Οι πριμαντόνες κι η αποκατάσταση της δημοκρατίας.

 

Όπως φαίνεται για άλλη μια φορά στην επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, δηλαδή το δημοκρατικό πολίτευμα που επανήλθε στην Ελλάδα μετά την επταετία της Χούντας, άλλη μια φορά έλαμψαν δια της απουσίας τους ορισμένοι αρχηγοί πολιτικών κομμάτων. 

Ποιοί έλαμψαν δια της απουσίας τους λοιπόν; 

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας

Ο κυριάκος Βελόπουλος της Ελληνικής Λύσης

Ο Δημήτρης Νατσιός της Νίκης

Ο Αλέξης Χαρίτσης της Νέας Αριστεράς, που προσήλθε αλλά αποχώρησε όταν δεν επετράπη η είσοδος σε Παλαιστίνιο πρόσφυγα που έφερε μαζί του. 

 

 

Προφανώς οι πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν αντιληφθεί την σοβαρότητα του ρόλου τους και συμπεριφέρονται σαν καπριτσιόζες πριμαντόνες του μουσικού θεάτρου. Η διαγωγή τους χαρακτηρίζεται από την αλαζονεία κα απαιτητικότητα των παλιών τραγουδιστριών της Όπερας, λες και πρέπει οι καταστάσεις να εξελίσσονται σύμφωνα με τα γούστα τους της στιγμής. Με δεδομένο πως σχεδόν όλοι είναι κάτω από 50 ετών και γι αυτό δεν έχουν καθόλου αναμνήσεις από την περίοδο της Χούντας -και στην φράση αυτή συμπερλαμβάνω τον Βελόπουλος που είναι μεγαλύτερος αλλά ζούσε στην Γερμανία στα παιδικά του χρόνια- θα έλεγα πως η στάση τους οφείλεται στο ότι θεωρούν το παρόν επίπεδο δημοκρατίας δεδομένο, οπότε εύκολα το περφρονούν ως μη ικανοποιητικό. 

 

Ωστόσο το ίδιο δεν συμβαίνει για εμάς τους πολλούς, που θεωρούμε το 1974 κομβικό σημείο στο επίπεδο ελευθεριών του πολίτη, με διαρκή βελτίωση από εκεί και πέρα. Γι αυτό θα τους παρακαλέσουμε να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους στα κόμματά τους και στους πολίτες της χώρας και να θυμούνται ιδιαίτερα ότι την δυνατότητα της εκλογής τους την οφείλουν ακριβώς στο 1974, όχι στην Τύχη. Αυτοί που δεν μπορούσαν να ψηφίσουν ή και να μιλήσουν επί 7 χρόνια της Χούντας, το θυμούνται.