Γιατί τόσοι πολλοί παιδο-βιαστές στην Δεξιά;

 

Μια από τις απορίες που προκύπτει αυθόρμητα εδώ και καιρό είναι η εξής: Γιατί τόσοι πολλοί παιδοβιαστές είναι δεξιοί;

Μια χτεσινή ανάρτηση διακεκριμένου δεξιού αρθρογράφου σε φιλελεύθερη εφημερίδα, μας δίνει την απάντηση. Ο αρθρογράφος υποτίθεται πως απευθύνεται στους πολιτικούς των κομμάτων και τους εξηγεί ότι το σημαντικό θέμα προς συζήτηση πρέπει να είναι  η έναρξη λειτουργίας του Μετρό στον Πειραιά. Καυτηριάζει όσους πολιτικούς δίνουν προτεραιότητα στον παιδοβιαστή, αποκαλώντας τους "ανύπαρκτους" και "χρήζοντες ψυχοθεραπείας".

 
Η ανάρτηση είναι άκρως προσχηματική διότι ΔΕΝ απευθύνεται σε πολιτικούς, αλλά σε πολίτες και ψηφοφόρους. Επιδιώκει να τους βάλει στον σωστό δρόμο σκέψης -αν τυχόν έχουν παρεκτραπεί και γεμίσει αηδία για το νταβατζιλίκι μιάς 12χρονης. Τους υποδεικνύει το σημαντικό κατά την φιλελεύθερη θεώρηση του κόσμου: την λατρεία των αντικειμένων -εδώ, του Μετρό. Ακριβώς σε αυτό έγκειται όλη η διαφορά των δεξιών με τους υπόλοιπους ψηφοφόρους, βλέπουν τους ανθρώπους εργαλειακά, επομένως δεν ντρέπονται να τους χρησιμοποιήσουν ως εργαλεία για να πετύχουν τον σκοπό τους. 

Για τον δεξιό δεν έχει μεγάλη διαφορά η χρήση έως εξάντλησης του μετανάστη εργάτη που θα του μαζέψει τις ελιές στεγαζόμενος σε τέντες στο χωράφι ή της ντόπιας γκαρσόνας που θα μεταβεί στην Μύκονο για να δουλεύει 18ωρα σε μπητς μπαρ στεγαζόμενη σε κοντέινερ της πίσω αυλής, από το νταβατζιλίκι. Δεν ντρέπεται να χρησιμοποιεί τους ανθρώπους κατά τα συμφέροντά του διότι γι αυτόν το σώμα των άλλων είναι εργαλείο/εμπόρευμα. Κι αν η πώληση του 12χρονου σώματος προκαλεί μια κάποια φρίκη σε ορισμένους δεξιούς, η φρίκη θα μετριαστεί αν ακούσουν ότι η 12χρονη ήταν Ρομά, ή αν δεν μιλάμε για 12χρονη Ελληνίδα, αλλά για 14χρονη Μολδαβή. 
Κανείς, απολύτως κανείς δεξιός δεν απέφυγε στα πάρτυ και τα νυχτερινά μαγαζιά τους μεγαλο-εργοδότες της Κούνεβα, οι οποίοι την ανάγκασαν να καταπιεί βιτριόλι. 

Κανείς, απολύτως κανείς δεν αρνήθηκε να σφίξει το χέρι των ιδιοκτητών αλυσίδας φούρνων που καταδικάστηκαν σε 11 χρόνια φυλακή με αναστολή για trafficking δεκάδων Μολδαβών γυναικών -ορισμένων ανήλικων. 

Κανείς, απολύτως κανείς δεν φτύνει στα μούτρα τους γαιοκτήμονες της Μανωλάδας που πυροβόλησαν τους 30 Πακιστανούς μετανάστες, όταν ζήτησαν να πληρωθούν τα μεροκάματά τους. Κι όταν λέω "κανείς", εννοώ ούτε οι εκπρόσωποι του κλήρου που εξ ορισμού όφειλαν να αξιολογούν τα άτομα όχι με εισοδηματικά κριτήρια, αλλά μόνο με βάση τις ηθικές αρχές τους.

Η λατρεία των αντικειμένων βρίσκεται στην βάση της αντίληψης του κόσμου για τον δεξιό ψηφοφόρο. Σε αυτούς ακριβώς τους ψηφοφόρους απευθύνεται η ανάρτηση του φιλελεύθερου δημοσιογράφου, πολύ επιτυχημένα μάλιστα, αφού όπως βλέπετε τα λόγια του πήραν 584 καρδούλες. Το αντικείμενο-Μετρό, που λάμπει, που είναι γρήγορο, που είναι αποτελεσματικό, που ανήκει στον κόσμο τους μέλλοντος,  μιλάει  κατευθείαν στην ψυχή τους, γι αυτό βάζουν τις καρδούλες. Με τις καρδούλες πετάνε στα σκουπίδια τον άνθρωπο γενικά και τον φτωχό άνθρωπο ειδικότερα. Όποιον μειονεκτεί οικονομικά, σωματικά και πνευματικά, βρίσκουν λογικό άλλοι ή οι αυτοί οι ίδιοι να  τον εκμεταλλεύονται, τον βασανίζουν, τον βιάζουν -ό,τι χρειάζεται για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό της συσώρρευσης πλούτου και φυσικά την ικανοποίηση του γούστου του καθενός.  

Οι δικαιολογίες αφθονούν τόσο για την εκμετάλλευση, όσο και για την αδιαφορία προς την αισχρή εκμετάλλευση που διαπράττεται από τρίτους, ενώ ποικίλουν  ανάλογα με την περίσταση. Ξεκινάνε από το "αυτά πάντα συνέβαιναν απλώς δεν γίνονταν γνωστά", περνάμε στο "εκείνη πού είχε το μυαλό της" ή "δεν έχουν μάνα αυτά τα παιδιά" και φτάνουμε στο "αν δεν τους αρέσει στην Ελλάδα, να γυρίσουν στο Πακιστάν". Πάντα καταλήγουμε στο ίδιο μοτίβο: όποιος μπόρεσε να συλλέξει αντικείμενα, έχει προστιθέμενη αξία, γίνεται αποδεκτός και του συγχωρούνται τα πάντα. Όποιος δεν μπόρεσε να συλλέξει αντικείμενα, πρόβλημά του -κι ας πάει στον διάολο γιατί πολύ μας ζάλισε αυτός και τα ψυχολογικά του. 

Κυρίες και κύριοι, δεν είμαστε συμπλεγματικοί που επικεντρώνουμε στον παιδοβιαστή κι όχι στο Μετρό. Απλώς, έχουμε πάντα στραμμένα τα μάτια μας στον άνθρωπο κι όχι στα αντικείμενα. 

(Μελουζίν)