Οι Γάλλοι κι οι Τέχνες

 

************************

Έβλεπα πρόσφατα μια καινούρια τηλεοπτική ταινία με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ ως Επιθεωρητή Μαιγκρέ. Ο Μαιγκρέ βρισκόταν στο γραφείο του Εισαγγελέα, έβγαλε την πίπα του να καπνίσει και ο Εισαγγελέας του είπε:

- Στο γραφείο μου δεν μπορείτε να καπνίσετε πίπα.

- Αυτό δεν είναι μια πίπα, απαντάει ο Μαιγκρέ

- Α, σας παρακαλώ, του λέει ο εισαγγελέας αγανακτισμένος.

- Εντάξει. Κάνω λίγο χιούμορ βελγικό, ξαναλέει ο Μαιγκρέ.

Τι ακατανόητη σκηνή είναι αυτή μέσα σε μια ταινία ευρείας κατανάλωσης; Τι εννοεί;

Είναι ακατανόητη για εμάς που είμαστε Έλληνες, όχι για τους Γάλλους θεατές. Οι Γάλλοι ξέρουν ότι η φράση του Μαιγκρέ αναφέρεται στον πίνακα του Ρενέ Μαγκρίτ "Η προδοσία των εικόνων" τον οποίο βλέπετε στην φωτό, αλλά και ότι τόσο ο Μαγκρίτ όσο και ο συγγραφέας Ζωρζ Σιμενόν που επινόησε τον Επιθεωρητή Μαιγκρέ είναι Βέλγοι, όχι Γάλλοι.

Η σκηνή μας δείχνει με έμμεσο τρόπο πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει ανάμεσα στους Γάλλους και όλον τον άλλον κόσμο στην επαφή με τις Τέχνες, πράγμα που θα ονόμαζα εθνικό χαρακτηριστικό των Γάλλων. Με τρόπους που σε εμάς είναι άγνωστοι, έχουν καταφέρει να εξοικειώσουν μεγάλες μερίδες του πληθυσμού τους με την λογοτεχνία, την ζωγραφική, την αρχιτεκτονική, την γλυπτική, την κλασική μουσική, το μπαλέτο και τον κινηματογράφο (εάν δεχτούμε να τον βάλουμε στις Τέχνες), και όλα αυτά μέσα σε όλα τα ρεύματα της Τέχνης που παρουσιάστηκαν. Μιλάω από προσωπική εμπειρία και μόνο για τους λευκούς Γάλλους -γιατί αυτούς έχω γνωρίσει.

Πέρασα πολλά χρόνια της ζωής μου κοντά σε έναν γαλλικό οργανισμό (ας πούμε) που όλο του το μόνιμο προσωπικό ήταν Γάλλοι και αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη κατάπληξη ήταν πως όλοι όσοι βρίσκονταν μέσα του, από τον Διευθυντή έως τον καφεντζή μπορούσαν πολύ άνετα να συζητήσουν για οτιδήποτε στην Τέχνη (της Δύσης). Ο καφεντζής ήταν το πρόσωπο που συναντούσα πιο συχνά, γι αυτό τον αναφέρω. Βρίσκονταν 4 άτομα σε αυτήν την θέση. Συνήθιζα λοιπόν να πηγαίνω πιο νωρίς στην καφετέρια, να κάθομαι στην μπάρα και να μιλάω με όποιον εργαζόταν στην βάρδια του. Ποτέ δεν συνάντησα κανέναν που να ξέρει λιγότερα από εμένα για Τέχνες, ή να μπερδεύει π.χ. τον κυβισμό με τον φουτουρισμό. Γνώριζαν όλοι τι έλεγαν και το γνώριζαν σε βάθος, παρά το ότι η δουλειά τους ήταν να φτιάχνουν καλούς καφέδες, όχι οι Τέχνες.

Θα ήταν ωραία για εμάς τους Έλληνες εάν καταφέρναμε να φέρουμε τα παιδιά της χώρας μας σε καλή επαφή με τις Τέχνες. Ολα τα παιδιά, όσα θα γίνουν γιατροί κι όσα θα γίνουν υδραυλικοί, ομοίως. Μπορούμε να το κάνουμε μέσω της βασικής εκπαίδευσης.

Να διδάσκουμε στο σχολείο επί 12 χρόνια, υποχρεωτικά, για όλες τις τάξεις και τις κατευθύνσεις εκπαιδευσης: μουσική, χορό, ζωγραφική, θέατρο. Να αυξήσουμε επίσης τις ώρες Γλώσσας, βάζοντας υποχρεωτικά 6 χρόνια τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά, και πολύ περισσότερες ώρες στην λογοτεχνία.

Ξέρω πως το ημερήσιο πρόγραμμα θα γινόταν επτάωρο καθημερινά. Και λοιπόν; Τι πειράζει; Δεν νομίζω ότι θα είχε κανείς αντίρρηση να εναλλάσσονται τα μαθηματικά με την μουσική ή η Έκθεση με τον χορό.

Αφού οι Γάλλοι πετυχαίνουν να κάνουν γνωστές τις Τέχνες στον πληθυσμό τους,

σίγουρα μπορούμε να το πετύχουμε κι εμείς. Θα απολαμβάνουμε ατάκες σαν την προαναφερόμενη του Μαιγκρέ στα σενάρια της τηλεόρασης μας, αντι για τις χυδαιότητες του Σεφερλή.

(Pinktag)