ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ανάρτησή γυναίκας σχετικά με το τουρκικό πλοίο Oruc Reis. Κάποιος άντρας γράφει "βυθίστε το τώρα" κι η φίλη σχολιάζει "σίγουρος για την νίκη μας, ε;" για να πάρει ως απάντηση "Ναι είμαι. Εσύ πού υπηρέτησες φαντάρος;", ισοδύναμο του "σκάσε και κοίτα την κουζίνα ή τα νύχια σου, η κουβέντα για τον πόλεμο είναι αντρική υπόθεση". 

 Από πού αντλεί ο άντρας την πεποίθηση ότι είναι μεγάλος πολέμαρχος; Απο το ίδιο μέρος που όσοι βλέπουν Τσάμπιονς Ληγκ στον καναπέ τους, έχουν την εντύπωση ότι οι ίδιοι είναι Μέσι ή Κλοπ, από την φαντασία τους. Κρίνει οτι η θητεία του στον στρατό ισοδυναμεί με κάποιο είδος ειδίκευσης στον Πόλεμο, αν κι εμείς γνωρίζουμε ότι η θητεία είναι λίγη εκπαίδευση σε όπλα και πολλή εκπαίδευση στο πώς να στρώνεις το κρεβάτι σου (κάτι που έπρεπε να ξέρεις από 10 χρονών). Επίσης γνωρίζουμε τον άπειρο αριθμό φαντάρων που περνούν όλη τους την θητεία χωρίς τα μη-πολεμικά-καθήκοντα της σκοπιάς, διότι απασχολούνται σε διοικητικές δουλειές γραφείου ή στα μαγειρεία. Τέλος, γνωρίζουμε αυτούς που έχουν γνωριμίες υψηλά ιστάμενες, δηλαδή όσους κάνουν το οκταωράκι τους σε γραφειάκι στον τόπο καταγωγής τους και κάθε μεσημέρι είναι στο σπίτι να φάνε φαγητό της μανούλας τους. 

Δεν έχει καμιά σχέση ο Πόλεμος με την στρατιωτική θητεία, ο Πόλεμος είναι θάνατοι, βομβαρδισμοί, πλιάτσικο, φρικαλεότητες, όχι γυμναστική και μάζεμα γόπας από το έδαφος του στρατόπεδου. Σχεδόν κανείς στην χώρα δεν έχει εμπειρία πολέμου, γι αυτό όλοι μπορούμε να συζητήσουμε την συμμετοχή της χώρας σε πόλεμο ως ίσοι. Ειδικά εμείς οι γυναίκες έχουμε κάθε λόγο να την συζητάμε μια που είμαστε οι "παράπλευρες απώλειες" όπως λέει κατ' ευφημισμό η αντρικής επινόησης γλώσσα του Πολέμου. Είμαστε τα θύματα της αντρικής βιαιότητας σε καιρό πολέμου, αυτές που βιάζονται, αυτές  που μένουν με τα παιδιά στην αγκαλιά και τους γέρους γονείς στο κρεβάτι, ψάχνοντας ένα κομμάτι ψωμί να ταΐσουν την οικογένεια. 

Γι αυτό κρατήστε τις εξυπνάδες σας για τον εαυτό σας ή για όταν πραγματικά επιστρέψετε από Πόλεμο.