Μια σχεδόν Χριστουγεννιάτικη ιστορία.

Αυτή εδώ είναι η μία από τις δύο αγαπημένες μου κούπες. Την χρησιμοποιώ στο σπίτι όλο τον χρόνο. Όχι επειδή είναι αγιοβασιλιάτικη βέβαια, δεν είμαι φίλη του Αη-Βασίλη και των παραμυθιών για πιτσιρίκια, αλλά επειδή μου την χάρισε η φίλη μου η Άννα. 

Η Άννα ήταν μια νέα κοπέλα που είχε τελειώσει την αρχαιολογία, μεταπτυχιακό, είχε παντρευτεί, δούλευε στην ίδια δουλειά με εμένα και βρισκόταν στο δεύτερο έτος στο διδακτορικό της, είχε δηλαδή ένα πολύ βεβαρυμένο πρόγραμμα όταν ανακάλυψε την Άνοιξη του 2004 ότι ήταν έγκυος. Σαν να μην έφταναν αυτά, ο γιατρός της είπε πως είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα στο αίμα, που αν το είχαν εντοπίσει νωρίτερα θα μπορούσε να είχε κάνει μια θεραπεία προετοιμασίας, όμως τώρα ήταν αργά, οπότε θα έπρεπε να μείνει στο κρεββάτι ξαπλωμένη σε όλη την εγκυμοσύνη (συν ενέσεις καθημερινές, κλπ.) και πάλι ήταν πιθανό να χάσει το μωρό.

Η Άννα ήταν απελπισμένη. Έπρεπε να διαλέξει κυρίως μεταξύ του διδακτορικού που ήταν στην μέση και της εγκυμοσύνης με το αμφίβολο αποτέλεσμα. Η πίεση ήταν μεγάλη από τον σύζυγό της. Αν και γνώριζε πως εκείνη είχε ήδη δώσει δυο χρόνια από την ζωή της σε ανασκαφές πριν παντρευτούν με σκοπό να αποκτήσει τα εχέγγυα για ακαδημαϊκή καριέρα, της είπε ότι αφού παντρεύτηκε έπρεπε να έχει φανταστεί ότι τα καθήκοντα προς τον ίδιο καθώς και η δημιουργία οικογένειας θα ήταν η προτεραιότητά της στο εξής. Όσο για την  ακαδημαϊκή καριέρα, αν τυχόν ερχόταν καλώς, αν δεν ερχόταν, δεν χάλασε κι ο κόσμος για μια παντρεμένη γυναίκα. Αυτός ο άντρας για τον εαυτό του δεν θα έλεγε ποτέ τέτοιο πράγμα, η δική του καριέρα ήταν το πρωταρχικό γι αυτόν-όπως είχε αποδείξει στην κομπιουτερίστικη δουλειά που έκανε με 12ωρα καθημερινά κλπ. 

Η Άννα ήταν ένας λεπτός, σιωπηλός, πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος, συνηθισμένη να είναι φρόνιμη και  να ευχαριστεί τους άλλους, βάζοντας τον εαυτό της τελευταίο πάντα. Είπε λοιπόν "εντάξει, θα μείνω στο κρεββάτι". Την αποχαιρέτισα και της είπα πως θα της στέλνω κάθε μέρα ένα γράμμα με το ταχυδρομείο. Δεν ξέρω αν με πίστεψε. Πήγα στο Ταχυδρομείο, πήρα μια μεγάλη καρτέλα γραμματόσημα κι άρχισα. Κάθε μέρα της έγραφα 5 σελίδες και το γράμμα του Σαββατοκύριακου που το έστελνα την Δευτέρα ήταν πιο πλούσιο,  15 σελίδες. Τα γράμματα ήταν μια πλήρης επαφή με την ζωή, είχαν τα πάντα, τα νέα , μικρά ποιήματα που διάβασα, κολλημένα αποκόμματα με φωτογραφίες από κολεξιόν μόδας, χαρτάκια με δοκιμαστικά από νέα αρώματα και κραγιόν, προγράμματα από ταινίες που έβλεπα, όλα όσα είχαν σχέση με την επικαιρότητα. 
Πιο πολύ όμως μέσα στα γράμματα την ενθάρρυνα να διαβάζει για το διδακτορικό της, της ζάλιζα το κεφάλι, ξανά και ξανά για το διδακτορικό, για το αλλιώτικο μέλλον με αυτό, για το άλλο πρόσωπο που θα παρουσίαζε και στο παιδί της ακόμα, κλπ. Στην αρχή έφερνε αντιρρήσεις, μου έλεγε "είσαι στα καλά σου; είμαι σαν παράλυτη,  στο κρεββάτι συνέχεια, δεν μπορώ να κάνω τίποτα καθιστή, ούτε καν να φάω". Της έγραφα "εσύ δεν είσαι στα καλά σου, οι παράλυτοι δεν πάνε στο Πανεπιστήμιο; Ο Στήβεν Χώκινγκ μόνο τα μάτια του κουνάει". Με τα πολλά, πείστηκε λοιπόν να συνεχίσει την μελέτη.

