SELFIE (του Παναγιώτη Λυκουργιά)

 (το διήγημα βρήκα στο περιοδικό Χελωνογλυφικά  )

Το πηγούνι πάνω από την μπάρα του μονόζυγου για να είναι έγκυρη η επανάληψη, το ένα χέρι με την παλάμη προς τα μέσα, το άλλο να φαίνεται αριστερά και κάτω, να είναι ξεκάθαρο ότι κρατάει το τηλέφωνο σε θέση σέλφι, τσιγάρο σφηνωμένο σαν τοτέμ καταμεσής του άνετου χαμόγελού μου. Εγώ μ' ένα κορίτσι απροσδιόριστων λοιπών χαρακτηριστικών σε σκοτεινό μπαρ να έχουμε περάσει τα χέρια μας το ένα γύρω στο άλλο, χέρια που κρατάνε πολύχρωμα κοκτέηλ. Εγώ με τον σκύλο μου ξαπλωμένοι στο γρασίδι. Εγώ με σπορ σακάκι στην θέση του οδηγού ενός Μίνι Κούπερ. 

Είμαι κι εγώ άλλος ένας γκατζετάκιας Μαλλαρμέ, ένας ακόμα χάι-τεκ Μποντλαίρ, κάθε σέλφι δεν είναι αυτό που είναι, είναι ένα σύμβολο κάποιου άλλου βαθύτερου πράγματος. Εκείνη στο μονόζυγο έχει σαν ερμηνευτικό σχόλιο: είμαι αθλητής, κάνω και τα τσιγαράκια μου. Εκείνη με τον σκύλο: είμαι ευαίσθητος. Εκείνη με το γκομενάκι: πρέπει πραγματικά να το ερμηνεύσω; 

Χαϊδεύω απαλά την οθόνη του κινητού μου, επιθεωρώ τα μνημεία της ζωής μου των τελευταίων χρόνων, αγνοώ την απέραντη μοναξιά, τον υποσυνείδητο αυνανισμό που αντιστοιχεί σε κάθε επαΐοντα των σέλφι. Αυτή η συλλογή είναι η επικράτειά μου στην ζωή, είναι τα best of μου, κι όλα τους θα πρέπει να σημαίνουν κάτι, όλα τους  αυτό το μοναδικό παζλ που κάνει τον μοναδικό εμένα. Είμαι ο ήρωας της δικής μου ιστορίας, είμαι ο κύριος της ζωής μου, την κρατώ στα χέρια μου, την φυλάω σε ένα μικρό τηλέφωνο. 

Και ξαφνικά μεταξύ των μνημείων που έχω στήσει στον εαυτό μου, καταμεσής της αυτοκρατορίας,  ξεπετάγεται ένας ξένος. Ένα πρόσωπο που δεν είμαι εγώ, ένα πρόσωπο που δεν είναι κάποιος που ξέρω, μια φιγούρα που για άγνωστους λόγους υπάρχει στον χάρτη του βασιλείου μου. Δεν κοιτάει καν την κάμερα, τα χέρια του είναι και τα δύο ορατά στην φωτογραφία, πράγμα που σημαίνει -όσο απίστευτο κι αν είναι- την έχω τραβήξει εγώ! Ένα άσχημο πρόσωπο, αρετουσάριστο, ένα πλαδαρό σώμα, τα μαλλιά αχτένιστα, ούτε υποψία χαμόγελου, ούτε υποψία σκηνοθεσίας, ένα φόντο αδιάφορο σαν την Ελβετία σε παγκόσμιο πόλεμο. 

Ψάχνω όλες μου τις φωτογραφίες, ο Επισκέπτης δεν υπάρχει πουθενά. Ανατρέχω σε όλα τα προφίλ των φίλων μου στο Φέισμπουκ, τίποτα. Ανατρέχω σε όλες μου τις δημοσιεύσεις, ψάχνω το φάντασμα που στοιχειώνει την επικράτειά μου, δεν τον βρίσκω πουθενά. Στέλνω σε όλους τους γνωστούς μου την φωτογραφία, δεν θυμίζει τίποτα σε κανέναν. Ο Επισκέπτης είναι στην μνήμη του τηλεφώνου μου,  ενοχλητικός  σαν το μπιζέλι κάτω από το στρώμα: κανείς δεν θα του έδινε σημασία παρά  μόνο μια γνήσια πριγκίπισσα. Κοιτάζω την ημερομηνία που τραβήχτηκε η φωτογραφία, μια ημερομηνία χωρίς κάτι ξεχωριστό. Μια ώρα χωρίς κάτι ξεχωριστό. Κι όμως για κάποιο λόγο επέλεξα να τη συσχετίσω με αυτόν τον άνθρωπο, επέλεξα ν' απαθανατίσω αυτόν αντί για μένα, με κάποιο τρόπο για μια στιγμή αυτός ο άνθρωπος υπήρξε ο πρωταγωνιστής της ίδιας μου της ζωής. 

