Μπάρμπι, βγάλε τα πεδιλα. Βρέχει.

Οι ταλαιπωρίες που πρέπει να υποστεί μια γυναίκα στην ζωή της για να παραμείνει όμορφη είναι ατέλειωτες. Ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω,  γι αυτό το γνωστό ρητό "η ομορφιά θέλει θυσίες". Μερικές από τις θυσίες είναι σκέτος μισογυνισμός γιατί όχι μόνο ταλαιπωρούν τις γυναίκες, αλλά βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους ή (ακόμα και) την σωματική τους ακεραιότητα, όπως π.χ. τα πέδιλα οποιαδήποτε εποχή του χρόνου εκτός το βαθύ καλοκαίρι. 

Λογικά, όλοι γνωρίζουμε πως τα πόδια είναι το πρώτο πράγμα που κρυώνει στο σώμα μας, ειδικά για εμάς τις γυναίκες που η πίεσή μας είναι πιο χαμηλή και τις μέρες της περιόδου βυθίζεται κοντά στο μηδέν κλπ, κλπ. Πολλές γυναίκες κυκλοφορούν στο σπίτι με χοντρά καλτσάκια φλης, κοιμούνται με καλτσάκια φλης κι υπάρχουν έρευνες που λένε πως το ένα τσακ που λείπει για τον γυναικείο οργασμό είναι ένα ζευγάρι καλτσάκια στα πόδια την ώρα της σεξουαλικής επαφής. Οι γυναίκες ντρέπονται να τα φορέσουν, επειδή οι άντρες τα βρίσκουν αντι-ερωτικά. Αντι-ερωτικά; Δεν νομίζω πως δικαιούται κάτι να χαρακτηρίζεται "αντι-ερωτικό" όταν βοηθάει στον οργασμό μας.

Κι όμως, αυτές οι ίδιες γυναίκες που φοράνε καλτσάκια μέσα στο σπίτι και πάνω στις μοκέτες, είναι πρόθυμες να βγουν βόλτα πάνω στην βρεγμένη άσφαλτο  με καμπαρτίνα, χοντρό κασκόλ, ομπρέλα και πέδιλα. Από πού παίρνουν τις ιδέες για το ντύσιμό τους, από το Instagram μήπως; 

Ναι, αληθεύει πως το Ινσταγκραμ είναι γεμάτο με παράλογες προτάσεις για το ντύσιμο, όλες επικίνδυνες για την υγεία μας. Εδώ ένα φανελάκι με τιραντάκια κάτω από ένα δερμάτινο perfetto, εκεί ένα σορτς με καλσόν, παραπέρα ένα πουλόβερ έξωμο, παραπέρα ένα crop top μέσα από παλτό, και τίποτα δεν φτάνει σε συχνότητα τις φωτογραφίες με καμπαρτίνες ή και γούνες φορεμένες με πέδιλα/ εξώφτερνα παπούτσια. Πώς τυχαίνει τόσες πολλές γυναίκες να σκέφτονται όλες μαζί, την ίδια παλαβομάρα; 

Δεν φταίνε οι γυναίκες, φταίνε οι σχεδιαστές μόδας. Αυτοί πρωτοσκέφτηκαν πως το πέδιλο που αναδεικνύει πολύ όμορφα τον λεπτό γυναικείο αστράγαλο, είναι κατάλληλο ακόμα και τον χειμώνα, ας πούμε το βράδυ. Οι σχεδιαστές όμως, οι couturiers, (κι ο Roger Vivier ειδικώς) έφτιαχναν ρούχα για την αριστοκρατία, για πελάτισσες που από το αυτοκίνητό τους θα πατούσαν στο χαλί της εισόδου του ρεστωράν κι από εκεί στο ζεστό εσωτερικό χώρο του τόπου διασκέδασης. Όλα αυτά μας δίνουν ένα περιβάλλον προστατευμένο που δυστυχώς, δεν είχαν οι απλές γυναίκες, οι οποίες επίσης  ήθελαν να δείξουν τον ωραίο τους αστράγαλο και τα κόκκινα νυχάκια των ποδιών τους. Γιατί η ομορφιά να είναι προνόμιο μιάς τάξης μόνο; Τα πέδιλα λοιπόν από σατέν  ή λουστρίνι λεπτά λουράκια έγιναν της μόδας για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, στο βραδινό τουλάχιστον ντύσιμο.

Ήταν θέμα χρόνου για τα περιοδικά να εμφανιστούν τα πρώτα σκίτσα με ντύσιμο μεταβατικό από καλοκαίρι σε φθινόπωρο, υπό τις κατάλληλες συνθήκες φυσικά (π.χ. μια βροχή στις διακοπές του Σεπτεμβρίου) που απεικόνιζαν μια γυναίκα με πανωφόρι, κάπρι παντελόνι και πέδιλα ή mules. Εκτός από τα περιοδικά που απευθύνονται κι εκπαιδεύουν στο ντύσιμο τις ενήλικες γυναίκες, μεγάλη συμμετοχή στην διάδοση αυτής της ενδυματολογικής επιλογής είχαν οι κάρτες ανταλλαγής της Μπάρμπι (Barbie Jumbo trading cards), ένα πολύ δημοφιλές παιγνίδι στις ΗΠΑ, με σκίτσα της πανέμορφης κούκλας με πολλά διαφορετικά ρούχα. Εκεί, ξανά και ξανά η Μπάρμπι φοράει πέδιλα το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Ετσι γενιές ολόκληρες μικρών κοριτσιών μεγάλωσαν θεωρώντας αυτό το ντύσιμο λογικό, το χρησιμοποίησαν, το έδειξαν στις κόρες τους και φτάσαμε στο σήμερα που τα μισά παπούτσια στο ZARA δεν έχουν υλικό ολόγυρα στο πόδι. 

Ο,τι έγινε, έγινε, το παρελθόν δεν αλλάζει. Ας κοιτάξουμε να διορθώσουμε το μέλλον. Ας σταματήσουμε να φοράμε πέδιλα με κρύο και βροχή. Αρχίζω εγώ, τώρα, με μια Μπάρμπι του 1962. Ζωγραφίζω τα πέδιλα της και τα κάνω κόκκινα μποτάκια, να είναι κούκλα και με ζεστά τα ποδαράκια της. 

 (κείμενο και επεξεργασία φωτογραφίας Melusine)

 

Λογικά,