Στην αρχή ήταν δύσκολο να διαβάζει, είχε 24 ώρες το 24ωρο ελεύθερες για διάβασμα, αλλά τα βιβλία ήταν βαριά και δεν μπορούσε να τα κρατήσει πάνω από το κεφάλι της ενώ ήταν ξαπλωμένη. Σκεφτήκαμε διάφορα κόλπα, φωτοτυπίες, ένα σύστημα να κρέμονται τα βιβλία από το ταβάνι του κρεβατιού της που ευτυχώς είχε ουρανό με τούλια ολόγυρα, κλπ. Η μητέρα της που ήταν δασκάλα, παθιασμένη με την μόρφωση κι η ίδια, ήταν η βοηθός σε όλες αυτές τις κατασκευές. Έτσι η Άννα συνέχισε το διάβασμα. Για το γράψιμο της εργασίας επίσης βρήκαμε λύση, κάτι που ήξερα πως έκαναν οι συγγραφείς στην Αμερική παλιά,  το έκανε με ηχογραφήσεις σε κασέτες κι απομαγνητοφώνηση από γραφείο δακτυλογραφήσεων. 

Ο καιρός πέρασε, το μωρό γεννήθηκε, συνάντησα την Άννα την παραμονή των Χριστουγέννων. Μου είπε πως της είχα στείλει πάνω από 200 γράμματα, είχε πάρει ένα μικρό μπαούλο και τα είχε βάλει μέσα. Μου είπε πως ούτε την εγκυμοσύνη θα έβγαζε πέρα, ούτε το διδακτορικό θα ξανασκεφτόταν χωρίς τα γράμματα μου που την κράτησαν σε επαφή με την ζωή γύρω μας και την ενθάρρυναν να συνεχίσει το όνειρό της. Μου έδωσε αυτήν την κούπα και μου είπε πως ήμουν ο Αη-Βασίλης της, ένας Άη-Βασίλης που ήξερε πως ήταν καλό κορίτσι κι έκανε ό,τι γινόταν για να την βοηθήσει. Ήταν υπερβολική, εννοείται, αλλά φυσικά συγκινήθηκα πολύ κι ακόμα ανατριχιάζω που θυμάμαι τα λόγια της.

Η Άννα έδωσε τις τελικές εξετάσεις για το διδακτορικό της λίγους μήνες αργότερα, παρουσίασε όλη την εργασία της μπροστά σε κόσμο (η οποία τυπώθηκε κιόλας και κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία ως βιβλίο), κι έγινε βοηθός καθηγητού στο Πανεπιστήμιο. Το 2008 ήταν όχι πια βοηθός, αλλά καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο και μία από τους επίσημους εκπροσώπους της χώρας στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. 

Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι μπορούν να ανθίσουν με την ενθάρρυνση και να μαραθούν χωρίς αυτήν. Γι αυτό, βάλτε το μυαλό σας,  τα καλύτερα λόγια σας κι όποιες πράξεις μπορείτε να κάνετε για να δείξετε την αλληλεγγύη σας στους άλλους. Παλέψτε με νύχια και με δόντια, εξ ονόματός τους. Αν περνάει κάτι από το χέρι σας, κάντε το, μην κάθεστε.

Όπως είπε κι ο φιλόσοφος του δρόμου always do the right thing. 

(υπογράφει η Melusine)