σε όποιο βαθμό με σώζει- είναι πως κατάλαβα από πολύ μικρή πως πρέπει να λέω όχι σε ό,τι με δυσαρεστεί. Έχω μια  φωνούλα μέσα μου που μου φωνάζει "πρόσεχε, είσαι μόνη σου, ολομόναχη και θα είσαι πάντα μόνη σου, τα μάτια σου δεκατέσσερα, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να σε προστατέψει".  Γιατί, ναι, πως να το κάνουμε; αληθεύει πως κανείς δεν νοιάζεται για τις γυναίκες, κανείς: ούτε οι γονείς τους, ούτε οι γκόμενοι, ούτε ο σύζυγος, ούτε τα παιδιά τους. Όχι επομένως, όχι, όχι και πάλι όχι. 

   Προσπαθώ λοιπόν να ξεκαθαρίσω τι είναι δικό μου και τι βαλμένο στο κεφάλι μου από το Σύστημα, όμως πολλές φορές αυτό είναι αδύνατο, διότι υπάρχουν αντιφάσεις σε αυτά που μου αρέσουν που μού δημιουργούν αναπάντητα ερωτήματα, κυρίως υπαρξιακού χαρακτήρα. 

   Ιδού ένα από αυτά. 

   Όλα όσα μου αρέσουν πάνω στο σώμα, είναι γυναικεία. Βρίσκω την ομορφιά των γυναικών ασύγκριτη, σε όλες της τις λεπτομέρειες. Τους λεπτούς καρπούς τους, τα μικρά τους αυτιά, το στήθος τους το ημιδιάφανο με θηλές που πετάνε, την κοιλίτσα τους που δεν έχει μυς, την μέση τους που στενεύει -ειδικά όταν είναι ξαπλωμένες στο πλάι- τα οπίσθιά τους τα στρογγυλά και άτριχα, το μάγουλό τους από σατέν, το πάνω χείλος τους μου μοιάζει με βελούδο, την ευαίσθητη περιοχή, τόσο λεπτοφτιαγμένη κι απαλή, τα μαλλιά τους, αχ! αυτά τα μαλλιά τους, πλούσια και πάνω στο κεφάλι τους μέχρι το βαθύ γήρας! Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση που οι άντρες τρελαίνονται με τις γυναίκες, αντιθέτως μου φαίνεται πολύ λογικό. 

   Ναι, αλλά εγώ είμαι μια 100% ετεροσεξουαλική γυναίκα. Μου αρέσουν οι άντρες και μόνο οι άντρες. Αν και είναι αδύνατο να βρω πειστικά λόγια να επαινέσω την ομορφιά οποιουδήποτε μέρους του αντρικού σώματος, αυτό το σώμα το αντρικό με την απλότητά του και το "όλα ορατά" είναι που θέλω να αγκαλιάσω. Αν μου έλεγε κάποιος "ορίστε, εδώ είναι ένα τέλειο δείγμα γυναικείας ομορφιάς, πιάσ' το και χάιδεψέ το", θα ανατρίχιαζα από αποστροφή. Να χαϊδέψω όλα αυτά τα στρογγυλά και απαλά πραγματάκια;  Να πιάσω αυτό το άτριχο μαλακούτσικο  σώμα; Να αγγίξω αυτό το μικρό πραγματάκι, το κρυμμένο, το αινιγματικό της ευαίσθητης περιοχής; Δεν με σκοτώνετε τώρα, να με βγάλετε από την αγωνία;

    Επομένως για έναν λογικό άνθρωπο όπως εγώ, εδώ παρουσιάζεται ένα "τρίλλημα".

1) είμαι ετεροσεξουαλική εκ φύσεως και η αντίληψή μου περί ιδανικής ομορφιάς φυτεύτηκε στο κεφάλι μου από το πατριαρχικό κατεστημένο;

2) είναι πραγματικά δική μου η αντίληψη περί ομορφιάς, ενώ η ετεροσεξουαλική μου εμμονή μπήκε στο κεφάλι μου από την κοινωνία;

3) είμαι εκ φύσεως ετεροσεξουαλική και η εξιδανίκευση της γυναικείας ομορφιάς είναι στην πραγματικότητα η λατρεία διάφορων κομματιών του δικού μου σώματος, δηλαδή μια ναρκισσιστική αντανάκλαση;

   Αυτό είναι ένα ερώτημα στο κεφάλι μου, προς το παρόν αναπάντητο. Ελπίζω έως ότου πεθάνω, να το έχω διαλευκάνει. 

(υπογράφει η Melusine)