ΜΙια φεμινιστική ματιά στην Μεγάλη Παρασκευή.

Σήμερα που είναι Μεγάλη Παρασκευή, σε όλες τις χριστιανικές χώρες, τόσο οι άθεοι/άθρησκοι, όσο και οι θρησκευόμενοι έχουν στον νου τους δυό πρόσωπα: τον Χριστό που σταυρώνεται και την μάνα του που θρηνεί για τον γιό της. Στην σκέψη όλων δεν υπάρχει καθόλου ο πατέρας, ούτε ο επίγειος Ιωσήφ, ούτε ο Ουράνιος Θεός. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είναι αδικία;

Η ίδια είμαι άθεη, μπορώ όμως να δω το θέμα τόσο από την πλευρά των άθεων, όσο κι από την πλευρά των θρησκευόμενων γυναικών, διότι είμαι εγώ η ίδια μάνα και γνωρίζω πολλές γυναίκες, οπότε ξέρω τις απόψεις τους.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΠΌ ΚΟΣΜΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ

Η άθεη φεμινίστρια που κοιτάει την Μεγάλη Παρασκευή βλέπει τον άνθρωπο Χριστό στον σταυρό, αλλά κυρίως βλέπει την βασανισμένη ζωή μιας γυναίκας, που επαναλαμβάνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, εκατομμύρια φορές μέχρι σήμερα. Η Μαρία μικρό κορίτσι κάτω από 15 χρονών, μένει έγκυος ενώ είναι ανύπαντρη. Η ποινή για την σεξουαλική της δραστηριότητα είναι ο λιθοβολισμός, που ακόμα ισχύει σε 16 χώρες στον κόσμο. 

Προκειμένου να επιβιώσει αναγκάζεται να παντρευτεί ένα άντρα πολύ μεγαλύτερό της ( κάποιες γραφές λένε 90 χρονών), όπως πολλές άλλες γυναίκες πριν από αυτήν και μετά. Για να σώσει το παιδί που έχει στην κοιλιά της από τον Ηρώδη υποχρεούται να φύγει από το σπίτι της και να βρει καταφύγιο σε μια άλλη πόλη ((όπως οι σημερινές γυναίκες της Συρίας, μπαίνουν σε μια βάρκα για να γλυτώσουν από τον πόλεμο). Ολομόναχη, με παρέα τα χνώτα των προβάτων, γεννάει κι επιζεί από αυτήν την τρομερή δοκιμασία, τόσο η ίδια όσο και το μωρό. 

Αμέσως, μαζεύει το κεφάλι της κι αναλαμβάνει τα καθήκοντά της ως μάνα του παιδιού της και των λοιπών εφτά παιδιών του Ιωσήφ, δηλαδή μετατρέπεται σε ισόβια άμισθη δούλα. 

Το παιδί μεγαλώνει, καταγίνεται με τα κοινωνικά ζητήματα , κάνει παρέα με τους "χειρότερους" της κοινωνίας, πόρνες, λεπρούς, ζητιάνους κι άστεγους. Παρά το ότι ο λόγος του είναι η αγάπη κι η κοινοκτημοσύνη, είναι επίσης λόγος ανατρεπτικός προς την Εξουσία και σύντομα έρχεται όπως όλοι ο επαναστάτες αντιμέτωπος με το σύστημα και θανατώνεται. Η Μαρία λοιπόν, μετά από 50 χρόνια προσφοράς και υποταγής προς όλους τους οικείους της, βρίσκεται στην χειρότερη θέση που μπορεί να βρεθεί άνθρωπος, παρακολουθεί τα παιδί της επί τρεις μέρες καρφωμένο στον Σταυρό να πεθαίνει. 

Ο Ιωσήφ δεν είναι πουθενά σε όλα αυτά. Ο σύνδεση με την Μαρία, την απαλλάσσει από τον λιθοβολισμό, αλλά αποδίδει σε εκείνον πολλαπλά οφέλη. Εξάλλου κανένας λόγος δεν γίνεται γι αυτόν πουθενά στις γραφές από την γέννηση και μετά. Πράγματι πολλοί είναι οι άντρες που δεν έχουν καμιά σοβαρή συμμετοχή στην ανατροφή των παιδών ακόμα και σήμερα. Ο Ιωσήφ δεν είναι ως πρόσωπο ούτε στον σταυρό, έχει ήδη πεθάνει όπως πολλοί άντρες που παντρεύονται και κάνουν παιδιά σε προχωρημένη ηλικία. Γιατί λοιπόν να σκεφτούμε τον Ιωσήφ; Αν ήταν στον σταυρό θα τον σκεφτόμασταν.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΕΣ.

Εάν οι άθεες φεμινίστριες έχουν πολλά να καταλογίσουν στον επίγειο πατέρα, οι θρησκευόμενες έχουν να καταλογίσουν πολύ περισσότερα στον ουράνιο πατέρα. Ο Ιωσήφ ήταν απών, αλλά ο Θεός ήταν παρών για να δίνει εντολές και να εκτελούνται, o απόλυτος Πατριάρχης.

Ο Ουράνιος πατέρας όχι μόνο ανάγκασε με την αυθαιρεσία του ένα άβγαλτο κορίτσι να επωμιστεί το τεράστιο κοινωνικό βάρος της ανατροφής του γιού του, αλλά επιφόρτισε τον γιό του με ένα έργο που τον οδήγησε στον θάνατο και δεν του έτεινε χέρι βοηθείας ακόμα κι όταν ο γιός το ζήτησε.

Καμία μάνα στον κόσμο δεν μπορεί να συγχωρήσει την στιγμή που το παιδί παρακαλάει τον πατέρα για βοήθεια (στον κήπο της Γεθσημανή "Παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο") κι εκείνος αρνείται. Το παιδί υποτάσσεται, όπως πάντα γίνεται στην πατριαρχία. Το δράμα αυξάνει περισσότερο όταν η μάνα ακούει την σπαρακτική κραυγή του δικού της παιδιού, αυτού που είχε στην κοιλιά της κάποτε, καρφωμένου πάνω στον σταυρό να φωνάζει "Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;" (το γνωστό «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί»). 

Αυτός ο αυταρχισμός, αυτό το "έτσι θα γίνει, γιατί εγώ το λέω" του θεού εδώ, του συζύγου ή του πατέρα τους στην ζωή της καθεμίας, είναι γνωστός στις θρησκευόμενες φεμινίστριες. Πόσες ζωές έχουν καταστραφεί και πόσες μανάδες δεν έχουν θρηνήσει τα παιδιά τους που χάθηκαν, χάρη σε ένα πατέρα που δεν έδωσε την βοήθειά του όταν χρειάστηκε, που έγινε το θέλημά του; Οι πατεράδες της ζωής γύρω μας που κλαίνε κατόπιν εορτής διαπιστώνοντας τα ολέθρια αποτελέσματα του αυταρχισμού τους, να ξέρετε πως δε μετράνε. Το ζήτημα είναι τι κάνεις όταν κάποιος είναι ζωντανός.

Με λίγα λόγια ο λόγος που την Μεγάλη Παρασκευή οι άθεες και οι θρήσκες γυναίκες σκέφτονται τον Παναγία και τον γιό της είναι ένας: εμείς οι γυναίκες, σε όλη την Γη, συμπάσχουμε μόνο με όσους πάσχουν. Για τους υπόλοιπους δεν έχουμε ούτε ένα τόσο δα ίχνος συμπόνοιας.

(γράφει η Melusine)

(Πίνακας "τα πάθη του Χριστού" της Nelia Ferreira)