Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ;

 

************************

Ξέρετε πώς θεσπίστηκε η γιορτή του πατέρα; Πριν 100 χρόνια στην Αμερική ένας παντρεμένος άντρας με παιδιά, έμεινε χήρος και αποφάσισε να ΜΗΝ παντρευτεί πάλι και φορτώσει τα παιδιά στην καινούργια του συζυγο, αλλά να τα μεγαλώσει μόνος του, με την βοήθεια του μεγάλου του παιδιού που ήταν γυναίκα κι αυτή -κόρη. Επειδή αυτό ήταν πρωτοφανές για την εποχή, η κόρη ζήτησε να τιμηθεί ο πατέρας της από την Κοινότητα τους όταν αυτός γέρασε. Έτσι κι έγινε. Τέλος ιστορίας.

Περίπου 75 χρόνια μετά, κάποιος άλλος, ίσως ένας ανθοπωλης, διάβασε για το γεγονός και αναρωτήθηκε μήπως θα μπορούσε να θεσπιστεί μια παγκόσμια μέρα πατέρα. Η σκέψη του απέτυχε διότι τα παιδιά που κρίνουν ότι ο πατέρας τους κάνει κάτι υπεράνθρωπο, μεγαλύτερο από ο,τι η μητέρα τους ή και ίσο με αυτήν, οπότε του αξίζει μια γιορτή, είναι ελάχιστα στον κόσμο. Η γιορτή του πατέρα έμεινε ανενεργή έως και την πρόσφατη εξαπλωση του ίντερνετ απο το 2016 και μετά, και μόνο τότε τρόπον τινά απογειώθηκε, παλι στο ίντερνετ όμως με αναρτήσεις, όχι στην πραγματικη ζωή, με λουλούδια και κάρτες ιδιόχειρες, παραδομένες ζωντανά από το παιδί στον πατέρα.

Το "γιατί" εξηγεί η ανάρτηση της φωτογραφίας που είναι σημερινή. Ο Αλεξ με 3 παιδιά, χηρος, αντί να ακούσει τους συγγενείς του και να δώσει τα παιδιά του σε ορφανοτροφειο, τα μεγαλώνει μόνος του. Γι αυτό αποθεώνεται -έχει πάρει 43 000 "καρδούλες". Έως και τις 25 Ιουνίου 2025 ο Αλεξ θεωρειται απο όλους κάτι σπάνιο, η εξαίρεση, ο ήρωας.

Κι όμως, στην θέση του Αλεξ βρίσκεται π.χ.το 69% των μαύρων γυναικών των ΗΠΑ, όλες μεγαλώνουν τα 2-3-4 παιδιά τους μόνες τους χωρίς να θεωρούνται ηρωίδες. Είναι απλώς...μαμάδες. Δεν έχουμε καθόλου στοιχεία για τις πολλές Αφρικανές ή τις πολλές γυναίκες της Μέσης Ανατολής που μαστιζονται επί δεκαετίες από πολέμους, γι αυτό έχουν μείνει χωρίς άντρες. Έχουμε όμως το στοιχείο ότι καμία τους δεν μπαίνει σε ανάρτηση με καρδούλες και κανένας δεν τις επαινεί - εκτός από τα παιδιά τους, το καθενα ιδιωτικά. Έχουμε επίσης το στοιχείο πως τις μαμαδες δεν τις νοιάζει εάν τα παιδιά, η γειτονιά, η Πολιτεία, η Ανθρωποτητα, τις επαινούν ή όχι, τα ίδια θα έκαναν έτσι κι αλλιώς, πιθανόν επειδή έχουν γεννήσει τα παιδιά, πράγμα πολύ πολύ διαφορετικό απο το να συμμετεχεις στο σεξ που κατέληξε στην εγκυμοσυνη μιας γυναίκας.

Είναι λοιπόν η καθημερινότητα εκείνη που ωθεί τα παιδιά να θυμούνται την γιορτή της Μητέρας, αλλά όχι του Πατέρα. Έως ότου άντρες σαν τον Αλεξ θα είναι το σύνηθες, η γιορτή του Πατέρα δεν θα εδραιωθεί στις συνειδήσεις.

Φυσικά, δεν βιαζόμαστε. Σε 100 χρόνια - ποιος ξερει; - ίσως οι πατεράδες να προσφέρουν τόση τρυφερότητα και φροντίδα στους απογόνους τους ώστε τα παιδιά να τιμούν αυθόρμητα και αυτούς.

(Μελουζίν)