Ο ρατσισμός είναι μάθημα που διδάσκεσαι.

 Επειδή δεν θέλω να σκέφτομαι μόνο τα κακώς κείμενα  και να τα καταγγέλλω, αλλά θέλω επίσης να βρίσκω λύσεις για την διόρθωσή τους, θα σας πω μια πολύ όμορφη ιστορία που συνέβη σε γνωστό μου άτομο, που μόνη της δείχνει τον σωστό δρόμο για την επίλυση του προβλήματος του ρατσισμού. 

   Εχω μια συνάδερφο που μένει στο Μεταξουργείο, δηλαδή σε μια κακόφημη υποβαθμισμένη περιοχή του κέντρου της Αθήνας. Η συνάδερφος είναι μια γλυκιά ευαίσθητη γυναίκα με ένα πολύ μικρό παιδάκι. Τον περασμένο χρόνο το παιδί της πήγε πρώτη φορά σε δημοτικό παιδικό σταθμό στην περιοχή του σταθμού Λαρίσης. Ο σταθμός ήταν αυτό που λέμε πολυ-πολιτισμικός, παιδιά μεταναστών από διάφορες χώρες και διάφορες θρησκείες. Από την πρώτη μέρα το παιδί γύρισε σπίτι ενθουσιασμένο, η δασκάλα του ήταν πολύ καλή, τα παιδιά ήταν πολύ καλά και υπήρχε ένα παιδί ο Ζοζέφ που όταν του βγήκε το παπούτσι στο παιγνίδι, έβαλε τον πιτσιρίκο να καθίσει σε ένα καρεκλάκι και του το ξανάβαλε. Πήγαινε-ερχόταν ο πιτσιρίκος και κάθε μέρα έλεγε στην μαμά του και από μία ιστορία που είχε μέσα πολλά ονόματα ξενικά κι ανάμεσα του Ζοζέφ που διακρινόταν συνεχώς στην επινοητικότητα και στην αλληλεγγύη. 

   Φτάνουν τα Χριστούγεννα, η Γιώτα (η συνάδελφος) πηγαίνει στην σχολική γιορτή να δει τα χριστουγεννιάτικο θεατρικό των παιδιών. Η "κυρία" είχε γράψει το θεατρικό μόνη της, ένα θεατρικό που δεν είχε Χριστούλη, ούτε Άι-Βασίλη, αλλά μιλούσε για αγάπη και αλληλεγγύη επίσης, αυτό δηλαδή που δίδασκε η ίδια μέσα στην τάξη. Μετά το τέλος της γιορτής το παιδί της Γιώτας την πήγε να γνωρίσει τους πιο στενούς του φίλους κι έφτασαν και στον Ζοζέφ. Ο Ζοζέφ ήταν μαύρος. Η συνάδελφος έπεσε από τα σύννεφα. Είχε ακούσει πολλές περιγραφές του κι είχε μαζέψει στο κεφάλι της λεπτομέρειες ώστε να φτιάξει μια εικόνα. Σύμφωνα με όσα είχε ακούσει, πως ήταν πολύ δυνατός, πως είχε κατσαρά μαλλιά, πως είχε μακριές βλεφαρίδες, πως είχε σκούρα κόκκινα χείλη, πως έπλενε συνέχεια τα χεράκια του, φανταζόταν κάτι σε Πολωνό. Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς δεν της είπε ποτέ το παιδί πως ήταν μαύρος.  Φυσικά δεν το ρώτησε τίποτα, αλλά σκεφτήκαμε μαζί σε τι οφειλόταν αυτό. 

   Προφανώς οφειλόταν στο ότι η Γιώτα δεν είχε πει ποτέ στο παιδί τις λέξεις μαύρος, Πακιστανός, Κινέζος κλπ για τούς γείτονές της. Εξίσου προφανώς, η δασκάλα του σχολείου δεν είχε πει ποτέ αυτές τις λέξεις μέσα στην τάξη. Το παιδί ξέρει τι είναι το μαύρο, δηλαδή ξέρει πως είναι το χρώμα που ζωγραφίζουμε, όχι ο άνθρωπος. Και στην πραγματικότητα εξάλλου, ο "μαύρος" άνθρωπος, δεν είναι αληθινά μαύρος, έχει πιο σκούρο δέρμα αλλά όχι μαύρο σαν το χρώμα ζωγραφικής. Ο μικρούλης λοιπόν αφού ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολείο άκουσε διαχωρισμό ανθρώπων με βάση το χρώμα του δέρματος και την εθνικότητα, δεν σκέφτηκε να πει στην μητέρα του τίποτα άλλο για τον Ζοζέφ εκτός από χαρακτηριστικά που τα έχουν πολλοί άνθρωποι σε όλες τις φυλές και τις χώρες -συν τα κατορθώματά του και πόσο τον βοηθούσε. 

Φαίνεται λοιπόν πως ο ρατσισμός είναι κάτι που δεν σου έρχεται αυθόρμητα, αλλά τον διδάσκεσαι. Ναι, βλέπεις πως ο άλλος έχει πιο σκούρο δέρμα, αλλά δεν δίνεις ιδιαίτερη  σημασία σε αυτό αφού κανένας δεν σου έχει πει ότι έχει σημασία,  δίνεις σημασία στο ότι σου φόρεσε τα βγαλμένα παπούτσια. Νομίζω πως το νόημα πίσω από την αξιολόγηση των ανθρώπων, πρέπει να είναι αυτό, να ξεχωρίζουμε ποιός έχει τον καλύτερο χαρακτήρα, ποιός λέει τα πιο ωραία αστεία, ποιός κάνει τις πιο ωραίες ζωγραφιές. Με αυτόν τον τρόπο θα ξαναγυρίσουμε στην εποχή που οι άνθρωποι διακρίνονταν για το ουσιαστικό είναι, ούτε για το έχειν, ούτε για το φαίνεσθαι. 


(υπογράφει η Melusine)