ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ

 

"Στην υπόθεση Γιακουμάκη, ένοχοι κρίθηκαν οι 8 από τους 9 Κρητικούς για επικίνδυνη σωματική βλάβη".

Ορίστε μια είδηση που θα χαροποιήσει ορισμένους, που στην δικιά τους ανάρτηση θα γράψουν "να γαληνέψει η ψυχή του πατέρα του".

Και εχθές γέμισε το FB εχθές με αναρτήσεις θλίψης για τον Δημήτρη/ Δήμητρα από την Συκαμνιά που χάθηκε σε αυτοκινιτιστικό δυστύχημα, επειδή τον εγκατέλειψε ο οδηγός. "Θα γίνει άγγελος εκεί που θα πάει" κι "ήθελα να της στείλω μια κάρτα αλλά με τις δουλειές, ξεχάστηκα". 

Και πριν μια βδομάδα το Facebook γέμισε άλλες αναρτήσεις για την γυναίκα που δολοφονήθηκε από τον σύζυγο στην Αγία Βαρβάρα. "Κρίμα στην γυναίκα, μια ζωή την βασάνιζε και τώρα αυτό...καλό Παράδεισο νά 'χει".

Εγώ δεν συμμερίζομαι καθόλου αυτές τις αναρτήσεις και δεν βλέπω τι νόημα έχουν. Οι δηλώσεις συμπαράστασης μετά θάνατον δεν έχουν καμιά αξία, οι άνθρωποι είναι νεκροί. Τέλος. 

Η συμπαράσταση πρέπει να εκδηλώνεται μόνο προς τους ζωντανούς, από κοντά, στην πράξη, στην καθημερινότητα. Ένα χαμόγελο και καλημέρα στον μετανάστη περιπτερά. Ένα "γειά σου τι κάνεις, πόσο καιρό έχω να σε δω;" στην άγνωστη τρανς γυναίκα που την παρενοχλούν οι αλήτες μέσα στο Μετρό. Μια πορτοκαλάδα στο προαύλιο του σχολείου  με τον χοντρό μαθητή που τον περιγελούν οι υπόλοιποι. Ενα δεκάευρο σε τραπεζικό λογαριασμό προς την καημένη που γράφει πως της κόβουν το ρεύμα. 

Αυτά κάνουμε όταν οι άνθρωποι είναι ακόμα ζωντανοί και τους προλαβαίνουμε. Όταν έχουν πεθάνει, είναι πολύ αργά. Το πολύ-πολύ να μας βλέπουν από ψηλά και να μας μουτζώνουν. 

(Μελουζίν)