ΤΙ ΜΕΤΡΑΕΙ ΩΣ ΒΙΑΣΜΟΣ;

 

Μαύρα νέα, άλλη μια φορά. Αντρας 66 χρονών βίασε γνωστή του γυναίκα 32 χρονών που χάλασε το αυτοκίνητό της, του τηλεφώνησε να έρθει να την βοηθήσει, αυτός την πήρε με το αυτοκίνητο του και στην διαδρομή έδειξε τις αληθινές της προθέσεις και την βίασε.  

Απο κάτω, πιο μαύρο από το νέο, το σχόλιο "Με τα δάκτυλά του, γιατί στα 66..." που συνοδεύεται από άφθονα γέλια. Το σχόλιο γίνεται επειδή η καταγγέλουσα δήλωσε πως ο άντρας την βίασε με τα δάκτυλά του.

 

Το σχόλιο κι οι αντιδράσεις σε αυτό καταδεικνύουν δύο πράγματα:

1) ότι η διαστροφή του βιαστή βρίσκεται στο μυαλό κι όχι στο σώμα. Βλέπουμε ότι ακόμα κι όταν το σώμα δεν λειτουργεί όπως συνέβη σε τούτη την είδηση (λόγω ηλικίας, λόγω μέθης, λόγω φαρμακών που επενεργούν στην λίμπιντο) εν τούτοις οι βιαστές διατηρούν την προσωπικότητα του βιαστή γι αυτό και θέλουν οπωσδήποτε να επιβληθούν και να προσβάλλουν την αξιοπρέπεια των γυναικών, παρά το ότι δεν θα αποκομίσουν τίποτα υλικό. 

2) υπάρχουν άνθρωποι που δεν θεωρούν σεξουαλική πράξη τίποτα εκτός από την κλασική διείσδυση του πέους στον κόλπο. Επομένως δεν θεωρούν βιασμό οτιδήποτε γίνεται με το ζόρι, αλλά ξεφεύγει από αυτήν την περιγραφή. Βρίσκουν γελοία την υπόθεση και φαιδρό το περιστατικό, γι αυτό γελάνε. 

 

Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω αυτούς που χαχανίζουν, πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος τους ξεβράκωσε με την βία κι έχωσε κάτι στα γεννητικά τους όργανα; 

Πότε ήταν η τελευταία φορά που με το ζόρι κάποιος διείσδυσε με  αντικείμενο ή με δάκτυλα στον κόλπο ή στον πρωκτό τους; 

Ήταν αστείο; 

Γελούσαν όταν τους συνέβη; 

Εάν δεν τους συνέβη ποτέ, να το φανταστούν τώρα. 

Να μπουν στην θέση του θύματος. 

Και να αντιμετωπίζουν τα σοβαρά ζητήματα με την σοβαρότητα που πρέπει, αλλιώς να βγάλουν τον σκασμό. 

Να κρατήσουν την αναισθησία για τον εαυτό τους, κρυμμένη μέσα στο κεφάλι τους. 

Να μην γεμίζουν με χαχα τις ιστορίες πόνου των άλλων. 

Γιατί τα θύματα, διαβάζουν τις ειδήσεις και τα σχόλια. Κι εκεί τρελαίνονται πιο πολύ από ό,τι όταν βίωναν το γεγονός. 

Πώς θα το κάνουμε; Δεν είναι σωστό τα δράματα του ενός να γίνονται η βάση για τα ανέκδοτα των υπολοίπων.