Προς υπεράσπιση του αστυνομικού

 

Να αποδώσω ευθύνες στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για το ατύχημα με τον πίνακα του Πικάσο, μπορεί. Να αποδώσω ευθύνες ή να γελάσω με τον αστυνομικό που του έπεσε ο πίνακας και μετά ακούμπησε με τα χέρια του την μπροστινή επιφάνεια, όχι, για λόγους ταξικούς, αυτό δεν θα το κάνω.

Γιατί να το κάνω; Τι ξέρει ο αστυνομικός κι εγώ από πινακες; Είχαμε και στο σπίτι μας; Εκείνος κι εγώ κι άλλοι πολλοί, κάτι πίνακες κεντημενους σε βελονια γκομπλεν ειχαμε στον τοίχο, και κάτι φωτογραφίες από τους παππούδες μας σε κορνίζα απο γύψο (όχι από αληθινό ξύλο σκαλιστό). Δεν πάθαιναν τίποτα αυτά αν τα ακουμπούσαμε με τα δάχτυλα μας -κι ήταν φτηνοπραγματα μάλιστα, όχι καλά και σπουδαία έργα σαν τον πίνακα του Πικάσο! Κανονικά τα καλά πράγματα αντέχουν περισσότερο την ταλαιπωρία, οι λόρδοι έχουν στους πύργους τους 400 ετών πίνακες. Πώς δεν παθαίνουν τίποτα, δεν τους ξεσκονιζουν ποτέ;

Αν τυχόν ο αστυνομικος έκανε ατόπημα που δεν φόρεσε γάντια για να πιάσει τον πίνακα, ασφαλώς δεν φταίει αυτός. Δεν τον προσέλαβαν και δεν τον εκπαίδευσαν για να χειρίζεται πίνακες -μόνο για να χειρίζεται παραβάτες και χαρτούρα των παραβάσεων. Ας μεριμνούσε το Υπουργείο σωστά. Ας ερχόταν ο εξοχότατος Υπουργός ΠΡΟΠΟ σε συνεννόηση με την εξοχοτάτη Υπουργό Πολιτισμού, κι ας έστελναν αυτοί οι δύο που γνωρίζουν από εκλεκτά έργα τέχνης τον διαπιστευμενο ειδικό του Εθνικού Μουσείου, να πιάσει με την δέουσα φροντίδα τον σπάνιο πίνακα.

Ο αστυνομικός δεν είναι για χλευασμό, ο,τι μπόρεσε έκανε. Αν του έδιναν έναν παραβάτη -που είναι το γνωστικό του αντικείμενο- ή έναν πίνακα σε γκομπλεν -που το γνωρίζει από το σπίτι του- θα τα έκανε όλα καλύτερα.

(Melusine)