Η ΣΚΟΝΗ

Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από το παρελθόν.
Όλο μαζί είναι στο μυαλό μου
σαν τυλιγμένο σε αφρικανική σκόνη,
αυτή την σκόνη που κάνει τα αντικείμενα θολά
κι εσένα σου δημιουργεί την ανάγκη να ξεφύγεις,
να βγεις σε καθαρό ουρανό.
Δεν ήταν άσχημο, ούτε και σπουδαίο.
Θυμάμαι καθαρά μόνο δυό τρία πράγματα
Μια κοπάνα με τον Στράτο, με ψοφόκρυο
Την κόρη της Λυκειάρχισσας «Λύκαινας»
που έπεσε απ΄την ταράτσα του λυκείου
Ένα μαχαίρωμα στην Life
Τον Νίκο Π. που ξάπλωσε στις γραμμές του τραίνου
Τον Σπύρο Τ. που σκοτώθηκε με την μηχανή
Τον αδερφό της Τζούλιας που κρεμάστηκε
Τον Θοδωρή που πέθανε από AIDS στην φυλακή
Τον Γιώργο Ζ. που τον βρήκαν καμένο στα σκουπίδια
Την Τούλα Μ. που την μαχαίρωσαν στην φυλακή
Τον Τζίμη Τ. που πέθανε μια μέρα μετά την αποτοξίνωση
Τον Δημήτρη Π. που πέθανε από φωτιά στο σπίτι του
Τον Κώστα Κ. που έστειλαν απ’ την Ινδία το πτώμα του
Τον Ανδρέα Σ, που δραπέτευσε από την φυλακή
και σε ενέδρα στο πατρικό του,
οι μπάτσοι τον πυροβόλησαν σαράντα εννιά φορές
Τον Θανάση τον Τ. που έπαθε overdose την πρώτη φορά
που σούταρε πρέζα
Τον Χρήστο Μ. που τον σκότωσαν στο κρατητήριο
Τον Αντώνη Κ. που για να βγάλει το τατουάζ του σκορπιού
έκαψε το χέρι του με το τσιγάρο σε κάθε εκατοστό
και μετά τελείωσε το λύκειο και πήγε ΤΕΙ
Τον Μενέλαο Κ. που του κόπηκε το χέρι στο ξυλουργείο
και τον ένοιαζε μόνο που δεν θα ‘παιζε πια κιθάρα
Τον Γιώργο Τ. που στούκαρε μόνος του σε τοίχο,
από καψούρα, κι έμεινε παράλυτος
Τον Βαγγέλη Π. που έπεσε σε γκρεμό με το παπί
μόλις βγήκε από την αστυνομία όπου είχε καρφώσει
(στην κηδεία του δεν πήγε κανείς).
Ναι, από το παρελθόν δεν θυμάμαι και πολλά,
ούτε κι αυτά τα θυμάμαι καθαρά,
έχουν λίγη σκόνη.
Δεν βαριέσαι, ήταν όπως όλων των άλλων.
Όπως είπα,
δεν ήταν άσχημο, ούτε και σπουδαίο.
(Le renard blanc)