Σε μια κίνηση απελπισίας , βάζω την εικόνα προφίλ στην σελίδα μου στο Φέισμπουκ, στο Ίνσταγκραμ, παντού. Τον ανεβάζω κάθε μέρα στο Τικ-Τοκ. Περιμένω κάποιος να με ρωτήσει: μα καλά, γιατί έβαλες φόντο τον τάδε, κι έτσι να μάθω το όνομά του.  Σβήνω όλες τις φωτογραφίες μου από το Ίνσταγκραμ, τις πάλαι ποτέ -δεν μ' αρέσει να επαναλαμβάνομαι- φωτογραφίες που μου εξασφάλιζαν χιλιάδες ακόλουθους και ανεβάζω μόνο αυτόν. Περιμένω κάποιος από την cyber κουστωδία μου να τον αναγνωρίσει. Κάνω φύλλο και φτερό κάθε ιντερνετική πλατφόρμα που συνδέομαι αναζητώντας τον Επισκέπτη, δεν φαίνεται να βρίσκεται πουθενά. Το ενοχλητικό μπιζέλι κάτω από το στρώμα που μόνο εγώ δίνω σημασία. 

Περνά καιρός κι όλοι με ρωτούν για ποιο λόγο υπάρχει αυτός ο τύπος στην σελίδα μου. Δεν ξέρω πια τι να απαντήσω. Οι καινούργιοι μου φίλοι στις πλατφόρμες, τα καινούργια κορίτσια που ελπίζω να πηδήξω, όλοι το μόνο που βλέπουν για μένα είναι ο Επισκέπτης. Σε μια προσπάθεια να εξηγήσω τα ανεξήγητα δηλώνω πως αυτός είμαι. Πώς να εξηγήσω αυτό που μου συνέβη χωρίς να με περάσουν για τρελό; 

Πάνε μήνες που έχω να βγάλω σέλφι. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ πια, το μόνο που έχω στο νου μου είναι να εντοπίσω τον Επισκέπτη. Δεν έχω χρόνο να στήνω μνημεία όταν η ίδια μου η αυτοκρατορία έχει έναν προδότη στο εσωτερικό της. Στο δρόμο, στην δουλειά, στα μαγαζιά, παντού ψάχνω να βρω το πρόσωπο που με έχει στοιχειώσει. 

Αφού δεν βγάζω πια σέλφι, έχω αρχίσει να αλλάζω και συνήθειες. Για ποιό λόγο να πηγαίνω γυμναστήριο; Αφού και όμορφος να είμαι, αν δεν το καταγράψω δεν θα υπάρχει κανείς να το θυμάται. Έχω αρχίσει να κρεμάω, έχω πάρει κιλά, είμαι ακούρευτος, είμαι πιο άσχημος από ποτέ, αλλά δεν πειράζει, ο πόλεμος φέρνει φθορά στα βασίλεια κι εγώ είμαι σε πόλεμο, πρέπει να ξετρυπώσω τον Επισκέπτη. Έτσι δεν λένε, ότι οι πόλεμοι συμβαίνουν πια με τα πατήματα κουμπιών; 

Δεν είμαι πια αυτός που ήμουν. Στην προσπάθειά μου να τον εντοπίσω, έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι όπως  πιστεύω ότι θα συμπεριφέρεται αυτός. Άρχισα να διαβάζω βιβλία -έτσι έμαθα τον Μαλλαρμέ και τον Μποντλαίρ- γιατί τέτοιοι τύποι διαβάζουν βιβλία. Ενημερώνομαι, αυτήν την φορά διαβάζω τις πραγματικές ειδήσεις. Γράφτηκα Ρώσικα -ο Επισκέπτης μοιάζει λίγο αριστερός με τα στραβά τσουλούφια και το ζιβάγκο του, ίσως τον συναντήσω σε κάποιο φροντιστήριο. 

Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να επιστρέψω στην παλιά ζωή μου. Δεν έχω πια ό,τι χρειάζεται για να την υποστηρίξω. Ωστόσο, είναι πιο απλά τα πράγματα όταν ζεις σαν τον Επισκέπτη. Αποφεύγω να βγαίνω στις φωτογραφίες των άλλων, χρησιμοποιώ το κινητό μου πια ως τηλέφωνο. 

Μια μέρα ένα κορίτσι με το οποίο μιλούσα στο Φέισμπουκ μου είπε ότι της θυμίζω κάποιον πρώην της. Ίσως να ήταν ο Επισκέπτης. Κανόνισα να βγω μαζί της, να γνωριστούμε από κοντά. Βγήκαμε. 

- Δεν περίμενα να μοιάζεις τόσο πολύ με την φωτογραφία σου, μου είπε. Όλοι τις ρετουσάρουν λίγο.